εχουμε και λέμε - κείμενα 2013

11.10.2013

Ακούω να το λένε και στελέχη πωλήσεων και καταναλωτές. Είχαμε κουραστεί τα τελευταία χρόνια σε τούτο τον τόπο να συναγωνιζόμαστε μεταξύ μας και να πουλάμε “όλο και ψηλότερα όλο και περισσότερο” σε ένα πλαίσιο που σε κατέστρεφε πολύ γρήγορα σαν άνθρωπο και επαγγελματία..

Από την άλλη, και οι καταναλωτές, τα ίδια λένε. Είχαμε φτάσει στο σημείο να έχουμε, να μας δημιουργούνται “τύψεις” εάν δεν καταναλώναμε όλο και περισσότερο…

Όλο αυτό κάπου, κάπως έπρεπε να σταματήσει. Να αλλάξει. Δεν πήγαινε άλλο, έτσι όπως πήγαινε.. έμοιαζε σαν να κυνηγούσαμε διαρκώς πράγματα μακριά και πέρα από τα ουσιαστικά και αυτά που μας ενδιέφεραν… 

7.10.2013

«….απομονωμένοι με τηλεόραση και εφημερίδες οι «3» της ΧΑ στον Κορυδαλλό…» γράφουν οι ειδήσεις, κι εγώ σκέφτομαι «το χειρότερό τους, δηλαδή..» (! ) επειδή .. τα βάζουν με τους δημοσιογράφους..

Διαβάζω επίσης πως «….τα «υπουργεία» στη «σκιώδη κυβέρνηση» της ΧΑ ονομάζονται «εφορίες». Ενδεικτικό είναι ότι το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης θα ονομαζόταν «Εφορία Επιβολής», ενώ τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας θα ονομάζονταν «Εφορία Κράτους….»

Και σκέφτομαι ότι σε διάφορες σελίδες στο ίντερνετ παρέες φοιτητών θεωρητικών επιστημών κυρίως, και στο πλαίσιο αυστηρά των παιχνιδιών με την γλώσσα και της λογοτεχνικής προσέγγισης θεμάτων, έχουν «σκαρφιστεί» και αποτυπώσει μερικές ιδέες σχετικές με τα «υπουργεία», προφανώς όμως πρόκειται για δυό εντελώς διαφορετικά πράγματα που καλό θα είναι η παραμικρή σχέση ή συνειρμός να μην δημιουργηθεί μεταξύ τους. 

Για την πρώτη περίπτωση, δεν γνωρίζω, στην δεύτερη πάντως γίνεται ένα έξυπνο παιχνίδι με την όμορφη γλώσσα μας, ως εκ τούτων έχουν υπάρξει μπόλικες ιδέες περί των Υπουργείων και του ονόματος που θα μπορούσαν να έχουν με βάση το αντικείμενό τους.

Το παιχνίδι αυτό με τις λέξεις είναι σαν αυτό που κάνουν οι σκιτσογράφοι στον Τύπο.

Διαβάζεις το ρεπορτάζ ή το άρθρο, βλέπεις και την χιουμοριστική αντίληψη της πραγματικότητας, για να «αλαφραίνει» η ατμόσφαιρα…

Έτσι λοιπόν μου έχει τύχει να διαβάσω -και να χαμογελάσω- περί «Υπουργείου φωτοτυπίας»  για το Παιδείας, εξ αιτίας των φωτοτυπιών που δίνουν οι δάσκαλοι στα παιδιά, για «Υπουργείο πηγαινέλα» για το Μεταφορών, για «Υπουργείο  γεννόσημων και 25 ευρώ» για το Υγείας και με βάση τις .. πρόσφατες επιλογές του, για «Υπουργείο Προπό» για το Προστασίας του Πολίτη, μάλιστα αυτό, είχε πρωτοκυκλοφορήσει σε «δεξιά περιβάλλοντα» που σχολίαζαν τις αλλαγές επί των ονοματοδοσιών της κυβέρνησης Παπανδρέου, με το σχόλιο πως επρόκειτο για «Υπουργείο προστασίας του … Πολιτικού» με βάση τις τότε αναλογίες αστυνομικών που φρουρούσαν την Βουλή σε σχέση με αυτούς που προστάτευαν τους πολίτες. Έχει τύχει επίσης να δω το Υπ. Οικονομικών ως «Υπουργείο Αφθονίας» καθώς και το Τουρισμού ως «Υπουργείο Φιλοξενίας και .. σούρτα φέρτα»

Κι αυτά είναι τα λιγότερα μιας και οι ιδέες τρέχουν, κι η φαντασία του κόσμου επίσης κι ολοένα προκύπτουν κι ολοκαίνουργιες εκφράσεις στην γλώσσα που μιλάμε και με την οποία αστειευόμαστε καθημερινά για να απενοχοποιούμε αυτά που μας κουράζουν, ταλαιπωρούν και προβληματίζουν. ..

Κάποτε δε, νομίζω πως έξυπνες ατάκες έλεγαν και οι συνδικαλιστές, αλλά τώρα πια δεν λένε γενικώς και πολλά πολλά…. Οπότε δεν μας λένε ούτε αστεία…

Αλίμονο, μην μπερδευτούμε και τελείως και ποινικοποιήσουμε την γλώσσα και την .. φαντασία…

Άλλο το αστείο και η δημιουργική και χαρούμενη διάθεση, κι εν τέλει η λογοτεχνία, κι άλλο να τα παίρνει κανείς τα πράματα και πολύ “τοις μετρητοίς”…. 

Ο κάθε άνθρωπος σε μια δημοκρατία μπορεί κι έχει το ελεύθερο να πιστεύει ότι θέλει εφ όσον δεν βλάπτει τον εαυτόν και τους γύρω του. Ένας άνθρωπος μπορεί π.χ. να θεωρεί τον εαυτό του χοντρό ενώ δεν είναι και να πεθαίνει της πείνας με αποτέλεσμα να βλάπτει σοβαρά την υγεία του ή να θεωρεί πως δεν υπάρχει πρόβλημα με το να τρώει μεγάλες ποσότητες τροφίμων που δεν πρέπει ενώ αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας που κανονικά του το απαγορεύει. Με αυτόν τον τρόπο, ο «ασθενής» βλάπτει τον εαυτό του και διακινδυνεύει την υγεία του και το περιβάλλον του ανησυχεί. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, το περιβάλλον του «ασθενούς» ανησυχεί τόσο πολύ, που φωνάζει κανα γιατρό (σε άλλες περιπτώσεις απαιτείται εισαγγελέας…) να τον «μαζέψει». Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, πέρα από την φθορά που προκαλεί ο άνθρωπος αυτός στον εαυτό του και εν μέρει στο περιβάλλον του, δεν βλάπτει και καναν άλλον. Ούτε πάει να τον προσηλυτίσει για το αληθές και το σωστό της γνώμης και των επιλογών του.

Άλλος πάλι ή άλλοι, μπορεί να απεχθάνονται τους χοντρούς, ή τους αδύνατους, ή τους ψηλούς τους κοντούς κοκ. Δικαίωμά του και .. γούστο του και καπέλο του του καθενός σε ότι τον αφορά. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν πάει κανείς, με διάφορους τρόπους, που καταλαβαίνει και δεν καταλαβαίνει, να επιβάλει την γνώμη του και να.. κόψει και να ράψει τον κόσμο στα μέτρα του. Εκεί, σίγουρα υπάρχει πρόβλημα…

Μεταξύ μας κι ο κόσμος της μόδας, διεθνώς, είχε κάτι το “ολοκληρωτικό” κάποια χρόνια πρίν, μιας και του άρεσαν και προέβαλε μόνο συγκεκριμένους σωματότυπους ανθρώπων, αλλά ευτυχώς υπήρξαν άνθρωποι που αντιστάθηκαν σ αυτό και το πάλεψαν και τα κατάφεραν να περάσουν το μήνυμα του ότι ο καθένας είναι όμορφος επειδή είναι διαφορετικός.. Διαφορετικά, μπορεί ακόμη να κυνηγάγαμε να γίνουμε όλοι σαν την .. Μπάρμπι και τον Τζόν Τζόν (αν τον λένε ακόμη ετσι…)

(“ξέφυγα” , πάμε όμως λίγο ακόμα…)

Άλλοι πάλι πίστευαν ότι η χώρα σώνει και καλά ήταν ασθενής κι έπρεπε να μπεί στον γύψο. (! )  Μέχρις εκεί καλά. Το πρόβλημα όμως προέκυψε απ το ότι .. το είπαν και το έκαναν κιόλας. Την έβαλαν. (κάποιοι κιόλας πανηγύριζαν και μετά τους κόπηκαν απότομα οι πανηγυρισμοί…)

Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι η οικονομία δε σώζεται παρά μόνο εάν έρθουν και επενδύσουν «ξένοι», κατά κύριο λόγο, “επενδυτές”. Μέχρις εδω καλά. Το πρόβλημα όμως προκύπτει απ το ότι .. το λένε και το.. υποστηρίζουν κιόλας μέχρι .. κεραίας. Τους περιμένουν. (κάποιοι κιόλας πανηγυρίζουν και ειλικρινά φοβάμαι μη και μας κοπούν απότομα οι πανηγυρισμοί…)

Και για να καταλήξω και κάπου, γνώμη μου είναι πως ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει, ακόμη κι ότι είναι ο Μέγας Ναπολέοντας (αν και αυτό .. δεν είναι και τόσο καλό..! ) αρκεί να μην βλάπτει τον εαυτό του, και κυρίως τους άλλους.

Το πρόβλημα (κι είναι τραβηγμένο το παράδειγμα και ακραίο και το ξέρω) είναι πως όταν τον αφήνεις τον άλλο να το παραπιστευει ότι είναι ο Μέγας Ναπολέοντας και να περνάει ο καιρός κι εσύ να κάνεις «χάζι», είναι πολύ πιθανό μια μέρα να σου ξυπνήσει και να έχει μεγάλη όρεξη για καμιά εκστρατεία και μάχη με απρόβλεπτες βέβαια συνέπειες…

Εν πάση περιπτώσει, άλλο οι ιδέες άλλο να θέλει κανείς σώνει και καλά να τις εφαρμόσει, με τον τρόπο του.

"ευτυχώς" που περιμέναμε έναν νεαρό κύριο να πεί .. χοντρό τον χοντρό…» (28.9.2013) 

(γιατί, άλλοι, από ένα σωρό πολιτικούς, κανονικούς πολιτικούς χώρους, δεν το ήξεραν, και δεν το έλεγαν τόσα χρόνια, «ευτυχώς που περιμέναμε με τον δικό τους τρόπο…)

πάμε να το.. «αναλύσουμε» για να μην παρεξηγηθούμε, μιας κι η φράση είναι συμβολική, δεν προσωποποιεί, απευθύνεται, και αφορά ένα σωρό πράγματα…

«ευτυχώς», λοιπόν, «που περιμέναμε έναν νεαρό κύριο να πεί .. χοντρό τον χοντρό…»

γιατί οι περισσότεροι υπόλοιποι δεν το έβλεπαν, δεν το έλεγαν, δεν το συζητούσαν μεταξύ τους κατά το «τι είπε..;», «τι έκανε..;», «μαζεύετε ή δε μαζεύετε αυτό..;» ή εν τέλει «ας τον να λέει ότι θέλει, σάματι ακούει κιόλας..»

κι ήρθε λοιπόν ο νεαρός με το «θάρρος» που δεν ήταν τέτοιο αλλά θράσος, και είπε τον χοντρό, χοντρό, και μάλιστα του είπε να σκάσει κιόλας (! ) κι ο κόσμος «ενθουσιάστηκε» που «βρέθηκε ένας άνθρωπος» να του «την πεί..». κάποιοι μάλιστα, κι εδώ ανεξαρτήτως οικονομικού και κοινωνικού επιπέδου, μοιάζει, όλο και περισσότερο πλέον, ότι ευχαριστήθηκαν κιόλας, ότι το απόλαυσαν που κάποιος (χωρίς να εξετάζουν τίποτε πέρα και βαθύτερα από αυτό) είπε αυτό που εκείνοι σε καμία περίπτωση και για προφανείς λόγους δεν θα μπορούσαν. αρένα δηλαδή… ψυχολογία αρένας με ολοένα και πιο «ντοπέ» και φανατισμένο για θέμα και δράση κοινό..

σε ότι αφορά τους περισσότερους, είναι προφανές ότι μιλάμε για καταπιεσμένο κόσμο, κι ανθρώπους έντιμους, κατά τα άλλα, που παρασύρθηκαν μες την «απελπισία» τους θεωρώντας ότι βρήκαν μια «σανίδα σωτηρίας» (! ) και κάποιους «που έλεγαν τα πράγματα με το όνομά τους». «τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη», δηλαδή..

το ότι «η σκάφη» ήταν ή έγινε ή εν πάση περιπτώσει αποκαλούνταν «παλιοσκάφη» (διόλου χαριτολογώντας..) και τα «σύκα» «παλιόσυκα» (πάλι διόλου χαριτολογώντας..) δεν το είδε ο «ενθουσιασμένος» κόσμος..

τον οποίο κι εδώ που τα λέμε, καλό θα ναι να μην κατηγορήσει κανείς αλλά να κοιτάξει πώς να βοηθήσει και να στηρίξει πλέον. κι αυτό νομίζω ότι αντιλαμβάνεται αρκετός κόσμος. οτι δεν υπάρχει λόγος για πιέσεις αλλά μάλλον για «κατανόηση» και ηρεμία.. 

στη επικίνδυνη προστακτική δεν αναφέρθηκα. είναι προφανές ότι δεν υπάρχει λόγος.

το δε χειρότερο για μένα, δεν ήταν ποτέ το φαινόμενο, αλλά η σύγχυση ενός υπολογίσιμου  μέρους του κόσμου που «μπέρδευε» και για την ακρίβεια, έτεινε να συγχέει όσους ασκούσαν κριτική στην κυβερνητική πολιτική. τι πιο φυσιολογικό δηλαδή για συγκεκριμένους επαγγελματίες και πολιτικούς χώρους, να ασκούν κριτική και να επεξεργάζονται τις ασκούμενες πολιτικές.

δυστυχώς όμως, κι όπως φάνηκε, αρκετός κόσμος ήταν έτοιμος να ακολουθήσει όποιον φώναζε πιο πολύ και πιο επιθετικά, θεωρώντας πως εκεί βρισκόταν κι από κεί θα προέκυπτε και η «λύση» των προβλημάτων -του- 

και βέβαια, αναφέρομαι σε όσους «μπέρδεψαν» τα πράγματα, στους «χρήστες» αν το θέλετε και όχι στους «γνώστες» ..

πλέον, τα πράγματα, θα ήταν μάλλον δύσκολο να προσδιορίσει κανείς εάν θα γίνουν «καλύτερα» (πως ορίζεται άλλωστε το καλύτερα για τον καθένα..) πιο ξεκάθαρα όμως μοιάζει να γίνονται σίγουρα…

«με το πρώτο κουδούνι…» (11.9.2013) 

Χρόνια, είναι η αλήθεια, είχα να μπω σε τάξη σχολική, μάλλον από τότε που τελείωσα το σχολείο. Πόσο μάλλον σε τάξη δημοτικού σχολείου και να την νιώσω σαν δεύτερο σπίτι μου (καλά, μην υπερβάλλουμε κιόλας, τα ίδια λέω και στην κόρη μου, να μην υπερβάλει δηλαδή...) και να την αισθανθώ όπως τέλος πάντων αισθάνεται κανείς όταν γνωρίζει ότι πρόκειται να περάσει σε ένα χώρο αρκετά μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς του και του χρόνου του.

Της λέω επίσης της κόρης μου, «κάνε οτι σου λένε, και φρόντιζε να το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς.., για καλό σου είναι, κέρδος θα το χεις...» ενώ, παρασυρόμενη για μερικές στιγμές απο το «αναλυτικό ως προς τα οικονομικά» κλίμα της εποχής, σκέπτομαι οτι και .. τα σχολεία πληρωμένα -τους- τα χουμε απο αυτά που μας ζητάνε, οπότε, ή δεν θα πρέπει να μιλάμε για «δωρεάν παιδεία» (όση τέλος πάντων..) ή δεν έχουμε καταλάβει τι και γιατί πληρώνουμε και μας γίνονται κρατήσεις σε τούτη τη χώρα...

Εν πάσει περιπτώσει... έπρεπε προφανώς να περάσουν καμιά εικοσαριά χρόνια για να θυμηθώ ένα σωρό πράγματα σχετικά με την δική μου σχολική εμπειρία, και ιδίως το οτι  δεν ξέρω πως, αλλά κατέληγα σχεδόν πάντοτε να κάθομαι στο πρώτο θρανίο, και μάλιστα μες τη μέση των τριών σειρών… (!)

Και να ήθελα να κρυφτώ δηλαδή, ή έστω να κάνω ότι δεν ακούω, ήταν αδύνατο. Από την μέση και πίσω της τάξης να γίνεται κατά καιρούς χαμός και χαβαλές, κι εγώ εκεί, μες την μέση και μπροστά μπροστά. Κι άντε να κουνηθείς που λένε… Αυτό, νομίζω, σήμερα πλέον, ότι με οδήγησε στο να αναπτύξω την φαντασία μου, αφού δεν μπορούσα να κάνω και πολλά άλλα πράγματα, ενώ έπρεπε αν μη τι άλλο να δείχνω ότι ακούω και μάλιστα με προσοχή…

Τώρα που το σκέπτομαι, με ευχάριστη διάθεση, η θέση αυτή και τα χαρακτηριστικά που είχα αναπτύξει εξαιτίας της, θα μπορούσαν να μου έχουν φανεί πολύ χρήσιμα, ιδίως τα προηγούμενα χρόνια στην χώρα μας, μιας και θα μπορούσα να αποτελώ ιδανικό κοινό για λογής λογής ομιλίες και συγκεντρώσεις, κατά την διάρκεια των οποίων οι μπροστινοί οφείλουν αν μη τι άλλο να δείχνουν το ενδιαφέρον και την προσοχή τους προς τους ομιλητές, κι ας σκέφτονται ένα σωρό άλλα πράγματα εκείνη την ώρα (φτάνει να μην το δείχνουν…)

Τέτοια κόπωση όμως συναισθηματική (..;) μου είχαν προφανώς δημιουργήσει αυτές οι πρώτες θέσεις, που στο μέλλον μου ήταν τελικά αδύνατο να τοποθετώ τον εαυτόν μου σ αυτές παρα το σκεπτικό του «λέτε ότι θέλετε, εγώ είμαι αλλού…», προτιμώντας τις σειρές της γαλαρίας. Άλλωστε έχουν και μεγαλύτερο, αντικειμενικά, ενδιαφέρον...

