(αυτό διαβάζετε τραγουδιστά)

Πάει ο παλιός ο χρόνος

ας γιορτάσουμε (ρε) παιδιά

και του χωρισμού ο πόνος

ας κοιμάται στην καρδιά

καλή χρονιά, καλή χρονιά,

χαρούμενη χρυσή Πρωτοχρονιά

(ξανά πάλι) καλή χρονιά, καλή χρονιά,

χαρούμενη χρυσή Πρωτοχρονιά!



Με υγεία,αγάπη,ευτυχία
The «exoumekaileme» family
(12 years in business)

Welcome to the club.

Με χαρά και -ιστορικό- ενθουσιασμό καλοσωρίζουμε στην παρέα του μπλόγκερ τον φίλο Σαντορινιό (που το δηλώνει και το εννοεί) Ιωσήφ Πέρρο ο οποίος «άνοιξε και μας περιμένει» στην σελίδα του στην διεύθυνση: http://kallistorwntas.blogspot.com
Του ευχόμαστε καλή αρχή, η διαδικασία να τον ικανοποιήσει και να του δώσει χαρές και πολύτιμες εμπειρίες (όχι δηλαδή σαν αυτές του φερέλπιδα συμβούλου της κυβέρνησης τον οποίο τον έφαγε το φειςμπουκ!)

Από τα μέχρι τώρα κείμενα, πολύ με κατέπληξε αυτό σχετικά με την «Απονομή διπλώματος και μεταλλίου στο Δήμο Θήρας για τη συμμετοχή στα Α΄Ολύμπια 1859»

Προφανώς, τότε, ο Δήμος των Θηραίων και καλούς αθλητές είχε και κονδύλια διέθετε για να τους στέλνει να αγωνίζονται σε άλλες περιοχές. Από το κείμενο πάντως προκύπτει ότι οι διακριθέντες δεν βραβεύθηκαν μονον για τις αθλητικές τους δεξιότητες, αλλά κα για τα προϊόντα που παρήγαγαν.
Συμπέρασμα; Η Σαντορίνη έχει στο DNA της τα βραβεία…. Είτε πρόκειται για «κάλτσες», είτε για τον «κορυφαίο γαμήλιο προορισμό».


το κείμενο...
Με αφορμή την επέτειο των 150 χρόνων από τη διεξαγωγή στην Αθήνα των Α Ολυμπίων του 1859, ο Εθνικός Γυμναστικός Σύλλογος και η Επιτροπή Ζαππείων και Κληροδοτημάτων διοργάνωσαν συνέδριο με θέμα:" Η Ελλάδα και η Ομογένεια την εποχή των Α και Β Ολυμπίων 1859 – 1870».Το συνέδριο τελούσε υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια, ο οποίος τίμησε με την παρουσία του την εναρκτήρια εκδήλωση. Εκτός των άλλων τιμήθηκε και ο Δήμος Θήρας, μαζί με άλλους Δήμους της Ελλάδος για τη συμμετοχή ( τόσο ως φορέας όσο και Θηραίοι ιδιώτες στην Α Ζάππεια Ολυμπιάδα. Aπό τα πρακτικά της Ολυμπιάδας προκύπτουν τα εξής 6 βραβεία για τη Σαντορίνη: α) Χαλκούν Βραβείον στο Δήμο Θήρας «δια την θηραϊκή γη», β) Χαλκούν βραβείον στον Σπύρο Δεκιγάλα «δια την Θηραϊκήν γην», 3) Αργυρούν βραβείον στον Κιγάλα Ιωσήφ ( προφανώς αναφέρεται στον περίφημο Ιατροφιλόσοφο Ιωσήφ Δεκιγάλλα), «δια τα δυο είδη σίτων του ρωσικής καταγωγής και μαλακου», 4 – 5) Χαλκούν βραβείον στους Δεμάθα Σπύρο και Δελένδα Σπύρο « δια τον καλόν αυτών οίνον» (βισάντο), 6) Έπαινον στη Φλώρα Βαρβαρήγου δια τας «κάλτζας» της.

