Σύμφωνα με κείμενο της παράταξης
“πολίτες κόντρα στον καιρό” με θέμα την δημιουργία αιολικού πάρκου στην Γυάρο,
διαβάζουμε, μεταξύ άλλων ότι,
Δεν είναι τυχαίος ο
χρόνος της ανακοίνωσης από τους τοπικούς «άρχοντες» της έγκρισης άδειας
εγκατάστασης αιολικού πάρκου στη Γυάρο. Μια εγκατάσταση 700mw που θα
περιλαμβάνει 233 ανεμογεννήτριες ύψους 150 μέτρων για παραγωγή
ενέργειας πάνω από 2 εκατομμύρια mwh ετησίως.
Μια φαραωνική επένδυση
που θα εξοικονομεί μεν πάνω από 500.000 τόνους πετρέλαιο αλλά προς όφελος ποιού
άραγε;
Μήπως θα ωφεληθούν οι
κάτοικοι των νησιών, της χώρας; Θα μειωθούν τα τέλη ΑΠΕ που πληρώνουμε στους
λογαριασμούς; Θα μειωθεί η kwh για όλους μας; Μα όχι φυσικά, δεν αποσκοπεί εκεί
αυτή η τεραστίων διαστάσεων επένδυση.
Όχι, δεν είμαστε
αντίθετοι στην εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Δεν είμαστε
αντίθετοι στη μείωση των ρύπων διοξειδίου του άνθρακα. Δεν είμαστε αντίθετοι
στη δημιουργία θέσεων εργασίας. Δεν είμαστε αντίθετοι στη μείωση ορυκτών
καυσίμων.
Η ενέργεια είναι
κοινωνικό αγαθό. Δεν είναι προϊόν προς εκμετάλλευση. Η αξιοποίηση του φυσικού
πλούτου πρέπει να γίνεται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον.
Θέλουμε αξιοποίηση των
ΑΠΕ :Με δημόσιο έλεγχο, Με προστασία του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος, Με
όφελος για τις τοπικές κοινωνίες, Με ανάλυση του πραγματικού κόστους και του
πραγματικού οφέλους, Για φθηνότερο ρεύμα για όλους, Για πραγματική αειφόρο
ανάπτυξη
Από τη διεθνή εμπειρία
αλλά και την ελληνική έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί στον τομέα της παραγωγής
ενέργειας από ΑΠΕ, γνωρίζουμε ότι η εκμετάλλευση της αιολικής ενέργειας είναι
υψηλού κόστους:
Απαιτούνται τεράστιες
επενδύσεις για την αποθήκευση της ενέργειας σε περιόδους υψηλής παραγωγής
(υπόγειες δεξαμενές αποθήκευσης πεπιεσμένου αέρα για παραγωγή ενέργειας με
αεροτουρμπίνες, μεγάλες λιμνοδεξαμενές σε διαφορετικά υψόμετρα για παραγωγή
υδροηλεκτρικής ενέργειας).
Οι ανεμογεννήτριες δεν
παράγονται στην Ελλάδα, αλλά εισάγονται.
Υπάρχει δυσανάλογα υψηλό
κόστος στη συντήρηση των ανεμογεννητριών (σε περίπτωση βλάβης μια
ανεμογεννήτρια θα πρέπει να αποσυναρμολογηθεί, να σταλεί το τμήμα που
παρουσίασε τη βλάβη στο εργοστάσιο -η Ελλάδα δεν διαθέτει τέτοιο- προκειμένου
να επιδιορθωθεί ή να αντικατασταθεί και να επανασυναρμολογηθεί).
Είναι εξαιρετικά
αμφίβολο αν το κόστος της συντήρησης των αιολικών πάρκων καθιστά την επένδυση
βιώσιμη επιτείνοντας τον κίνδυνο να γίνουμε μάρτυρες στις επόμενες δεκαετίες
αιολικών πάρκων – φαντασμάτων που θα σαπίζουν στα βουνά και τις θάλασσες των
νησιών μας.
Επιπλέον, πρόκειται για
μια ασταθή μορφή ενέργειας (ανάλογα με την ταχύτητα των ανέμων, είτε παράγονται
μεγάλες ποσότητες ενέργειας, είτε δεν παράγεται καθόλου), με συνέπεια να
απαιτείται εξειδικευμένος και εισαγόμενος εξοπλισμός για τη σταθεροποίηση του
δικτύου.
Τα παραπάνω οφείλουν να
αποτελούν αντικείμενο μελέτης από μια οργανωμένη κοινωνία που ενδιαφέρεται για
το κοινωνικό σύνολο και όχι για τα άμεσα κέρδη των «επενδυτών».
Στα σχέδια των
μνημονιακών πολιτικών είναι η διατήρηση στο δημόσιο του ακριβού δικτύου
μεταφοράς και διανομής (λόγω υψηλού κόστους συντήρησης) και η πώληση σε ιδιώτες
των μονάδων παραγωγής ή καλύτερα η ελεύθερη είσοδος ιδιωτών στον τομέα της παραγωγής.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ήδη επιδείξει η τρόϊκα εξωτερικού στην εκμετάλλευση
των αποθεμάτων λιγνίτη από τρίτους και όχι από το δημόσιο.
Ακολουθείται δηλαδή και
στη ΔΕΗ η ίδια τακτική όπως και με το διαχωρισμό της Αγροτικής Τράπεζας σε
καλή, για το τμήμα που πωλείται, και σε κακή, για το τμήμα που κρατάει το
δημόσιο και παραμένει ζημιογόνο.
Με άλλα λόγια, η
συγκεκριμένη προσέγγιση των ΑΠΕ είναι ένα χόμπυ που απαιτεί πολύ χρήμα,
πετρέλαιο και παρθένα έκταση προκειμένου να παράσχει στις εταιρείες του κλάδου
και στους πολιτικούς ταγούς το άλλοθι της “οικολογίας” και της “πράσινης
ενέργειας”.