Η συμβουλή πάντως στην κόρη μου χθές το πρωί, κι εντελώς ανακλαστικά κι αυθόρμητα ήταν, «μπροστά μπροστά, αλλά φρόντισε τουλάχιστο να πιάσεις ακριανή σειρά και παράθυρο, .. αν σου αρέσει βέβαια και το προτιμάς..»

Νομίζω, όπως τα βλέπω τα πράγματα σήμερα, ότι το να κάθεται κανείς κοντά στο παράθυρο, του δημιουργεί μια αίσθηση πιο κοντινή στο «έξω». Οπότε το δε «μέσα – έξω» έρχεται πιο «φυσικό»…

Έκανα και την βόλτα μου στο Εμπορείο χθές.., δεν εχω «παράπονο» καλά είναι τα πράγματα κι όλο και καλύτερα..

Έκανα την βόλτα μου στα μικρά δρομάκια και σπιτάκια της περιοχής μέσα στον παλιό οικισμό και το «καστέλι» και τα αισθήματα ήταν ανάμεικτα (τι καινούργιο για μένα..)

Απο τη μια η περιοχή με τα τόσο μικρά και κοντινά το ενα στο άλλο σπιτάκια με τις τόσες δα αυλές –όλο και καλύτερα συντηρημένα πια τα περισσότερα, είτε επειδή κατοικούνται για λίγους μήνες το χρόνο, είτε επειδή διατίθενται για πώληση- μου προκάλεσαν συμπάθεια και με γοήτευσε το «μαζεμένο» τους μέγεθος και η ιδιαίτερη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική τους, καθώς κι αυτή της γύρω περιοχής, απο την άλλη όμως ένιωσα την φτώχια. Την φτώχια που θα πρέπει να επικρατούσε στην περιοχή τα χρόνια που φτιάχτηκαν, έτσι όπως φτιάχτηκαν και προκειμένου να καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες.

Και σκέφτηκα παιδιά, πολλά παιδιά σ αυτά τα στενά, κι απόρησα για το πως να έχουνε μεγαλώσει τόσα παιδιά, γενιές παιδιών σε κείνα τα στενά δρομάκια...

Και δικαιολόγησα τον κόσμο και την ανάγκη του να βγει παραέξω και να δημιουργήσει και να κατοικήσει σε όμορφα και ευρύχωρά και με ανέσεις, ευάερα κι ευήλια σπίτια...

Για τον ίδιο λόγο δεν μου αρέσουν (..) και δυσκολεύομαι να βλέπω παλιές φωτογραφίες, «λαογραφικού περιεχομένου» απο το πως ήταν οι διάφορες περιοχές παλιά καθώς κι οι κάτοικοί τους. Γιατί διακρίνω μεγάλη φτώχια κι ανέχεια, και δυσκολίες ζωής, πολλές και καθημερινές. Με αυτές τις φωτογραφίες με πιάνει ψυχοπλάκωμα. Κι ας λέμε σήμερα οτι είμαστε φτωχοί, πόσο μάλλον στην σημερινή ελλάδα που το σκεπτικό τείνει ή έχει ήδη γίνει «κλισέ». Οι παλιές φωτογραφίες με τα μισοχαλασμένα σπίτια και τους δρόμους σε κακό χάλι και τους ανθρώπους κακοντυμένους και με βλέμμα γεμάτο απορίες, με μελαγχολούν και δυσκολεύομαι να βρώ το καλό σε αυτές, που σίγουρα υπάρχει.. Εκτός κι εάν πρόκειται για εργασία και «ανάλυση κατάστασης», αν και, μάλλον στα ίδια, θα κατέληγα...

Σήμερα, αυτή η γειτονιά της Σαντορίνης είναι όμορφη επειδή τα σπιτάκια έχουν συντηρηθεί και τα περισσότερα κατοικούνται για κάποιες μέρες ή μήνες το χρόνο, οπότε η ανακαινισμένη όψη τους και τα χρώματά τους κάνουν το περιβάλλον χαρούμενο.

Αυτή η γειτονιά δε, έτσι όπως έχει φτιαχτεί και συντηρηθεί, με κάνει να σκέπτομαι πως έχει για τα καλά επικρατήσει η λαϊκή και αφτιασίδωτη αισθητική του «κάνει ο καθένας οτι θέλει..» Χαμογελάω τώρα λιγάκι, μιας και σκέφτομαι οτι αυτό τελικά στον βαθμό που έχει γίνει εκεί, αποτελεί το «μικρότερο κακό»... Κι ότι, εν τέλει, αυτή είναι μια αυθεντική εικόνα, όσο κι αν κάποια πράγματα θα φαίνονταν περίεργα στους ειδικούς περί της αισθητικής... Το καταλαβαίνω, και .. αφήνω τους ανθρώπους -γενικά- στην ησυχία τους, όποια άποψη κι αισθητική κι αν συμμερίζονται κι αντέχουν..

Σε γενικές γραμμές πάντως, η περιοχή άνετα μπορεί να δημιουργήσει μια αίσθηση ηρεμίας αλλά και ελευθερίας...

Καλή σχολική χρονιά (Λό..! ) με τα λιγότερα δυνατά…κενά!

Λίγη σημασία έχουν οι «μεριές» και οι χώροι. Οι άνθρωποι είναι που έχουν την σημασία κι αυτοί τους κοσμούν (τους χώρους..)

Καλή σχολική χρονιά (Λό..) σου εύχομαι, όπως επίσης και να σου τυχαίνει να συναντάς ωραίους ανθρώπους στο δρόμο σου. Κι αν δεν είναι και τόσο «ωραίοι» προσπάθησε όσο μπορείς να τους κάνεις εσύ.

I –always- recommend you to study, love your country and your people. Always be honest. Love life and trust the future.

(Τελικά Καλλιόπη, τα πιο ωραία, με σένα τα ζώ...)

Άσχετο, αλλά τώρα θυμήθηκα οτι στην τρίτη δημοτικού είχαμε έναν δάσκαλο (μια χρονιά έμεινε στο σχολείο απ ότι θυμάμαι..) που μας έβαζε όλο .. αντάρτικα τραγούδια και ακούγαμε (! ) κι η μάνα μου γέλαγε κι έλεγε ότι «αυτός είναι πολύ αριστερός παιδί μου, κι ότι δεν πειράζει, καλοί είναι κι αυτοί, την δουλειά του να κάνει, κι ότι σας λέει κι από τα δικά του, καλό είναι και να τον ακούτε και να τον σεβόσαστε…»

Τώρα που το σκέπτομαι και συνδυάζω κιόλας διάφορα πράγματα, αυτός ο άνθρωπος όντως πρέπει να ήταν αρκετά αριστερός καθώς και παιδεμένος.. Καλός άνθρωπος ήταν για μας, ήρεμος, πάνω απ όλα και επιεικής, τόσο που με την καλοσύνη του σε σκλάβωνε και σε απέτρεπε απο κάθε προσπάθεια να σκαρφιστείς να του κάνεις κάτι να .. τα «πάρει» και να .. «βγεί απο τα ρούχα του», που λένε! Άλλοι πάλι, νομίζω οτι με την συμπεριφορά τους, λες και πήγαιναν γυρεύοντας ήταν...

Ωραία ήταν... όλα καλά ήταν. Κι οτι μάθαμε, κι οτι δεν μάθαμε.

Ένα δημόσιο σχολείο ήταν κι αυτό σε μια middle class και υπό ανάπτυξη (μην κοιτάτε σήμερα που θεωρείται υπανάπτυκτη, παρά την πολυκοσμία της..) περιοχή..

Στην τρίτη δημοτικού μάλιστα θυμάμαι ότι φοράγαμε ακόμη ποδιές, κι αυτό από κάτι φωτογραφίες που θυμάμαι να εχω δεί..  Η μαμά μου μάλιστα τους έραβε και άσπρα γιακαδάκια που έφτιαχνε με το «βελονάκι».

Μετά βγάλαμε και τις ποδιές κι αρχίσαμε να νοιαζόμαστε όλο και περισσότερο για το στυλ και ύφος των εμφανίσεών μας.. Κάποιοι, θυμάμαι, και μάλιστα σαν να ναι σήμερα, ότι έλεγαν για τις ετικέτες των ρούχων μας «σας πληρώνουν για να τους διαφημίζετε..;» αλλά εγώ, όπως φαντάζομαι και τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου τότε, θα ήταν μάλλον δύσκολο να καταλάβουμε το περιεχόμενο της φράσης. Ούτως ή άλλως η φράση έκανε «μπάμ» οτι είχε κάτι το «παλιομοδίτικο», το ξεπερασμένο και το «πασέ»...

Καλή σχολική χρονιά Λό..!

Love life and trust the future! 

28.6.2013 

τι έχει να γίνει στα λεωφορεία απο Δευτέρα (με την επιλογή επιβίβασης των επιβατών απο την μπροστινή μόνο πόρτα και προκειμένου νε .. ελέγχεται ότι πληρώνουν το εισιτήριό τους ..) ..

αυτό μου θυμίζει κάτι απο τα αρκετά παλιά, που τα λεωφορεία είχαν στην είσοδο, δίπλα στον οδηγό, ενα κουτάκι με μια οπή, πορτοκαλί ήταν και διάφανη από πάνω, όπου έριχναν οι επιβάτες τα χρήματα του αντιτίμου του εισιτηρίου, πλήν όμως κι από ένα σημείο και μετά, κι όπως φαινόταν, έριχνε ο καθένας ότι ήθελε, είχε και είχε γενικώς ευχαρίστηση να δώσει από τις τότε δραχμούλες του…

ορισμένοι δε, από ανέχεια; για πλάκα; επειδή έτσι ήθελαν και την είχαν “δεί”..; έριχναν στο κουτάκι και άλλα αντικείμενα. μεταλλικά “ανοιχτηράκια” από κουτάκια αναψυκτικών, κουμπιά, νομίσματα (ψιλά..) άλλων χωρών, μπόλικα μονόδραχμα ώστε να φαίνονται και να ακούγονται πολλά κ.οκ.

οι οδηγοί δε, “και καλά”, ήταν υποχρεωμένοι να κοιτάνε, να ελέγχουν δηλαδή εάν τα χρήματα που έριχναν οι επιβάτες στο κουτάκι ήταν τα σωστά, φαντάζομαι, ανάλογα με την διαδρομή τους (άλλο “μπέρδεμα” κι αυτό…)

κάποιοι δε οδηγοί, γνώριζαν, και έμοιαζε να το είχαν συνηθίσει, το ότι ο καθένας, και από ένα σημείο και μετά έριχνε ότι ήθελε, είχε, και είχε ευχαρίστηση στο κουτάκι, και δεν έδιναν σημασία. ούτε που κοίταζαν…

άλλοι πάλι ήταν πιο αυστηροί κι αδιαφορούσαν για τον κόσμο που περίμενε να μπει στο λεωφορείο, μετρώντας τα χρήματα του κάθε επιβάτη. στο σημείο αυτό δεν έλλειπαν και οι μικροδιαφωνίες, μιας και κάποιοι ζητούσαν ρέστα, άλλοι πάλι δεν είχαν ψιλά, άλλοι ήθελαν να δώσουν λιγότερα γιατί θα χρησιμοποιούσαν το λεωφορείο για μικρή απόσταση κ.α. χαρακτηριστικά της τότε εποχής και νοοτροπίας…

μερικοί οδηγοί δε, το έπαιρναν το θέμα πολύ προσωπικά, υποστηρίζοντας ότι άκουσαν να πέφτουν λίγα χρήματα στο κουτάκι, κι ότι δεν είναι αυτός ο σωστός .. ήχος για το κανονικό, το πλήρες αντίτιμο κ.α. ενδιαφέροντα επιχειρήματα…

γενικά δηλαδή επικρατούσε σε μεγάλο βαθμό ένα σύστημα με το οποίο δεν μπορούσες να ξέρεις τι σε περιμένει. τόσο δε, που οι μετακινήσεις με τα λεωφορεία ήταν μια καθημερινή χαριτωμένη κι ενδιαφέρουσα (για όσους την έβλεπαν έτσι..) διασκεδαστική περιπέτεια…

όσο για τις συζητήσεις, επί του συγκεκριμένου θέματος μέσα στα λεωφορεία κι από τους επιβάτες, με την συμμετοχή σε πολλές περιπτώσεις και του οδηγού, να είναι πάντοτε, κι αν μη τι άλλο, απολαυστικές και ενδιαφέρουσες, αν κρίνει κανείς από την συμμετοχή, την ένταση,  την διάρκειά τους και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνταν…

εγώ δε, επειδή κυκλοφορούσα μονίμως με γουόκμαν, περιοριζόμουν στο να παρατηρώ τις εκφράσεις των ανθρώπων, μαντεύοντας σε πολλές περιπτώσεις το τι θα μπορούσαν να λένε… κι ήταν κι αυτό ενδιαφέρον, μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου…

ωραίες εποχές…

κάπου εκεί, επιστρέφουμε, σε πολλά επίπεδα, εχω την αίσθηση, αλλά δεν είναι και πολύ ευκολο να το συνειδητοποιεί κανείς…

(επίλογος. μετά από αυτά, τα κουτάκια με την οπή, τοποθετήθηκαν τα πορτοκαλί κουτάκια στους εσωτερικούς “στύλους” των λεωφορείων και των τρόλεϊ, που δάγκωναν, αρχικά, και στην συνέχεια μαρκάρουν τα εισιτήρια, κι έτσι, η ενδιαφέρουσα περίοδος των -κατά κανόνα- κερμάτων, τελείωσε.

το νέο σύστημα, το σημερινό, δεν έχει και τόσο ενδιαφέρον, αν εξαιρέσουμε όσους υποστηρίζουν ότι κάποιοι σβήνουν με γομολάστιχες τα μαρκαρισμένα εισιτήρια με σκοπό να τα ξαναχρησιμοποιήσουν…) 

24.6.2013 (για τον ανασχηματισμό)

το 1989, ο συγχωρεμένος ο Χαρίλαος Φλωράκης, με την διάλυση της τότε «οικουμενικής -..!- κυβέρνησης» είχε δηλώσει πως (σύντροφοι..) «δεν προκάναμε...» (τι να τους πρόλαβε άραγε...) μισοαπολογούμενος και μισο-θέλοντας να δικαιολογήσει την συμμετοχή του...

κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν θα μπορούσε να πεί ούτε στο περίπου ο επικεφαλής της σημερινής Δημαρ,...

πλήν όμως, εγω σκέπτομαι, κάνοντας περίεργους ώρες ώρες συνειρμούς, πως μοιάζει πιθανό (όλα πιθανά είναι..) να το πούνε -απολογούμενοι στα σίγουρα...- αργά ή γρήγορα, οι εναπομείναντες της σημερινής, υφιστάμενης, δικομματικής κυβέρνησης...

οι «άλλοι» πάλι τότε, και για να συμπληρώσουν την δήλωση, είχαν υποστηρίξει πως «δεν θέλαμε» (..;! ) και πως «δεν μπορέσαμε» (αυτό, λογικό ακούγεται..)

δηλώσεις (φράσεις) όμως που μοιάζει όλο και λιγότερο πιθανό να μπορούν να «σταθούν» σήμερα (λέμε τώρα.. ) και απέναντι -έναντι..- στο «δεν προκάναμε...» (το οποίο «παίζει» ως πιο πιθανό δηλαδή...)

21.6.2013 

Όσο περισσότερο εμβαθύνουμε και παρασυρόμαστε με την σκέψη οτι τιμωρούμαστε για κάτι κακό που κάναμε τα προηγούμενα χρόνια, τόσο χειρότερα λειτουργούμε και συμπεριφερόμαστε.

Σε αναμορφωτήριο ζούμε, ή σε χώρα..;

Είναι διαφορετικό πράγμα να γνωρίζουμε οτι «πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές» όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση και σε κάθε χώρα στο πλαίσιο των διαρκών εξελίξεων, κι άλλο να αισθανόμαστε οτι τιμωρούμαστε για κάτι κακό που κάναμε και να γεμίζουμε με ενοχικές συμπεριφορές (μεγάλο κεφάλαιο...)

Όσο νωρίτερα απεμπλακούμε από αυτήν την ψυχολογία που μας έχει επιβληθεί, τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Ζούμε τα τελευταία χρόνια σε μια κατάσταση «ημιπαρανομίας». Οι περισσότεροι τουλάχιστο. Άλλοι να φοβούνται μη και τους «θυμηθούν» για κάτι απο τα παλιά, κι άλλοι να προσπαθούν να επιβιώσουν σε ενα εντελώς αρνητικό περιβάλλον.

Σκέπτομαι παράλληλα δε, οτι πολλές απο τις επιλογές και τις αποφάσεις που λαμβάνονται σήμερα, και στο πλαίσιο των «προσαρμογών», θα πρέπει να προέρχονται απο βαθιά στερημένους και συμπλεγματικούς ανθρώπους. Απο αουτσάιντερ, εντελώς.

Το καταλάβαμε οτι το πάρτυ εχει τελειώσει. Το πήραμε το μήνυμα.  «Έφτασε» ακόμη και σε αυτούς που δύσκολα θα έφτανε και θα το αποδέχονταν.