Εντυπωσιακή η ιστορία του τελευταίου αεροπειρατή….
Φαντάσου δηλαδή ο πατέρας του ο μεγαλοτραπεζίτης να μην είχε ενημερώσει τις αρχές για τις εξτρεμιστικές τάσεις του γιου του…
Ειλικρινά δεν την καταλαβαίνω -χρόνια τώρα- αυτήν την τρομοκρατία.
«Άλλος να γ.. δηλαδή και άλλος να πληρώνει». Άλλοι να «φταίνε» κι άλλοι να την πληρώνουν. Ειλικρινά τώρα, αυτή είναι «άποψη» ,και υποτίθεται «ψαγμένη» των «τιμωρών» τρομοκρατών;; Ποιος τους εξουσιοδότησε να σκοτώνουν και να τρομοκρατούν αθώους ανθρώπους επειδή τους φταίει ο … Ομπάμα και οι οπλαρχηγοί του; Αν τους φταίει ο Ομπάμα ή όποιος τους φταίει, να πάνε να τον βρούνε και να λογαριαστούνε. Οι αθώοι άνθρωποι τι φταίνε;

Σχετικά με τον γιό του εισαγγελέα κ. Διώτη,
κατά πρώτων ευχόμαστε στο παιδί περαστικά, να επιστρέψει το συντομότερο δυνατό γερός και δυνατός ψυχικά και σωματικά στην καθημερινότητά του,
και, κατά δεύτερον,
ποιος είπε ότι η κοινωνία είναι δίκαιη;
Ένας ισχυρός πατέρας είχε έναν αδύναμο γιό .
Ο οποίος προφανώς με το πρώτο (άντε με το δεύτερο) «ντού» ότι θα αποκαλύψουν «το σκάνδαλό του»
το ότι είχε ,δηλαδή, προσληφθεί «παράτυπα και καταχρηστικά» στην εν λόγο υπηρεσία,
δεν άντεξε τις πιέσεις και οδηγήθηκε ..εκεί που οδηγήθηκε.
Αν ήταν πιο «ψημένος» -όπως τόσοι άλλοι- δεν θα έτρεχε κάστανο.
Στην εν λόγο ιστορία, πολύ πιθανό να έπαιξε ρόλο το ότι η αποκάλυψη του «σκανδάλου» θα ήταν η πρώτη υπόθεση διαφθοράς στην μέχρι τώρα «άσπιλη, αμόλυντη και αξιοκρατική» πορεία της κυβέρνησης Παπανδρέου.
«Πολύ απλά» το παιδί δεν άντεξε τις πιέσεις.
Από την άλλη τώρα, για το καλό όλων μας, καλό θα είναι να μην μιλήσουμε για «εκβιαστές» αλλά για «Τύπο» που είχε σκοπό να αναφερθεί σε μια (ακόμη) δημόσια ιστορία. Έτσι τουλάχιστο η όλη υπόθεση εμφανίζεται λιγότερο νοσηρή.
Και πάλι την συμπάθειά μας και περαστικά στον νεαρό.

Σχετικά με έναν αποθανόντα φιλότεχνο εκδότη.