Αυτό για το οποίο απορώ είναι το για το πόσο ακόμη θα συνεχιστεί η τιμωρία και το «κυνηγητό» του λαού, κι ειδικά του κόσμου αυτού που τιμωρείται για πράγματα για τα οποία δεν έφταιξε.

Απο την άλλη, και δυστυχώς, μου φαίνεται οτι πολύ δύσκολα θα καταφέρουμε να ξανακερδίσουμε πολλά απο τα πράγματα που χάσαμε, όλοι κι ο καθένας ξεχωριστά, σε αυτόν τον δρόμο. Σε υλικό και συναισθηματικό επίπεδο.

Μα πάνω απ όλα, χάσαμε την αθωότητά μας.

Είναι σαν να εχεις μια σχέση προσωπική ή επαγγελματική που να σε φθείρει οικονομικά και συναισθηματικά, όπως και σε πολλά άλλα επίπεδα, κι εσύ να αφήνεσαι, απο αδυναμία κι αίσθηση κατωτερότητας κυρίως, ελπίζοντας σε ψεύτικες και σε κενές περιεχομένου και ουσίας «υποσχέσεις».  Κι όταν στο τέλος αυτής της «περιπέτειας», γρήγορα ή στην χειρότερη περίπτωση, αργά, ψαχτεί κανείς μέσα του να δεί τι έχει μείνει για να ζήσει και να δώσει, θα είναι δύσκολο να βρεί κάτι...

Είναι γεγονός οτι σε αυτό που λέτε «πάρτυ» έγιναν λάθη πολλά. Πλήν όμως εγώ απορώ, για πόσο ακόμη θα συνεχίσουμε να τα πληρώνουμε...

21.6.2013, 06.30 

9.6.2013

Ακόμη με «ταρατατζούμ» (ενθουσιωδώς δηλαδή, καθώς επίσης και με φόβο και αγωνία...) πηγαινοέρχετε και αντιμετωπίζεται κιόλας αυτή η «τρόικα»...;

(πρέπει να είμαστε πολύ φοβικοί τελικά...

Όσο θυμάμαι δε ορισμένους, περί της κυβερνήσεως, που .. πανηγύριζαν όταν μας «ενέκριναν» τις πρώτες δόσεις και.... δεν μας άφηναν να .. «λιμοκτονήσουμε απο την πείνα» -!- , καθώς και σε .. χλωρό κλαρί -!- , με πιάνουν τα γέλια...

Αν είναι δυνατό... τι έχουμε ζήσει....

Εν πάση περιπτώσει, κι επι της παρούσης.. (! )

Ακόμη τους δίνετε σημασία..;

Ακόμη δεν έχετε αρχίσει να γελάτε με δαύτους..;

Ακόμη δεν έχετε αρχίσει να τους...δουλεύετε...;

Μάθαμε πια, κι αν το θέλετε, κατανοήσαμε τι και πως πρέπει να γίνει για να επιβιώσει η χώρα μας...

Ελπίζω δηλαδή, να πήραμε το μάθημά μας, περί των δαπανών, κι όπως το καταλαβαίνω εγώ δηλαδή...

Αν είναι δυνατό...

Εδώ τους εξέθεσε ακόμη κι η Ευρώπη, ... πήραν σοβαροί ευρωπαίοι θέση, τους βγάλανε «φάουλ», και μοιάζει να τους βάζουν σιγά σιγά στην θέση τους σε σχέση με εμάς,

κι εσείς ακόμη τους παίρνετε εντελώς στα σοβαρά...; (μωρέ τι καλόπαιδα είμαστε εμείς...)

Λέτε «ναι, ναι, ναι..» μέχρι να την κάνουνε, κι ύστερα κάντε πράματα σωστά για τον λαό. Όχι σαν τώρα που μοιάζει οτι μας τιμωρείτε.....

Πιο σοβαρά τώρα.

Τελειώνει κι αυτών των ανθρώπων η "βρώμικη δουλειά", αν το θέλετε κι ετσι, κι οτι καταλάβαμε καταλάβαμε. Άλλωστε, καμιά κηδεμονία δεν μπορεί να συνεχίζετε για πάντα, ούτε καν για πολύ.

Ήρθανε, είδανε, μας κοροιδέψανε για οτι -παλιομοδίτικο- κάναμε, μας δώσανε συμβουλές, συστάσεις, άλλες καλές κι άλλες για πέταμα, μας έκοψαν το χρήμα, το ρευστό και τα .. επιδόματα μέχρι να "συνέλθουμε" και να γίνουμε καλά παιδιά, μας την "έπεσαν" γενικώς και αγρίως, μας κάνανε ενα γερό brainstorming προκειμένου ξεμάθουμε οτι -κακό..;- ξέραμε, και .. εις άλλα με υγεία, που λένε.

Τελειώνει κι αυτών των ανθρώπων η δουλειά, αργά ή γρήγορα, κι ύστερα θα μείνουμε μόνοι μας, με το παρόν και το μέλλον μας. Και μερικά φέσια (! ) μεταξύ άλλων, τα οποία κούρεμα στο κούρεμα, δεν ξέρουμε πόσα θα μείνουν τελικά (θα είναι πάντως, λένε, όλο και λιγότερα...)

Επίλογος πρώτου μέρους.

Τόσο πολύ συνηθίσαμε τον φόβο και τις αγωνίες, που τα ξεφοβηθήκαμε πια και μπορούμε να γελάμε και να παίζουμε μαζί τους...

(αυτό είναι γραμμένο αλλιώς και γι άλλη περίπτωση, και το διάβασα σήμερα σ ενα κείμενο...)

Δεύτερο μέρος....

Ε, είναι προφανές, οτι αμα δεν πάρει μπρός τούτη δω η κυβέρνηση θα πάρει η επόμενη, όποια κι αν είναι, απ όποια κόμματα κι αν προκύψει...

Εν τω μεταξύ κι ενα σωρό κόσμος πλέον (εμείς απο το 2006 μαχόμεθα υπερ τούτου, με σημαντικές απώλειες, κυρίως εισοδημάτων...) ψηφίζει και τοποθετείτε πολιτικά σύμφωνα με αυτά που πιστευει και θέλει (θέλω πχ δημόσια υγεία, θέλω παιδεία σοβαρή κι οχι 30 παιδιά ανα τάξη και εξαντλημένους εκπαιδευτικούς, θέλω μέγιστο ΦΠΑ στην χώρα στο 16% κλπ...)

κι οχι με βάση το τι .. θέλουν και ζητάνε απο τον πολίτη τα κόμματα, τραβώντας τον ουσιαστικά απο την μύτη (πράγμα σύνηθες για την Ελλάδα όπου τα κόμματα πιο πολύ θέλανε «γκρούπις» παρα πολίτες. το ακόμη χειρότερο δε, οτι το ίδιο θέλανε και οι πολιτικοί, απο ενα σημείο και μετά... )

Πρώτα ο πολίτης (κατα το 100% Αμερικάνικης έμπνευσης, κουλτούρας της αγοράς και νοοτροπίας, «πρώτα ο καταναλωτής»..) σημαίνει οτι είναι αυτός που επιλέγει αυτό που θέλει και του κάνει, και διαμορφώνει τις καταστάσεις.

Είναι αυτός, ως μονάδα, ο πυρήνας αλλά και ο εντολέας του παραγωγικού και καταναλωτικού συστήματος στο οποίο ανήκει.

Δεν δίνει η αγορά οτι θέλει στον καταναλωτή.

Διότι αυτό το παίρνει «χαμπάρι» ο "πολίτης- καταναλωτής" και δεν «ψωνίζει». Επιλέγει δηλαδή, και δίνει τα λεφτά του, αλλού. (φαν πάρκ..)

Είναι, κατά συνέπεια ο καταναλωτής που «οδηγεί» την αγορά.

Έτσι και στην πολιτική, γενικά μιλώντας, και δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στην χώρα μας, μοιάζει να τελειώνουν πια για τα καλά οι εποχές που ήταν τα κόμματα μπροστά απο τους πολίτες, μιας και οι δεύτεροι μοιάζει να αναλαμβάνουν να οδηγούν τα πράγματα...

8.6.2013 

ποιός ξέρει τι θα βλέπουν και θα προβλέπουν κι αυτοί οι άνθρωποι για να αναγνωρίζουν λάθη και καθυστερήσεις στην περίπτωση της Ελλάδας...

διαφορετικά, γιατί να μην συμμερισθούν και να μην περιαυτολογήσουν κιόλας για το success story που ζούμε ή αναμένεται να ζήσουμε..;

είναι δε σαφές οτι αυτοί οι άνθρωποι είναι αδύνατο να παραδεχθούν λάθη, διότι θα χάσουν το κύρος και την αξιοπιστία τους, και που θα πάνε μετά και με τι "μούτρα" να "σώσουν" τους επόμενους..

ούτως ή άλλως γίνεται λόγος για "αναγνώριση", προφανώς προβλημάτων στην συνταγή, κι εμένα μου φαίνεται οτι προσπαθούν να προστατευθούν απο τις όποιες ευθύνες, ώστε, όταν έρθει η ώρα και μας αφήσουν μόνους μας (με την ευρώπη..) να εμφανιστούν και να συνεχίσουν να εμφανίζονται ως οι απο μηχανής (! και τι μηχανής..) σωτήρες...

πραγματισμό ,λέει, επέδειξε..; (το ΔΝΤ..) εγω γιατί το βλέπω ως δογματισμό..;

όταν εκ των προτέρων θεωρείς κάποιους κλέφτες, και τους παίρνει όλους μαζί η "μπάλα" τι είναι..;

οτι ήταν να πούν οι άνθρωποι το είπαν.. το στρογγύλεψαν κιόλας, μην γίνει και καμιά .. "επανάσταση", αλλά το είπαν...

Γιούνκερ-Ρεν .. βρίσκονται σε καλό δρόμο, τι άλλο να πουν οι άνθρωποι.., άλλοι πάλι τα λέγανε απο την αρχή... τούτοι δω, είδαν κι αποείδαν, και .. τα παραδέχονται κι αυτοί σήμερα...

τι να πεί κανείς πια.. άλλα έπρεπε να κόψουν, άλλα έκοψαν...

φωνάζαμε κι εμείς τα καημένα, να μας σώσει η ευρώπη, περίμεναν κι αυτοί προκοπή φαίνεται... προκοπή πάντως με μπουρλότο (! ) στα θεμέλια μιας χώρας, κι αναφέρομαι στις μεσαίες τάξεις της κοινωνίας, λίγο περίεργο ακούγεται...

άλλοι πάλι φοβούνται μην μας κάνουν "ντού" (καμία σχέση με το do, πως λέμε Scouby do..! ) άλλες χώρες... (καλά...)

εδω μας έκανε η τρόικα.. και φοβόμαστε και για τα ίδια μας τα σπίτια... φοβόμαστε γενικώς.., να φοβόμαστε και τις άλλες χώρες...; to much... (of fantasy.. to much of a supernatural phenomena.. )

8.7.2013 

Θέλω να γράψω ένα κείμενο... που να αναφέρεται στον πρωθυπουργό Ερντοάν, αλλά να αναφέρεται ως παράδειγμα. Να μην είναι γραμμένο δηλαδή γι αυτόν καθαυτόν, αλλά να μην μπορεί κιόλας να γραφτεί για κάποιον άλλον. Ας πούμε λοιπόν για τον Ερντοάν που την πλάκα που ήταν να πάθει, την έπαθε, και είδομεν, που λένε...

Πάμε λοιπόν....

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια περιοχή, έγινε κάποιος πρωθυπουργός, απο δήμαρχος μιας πόλης που ήτανε, ενώ φιλοδοξούσε δε να γίνει και Πρόεδρος της Δημοκρατίας της περιοχής του!

Απλά πράματα δηλαδή, καθημερινά.... Το οτι τους προηγούμενους, δεν τους είχε και σε μεγάλη εκτίμηση, αλλά στην περιφρόνηση και στο περιθώριο, δεν είχε καμιά σημασία για τον «φιλόδοξο Ταγίπ» -για τους άλλους όμως είχε και παραείχε...-

ο οποίος, καβάλα στ αλογάκι του, του και με δεδομένο οτι και καλούτσικα μπορείς να πείς οτι κυβερνούσε, και κανα πραξικοπηματάκι -κι αυτό για να γελάνε οι καραβανάδες- δεν του ‘λαχε στο διάβα του (ούτως ή άλλως θα ήτο δύσκολο με τόσα ξένα συμφέροντα...) δεν άκουγε και σημασία δεν έδινε που του λέγανε να μην παίρνει πολύν αέρα και να μην το παρατραβάει το σκοινί, γιατί θα το σπάσει στο τέλος και θα κλαίει με μαύρο δάκρυ, αλλά κανένας δεν θα τον συμπονά και δεν θα τον νοιάζεται...κι ούτε πρόεδρος της Δημοκρατίας θα γίνει, και σκασίλα της της Δημοκρατίας που θα κλαίει το Ταγιπάκι απαρηγόρητο...

Έτσι λοιπόν κι εκεί που κυβέρναγε «αέρα», κι είχε καβατζάρει κι ενα εκλογικό ποσοστό χορταστικό για να χει να πορεύεται αυτός και η παρέα του, κουβέντιαζε με το γυναικάκι του ενα ωραίο απόγευμα, χαζεύοντας τον Βόσπορο, πίνοντας καφέ ελληνικό και τρώγοντας φιστίκια και ελιές Κρήτης (! ) που του χανε στείλε κάτι φίλοι του, και της ξηγιέται την ιδέα.

«Τι λες ρε Εμινάκι, να ρίξουμε την Τρίτη μια τρίτη γέφυρα πάνω απο τον Βόσπορο να καθόμαστε να την χαζεύουμε στα γεράματα μαζί με τις άλλες, να περνάει η ώρα μας...;»

«Και τι είναι Ταγιπάκο μου τα γιοφύρια, πασατέμποι να τους πετάμε στον Βόσπορο να περνάει η ώρα.... η ιδέα, θέλει σκέψη..»

«Εγω, θα κάνω κι άλλη γέφυρα, κι άλλο αεροδρόμιο, το καλύτερο ή έστω το 3ο καλύτερο στον κόσμο, και υπόγεια τούνελ κάτω απο τον Βόσπορο θα κάνω για αυτοκίνητα και για τρένα, και την Άγκυρα θα συνδέσω με ακόμη πιο γρήγορα τρένα..., τι διάολο πρωθυπουργός είμαι αμα δεν τα κάνω όλ αυτά....»

«Ταγιπάκο, κανα γιατρό έχεις δει τελευταία...; να πάς να δείς, γιατί, εγω, δεν σε βλέπω και πολύ καλά... »

Το Ταγιπάκι όμως δεν καταλάβαινε .. Χριστό (! ) μιας και την είχε δεί «αυτός κι άλλος κανένας» (η αλήθεια είναι ότι είχε μια μεγαλομανία από μικρός...)

Μονο που τα πράματα δεν εξελίχθηκαν ετσι....

Γιατί..., γιατί, κατά κύριο λόγο δεν είμαστε όλοι ίδιοι, κι ο καθένας έχει το «κουμπί» και το «κόλλημά του»... Άλλος με τις γέφυρες, άλλος με την ιστορία, κι ο καθένας με τον γρύλο του εν πάσει περιπτώσει...

Κατάλαβες το Ταγιπάκι δηλαδή... Άλλοι «καθαρίζανε» ,που λένε, για τον λαό και για το έθνος, κι ήτανε παιδιά του λαού, με λαϊκή φινέτσα, λόγο και μπέσα, και βγάζανε και το φίδι απο την τρύπα, κι ήρθε και το Ταγιπάκι να κάνει τα κουμάντα και το κομμάτι του με τα γιοφύρια...

Άλλοι στα φράγματα δηλαδή, κι άλλοι στα οδοφράγματα.

Αυτά λοιπόν έβλεπε κι ο φουκαριάρης ο κοσμάκης, κι οσο πιο πολύ φουκαριάρης ήτανε τόσο πιο πολύ του την έδινε (αντί να «ανεβαίνει και να κορδώνεται απο εθνικό ενθουσιασμό...) ήτανε και λίγο τρελαμένη η νεολαία, «στα κάγκελα» που λένε κι επειδή έβλεπε να πάντα γύρω της ν’ αλλάζουν, και μάλιστα σε αντίθεση με όσα μάθαινε στο σχολείο, έβλεπε κιόλας το Ταγιπάκι να ετοιμάζεται για το εμπορικό κέντρο Νο 1425, ε, δεν ήθελε και πολύ, της την έδωσε της νεολαίας, πέσανε και τα μηνυματάκια στο φέιςμπουκ «που το πάει αυτός ρε σύ, που να μη βρίσκει ούρι να του κάνουνε αέρα..., να βγούμε στους δρόμους να του κατεβάσουμε τα .. καντήλια του, να του τον κόψουμε -τον αέρα..-»

Κι έτσι κι έγινε, κι αγριέψανε τα πράματα και βγήκε ο κοσμάκης στους δρόμους,

κι απο κεί που το Ταγιπάκι πήγαινε καμαρωτό καμαρωτό κι ήτανε κι ανεβασμένο θεωρώντας οτι και τις επόμενες εκλογές θα πάρει και θα κάνει και τα έργα,

(γιατί, κι η αλήθεια είναι οτι όλα του πηγαίνανε καλά μέχρι τότε, ακόμη κι η οικονομία, κι αντιπάλους σοβαρούς, δεν είχε, ενα σκορποχώρι ήτανε οι άλλοι..., πως είναι το δικό μας το πασόκ, όπου κάθε πασόκος εχει κάνει και κόμμα, κάπως ετσι και χειρότερα...)

πήγε και σκουντούφλισε, κυριολεκτικά, πάνω σε ενα μόλ! Το βρήκε δηλαδή, που λένε, απο κεί που δεν το περίμενε, το καημένο, το φιλόδοξο το Ταγιπάκι....

Σοβαρεύω τώρα, μπας και καταλήξουμε σε κανα συμπέρασμα...

Οι ιστορικοί, ή έστω πολλοί απο αυτούς, κάνουν λόγο για το τυχαίο στην ιστορία, ή για την σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι.

Κι εγω, όλο και περισσότερο πείθομαι οτι έτσι είναι τα πράματα....

Σε ενα αξιόλογο κατ εμέ, κείμενο με τίτλο «H προσδοκώμενη έκρηξη» που γράφτηκε για την εφημερίδα Καθημερινή και δημοσιεύθηκε στις 4.6.13, ο κ. Γιανναράς αναφέρει μεταξύ άλλων οτι,

«....Oι άνθρωποι λογαριάζουν την αισιοδοξία προσόν, κάποιοι καυχώνται γι’ αυτήν. «Eίμαι από τη φύση μου αισιόδοξος», λένε, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι κυριολεκτούν: Oτι την αισιοδοξία τη γεννάει η φύση, το ένστικτο, όχι η κριτική σκέψη, όχι η κατακτημένη ελευθερία από τα φυσικά ορμέμφυτα. Προβάλλουν σαν προσόν την απεμπόληση της λογικής τους για χάρη ενστικτωδών, διορατικών (υποτίθεται) ενορμήσεων.

Δικαιολογούνται, δεν μπορεί να τους μεμφθεί κανείς. Σε μεγάλες δυσκολίες της ζωής, σε ανυπόφορες συμφορές, δεν τα βγάζουμε πέρα χωρίς την ενστικτώδη βιολογική αυθυποστήριξη, την αισιοδοξία. Aρκεί να μην την ανάγουμε και σε κριτήριο πολιτικών εκτιμήσεων, να μην αποφασίζουμε για το μέλλον μας και για τις τύχες της πατρίδας μας με γνώμονα την αλογία των αισιόδοξων ορμεμφύτων μας...»

Νομίζω οτι συμφωνώ.

7.7.2013 

Αισθητικό είναι το πρόβλημα, στα περισσότερα πράγματα.

Στα δικά μας πράγματα,τα καθημερινά.

Άλλοι πάλι κάνουν λόγο και για «ζήτημα χημείας».

Εγω όμως που δεν είμαι των «θετικών» επιστημών, λέω οτι είναι θέμα αισθητικής...

Είναι κάτι τόσο δα που σου χτυπάει στα νεύρα και σε «σκοτώνει»...

Είναι κάτι τόσο δα ικανό να διαλύσει κάθε -υπαρκτή, επιθυμητή, ή προσδοκώμενη-  ισορροπία....

Απο την άλλη δε υπάρχει κι ενα σημείο κορεσμού.

Σε απλά ελληνικά, πρόκειται για την σταγόνα που ξεχυλίζει το ποτήρι.

6.6.2013 

οτιδήποτε «παραδοσιακό» έχει ή τείνει να εχει προβλήματα αυτήν την εποχή στην Ελλάδα...

το παραδοσιακό εμπόριο, οι παραδοσιακοί οικισμοί, οι παραδοσιακές σχέσεις, οι παραδοσιακοί «δεσμοί», ο παραδοσιακός Τύπος, το παραδοσιακό φαγητό, οι παραδοσιακή νοοτροπία, οι παραδοσιακές «σχολές», κ.ο.κ.

ψάχνεις να βρείς δηλαδή τι το «παραδοσιακό» έχουν, αλλά και τι το «παραδοσιακό» μπορεί κι αξίζει, κι αντέχει…, να μείνει όρθιο... 

το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι αρκετά πιο περίπλοκο, μιας και ισομερώς θα έλεγα με την μεγάλη πτώση των διαφημιστικών εξόδων στα «παραδοσιακά» Μέσα (μιας και ολοένα και περισσότερες επιχειρήσεις επιλέγουν να χρησιμοποιούν οι ίδιες τα νέα ψηφιακά Μέσα για την προβολή των μυνημάτων τους καθώς και για την αξιοποίηση των δημόσιων προγραμμάτων τους..)

τα Μέσα αυτά έχουν χάσει σε ενα πολύ μεγάλο βαθμό την αξιοπιστία τους, ως αποτέλεσμα της πολιτικής κρίσης που επικρατεί στην χώρα.

Το σκέφτηκα αρκετά, κι ειλικρινά δεν βρήκα κάτι καλύτερο να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω την κατάσταση.

Πρόκειται αν μη τι άλλο περί πολιτικής κρίσης όταν ενα πολιτικό σκηνικό είναι ρευστό, όπου, απο τα 2 «παλαιά» μεγάλα κόμματα, το ενα να εχει διαλυθεί και μετασχηματίζεται γενικώς, και το άλλο κυβερνά με οριακή πλειοψηφία, κι ενω ενα σωρό άλλα παλιά και καινούργια κόμματα και κομματάκια δείχνουν ή προσπαθούν να δείξουν την δύναμή τους, την ώρα που η κοινωνία και η οικονομία βυθίζονται ολοένα και περισσότερο σε συνθήκες και δεδομένα οικονομικής κρίσης και η χώρα που μοιάζει να εχει πάρει την κατιούσα, ψάχνει να βρεί απο που θα πιαστεί....(και δυστυχώς, σε αυτές τις συνθήκες ψιλοπανικού, κυνηγάει να πιαστεί ή έστω έτσι μοιάζει να δηλώνει…, από τους επενδυτές..)

Σχόλια σχετικά με το τουίτερ λένε, μεταξύ άλλων, ότι “καταργεί τον διάλογο κι ότι δεν δίνει την δυνατότητα δημιουργίας διαλόγου και επικοινωνίας και όσμωσης απόψεων” κλπ..

Κατανοητό αυτό που θέλετε να πείτε, πλήν όμως, αυτη είναι η φύση του συγκεκριμένου, μεταξύ των εκατοντάδων άλλων παρεμφερών, μέσου και εργαλείου.

Να παρέχει την δυνατότητα στους χρήστες του (εντυπωσιακά πολλοί ομολογουμένως…) να δηλώνουν, να αναφέρουν και να αναφέρονται, στα γρήγορα, στο τι σκέπτονται, πως αισθάνονται (on a specific time and under certain circumstances) που είναι, τι κάνουν κλπ.

Κι αυτά σε επίπεδο προσωπικό, μιας και κατά τα άλλα και για εμπορικούς λόγους και σκοπούς, και πάλι, μια χαρά την κάνει την δουλειά του, βάση των δυνατοτήτων του. Του τι είναι δηλαδή.

Οπότε, αφήνουμε το .. πουλάκι να κάνει και να… σφυρίζει τα δικά του, κι αν μας βολευει και εξυπηρετεί, το .. ταίζουμε. Αλλιώς το αφήνουμε στην ησυχία του και .. κάνουμε κάτι άλλο…

o πρωθυπουργός μας εχει αρχίσει να δυσφορεί με τις “τσόντες” (δεν φταίω εγω, ο λαός το λέει ετσι…)

από την άλλη, και ως προς τούτες, κι απ ότι φαίνεται, την ανάπτυξη, ή την πιστευεις, ή δεν την πιστευεις  “ναι μεν αλλά”, κατάσταση, δεν μοιάζει να εχει…

Πρέπει να εκλέξουμε ή να ορίσουμε κάποιον ή κάποιους να διαπραγματευτούν πουλώντας αντίστοιχη ή και λίγη παραπάνω τρέλα στην τρόικα…

Την… Κωσταντοπούλου (που μια χαρά την κάνει την δουλειά της..)  στον Ραιενμπάχ παρακαλώ....

-Ποιά είστε κυρία μου, δεν σας γνωρίζω...

-Εγω να δείς, που δεν σε αναγνωρίζω....

2.6.2013

«Οι κυρίες με τις μαντίλες» στην γείτονα χώρα μου φέρνουν στο μυαλό τους ιθαγενείς, τους ντόπιους, τους «very local» στο Las Vegas..  οι οποίοι, κρατάνε τις «ινδιάνικες παραδόσεις» και το «lifestyle» και την «οικογενειοκρατική ιεραρχία» (κατα το δικό μας π-θ-ο..) , αν και τα έχουν εκσυγχρονίσει ομολογουμένως πολύ..., αλλά η «κονόμα» και τα ποσοστά και τα δικαιώματα απο τις επιχειρήσεις ψυχαγωγίας, «κονόμα»... (το τσεμπέρι – τσεμπέρι δηλαδή, αλλά η ανάπτυξη – ανάπτυξη...)

Και λόκαλ και αναπτυξιακοί δηλαδή. Συνδιασμός 2 σε 1....

Δύσκολος, αλλά λόγο των συγκυριών, «τους έκατσε»...

Επίσης, μου θυμίζουν και τους Άραβες, των Εμιράτων κυρίως, όπου το σεντόνι σεντόνι, αλλά τα δολάρια δολάρια... (το πετρέλαιαο πετρέλαιο, οι ουρανοξύστες ουρανοξύστες, τα καζίνα καζίνα κ.ο.κ. ....)

Οι παραδόσεις και η κουλτούρα δηλ. μένουν ως έχουν, και στις περισσότερες περιπτώσεις ενισχύονται και επιδιώκονται κιόλας, για την «αποφυγή αλλοτρίωσής τους απο τα ξενόφερτα ήθη και τις νοοτροπίες»..., αλλά το ταμείο ταμείο....

Κι εντάξει, όσο η οικονομία «πάει» -σε κάθε χώρα και περίπτωση- και κυρίως η νεολαία αισθάνεται καλά, σίγουρη, αξιοπρεπής, περίφανη και βλέπει κι ενα ικανοποιητικό μέλλον,  «πάνε» τα πράγματα, «τραβάνε», ή «σέρνονται», οτι καθεστώς και να υπάρχει... («άσπρη γάτα – μαυρη γάτα..» που λένε..)

Όταν όμως η οικονομία μοιάζει να εμφανίζει σημάδια κόπωσης κι όταν κυρίως η νεολαία αρχίσει να στραβοκοιτάζει τους πολιτικούς της για τις επιλογές τους, ή της την «δώσει άσχημα» κάτι απ όσα κάνουν, κι αρχίσει κιόλας να αμφιβάλει σοβαρά για το μέλλον της, τότε, ξεκινούν κι οι αντιδράσεις...

Σωστό κι αυτό... Τι σχέση έχει η γειτονική νεολαία με τις γειτονικές μαντίλες..; Καμία προφανώς ... τι show κι αυτό με τα τσεμπέρια... Κατανοώ την «ατραξιόν», αλλά παραείναι εκτός τόπου και χρόνου, τελικά... εκτός κι αν γίνεται με φολκλόρικη διάθεση, οπώτε να το καταλάβει κι ο κόσμος να λειτουργεί ανάλογα..

30.5.2013

“Κάθε κόμμα και μια πρόταση νόμου…..” αναφέρουν οι ειδήσεις..

Εγω πάλι λέω, καθένας και .. τα δικά του..

-ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω…, ο άντρας μου υποστηρίζει εθνικιστικές θέσεις, με ακραίο, όπως νομίζω, τρόπο ώρες ώρες σε σημείο που εχει αρχίσει να με ενοχλεί…

-εργάζεται;

-ναι.. αλλά όπως οι περισσότεροι μάλλον αυτην την εποχή, για λιγότερα…

-ε, δεν μπορώ να σου πώ “άλλαξέ τον”…

-και που θα παει αυτή η κατάσταση..;

-θα δούμε…

-ελπίζω πάντως αυτό να τελειώσει γρήγορα…

-άλλαξε η χώρα.. άλλοι το δέχονται, άλλοι δεν μπορούν..

-αλλαγές τις λές αυτές..;

-αλλάγές είναι. δεν είπα ότι είναι για να πανηγυρίζουμε κιόλας…ίσα ίσα, “τα πάντα ρεί” όμως, κι από την άλλη…

-διορθώνεται τίποτε για όσους μένουν και εργάζονται στην Ελλάδα εννοώ…

-γενικά πιστευω ότι τα πράγματα πάντα μπορούν να πάνε και να γίνουν καλύτερα..να του πείτε πάντως να μετριάσει αυτά που λέει απευθυνόμενος σε εσάς, εκτός κι αν αυξήσετε εσείς την υπομονή σας..  να βρεί άλλο ενδεχομένως ακροατήριο… νομίζω ότι είναι αρκετά ισορροπημένη λύση…ε, αν τον δείτε πάλι να κάνει κάτι πιο ακραίο…λειτουργήστε ανάλογα…

-τουλάχιστο τα παμε να αισθανθώ λίγο καλύτερα..

-κάτι τότε είναι κι αυτό…

Φανταστικός λαός οι Ρώσοι τελικά… για πότε απέκτησαν και .. κατέκτησαν την Αμερικάνικη κουλτούρα και το απολαμβάνουν κιόλας… (ε, εντάξει, όχι κι από την μια μέρα στην άλλη… τους πήρε μερικά κάποια χρόνια..)

Νομίζω δε, ότι μια μέρα, ετσι θα γίνουμε κι εμείς… θα περάσουν όμως κάποια χρόνια μέχρι να φτάσουμε (να ξανα-φτάσουμε, εάν το δεί κανείς και ιστορικά..)  σε αυτό το επίπεδο (κάποιοι έστω..) και να κοιτάμε το κράτος ..from above, με πολύ ανώτερη διάθεση δηλαδή και από πολλά σκαλοπάτια ψηλότερα, και να αγοράζουμε ακίνητα για τις διακοπές μας σε άλλες, εξωτικές περιοχές, εξωτικότερες από τις δικές μας…

Κι η Αυν Ράντ -τολμώ να- νομίζω, με μια πολύ πολύ “ευρεία σκέψη”, το ίδιο στο περίπου και ώρες ώρες είναι πολύ πιθανό να αισθανόταν…. Να ξεφύγει από την καθεστωτική καταπίεση και τους διωγμούς και τον κατατρεγμό και να ζήσει, να δημιουργήσει και να λειτουργήσει στην ελεύθερη αγορά… Εν πάσει περιπτώσει, εκεί που αν μη τι άλλο δεν σε πολυκυνηγάνε, κι αν σε κυνηγάνε το κάνουν για διαφορετικούς λόγους από τους … “πολιτικούς”..  

Η αλήθεια παντως είναι ότι η αγορά ακινήτων στην Ελλάδα εξελίσσεται σε μεγάλο τρέντ για όλο και περισσότερους καθώς φαίνεται Ρώσους..

Ειδικά μετά την αγορά του Σκορπιού, μοιάζει ότι δημιουργείται μόδα…

Τρίτη, 28.5.2013

Από την Ισπανία ξεκινά η πρωτοβουλία Σόιμπλε για την ανάπτυξη στον ευρω-Νότο

“…Στα μέσα Ιουνίου θα δημοσιοποιηθούν οι λεπτομέρειες της πρωτοβουλίας του γερμανού υπουργού Οικονομικών Β.Σόιμπλε, για την παροχή δανείων σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις της νότιας Ευρώπης, σύμφωνα με την γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt.

Η αρχή θα γίνει με την Ισπανία, ενώ εκτιμάται ότι θα ακολουθήσουν Ελλάδα και Πορτογαλία.

Οπώτε, και στα γρήγορα, ποιος αναφέρεται σε Βορρά και Νότο; Ποιος μπαίνει στην διαδικασία του συγκεκριμένου διαχωρισμού, σήμερα το 2013; Ποιος αναφέρεται σε συγκεκριμένες γεωγραφικές γεωγραφικές περιοχές; … Ποιος χωρίζει την Ευρώπη στα δύο;

Εμείς πάντως, (οι “Νότιοι”…) ως εννιαία, την γνωρίζαμε τόσον καιρό την Ευρώπη.

Δεν αυτοαποκαλούμασταν πάντως Νοτιοευρωπαίοι… Δεν αισθανόμασταν ότι έχουμε τέτοια υπόσταση. Τέτοιον χαρακτήρα, και “φύση” οικονομική..

Αλλά έτσι μοιάζει πλέον ότι αντιμετωπιζόμαστε… Κι όχι μονον η Ελλάδα…

Όσο για το παρελθόν, είναι σίγουρο ότι σε “φάσεις” και εποχές ενισχυθήκαμε οικονομικά, και γενναιόδωρα μάλιστα, και προκειμένου της σύγκλισης και της ανάπτυξης, για να φτάσουμε στις δυνατότητες και υπηρεσίες και υποδομές άλλων χωρών. Προκειμένου να πάμε προς τα πάνω δηλαδή.

Τώρα όμως, σήμερα, κι ετσι όπως έχουν τα πράγματα, δεν νομίζω ότι είναι κι ότι καλύτερο να μιλάμε για Βορρά και Νότο… 

Εγω, τον Ρώσο ολιγάρχη (τα Μίντια τον λένε “μεγιστάνα”..) βλέπω.

(που αφίχθει εχθές, και σύμφωνα με τον Τύπο, σε ενα μικρό νησί του Ιονίου που το λένε «Σκορπιός» -φαντάζομαι ότι δεν θα του αλλάξει το όνομα- και το αγόρασε πρόσφατα απο την Αθηνά Ωνάση..)

Την ανάπτυξη δεν την βλέπω ακόμη....

Επιστολή στον Πρωθυπουργό έστειλε ο ποιητής και συγγραφέας κ. Βαλαωρίτης,  σχετικά με το θέμα της Δημοκρατίας. (δημοσιεύθηκε χθες 27.5.2013)

Νομίζω όμως, ότι, όλοι μας, κατά κάποιον τρόπο, στον Πρωθυπουργό απευθυνόμαστε. Σε αυτόν, κατά κάποιον τρόπο, συμβολικά και μεταφορικά, ανάγονται τα αιτήματά μας ....