Τις τελευταίες ημέρες διάβασα αρκετά από τα σχόλια που γράφτηκαν σε σελίδες, μπλόγκ και πόρταλ στο διαδίκτυο για τον θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη.
«Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου», μιας και αργά ή γρήγορα το μοιραίο θα ήταν γεγονός, αφού όλοι γνώριζαν ότι η υγεία του επιχειρηματία ήταν ιδιαίτερα κλονισμένη.
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν το ότι υπήρχαν πολλά επικριτικά σχόλια (που προς τιμήν των δημοσιογράφων του συγκροτήματος δημοσιεύθηκαν) σχετικά με τις δραστηριότητες του επιχειρηματία.
Εντυπωσιάστηκα μιας και για μια ακόμη φορά κατάλαβα τι μας φταίει στην Ελλάδα και ..τα έρμα «ψοφάνε». Τι δεν μας αφήνει να δούμε τα πράγματα καθαρά και απενοχοποιημένα.
Δεν γενικεύω μεμονωμένες απόψεις, φαίνεται όμως ότι πολλοί, ακόμη, ποινικοποιούν το κέρδος… Έχει περάσει μια εβδομάδα από το γεγονός και όσο να ναι βλέπω τα πράγματα πιο ψύχραιμα, στην αρχή όμως όταν διάβασα τα σχόλια νομίζω ότι «θύμωσα». Σκέφτηκα οτι δεν είναι δυνατόν να πας να κάνεις κάτι με τις καλύτερες προθέσεις και να βρίσκεις διαρκώς απέναντί σου απίθανους τύπους με περίεργους σκοπούς ….
Έγραψαν κάποιοι ότι «ο Λαμπράκης "ανέβαζε και κατέβαζε" πολιτικούς».
Από μια πλευρά καλό είναι αυτό γιατί ο Τύπος εμφανίζεται ισχυροποιημένος στην Ελλάδα(!). Από την άλλη, τέτοιοι που είναι, καλά τους έκανε και … δεν περνάγανε τη βάση…. Άλλωστε, κάποιος πρέπει να κάνει και την βρώμικη δουλειά..
Υπάρχει μια πολύ προχωρημένη άποψη που την έχει διατυπώσει χρόνια νωρίτερα η Άυν Ράντ στο βιβλίο της «The Fountainhead» περιγράφοντας τον εκδότη Γκέιλ Γουάιναντ -κατ’ εμέ η σημαντικότερη, η πιο ολοκληρωμένη και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του βιβλίου-, σύμφωνα με την οποία, αφού ο «σοφός εκδότης» κατάλαβε με ποιους είχε να κάνει, αποφάσισε να γίνει αρχηγός στο πανηγύρι. Μάλιστα, είχε και το βίτσιο να του λένε ευχαριστώ. Ενδεχομένως, το ίδιο βίτσιο να είχε και ο δικός μας αποθανόν. You never know.
Έγραψαν κάποιοι ότι «ο Λαμπράκης χρησιμοποίησε τις γνωριμίες του για να κάνει το Μέγαρο Μουσικής»
Από μια πλευρά καλά που τις είχε, και τις γνωριμίες και την φιλοδοξία, διαφορετικά το πιο πιθανό είναι να είχαμε μείνει με τον ….παίδαρο…
Από την άλλη, αν δεν ήταν αυτός, θα ήταν κάποιος άλλος. Ο συγκεκριμένος τουλάχιστο ήτο φιλότεχνος. Άλλοι πάλι είναι φίλαυτοι και τους αρέσει να κάνουνε φιέστες για να αναδεικνύουν τον εαυτό τους. Κοινωνικώς αποδοτικότεροι πάντως είναι οι πρώτοι. Παλιά τους λέγανε κι «ευεργέτες», αλλά τώρα που διάγουμε εποχή ευμάρειας μπορούμε να τους υποτιμούμε διαβλέποντας ιδιοτελή και υστερόβουλα κίνητρα… Επίσης, γνωρίζω ότι και «μεγάλος» και «μικρός» να είσαι (και δήμαρχος και κλητήρας δηλαδή) άμα έχεις παιδευτεί να φτιάξεις κάτι στη ζωή σου, το καμαρώνεις, το έχεις σαν παιδί σου και το απολαμβάνεις όταν ο περίγυρός σου σου λέει καλά λόγια για το δημιούργημά σού. Αντιθέτως ενοχλείσαι όταν κάποιοι υποτιμούν τη δουλειά σου ή ότι τέλος πάντων έχεις φτιάξει.
Έγραψαν κάποιοι ότι «ο Λαμπράκης ήταν σκληρός επιχειρηματίας».
Μπορεί. Εδώ που τα λέμε, διαφορετικά δεν διοικούνται τέτοιες επιχειρήσεις. Από την άλλη, βρήκε κι έκανε τον σκληρό, που λέει κι ο σοφός λαός…
Εν πάσει περιπτώσει.. πολλά γράφτηκαν και καθώς φαίνεται θα ‘χουν να γράφονται γι’ αρκετό καιρό. Σημασία έχει να μπορεί κανείς να βλέπει τα πράγματα καθαρά και χωρίς προκαταλήψεις.
Μου άρεσε αυτό που είπε η Λιάνα Κανέλλη.