Έτσι όπως το σκέπτομαι δε, και με πιο “φιλοσοφική” διάθεση, οχι ένας, μόνον, άνθρωπος των γραμμάτων και της διανόησης, αλλά βιβλίο ολόκληρο, φάκελος κειμένων και υπογραφών απαιτείται μπας και αλλάξει .. (ποιος..;), μπας και βελτιωθεί κάτι...

Κατά τα άλλα, και «αντικειμενικά» να το δει κανείς, μήπως ολοι μας δεν επιστολογραφούμε και δεν απευθυνόμαστε “πολλάκις” στον πρωθυπουργό..;

Με τα έργα και τις πράξεις μας, σε αυτόν δεν μιλάμε..; και του λέμε «ε, Αντώνη...» (κατά κάποιον τρόπο, ετσι...)

Από την άλλη, …τι να κάνουμε κ. Αντώνη που δεν έχετε κι εσείς κάποιον να σας γράφει βιβλία....

(ξέρετε,  θέλει και μια κάποια μαγκιά αυτό, πρέπει να έχει δηλαδή και λίγο από έντονη, ας πούμε, προσωπικότητα, και κάτι τις το χαρισματικό κανείς, για να κάτσει ο άλλος να του γράφει βιβλία...)

Οπώτε, ας περιοριζόμαστε στις επιστολές…

Ζούμε σε μια χώρα που χρεοκόπησε, που πληρώνει οτι πληρώνει με το ζόρι και λές και κάνει χάρες, που ζητάει, από την άλλη, οτι ζητάει με απαιτητικό τρόπο, και πρέπει να είμαστε κι ευχαριστημένοι..;

Τώρα, τώρα…. Run Voridis, run (! )

Run Antonio, run, run Vengelis, run…

Μονο η κυβέρνηση ξέρει απο (ξένες) επενδύσεις καθώς και να «φέρνει» κόσμο απο το εξωτερικό.

Όχι τα τουριστικά γραφεία. Όχι όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό, ως μεγάλοι αλλά και μικρούληδες επιχειρηματίες....

Το οτι θέλουν να επισκεφθούν Ρώσοι πχ (που τόσο λατρεύει η Κυβέρνηση και παραλίγο να μας κάνει να πιστέψουμε οτι θα μας δάνειζαν και χρήματα ή, οτι θα μας έκαναν επιχειρηματικές χάρες..-αν είναι δυνατό...- ) την Ελλάδα και δεν δύνανται λόγο του θέματος της βίζας, δεν το γνωρίζει;

Το οτι σύμφωνα με τουριστικά γραφεία θα μπορούσαν να φθάνουν τα διπλάσια τσάρτερ την μέρα/την εβδομάδα/ τον μήνα / κ.ο.κ. αλλά δεν έρχονται επειδή υπάρχει «πλαφόν» στην έκδοση των εν λόγο ταξιδιωτικών εγγράφων δεν το γνωρίζει;

Το οτι στα περιφερειακά αεροδρόμια περιμένουν ώρες οι επιβάτες των τσάρτερ να τους τσεκάρουν, ενας στην καλύτερη περίπτωση 2 υπάλληλοι, τα ταξιδιωτικά έγγραφα, δεν το γνωρίζει...;

  

Μεγάλα «τρόλ» (αλλά και ειλικρινείς, ταυτόχρονα...) οι εστιάτορες...

Θέλει η κυβέρνηση να... συνομιλήσει με τον ΦΠΑ (και να του ζητήσει να κατέβει...) και δεν μπορεί.... Δεν την αφήνουν!

Μιας και οι επιχειρηματίες υποστηρίζουν ότι και να μειωθεί ο ΦΠΑ οι τιμές δεν είναι δυνατό να μειωθούν (κι άλλο..)

Ειλικρινά τώρα, υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει οτι τα εστιατόρια, τα περισσότερα τουλάχιστο, έχουν πλέον την δυνατότητα να μειώσουν τις τιμές τους, ή ότι ο, ενδεχομένως, μειωμένος ΦΠΑ θα μπορέσει να αποτελέσει κίνητρο, να μειωθούν οι, τελικές, τιμές..;

Δηλ. η όλη τιμολογιακή πολιτική ενός καταστήματος καθορίζεται απο τον κρατικό ΦΠΑ ;;

(σε ποιούς τα λέτε..;)

Δεν είναι νοίκια, μεροκάματα, πρώτες ύλες, λογιστήρια, εφορίες, καύσιμα, ασφάλειες ανθρώπων και κτηρίων κι ενα σωρό άλλα... «άκρως ανταγωνιστικά...»

Οπώτε, .. καλή και η προοπτική μείωσης, αλλά, μάλλον τα κρατικά ταμεία βλέπω να ζορίζονται πάλι, από τις όποιες επιλογές…

Ράβε – ξήλωνε δηλαδή, μιας και μετά, κι απ ότι φαίνεται, θα γυρεύουν, άλλα, αντισταθμιστικά και “ισοδύναμα”…(για να “ισοφαρίσουν” τις απώλειες κλπ..)

  

Μια χαρά τα είπε ο Αλέξης για τα Μίντια. Μια χαρά έννοιες και λέξεις.

Άλλη μια φορά, θυμάμαι, εχω ακούσει κάτι παρόμοιο, αλλά, μετά δεν έγινε και τίποτε…

Για τώρα, δεν ξέρω….

  

Τη δική του πρόταση νόμου κατά του ρατσισμού προωθεί στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ

“Με το αντιρατσιστικό η ΝΔ συνομιλεί με τις παρυφές της ΧΑ”, λέει ο Βενιζέλος.

Μεγάλη συνοχή (καθώς και .. αλλοπρόσαλλες συνομιλίες..) παρατηρούνται σε αυτην την τρικομματική Κυβέρνηση….

Πρόσκληση για επενδύσεις απηύθυνε ο Ευ. Μεϊμαράκης από τον Καναδά.

(μήπως αργήσαμε, λίγο..;)

Χώρα πάντως που πάει στο “παρακαλετό”, “χαίρι” δύσκολα βλέπει…

Κανονικά, οι ευκαιρίες δεν διαφημίζονται, υπάρχουν και τις βλέπουν οι όποιοι ενδιαφερόμενοι..

Διότι το να έρθουν, να ψαχτούν και να μην βρούν άκρη, οι “επενδυτές” είναι ότι χειρότερο..

Οι τελευταίοι Καναδοί πάντως που θυμάμαι εγω, θέλανε να δρομολογήσουν “κάτι ανεμόπτερα..”, καθώς και άλλα πράματα, αλλά, άκρη, δεν βρήκαν….

24.5.2013

Τι φαινόμενα… μήπως έχουμε βαλθεί να φαγωθούμε μεταξύ μας..; (όσοι, εν προκειμένω, έχουν βαλθεί, συνειδητά ή ασυναίσθητα..)

Με αφέλεια, κυρίως, θα τολμούσα να κρίνω, ασυναίσθητα αλλά κι από έναν (ασυναίσθητος κι αυτός.. ; ) ιδιότροπο «ενθουσιασμό», «κόντρα» σε καταστάσεις που δυσαρεστούσαν και μοιάζει εν τέλει να καταπίεζαν, ένα μέρος των κατοίκων της χώρας μας, όπως φάνηκε κι από τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων, μια νέα ιδιόμορφη τάση δείχνει να αναδεικνύεται αυτην την εποχή, την οποία εγω τουλάχιστο αντιλαμβάνομαι ως αυτή των «ολοκληρωτικών απόψεων» και της «μιας και μοναδικής αλήθειας» (φύση ανόητης αλλά και επικίνδυνης..) «κόντρα» σε όλες τις άλλες, προφανώς…

Κατά την γνώμη μου, αυτά τα φαινόμενα, είναι το αποτέλεσμα της φτώχιας, όχι της οικονομικής, αλλά των «αντιστάσεων» που θα έπρεπε, που θα οφείλαμε να έχουμε όλοι μας, ζώντας σε μια ελεύθερη, δημοκρατική και εύρωστη οικονομικά (αν και «πλασματικά», όπως μας λένε, σε κάποιες περιπτώσεις..) χώρα.

Κι αντί της άμυνας απέναντι σε φαινόμενα ολοκληρωτισμού, κοντεύουμε, μου φαίνεται κι ώρες ώρες, να μπούμε στην διαδικασία να βρούμε τις αλήθειες τους κι ακόμη χειρότερα, κάποιοι, να τα αναγάγουν σε δόγμα αντιμετωπίζοντάς τα ως την μοναδική αλήθεια.. Από το ένα άκρο, στο άλλο δηλαδή..

Από τα όσα καταγγέλονται σήμερα, από τα φαινόμενα, ας τα πούμε διαφθοράς που υπήρχαν και για τα οποία, κανονικά, ακολουθούνται οι προβλεπόμενες διαδικασίες, τείνουμε να καταλήξουμε στην καθαρότητα που κάποιοι, αυτόκλητα, θέλουν να επιβάλλουν, προσβάλλοντας (μεταφορικά και κυριολεκτικά..) οτιδήποτε άλλο συμβαίνει και αντιλαμβάνονται. Ή μαζί μας ή εχθρός μας δηλαδή…

Τρομακτικά πράγματα. Προσβλητικά για όλους μας. Για να μην χάνουμε και τις έννοιες των λέξεων…

Αρκετοί άνθρωποι, έχουν κάνει λόγο, από καιρό, και σε πολλούς τόνους και επίπεδα, για το «αυγό του φιδιού». Συμφωνώ μαζί τους. Εγω πάλι, το αντιλαμβάνομαι ως ενός είδους επιθετικότατο και επικίνδυνο ιό, που έχει την τάση να εξαπλώνεται και να καταλαμβάνει ότι βρίσκει μπροστά του, μολύνοντάς το και καταστρέφοντάς το εν τέλει, ολοκληρωτικά.

Νομίζω ότι συμβαίνουν πολύ επικίνδυνα πράγματα στην ελληνική κοινωνία, κι όλοι έχουμε ευθύνες γι αυτό, ακόμη, ή, πόσο μάλλον, με την αδιαφορία μας.

Νομίζω, γνώμη μου είναι, ότι οφείλει ο καθένας να αμύνεται από μονος του και για λογαρισμό του και να προστατεύει και τα παιδιά του.

Είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει κανείς...

23.5.2013 

(σοβαρά τώρα..) Πρώτη φορά (… ) βλέπω φορέα και μάλιστα νεοσύστατο (και πολύ ορεξάτο «κι όλο ιδέες- καθώς φαίνεται…)  να ξεκινά τις εργασίες του, επιτιθέμενος σε άλλον φορέα (περί του χώρου και της φύσης του..) με σοβαρή και καταγεγραμμένη ιστορική πορεία…

Διεθνοποιείται η κρίση στους -Ευρωπαίους- σοσιαλιστές…

(και πολύ φοβούμαι μη «σκαλώσουν» οι καινούργιοι «με τον πολύ αέρα» με τον οποίο μπαίνουν στα πράγματα, ακυρώνοντας ουσιαστικά και σαφώς το έργο και την δραστηριότητα άλλων, περί του ιδίου αντικειμένου Διεθνών οργανώσεων…)

Κι η αλήθεια είναι ότι στον Διεθνή και Ευρωπαικό Τύπο υπάρχουν πολλές και αξιόλογες αναλύσεις σχετικές με τις προθέσεις των νέων «υπεροπροοδευτικών»  κεντροευρωπαίων στο «κλάμπ»…

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=210580&catid=9 

http://www.neolaia.gr/2013/05/21/giorgos-papandreou-na-min-dialisoun-spd-kai-venizelos-tin-sosialistiki-diethni/#.UZ3mxqKBnDU 

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=365030

Άλλη μια προχωρημένη ιδέα (στο πλαίσιο του σύγχρονου μάρκετιγκ κλπ κλπ…)

Ο Αλέξης Τσίπρας θα συναντηθεί και με τον Michael Moore; (με ερωτηματικό…)

Αυτό, θα ήταν μια πραγματικά προχωρημένη ιδέα… Ο σκηνοθέτης δε, θα μπορούσε να του κάνει κι ενα ωραιότατο ντοκυμαντέρ για την ζωή του, υπο τον τίτλο πχ «από το δημόσιο πολυκλαδικό, πρόεδρος του κόμματος της Αξιωματικής αντιπολίτευσης της Ελλάδος....»  (παρα λίγο να γράψω.. αντιοπλίτευσης..! που είναι κι επίκαιρο…)

Μια ακόμη πιο προχωρημένη ιδέα, για τον πρόεδρο, βεβαίως βεβαίως,θα ήταν η δημιουργία ενός πλάνου συναντήσεων με επιφανείς (πάντοτε..) προσωπικότητες από διάφορους χώρους, των τεχνών, των γραμμάτων, των επιστημών κλπ, που να έχουν όμως καταγεγραμμένη «επαναστατική διάθεση» κι ενδεχομένως, συμπεριφορά.. (όχι με τίποτε κομπλεξικούς δηλαδή που που τα παίρνουν όλα και πολύ στα σοβαρά...)

Μια χαρά…. ας έχουμε και λίγο χιούμορ δηλαδή,… δεν μας «χαλάει» και πολύ….

Κι όπως λέει κι ενας φίλος, επειδή έχουμε μια (λέμε τώρα…) «άλλη άποψη», άνθρωποι κανονικοί και ήμεροι είμαστε, δεν είμαστε και ταλιμπάν…. (! )

Μια προχωρημένη ιδέα….

Κανονικά, και σύμφωνα με το σύγχρονο μάρκετιγκ, ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος θα μπορούσε, και στο πλαίσιο των αποκαλύψεων – ημιαποκαλύψεών του «πετάω το γάντι και περιμένω να δω ποιος θα το σηκώσει…» και σχετικά με την υπόθεση των 5 πρώην υπουργών που τους αρέσανε τα εςγιούβίς, καθώς και άλλα δωράκια ως αποτέλεσμα, προφανώς των διευκολύνσεών τους, και προκειμένου να αυξήσει το ενδιαφέρον του κοινού του και να δημιουργήσει μεγαλύτερες εντυπώσεις,

να διοργανώσει έναν διαγωνισμό (δημόσιο και … διεθνή -!-…) σύμφωνα με τον οποίο θα μπορούσε να καλέσει τον κόσμο να μαντέψει το «ποιοι είναι» αυτοί οι πέντε πρώην υπουργοί, για τους οποίους ξέρουμε ότι πρόκειται για 4 άνδρες και 1 γυναίκα, κι ανάλογα με τις σωστές απαντήσεις του κοινού, να κληρώνονται διάφορα δώρα.

Αυτοί οι οποίοι πχ θα απαντούν σωστά «5 στις 5» απαντήσεις να κληρώνονται για ένα …SUV (! ), αυτοί που θα πέφτουν μέσα στις «4 από τις 5» απαντήσεις να κληρώνονται για μια εβδομάδα δωρεάν διακοπών στην Σαντορίνη, αυτοί που θα απαντούν σωστά στις «3 από τις 5» ερωτήσεις να κληρώνονται για ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο 5ετίας 1300 κυβικών, αυτοί που θα βρίσκουν τους «2 από τους 5» πρώην υπουργούς να κερδίζουν την πληρωμή του ετήσιου φόρου των ακινήτων, γνωστού και ως «χαρατσιού», ενώ όσοι απαντούν σωστά σε μία μόνο ερώτηση του κουίζ (ξέρει από αυτά ο κ. Τριανταφυλλόπουλος..)  να κληρώνονται για ένα εισητήριο one way και χωρίς επιστροφή σε άλλη χώρα, γιατί προφανώς για να πέφτουν τόσο έξω, θα πρέπει να ζούν ούτως ή άλλως σε άλλη χώρα….

These are good marketing ideas…. (! )

21.5.2013

Ε, ας το πούμε κι αυτό… να κάνω λίγο και την δημοσιογράφο, που σημαίνει να … ρίχνω και μια ματιά στα επι γενικότερου του ενδιαφέροντος νέα..

Εμ, δίκιο είχε ο φιλόσοφος…

Όσοι δεν θέλουνε τον Συριζα που είναι κόμμα ανεβαστικό και λίγο από τραλαλα κατάσταση (αν και καμιά φορά σοβαρεύει επικίνδυνα και .. αρχίζω να ανυσηχώ σοβαρά για τα συγκαλά του Αλέξη καθώς και άλλων συνομιλήκων μου…)

είναι έτοιμοι για … σκλαβάκια.(! ) The Antonio slaves (και μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό…)

Τι είπε δηλ. ο άνθρωπος…; ο φιλόσοφος (που λέει και μερικά σοβαρά, αλίμονο, αλλά, αμα κάνει κέφι μας δουλευει κι όλους ψιλό γαζί…) Ότι όποιος δεν είναι και λίγο τρελιάρης κι ανταρτάκος όταν πρέπει, είναι έτοιμος για μια ζωή.. στην «καταδίκη»….

Περίεργο; Παράξενο; Καθόλου… -κατ εμέ…-

Να μας «ξυπνήσει» λίγο πήγε ο άνθρωπος, να μας «ταρακουνήσει» κι όχι να αφυπνήσει τα πολιτικά μας αντανακλαστικά (..! ) και να μας οδηγήσει σε νέους εθνικούς διχασμούς, και να μας ρίξει με τα «μπούνια» -που λέει κι ο λαός μας- σε ανακατωσούρες…  (πολεμόφιλοι όμως που είμαστε ώρες ώρες…, έτοιμοι για καυγά…)

Έχει άλλωστε τίποτε να κερδίσει από αυτό; Θα πάρει καμιά εργολαβία απ αυτά που λέει; Θα του αναθέσει κανα έργο ο Αλέξης; (! ) Το πολύ πολύ να του γράψει κανα βιβλίο (το χουν αυτό οι φιλόσοφοι με τους πολιτικούς…) και να περιμένει μετά να ζήσει από τις εισπράξεις….

Ώρες ώρες δε, έχω την αίσθηση ότι δεν τολμάει άνθρωπος αυτήν την εποχή να πεί κουβέντα, σοβαρή ή αστεία, και να μην πέσουνε απάνω του να τον φάνε….

Πρέπει να είμαστε πολύ «τσιτωμένοι». Δεν εξηγείται διαφορετικά….

(ηρεμίστε…. ηρεμίστε, χαλαρώστε…  σε λίγο θα έρθει να ψωνίσει κι ο Αμπράμοβιτς, κι όλα θα πάνε καλά…-!- )

Α, και τώρα που αναφέρθηκα σε τρελαμένους (οι οποίοι δε, δεν το έπαθαν, δεν τους «έλαχε» δηλαδή έτσι στο ξαφνικό, όλο και κάτι θα έχουν δεί, πάθει και ζήσει οι άνθρωποι, κι ενόσο ήταν πολύ σοβαροί, οπότε και .. τους την έδωσε, άσχημα …)

πρέπει να πρόκειται, όντως, «πράγματι», για μεγάλη επιτυχία που 20 σχεδόν χρόνια μετά, που τον αποχαιρετίσαμε τον πρόεδρο, να καθόμαστε να σκεπτόμαστε και να προβληματιζόμαστε (κι ύστερα από σχετικά συγγραφικά πονήματα και ως εκ τούτων δημοσιεύματα και συνακολουθούμενα σχόλια…) για το εάν ο Ανδρέας Παπανδρέου, εκτός από ψυχούλα ήταν και … λίγο από … ψυχάκιας -!- (δεν είν κακό.. πολλοί περνάνε διάφορες ψυχώσεις, ορισμένοι δε και στην πορεία, από το πολύ το «δώστου» συμφιλιώνονται κιόλας μαζί τους και περνάνε μια χαρά, ωραιότατα…)

Εδώ που τα λέμε, κι από την άλλη πλευρά, αμα είσαι φτασμένος καθηγητής Πανεπιστημίου χώρας ισχυρής και ακμάζουσας, με σοβαρή παράδοση -!- και κουλτούρα περί αυτών, που τρέχει μπροστά με χίλια, κι εχεις και το κύρος σου, και την πορεία σου και οι γύρω σου σε σέβονται και σε υπολήπτονται, και σου συμπεριφέρονται με το sir, και το please και τα λοιπά, αμα έχεις καταφέρει να έχεις μια στρωμένη και «φτασμένη» καριέρα και ζείς και το Αμέρικαν ντρίμ σου,

πρέπει να έχεις την δόση σου, για να τα βροντίξεις όλα κάτω και να ξεκουβαλήσεις την οικογένειά σου (ήταν και πολύτεκνος ο άτιμος…, the typical 70’s American culture -of Minnesota- ) σε μια μικρή χώρα με χίλια κόμπλεξ και σύνδρομα και προβλήματα και να θελήσεις μάλιστα να ανακατωθείς και με την πολιτική, κι από κεί που σε πηγαίνανε με το sir, να σου …βαράνε παλαμάκια και να σε κάνουνε .. εικονίσματα (σαν τον Μαραντόνα αλλά και την Μαντόνα..) κι όλοι σου οι φίλοι οι παλιοί, τα αμερικανάκια,  να απορούν κι από πάνω, «τι κάνει ετούτος ο …»

Για την ακρίβεια δε, κι όπως είχαν τα πράγματα τότε,  να είναι υποχρεωτικό να σου βαράνε παλαμάκια, για να μπορέσεις να κάνεις την δουλειά σου και να σταδιοδρομήσεις σε αυτόν το χώρο -μην κοιτάτε σήμερα που δεν βαράμε στους πολιτικούς παλαμάκια, αλλά θέλουμε να βάλουμε κάτω τους ίδιους και να τους βαράμε....-

Και καλά τα παλαμάκια… έχουνε και λίγο από δόξα και του αρέσανε «του προέδρου» που ήταν μερακλής αυτά τα «λόκαλ» και τα φολκλόρ, … τα γούσταρε τρελά,  κι αμα καψουρευόταν κιόλας…., εκεί ήταν που γινόταν πανηγύρι, που λένε…

Οπότε .. στο πρόγραμμα και τα παλαμάκια και οι εκδηλώσεις λατρείας και ενθουσιασμού, τέτοια κουλτούρα κουβαλάγαμε, τι να κάνουμε τώρα…Να αλλάξουμε το παρελθόν; Μπορούμε; Δεν μπορούμε….

Και καλά λοιπόν ο αυθόρμητος λαικός ενθουσιασμός, τον χαίρεσαι, τον απολαμβάνεις (αμα τον επιδιώκει κανείς υπάρχει πρόβλημα…) και πάμε παρακάτω….

Όπου, …. εδώ είναι που .. προκύπτει και πέφτεις πάνω στο πρόβλημα…., κι όχι «διπολικό» παθαίνεις αλλά σου ρχετε να γίνεις … πολική αρκούδα και να πάρεις τα βουνά (της Αλάσκας όμως..) ….

Ποιος ο λόγος…; Ε, δεν είναι κι ότι πιο εύκολο από κεί που χεις την ωραία σου την έδρα σου και μιλάς στα σοβαρά και διδάσκεις την αμερικάνικη νεολαία, να ρχεσαι να κάνεις τον … τροχονόμο και τον διαιτητή στους… υπο διαμόρφωση και under construction σοσιαλιστές…

Και, συγνώμη κιόλας, και με το συμπάθειο, και δεν λέω άλλο τίποτε, αλλά, όλοι -ή σχεδόν- τα ίδια έχουμε ζήσει… γίνανε αυτά τα πράγματα, ήταν μια πραγματικότητα, και την πραγματικότητα, όπως κι αν την δείς, απ όπου κι αν την «τραβήξεις», δεν μπορείς και να την πολυαλλάξεις κιόλας…

Επίλογος, και για να τελειώνουμε, μπας και κάνουμε καμιά δουλειά.

Οπότε, εμένα δεν με πολυπροβληματίζει το εάν ο πρόεδρος είχε διπολικό, ή τριπολικό ή όπως τέλος πάντων το λένε και μπορεί να κατηγοριοποιηθεί το γεγονός ότι ώρες ώρες δεν ήθελε ,λέει, να βλέπει άνθρωπο -πόσο μάλλον να ακούει…-  και θα του γύριζε το μάτι, και θα «κατέβαζε» .. ότι ήξερε και σε ότι γλώσσες ήξερε,

περισσότερο απ οσο με προβληματίζουν (λέμε τώρα…) αυτοί που πάνε και θυμόνται κάτι τέτοια, εν ετη 2013, και προσπαθούν κιόλας να .. βγάλουν επιστημονικά συμπεράσματα, μη όντας κιόλας ειδικοί και αρμόδοι επι του θέματος…

Πάμε καλά…;

Του «ακριβού και του ολίγου» δεν πάει να πεί τίποτε, Αντώνη μας... (χθές, κι από σπόντα το πέτυχα αυτό στις ειδήσεις…)

Και του ημιτελούς, θα συμπλήρωνα εγω...

Όντως, σε τούτο τον τόπο, τα περισσότερα πράματα είναι ακριβά και λίγα..

Κι απ ότι φαίνεται θα γίνονται όλο και περισσότερο…

«Μέσα», κατά συνέπεια, κι απ’οτι βλέπω, έπεσε, ή πρόκειται να πέσει ο πρωθυπουργός μας…

Από κεί δηλαδή που «σκοτωνόμασταν» για μια εργολαβία, σε λίγο θα σκοτωνόμαστε  για ενα κομμάτι ψωμί ……

(σε/για πιο δραματικές στιγμές, κορύφωσης των εθνικών παθών, θα του πρότεινα

-υπάρχει άλλωστε αξιοσημείωτη ποικιλία στο είδος- εναν Καβάφη, εναν Καρυωτάκη…

ειδικά αυτό με «τους βάρβαρους» -είναι αυτοί που περιμένανε και περιμένανε και περιμένανε στην αγορά «την ανάπτυξη» και .. ανάπτυξη πουθενά, μέχρι που στο τέλος το πήρανε απόφαση ότι από κεί και την ώρα που την περιμένανε, δεν υπήρχε περίπτωση να εμφανιστεί και να .. προκύψει και να προκόψουνε...-

θα είναι ότι πρέπει…. ) 

30.4.2013 

Οχι μονο προσαρμογή, ψεκασμούς -καθώς μου φαίνεται..- κάνει η τρόικα σε αυτούς τους οποίους προσβάλει .. (υπο την έννοια του .. virus ..)

Αλλιώς, δεν μπορούν να εξηγηθούν αυτά που λένε (και είναι προφανές οτι είναι αδύνατο να κάνουνε...) αμα τη εμφανίσει της...

Εκλογές, ηρωικές εξόδους, αλλαγές νομισμάτων, δημοψηφίσματα, τούμπες -πολιτκές-, δηλώσεις, νέα κόμματα, κατάρρευση των παλιών -κομμάτων και πολιτικών- ξανα πάλι δημοφηφίσματα, σκέψεις επι των σκέψεων -ναι, αλλά μονον μέχρι εκεί..- περί της αλλαγής νομισμάτων, ανακατατάξεις τραπεζικές, ανακατατάξεις μισθολογικές, ανακατατάξεις συνταξιοδοτικές, ανακατατάξεις στην νοημοσύνη μας μιας και γινόμαστε όλο και φτωχότεροι και πιο ταπεινωμένοι κι αργούμε να το καταλάβουμε, αναλύσεις οικονομικές, θεωρίες ολοκαίνουργιες οικονομικές, κουρέματα, επιτόκια, «σπρέντ», (μια μεγάλη τρέλα γενικώς.. ενα virus κυριολεκτικά...) άλλες χώρες που παθαίνουν τα ίδια, δηλώσεις καταδικαστικές, δηλώσεις υποστήριξης, δηλώσεις γενικώς... διαδηλώσεις επίσεις, βιαστικές ιδιωτικοποιήσεις… κλπ, κλπ…

Αυτό που στα σίγουρα μοιάζει να συμβαίνει, είναι οτι οι περισσότεροι τελικά κάνουν την πάπια, λες και τους έχουν πιάσει να κλέβουν παγκάρι...

ή λες κι οτι είχαμε ζήσει στην “πρό – τρόικα” ζωή ήταν «κακό, απαράδεκτο και λάθος..»

Δεν μπορεί, μας ψεκάζουν....

Κι η τρόικα όμως... παρουσία – καταλύτης…τι καταλλύτης .. Δούρειος Ίππος...

Απ όπου περνάει, όλα κρίνονται (άλλοι πάλι το λένε και διαλύονται..)

Άντε, με την καλή την έννοια, μετασχηματίζονται...

26.4.2013

που να σωθεί κι η εικόνα της Κυβέρνησης… (πως λέμε η εικόνα της Μεγαλόχαρης..)

ή, “η δεξιά του Κυρίου…” (!)

κι η αλήθεια είναι οτι είναι δύσκολο έργο η εν λόγο σωτηρία, μιας και με 30% ανεργία, με “μείγμα οπαδών” τριών κομμάτων που μοιάζει -και φαίνεται..- να είναι στην κόντρα μεταξύ τους κι από ανάγκη μαζί, με απότερο στόχο την ατομική - κομματική σωτηρία του καθενός, με ψηλό ΦΠΑ, με υψηλή φορολογία που δε λέει να κατέβει, με τις πιέσεις στην εγχώρια παραγωγή -και τους παραγωγούς και πωλητές-να αυξάνονται σε αντίθεση με τις ελευθερίες, τις ευκολίες και τις παραχωρήσεις στους “εισαγωγείς”, με εργαζόμενους που δεν ξέρουν εαν αύριο θα είναι εργαζόμενοι, με ενδιαφερόμενους εργαζόμενους που δεν ξέρουν εαν και πότε θα ανοίξουν και θα τρέξουν τα προγράμματα του Υπ. Εργασίας , με προσπάθειες βιαστικών -κυριολεκτικά (!)- και επιβεβλημένων αποκρατικοποιήσεων, με κολλημένα έργα γενικώς, με γενικότερη αναστάτωση στις χώρες του Νότου (που την έχουν πάρει “χαμπάρι” την δουλειά ότι οδηγείται η Ευρώπη στο μοντέλο μιας άλλης ηπείρου, της Αμερικάνικης και των ισχυρών χωρών και οικονομιών του Βορρά σε σχέση με τις Λατινομαρικάνικες οικονομίες και χώρες…)

με όλα αυτά κι άλλα πολλά, το έργο (της σωτηρίας στην οποία αναφερόμαστε) μοιάζει δύσκολο…

οπότε, που να “φτουρίσουνε” κι οι φιέστες κι ο ενθουσιασμός (;) των όποιων έργων – δρόμων που εκτελούνται…

και καλά, ο κ. Βενιζέλος “συγχωρείτε” γιατί έτσι είχε μάθει ο άνθρωπος, κι ως γνωστό όπως μάθει κανείς, από ένα σημείο και μετά είναι δύσκολο να αλλάξει…)

αλλά, ο πρωθυπουργός, με δέκα και βάλε χρόνια κλεισούρας και περισυλλογής, μοιάζει περίεργο να θεωρεί ότι με τέτοιου είδους “εκδρομές” είναι δυνατό να αλλάξει το κλίμα, το κέφι και η αίσθηση του κόσμου…

επίλογος…

ξέρουμε -τείνουμε να συμπεράνουμε δηλαδή, με αφορμή και πρόσφατα περιστατικά…- οτι οι δεξιοί είναι “γκαφατζήδες”, αλλά, μέχρι ενός σημείου κι αυτό…

Λογικέψου μου λένε (10.3.2013) 

μερικοί φίλοι που είναι του “οικονομικού” και κοιτάνε, μελετάνε, παρακολουθούν, αναλύουν και προσπαθούν κιόλας και σε κάποιες περιπτώσεις να προβλέψουν, να “μαντέψουν” την εξέλιξη των αριθμών …

Και, πολύ τους καταλαβαίνω είναι η αλήθεια και τους συμμερίζομαι στα άγχη και τις αγωνίες τους με βάση αυτό που κάνουν….και τους καταλαβαίνω και τους αριθμούς, πλήν όμως, ως το .. αποτέλεσμα ένα σωρό άλλων πραγμάτων και κοινωνικοπολιτικών καταστάσεων.

Διαφορετικά, τους λέω, θα έπρεπε να καταργήσουμε όλα τα άλλα και να καθόμαστε να ασχολούμαστε με νούμερα και αριθμούς, όπου, πέρα από επικίνδυνη και ψυχοφθόρα ενασχόληση -γι αυτό και σας καταλαβαίνω-  θα έπληττε και την δική σας την εργασία, μιας και αν μη τι άλλο, θα παρατηρούνταν συνωστισμός…. (!)

“Λογικέψου και περιόρισε την φαντασία σου” μου λένε, “γιατί οι αριθμοί κυβερνάνε…”

Πλήν όμως, εγώ, που ώρες ώρες είμαι .. παιδί των λουλουδιών (!), μου θυμίζετε, και .. με το συμπάθιο κιόλας, τα… παιδιά των … φαναριών (!) που βγαίνουν κάθε μέρα στις αγορές και στις “πιάτσες” να δουν τι μπορούν να “τσιμπήσουν” από την όλη κινητικότητα (ως αποτέλεσμα της παραγωγικής διαδικασίας, των πολιτικών επιλογών, των επιχειρηματικών αποφάσεων και των κοινωνικών εξελίξεων, έτσι, μην τρελαθούμε και τελείως…)

Άλλοι πάλι γνωστοί, στις τράπεζες, κυνηγάνε, και κυρίως κυνηγούσαν στο πρόσφατο παρελθόν, να πιάσουν τους στόχους. Οκ. Οι στόχοι όμως, οι αριθμητικοί, δεν έπονται της γενικότερης πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης του περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκονται και απευθύνονται..;

Πιάνονται οι στόχοι σε κόντρα κλίμα; (αυτό ταιριάζει και στην περίπτωση της τρόικας..) Προφανώς όχι. Άρα κάνουν κι αυτοί adjustment… Εκατέρωθεν adjustment..

As a conclusion, as my today’s conclusion,

Οι αριθμοί, είναι ωραιότατοι και μια χαρά, αλλά, και κατά την γνώμη μου, έπονται των καταστάσεων (της καθημερινότητας και της πραγματικότητας) και ένα σωρό άλλων πραγμάτων…

περί της… ανακεφαλαιοποιήσεως των εγχώριων τραπεζών… (8.4.2013)

4 («συστημικές», όπερ μεθερμηνευόμενο, νομότυπες..) τράπεζες για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, καλά είναι..

εμένα πάντως, πιο πολύ μου άρεσε η εποχή που ήταν 104 κι άνοιγε ο καθένας την δικιά του και γινότανε παιχνίδι σε κάθε επίπεδο, στελεχών, μισθών, επιτοκίων, προιόντων, μισθωμάτων ακινήτων κ.ο.κ. ... ανταγωνισμός σε κάθε επίπεδο δηλαδή σε σχέση με το «συστημικό, κομ ιλ φο» σήμερα....

«πιο καλά» ήταν πριν απο 20 χρόνια όπου ο καθένας δημιουργούσε μια τράπεζα κι έκανε παιχνίδι, (όπως έκανε αργότερα ελδε κ.ο.κ) σε σχέση με σήμερα, όπου, … γίνεται το ίδιο, με την διαφορά οτι ο καθένας («καθένας», λέμε τώρα...) μπορεί να φτιάξει την δική του τράπεζα, στο σπίτι του, και διαχειρίζεται απο κεί τα λεφτά του. κι ενδεχομένως και των άλλων, με το συμφωνημένο κομίσιον…

(κύριε, κύριε...) -γιατί χρειάζεται μια υγειής τράπεζα «ανακεφαλαιοποίηση»...; χρηματοδόση δηλαδή. λεφτά, σε απλά ελληνικά... «ρευστό» σε ακόμη απλούστερα...

-γιατί προφανώς δεν εχει

-δεν έχουν οι τράπεζες λεφτά...;!

-οι ελληνικές, οχι. που να τα βρούν....

-κι αυτά που τους δίνουμε τι τα κάνουν; δεν τα διαχειρίζονται δεν τα «αυγαταίνουν»...; δεν ελέγχονται γι αυτό...; δεν είναι δυνατό σοβαρές τράπεζες να συμπεριφέρονται σαν και κάτι άλλες προ 20ετίας που μαζευανε τα λεφτά του κοσμάκη και γινόντουσαν καπνός....

-καλά, δεν έχουμε φτάσει κι εκεί. κανονικά ναι. δουλειά των τραπεζών, κύρια δουλειά θα έλεγα, πέρα απο το οτι «φυλάνε» τα λεφτά του κοσμάκη για να μην τα βάζει κάτω απο το στρώμα του, είναι να τα «αβγαταίνουν», όπως λές. σε αυτήν την διαδικασία όμως, και με βάση τα συγχρονα οικονομικά, μπορεί να γίνουν λάθη, αστοχίες, «κακές» προβλέψεις, ανατροπές, αιφνιδιαστικές εξελίξεις.... μπορεί δηλαδή, λεφτά, ρευστό όπως το λες, να μην υπάρχουν. άμα εσένα σου δώσει 10 ευρώ η Μαρία να της τα προσέχεις κι εσύ πάς στο opap shop της γωνίας και τα παίξεις με σκοπό να τα «αυγατίσεις» και τα χάσεις, κι έρθει αυριο η Μαρία να πάρει τα 10 της ευρώ, συν το επιτόκιο, δηλαδή πες 11, τι θα της δώσεις; θα της δώσεις απο τα δικά σου, ή απο αυτά που σου εχει δώσει κάποιος άλλος να του «φυλάς». άμα τώρα εσύ εχεις γκίνια και πέφτεις έξω σερί, που θα βρίσκεις λεφτά να τους δίνεις πίσω; θα πας, θα απευθυνθείς, στις αγορές. οκ. για πόσο; κι άμα είσαι «καμμένος», και σε πάρουν χαμπάρι, θα σε δανίζουμε με όρους τοκογλύφου εξω απο καζίνο των βαλκανίων. πόσο νομίζεις οτι θα αντέξεις σε αυτήν την κατάσταση;  προφανώς λίγο... θα κοιτάξεις μπας και τα βρείς και συνεργαστείς με καναν άλλον «τζογαδόρο», σαν και του λόγου σου με ενδεχομένως λίγο καλύτερη τύχη, και θα συζητήσετε το τι και πώς της συνεργασίας σας και το μερτικό του καθενός, κι αν δεν τα βρείτε στην μοιρασιά, θα αναγκαστείς, κι αν είσαι τυχερός, να απευθυνθείς σε κανα δημόσιο φορέα για την .... απεξάρτηση σου….

-για ποια απεξάρτηση;

-απο τα φέσια. για να ξεκόψεις απο τα φέσια. απο την ζημιά δηλαδή..  κι εκείνος, ο «φορέας» ας πούμε, θα σου δώσει, θα σε «ξελασπώσει», με κάποιο αντάλλαγμα φυσικά, και θα σου επιβάλει στο εξής να διαχειρίζεσαι το χρήμα που εχεις σωστά και να μην ποντάρεις 100 όταν στην τσέπη σου εχεις 10…

- τόσο απλά

-για να το καταλάβεις, στο περίπου, τόσο απλά τα περι «αναγκαίων κεφαλαίων»

-και στην περίπτωση «μας» πόσο είναι το κουστούμι;

-50 δις…

-μεγάλο άνοιγμα δηλαδή ε; …

-μεγάλο, δεν πάει να πει τίποτα…

-και η χρηματιστηριακή κατρακύλα;

-των τραπεζών εννοείς;

-των τραπεζών, αυτές σκέφτομαι αλλά όχι μόνο..

-αναμενόμενη... με ότι γίνεται. πέφτει η αξία των μετοχών...

-εικόνα, καθρέφτης, της κατάστασης δηλαδή; της οικονομικής τους..;

-σε ένα μεγάλο βαθμό, ναι..

-και μετά;

-μετά θα ρεφάρουν και η τιμές θα ανέβουν..

-θέλει υπομονή δηλαδή..

-αρκετή. και ψυχραιμία.. καθώς φαίνεται.. όποιος δεν έχει πρόβλημα και κυρίως ανάγκη για ρευστό, περιμένει… αλλά μη νομίζεις κιόλας οτι από την μια μέρα στην άλλη θα «πετάξουν» οι τιμές και θα έχεις πχ 5 και θα τα κάνεις ..105. αυτά, πάνε, τελειώσανε….

Να δω πότε θα σταματήσει η Ευρώπη να μας βασανίζει

ή «είναι μακριά ακόμη παπαστρούμφ...;»  (30.3.2013)

Ώρες ώρες νομίζω οτι γίνομαι λίγο άδικη ή υπερβολική (η αμφιβολία λένε κάποιοι είναι δείγμα εφυίας, αλλά εγω, επειδή δεν την εχω «ψωνίσει» και τόσο πολύ, νομίζω οτι αυτό συμβαίνει επειδή δεν βρίσκομαι σε ενα περιβάλλον που να επιβάλει απόψεις ή και να καθοδηγεί αυστηρά, οπότε και να λειτουργώ με οδηγίες και χωρίς σκέψεις περι αμφιβολιών ...) φίλοι πάντως μου λένε οτι «καλά το πας, ετσι ή κάπως έτσι είναι, οπότε συνέχισέ το, όπως νομίζεις, ήρεμα και όμορφα...»

Σε αυτό το «πλαίσιο» και την «φιλοσοφία», αισθάνομαι ώρες ώρες οτι η Ευρώπη περισσότερο μας τιμωρεί παρά μας διορθώνει ως χώρα και πολίτες και βελτιώνει τις συνθήκες της ζωή και της καθημερινότητάς μας.

Νομίζω δηλαδή, μιας και δεν εχω καμία εμμονή ούτε υπέρ ούτε κατα της Ένωσης της Ευρωπαικής, οτι τελευταία συμβαίνουν πράγματα και γίνονται επιλογές για τις χώρες του «Νότου», ή τις «υπο δημοσιονομική προσαρμογή χώρες» που πολύ απλά μοιάζουν άδικα, για τους πολίτες τους.

Η αλήθεια είναι οτι δεν εχω πεί και λίγα, φτάνοντας στο σημείο να αναφέρομαι σε «προκρούστειες πολιτικές και νοοτροπίες» κάτι που ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει, οτι δηλαδή σώνει και καλά όλες οι χώρες θα πρέπει να κοντύνουν ή να μακρύνουν ανάλογα με το μέγεθος του κρεβατιού της Ευρώπης, όπου στην θέση του «κρεβατιού» βάλτε το ευρώ για να πιάσουμε το νόημα.

Αυτό τουλάχιστο αισθάνομαι εγω. Οτι ζοριζόμαστε να «πιάσουμε τα μέτρα», οτι έχουν δυσκολέψει οι ζωές μας απο έξωθεν πιέσεις, την ίδια ώρα που ολοένα και περισσότεροι, έλληνες και ευρωπαίοι πολίτες, αρχίζουν στα σοβαρά να αναρωτιούνται για ποιόν σκοπό γίνονται όλ αυτά και που οδηγούν, καθώς και ποιός εγγυάται πως όλα τα χρήματα και τα κεκτημένα του παρελθόντος που χάνονται, είναι δυνατό να τους οδηγήσουν σε κάτι καλύτερο..

Ώρες ώρες νομίζω οτι γίνομαι υπερβολική. Πλήν όμως, μήπως άραγε είναι υπερβολικός και ο Ευρωπαικός Τύπος; Κι αναφέρομαι, κι είναι ευκολο να το διακρίνει κανείς, στις σημαντικότερες και εγκυρότερες εφημερίδες των χωρών της Ευρώπης, οι οποίες κρίνουν με πρωτοφανή σφοδρότητα το τελευταίο διάστημα τις πολιτικές επιλογές των επικεφαλής για την πορεία της.

Μήπως κι ο έμπειρος ευρωπαικός Τύπος εχει εμμονές (μα, όλοι μαζί;..!) ή μήπως «συμφέροντα» κατά της Ευρώπης; Ή μήπως βλέπει και λέει αυτό που όλο και περισσότερος κόσμος μοιάζει να αναγνωρίζει;

Οτι οι πολίτες χρειάζονται και ζητούν απο την Ευρώπη συμπαράσταση και βοήθεια και οχι επιθέσεις και επαναλαμβανόμενα μαλώματα.

Και να μάλωνε μόνο τους πολίτες..; Τι να πούν και οι θεσμοί, των κρατών.. κράτη κεντρικά και τοπικές αυτοδιοικήσεις δηλαδή ... (όσο για τις δευτερες δώστε τους ενα άλλο όνομα, γιατί, το υφιστάμενο, αφού με θλίψη το ξεπεράσαμε, πλέον ακούγεται τόσο ειρωνικό..)

Και να ήταν όλ αυτά για καλό και για να αποκλειστεί η κλεψιά..., θα το καταλαβαίναμε. Αλλά καθώς φαίνεται στην πράξη, πολλές απο τις αλλαγές μοιάζει να χουν γίνει με σκοπό να μπερδέψουν και να δυσκολέψουν τα πράγματα, με .. απώτερο στόχο.. –τι να πεί σκεφτεί κανείς πια- να καταργήσουμε και τα κράτη και να λειτουργούν αποκλειστικά εταιρίες και αγορές...;

Τα πάνω κάτω σε κάθε περίπτωση ζούμε και στην γηραιά ήπειρο...

Άλλο θέμα...

Κοιτάζω σπίτια απο αυτά που χαρακτηρίζονται ως εξοχικά, και ανήκουν κυρίως στην κατηγορία όσων δημιουργήθηκαν ή επισκευάστηκαν απο τους ιδιοκτήτες τους ώστε να δημιουργήσουν τον δικό τους χώρο, τον δικό τους «παράδεισο», και να νιώσουν ολοκληρωμένοι άνθρωποι, πολύ περισσότερο απ οτι να στεγάσουν πρακτικές οικογενειακές ανάγκες για κάποιες ηλιόλουστες ημέρες διακοπών, κι ειλικρινά λυπάμαι. Λυπάμαι που σε αυτό το ιδιότυπο κλίμα που εχει δημιουργηθεί, μοιάζει να νοιαζόμαστε περισσότερο για το «κόστος συντήρησης» παρά για την ομορφιά.

Κατανοώ οτι στην χώρα σε κάθε επίπεδο είχαν γίνει υπερβολές (οι υπερβολές των υπερβολών για την ακρίβεια..) κι οτι αυτό κάπου έπρεπε να σταματήσει, οπότε . καταλήγουμε στο οτι οι παρέες ανακατατάσσονται καθώς και στο οτι στηρίζουμε οτι τελικά αξίζει να στηριχθεί, για να γλιτώσει απο τον γνωστό κανόνα με τα ξερά και τα χλωρά...

Η Σύρος, η Ίος, η Τήνος, η Σίφνος, η Αντίπαρος, η Σαντορίνη, έχουν εξαιρετικά καλόγουστα και με μεράκι και αγάπη συντηρημένα σπίτια...

Είναι οτι καλύτερο ειλικρινά εχω να βλέπω κόντρα στην πλαστικούρα (και των σπιτιών...) την φτήνια, την ισοπέδωση, τις «οριζόντιες εμπορικές λογικές», τον ξεπεσμό και μαρασμό της οικονομικής εποχής μας.. (πολύ σκουπίδι είναι η αλήθεια μαζεύτηκε τα τελευταία χρόνια και ... δεν ξέρουμε που να το πάμε...-!- κάτι για το οποίο θα έπρεπε να είχαμε πάρει αποφάσεις πολύ νωρίτερα...)

Εν πάσει περιπτώσει...

Σε οτι και να κάνουμε, είναι αδύνατο, πια, να μην συνεχίσουμε. Με διαφορετικό τρόπο, αλλά να συνεχίσουμε.

Οτι καταφέρνει κανείς άλλωστε, μέσα απο την καθημερινότητά του το καταφέρνει... (τι άλλο..;!)

What I wish for is.. some sunny weather… (this is what the northern «folks» miss the most ..!)

 Πολύ εξαντλητικές και ψυχοφθόρες αυτές οι μέρες (22.3.2013) 

Πολύ εξαντλητικές και ψυχοφθόρες αυτές οι μέρες... (however, each, minds its own business, as we have and should, do…) 

Ένας κύριος μου λέει σήμερα «ε, εντάξει, είμαστε στην Ελλάδα, τουλάχιστο δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα...»

Κι εγω το διπλοσκέφτηκα και τόλμησα κι απάντησα πως «φοβάμαι μη συμβαίνουν ή συμβούν χειρότερα, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι.. σκέφτομαι ή λειτουργώ αρνητικά.., αλλά ώρες ώρες εχω την αίσθηση πως, ετσι όπως πάνε τα πράγματα κάτι «δεν τραβάει..», παρά το γεγονός οτι είμαστε στην «ασφαλή» Ελλάδα...»

Η αλήθεια, η αλήθεια μου δηλαδή, είναι οτι προσπαθούμε να συνεχίσουμε τις ζωές και τις δουλειές μας όμορφα, ήσυχα και ήρεμα και όπως ξέραμε, αλλά ώρες ώρες αισθάνομαι οτι κάτι λες και δεν λέει να μας αφήσει... Κι αυτό, ενω προσπαθούμε να ζήσουμε οσο το δυνατό πιο φυσιολογικά, με βάση τα δεδομένα της εποχής αλλά και βλέποντας τι συμβαίνει γύρω μας....

Ούτε ... στις διασπάσεις χωρών και στους πολέμους που γινόντουσαν ελάχιστα χρόνια πρίν πάνω απο το κεφάλι μας δεν είχαμε επηρεαστεί και δεν το αντιμετωπίζαμε ετσι.

Φυσικά, τότε «είμασταν αλλού» γενικώς. Και καλά κάναμε στο φινάλε φινάλε...

Διαφορετικά πράγματα, χρόνια, καταστάσεις και εποχές, σίγουρα. Διαφορετικό και το οτι ο σημερινός πόλεμος ο οικονομικός μας επηρεάζει όλους πολύ ή λίγο, άμεσα ή έμμεσα..

Πολύ εξαντλητικές και ψυχοφθόρες αυτές οι μέρες...

Σκέπτομαι δε, και, μια μέρα μετά την «χθεσινή παγκόσμια», οτι, ωραιότατα θα ταίριαζαν και σήμερα «οι βάρβαροι»... και πότε δεν ταιριάζουν δηλαδή..;

Άλλωστε, οι αναφορές στους συγκεκριμένους στοίχους, απο ανώτερους και ανώτατους αξιωματούχους και εκπροσώπους υπουργείων και κυβερνήσεων των Ηνωμένων Πολιτειών κυρίως, αλλά και οχι μόνο, μόνο λίγες δεν μπορεί να πεί κανείς οτι είναι....

«Περιμένοντας τους βαρβάρους» λοιπόν, και τις επιλογές τους, κι εγω, κάνω διάφορους παραλληλισμούς με τις τρέχουσες εξελίξεις σύμφωνα και με τα όσα πολύ όμορφα αναφέρει κι ο αξιόλογος αναλυτής του http://latistor.blogspot.com/2010/10/blog-post_29.html#ixzz2OGL8pByE

σύμφωνα με τον οποίο,

«...οι πολίτες απλώς περιμένουν τον ερχομό των βαρβάρων, με την αγωνία τους να ενισχύεται απο την απραξία των Συγκλητικών. Οι νομοθέτες της πολιτείας έχουν παύσει τις εργασίες τους, καθώς οι βάρβαροι θα αναλάβουν το έργο αυτό, όταν έρθουν.

Η πολιτεία, επομένως, όχι μόνο περιμένει τους βαρβάρους, αλλά σκοπεύει να τους παραδώσει αμαχητί τις εξουσίες της. Οι νομοθέτες πρόθυμα θα παραχωρήσουν την εξουσία τους στους ξένους που θα έρθουν, αφήνοντας σε αυτούς το σημαντικό έργο του νομοθετικού λειτουργήματος.

Η διάθεση παραίτησης και υποταγής που γίνεται αισθητή από τη στάση των πολιτών και των Συγκλητικών, επικυρώνεται κι από την πρόθεση του αυτοκράτορα να παραδώσει στους βαρβάρους μια σειρά τίτλων και εξουσιών.

Ο αρχηγός του κράτους, προτίθεται με κάθε επισημότητα να δώσει στους βαρβάρους τον έλεγχο της πολιτείας, εκφράζοντας τη βαθύτερη διάθεση παραίτησης που διατρέχει όλη την κοινωνία, από τους πολίτες μέχρι τον ανώτατο άρχοντα.

Η κοινωνία αυτή έχοντας φτάσει στο μέγιστο σημείο εξέλιξης, βρέθηκε τελικά σε μια κατάσταση αποτελμάτωσης, σ’ ένα οριακό σημείο όπου δεν έχει πλέον τρόπο να προχωρήσει παραπέρα. Οι πολίτες δεν βλέπουν άλλα περιθώρια εξέλιξης και δεν έχουν πια καμία επεκτατική ή μαχητική διάθεση. Έχουν παραδοθεί σε μια διάθεση αδράνειας και πλήξης, απ’ όπου η μόνη επιλογή δεν είναι πια η περαιτέρω ανάπτυξη αλλά η επιστροφή σε μια προγενέστερη βαθμίδα. Η πολιτεία δεν μπορεί πια να διεκδικήσει κάτι περισσότερο, καθώς έχει καθηλωθεί στο ανώτατο σημείο που μπορούσε να φτάσει και βρίσκεται τώρα στο σημείο να περιμένει ανυπόμονα τον ερχομό των βαρβάρων, τον ερχομό μιας ομάδας ανθρώπων που βρίσκεται σε κατώτερο επίπεδο ανάπτυξης, προσδοκώντας από αυτούς τη δυνατότητα της ανανέωσης, έστω κι αν η ανανέωση αυτή για να επέλθει θα σημάνει την παράδοση όσων μέχρι τώρα απέκτησαν.

Οι λόγοι των ρητόρων, οι δημόσιες αγορεύσεις στην αγορά, ο διάλογος, αλλά και ο αντίλογος, τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν τη δημοκρατική διάσταση του πολιτεύματος, προκαλούν ανία στους βαρβάρους. Οι βάρβαροι δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο εκείνο όπου οι πολίτες μπορούν να εκφράσουν την άποψή τους και μπορούν να επικρίνουν τις αποφάσεις της ηγεσίας. Οι βάρβαροι βρίσκονται ακόμη στο επίπεδο όπου ο λόγος του ενός, του ισχυρότερου, αποτελεί νόμο για όλους τους υπόλοιπους.

Η διάψευση των προσδοκιών επέρχεται απότομα, αλλά όχι απροσδόκητα....

Βάρβαροι δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχει η δυνατότητα στις εξελιγμένες κοινωνίες και στις κοινωνίες που παρακμάζουν να επιστρέψουν έτσι απλά σε μια πρωτογενή βαθμίδα ανάπτυξης, για να μπορέσουν να φτιάξουν τα πάντα από την αρχή. Τα λάθη στην οργάνωση, όπως και η παρακμή από ένα σημείο και μετά, είναι στοιχεία σύμφυτα σε κάθε κοινωνία και δεν μπορούν να αποφευχθούν.

Το ενδιαφέρον στη διατύπωση των στίχων αυτών είναι το γεγονός πως οι βάρβαροι δεν θεωρήθηκαν ποτέ η μοναδική λύση για την πολιτεία, οι βάρβαροι ήταν απλώς «μια κάποια λύσις». Οι πολίτες περίμεναν τους βαρβάρους ως μια επιλογή για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους, οπότε το γεγονός ότι οι βάρβαροι δεν υπάρχουν, δεν τους οδηγεί σε απόλυτη απελπισία, τους αναγκάζει απλώς να αναζητήσουν μια διαφορετική λύση....»

(that's on my mind.. since .. facebook asks...)

(21.3.2013) 

προσπαθούμε κι εμείς τα καλοπροαίρετα ελληνάκια, με τα αστεία, με τα σοβαρά και με τα .."ψέμματα", με πράγματα που κανονικά δεν θα έπρεπε να λέγονται, να την βγάλουμε καθαρή, και δεν βγαίνει...

και μοιάζει όλο και περισσότερο με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην Κύπρο, να καταλαβαίνουμε και την δική μας την κατάσταση.

λες και πρίν, δεν είχαμε καταλάβει τι συνεβαινε, και περιμέναμε κάποιοι να πούν κι ενα απλό, χωρίς "ηρωισμούς και επαναστατική διάθεση" οχι, ενα "οχι δεν λέει.." καθημερινό, για να καταλάβουμε σε μας τι έχει συμβεί και συμβαίνει.

τα χουμε ξαναπεί.. καθένας εδω ήταν στο κόσμο του, ή στον στενό κόσμο του κόμματός του, ενω άλλοι (άλλοι "έξυπνοι" αυτοί...) περίμεναν (ήθελαν..) τις "ξένες δυνάμεις" για να μας "στρώσουνε", κι επειδή είχαν καταλήξει στο οτι μόνοι μας θα ήταν αδύνατο να το καταφέρουμε... ας προσέχαμε γενικώς...

Τα χουμε πεί χίλιες φορές… (20.3.2013) 

Εμάς, τα κακόμοιρα και τα ανήμπορα μας πιάσανε άλλους να “κλέβουνε παγκάρι” κι άλλους με το “δάχτυλο στο μέλι” και μας την “ντρεσάρανε” την καρπαζιά και γίνανε ωραιότατοι κουμανταδόροι κι εμείς ωραιότατοι  υπάκουοι άνθρωποι, αναγκαστικά…

Οι Κύπριοι, με τέτοια ερείσματα και άκρες, με “καλά χαρτιά” στα χέρια τους και διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα, απ ότι φαίνεται έχουν, γιατί να το κάνουνε; μη και μείνουνε πολιτικά ορφανοί; ή άφραγκοι;

Οι Κύπριοι και η Κύπρος που είναι λαός και χώρα παιδεμένη και πήρε αναγκαστικά κι από χρόνια “στροφές” και είναι πεπειραμένη περί των οικονομικών και του συμφέροντος, το παίζει το παιχνίδι της μια χαρά. Κοιτώντας το συμφέρον της, όπως από χρόνια κι αναγκαστικά πήρε χαμπάρι ότι κάνουν όλοι. Που είναι το κακό; Προφανώς κάποιους δεν τους εξυπηρετεί. Και τι πρέπει να γίνει τώρα; Να πάψει κανείς να κοιτάει το συμφέρον του για να κοιτάει των άλλων; Από πού προκύπτει αυτό;

Τι έπρεπε δηλαδή να κάνουν; Να “αδειάσουν” τους οικονομικούς τους υποστηρικτές και να ταχθούν αναφανδόν κι ανεπιφύλακτα υπέρ των δανειστών τους, χωρίς διαπραγματεύσεις, κι ενίοτε σκληρές, και χωρίς δεύτερες σκέψεις; Αφού μπορούν και τις κάνουν, μαγκιά τους (το παμε και χθές αυτό…)

Κι επιμένω. Είναι δυνατό τόσοι άνθρωποι να κάνουν λάθος; Είναι δυνατό τόσοι άνθρωποι σε μια πρωτοφανή εθνική ομοψυχία να οδηγούν την χώρα και τον λαό τους στο γκρεμό; Παράκρουση πάθανε; Ή μήπως ξέρουνε που βρίσκονται, πατάνε στα πόδια τους, γνωρίζουνε την δύναμή τους και δείχνουν τα δόντια τους;

Φυσικά και προφανώς θα σκεφτούν καλά οι αρμόδιοι επί του θέματος και των εν λόγο διαπραγματεύσεων Ευρωπαίοι τι φύλλο θα πετάξουν στο τραπέζι. Σήμερα, αύριο ή τις επόμενες ημέρες…  

Έτσι πρέπει και προφανώς θα το κάνουνε. Δουλειά τους είναι άλλωστε. Ας αποκτήσει λοιπόν λίγο παραπάνω και μεγαλύτερο ενδιαφέρον το παιχνίδι.

Ή μήπως υπήρχε περίπτωση, στο πλαίσιο των συμφερόντων των χωρών και των πολιτών τους, να άφηναν οι πολιτικοί της Ρωσίας τον κόσμο τους εκτεθειμένο και ζημιωμένο μπροστά στις επιβολές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των “χρεών” που “μοιράζει” στις χώρες που μπλέκουν μαζί του; Προφανώς και όχι. Κάπως έπρεπε να τοποθετηθούν κι αυτοί οι άνθρωποι και προφανώς δεν υπήρχε τίποτε διαφορετικό να κάνουν απ το να κοιτάξουν να προστατεύσουν τους πολίτες τους που έχουν τοποθετήσει χρήματά τους στην Κύπρο… Τώρα εάν αυτό λέγεται “πλυντήριο” ή σε κάποιους αρέσει να το αποκαλούν έτσι ή δεν ξέρουν και δύνανται να πουν κάτι διαφορετικό, θα μπορούσε να αντιπαραβάλει κανείς ότι έτσι λειτουργούν τα σύγχρονα οικονομικά.

Κάθε πολίτης είναι ελεύθερος να πάει τα λεφτά (και τον εαυτόν του..!) του όπου κρίνει ότι τον συμφέρει. Αυτό, μάλλον υγιείς ανταγωνισμός μεταξύ των διαθέσιμων επιλογών για επενδύσεις μπορεί να θεωρηθεί παρά “πλυντήριο”.

Τι να κάνει κι αυτό το νησάκι.. κοιτάει τι καλύτερο μπορεί να κάνει, κι αυτό αν μη τι άλλο, μπορούμε να του το αναγνωρίσουμε….

Αν μπορούσαμε ας είχαμε και ήμασταν κι εμείς “τέτοιο”, απ το να εισπράττουμε καρπαζιές και νουθεσίες τελευταία που .. δεν ξέρουμε πια από πού μας έρχονται και πόσες θα είναι ακόμα, ίσως και να ήταν καλύτερα.

Μακάρι κι εμείς, η Ελλάδα, να ήταν σε θέση,  να παίξει ένα τίμιο και γερό μπρά ντε φέρ την ώρα που ήρθε η ώρα της και κλήθηκε να το κάνει, αντί να αντιμετωπίζαμε τις αδυναμίες μας και να τρέχαμε διεθνώς με το .. πανέρι στο χέρι, πρωτού καταλήξουμε στο Διεθνές Ταμείο, το οποίο, είναι λογικό, δανείζει, πιέζει και ούτω καθ εξής…

Εμείς δε, σε μια πρωτοφανή σύγχυση, μπλέξαμε τις αδυναμίες και τα προβλήματα της χώρας μας (τα γνωστά.. ποσότητα και ποιότητα δημοσίου, ποσότητα και ποιότητα εξόδων του κλπ κλπ..) με τα .. “φέσια” μας. Με τα χρωστούμενα. Καταλήγοντας δυστυχώς πως άμα δεν μας βάζανε χέρι και δεν κάνανε κουμάντο οι ξένοι, θα ήταν αδύνατο να μαζέψουμε και να σοβαρέψουμε το κράτος και τα οικονομικά μας από μόνοι μας. Κρίμα… Μοιάζει πάντως αρκετός κόσμος να καταλήγει να το πιστεύει κρίνοντας κι από τα κουμάντα που γίνονταν στην χώρα μας τα αρκετά τελευταία χρόνια….Κρίμα, ειλικρινά.. και σκέφτομαι τώρα μια φρασούλα που είχα δεί γραμμένη σε τοίχο, κανονικό, και όχι ψηφιακό, πως “άντε να βρεις τον δρόμο για την Ιθάκη, μετά από τόσα χρόνια πάρτυ…”  

Anyway…, καλά θα πάνε όλα κι η διάθεση δεν είναι διόλου “επαναστατική”.

Το αντίθετο θα έλεγα…

Όπως στρώσει κανείς κοιμάται, κι όπως μπορεί παίζει το παιχνίδι για το συμφέρον της χώρας του. And that’s it, and that’s the story goes…, κατά την γνώμη μου.

Υστερόγραφο και για να… ξεμπερδεύουμε.

Δέσποινα αγαπάει Ευρώπη. Θέλει βλέπει ενωμένη - ισχυρή. Και ανταγωνιστική. Με άλλους, κι όχι αναμεταξύ της σε παιχνιδάκια εξουσίας και επιβολής μεταξύ των χωρών μελών της. Δέσποινα θέλει βλέπει Ευρώπη αγαπάει, μεριμνά για πολίτες της. Ούτε κυνηγάει, ούτε μαλώνει, ούτε τιμωρεί…

Ευρώπη δύναται; Ευρώπη, θέλει; Αποδείξει…

(and the winner is...) Cyprus : 12 points ... ή, καλά "ξηγηθήκανε"... (19.3.2013, 21.30) 
θα τολμούσα δε να πώ πως μας "ξεντροπιάσανε" κι εμας λιγάκι με την στάση τους. 
σαφώς, αυτοί μπόρεσαν και το έκαναν και μαγκιά τους, κι οτι και να γίνει στο εξής, αυτή τους η στάση κι η επιλογή θα μείνει στην ιστορία (στις λευκές σελίδες και οχι στις μαυρες) .. 
εμας, κατα το πως αποδείχτηκε, και σύμφωνα με το πώς μας βλέπανε οι πάντες τελικά (κάτι σχετικό λέω στο αμέσως προηγούμενο κειμενάκι..) δεν είχαμε "ερείσματα" ούτε για .. τοκογλυφικά δανεικά. οπώτε και .. πέσανε τα μνημόνια...
δεν εχω ψευδαισθήσεις, για πολιτική πρόκειται. οι Κύπριοι όμως φαίνεται οτι το παίζουνε γερά και έξυπνα το παιχνίδι.
και στο κάτω κάτω αφού μπορούνε, γιατί να μην το κάνουνε;
μαγκιά τους, το συμφέρον τους κοιτάνε. τι θα έπρεπε να κοιτάνε δηλαδή, μη στεναχωρήσουνε κάποιο ευρωπαίο ή μήπως λαβωθεί το γόητρο της (αγίας) ευρωζώνη;
αυτοί το είδανε αλλιώς και το πήρανε όπως λέμε "πατριωτικά". "ήρθατε να μας βλάψετε (όπως το βλέπουμε εμείς...) έξω απο την παράγκα..."
μαγκιά τους...

ετσι όπως μας παίζουνε, κάνουμε κι εμείς change στο attitude μας .. (19.3.2013, 16.30) 

Τελικά, κι όπως μου φαίνεται (αστεία αστεία δηλαδή, εκεί πάει..) η τρόικα θα μας κάνει απο πολίτες «γκρούπι» (ή «σημαιάκηδες», σσ είναι αυτοί που κουνάνε σημαιούλες αμα βγαίνουνε και ανεβοκατεβαίνουν τα κόμματα...) σε υπεύθυνους, συνειδητοποιημένους, ώριμους και πολύ .. confident for their rights citizens….

Μαθαίνουμε είναι η αλήθεια πλην όμως σιγά σιγά, γιατί είμαστε Ευρωπαίοι κι έχουμε ανεπτυγμένη φαντασία και ..still -!-βασιλιάδες (!) να ζητάμε και να το παλεύουμε για το δίκιο μας.

Για το δίκιο μας, είπα, οχι για την βόλεψή μας, μην παρεξηγηθούμε κιόλας....

Νωρίτερα, το πρωί, και για λογαριασμό μου, είχα γράψει πως,

Θα μας “κάνει ανθρώπους” η τρόικα. Θα μας σοβαρέψει, θα γίνουμε συνειδητοί πολίτες και θα μάθουμε να λέμε no pasaran, who -the f...-!are you, go away, και τέτοια… και θα τα πιστεύουμε κιόλας.

Θα μάθουμε επίσης να λέμε μου αρέσει, δεν μου αρέσει, το θέλω, δεν το θέλω, ποιός είσαι εσύ και τι θες απο μας και δεν παει να σαι και πρόεδρος ή ότι άλλο σε λένε.. κ.ο.κ.

Δεν θα μπω σε διαδικασίες συγκρίσεων μεταξύ ανθρώπων, νοοτροπιών και χωρών. Ούτε θα αναφερθώ σε οτιδήποτε σε παρελθόντα χρόνο.

Κατά κανόνα, όταν οι πολίτες φωνάζουν, για σοβαρά πράγματα, βρίσκουν κάποια στιγμή το δίκιο τους. Αν μη τι άλλο έχουν πεί, κι εχουν εκφράσει αυτό που θέλουν.

Με την προϋπόθεση να φωνάζουν και να «τα παίρνουν» για σοβαρά πράματα, κι οχι για ψύλλου πήδημα, γιατί θα καταλήξουν σαν το παιδάκι που έλεγε ψέματα στο παραμύθι με τον Πέτρο και τον λύκο και.... κάπως ετσι, νομίζω οτι μας αντιλαμβάνονταν οι βορειοευρωπαίοι και δεν μας πολυπαίρνανε στα σοβαρά, γιατί βλέπανε τους έλληνες να είναι σχεδόν κάθε μέρα στο δρόμο, και δεν καταλαβαίνανε γιατί, μέχρι που ήρθε ο λύκος κι ήρθε η ώρα να φωνάξουμε στα σοβαρά, και .. δε μας πιστεύει κανένας....

(καταλαβαίνω, και δεν περιμένω να συμφωνήσετε, μπορεί όμως, κάποια στιγμή, συν τω χρόνω...)

Τώρα, "the truth is" οτι σκέφτομαι τα μαζικά καταναλωτικά κινήματα στις ΗΠΑ, και το πως τελικά εχει καταφέρει ο εκεί κόσμος, όταν είναι πολύς, να διαμορφώνει καταστάσεις, και να επιβάλει την γνώμη του..., αλλά, δεν είναι η ώρα και .. δεν έχω χρόνο για τέτοιες μεγάλες, είναι η αλήθεια, κουβέντες και αναλύσεις.

Περιορίζομαι λοιπόν στο εξής που είναι πιο «ανάλαφρο» και ίσως «απλό».

Μοιάζει σαν να έχει έρθει η ώρα που ολοκληρώνεται ο κύκλος κατα τον οποίο τσακωνόμασταν μεταξύ μας, και, τώρα θα κάνουμε deal με τους εκπροσώπους της τρόικας.. Αν μη τι άλλο, κάναμε upgrade…

Θα τους λέμε «δώστε μας ή πάρτε το πίσω, ή αυτό «δε λέει» μαζέψτε το και στα γρήγορα» κ.α. παρόμοια και θα περιμένουμε την απάντησή τους για να καθορίσουμε την περαιτέρω στάση μας.

Οι δε «δικοί μας», αυτοί στους οποίους απευθυνόμασταν μέχρι πρότινος για ανάλογα αιτήματα, θα είναι μάλλον, και πλέον, αρμόδιοι για να μεταφέρουν ενδεχομένως τα αιτήματα αλλά και τις απαντήσεις.

Μην παραγνωριζόμαστε κιόλας (με τους τροικανούς..) (!)

Οτι και να κάνουμε πάντως, καλό είναι να το κάνουμε με κέφι. Γενικό είναι αυτό, κι ενδεχομένως, άσχετο...

Εμείς κι ο κόσμος.... (16.3.2013)

Εμάς, «τα ελληνάκια», όσο ναι, κι όπως μου φαίνεται, μας πιάσανε και λίγο στον ύπνο, μας κατακοροιδέψανε στην αρχή, μας την «πέσανε» οτι είμαστε «κλέφτες, απατεώνες, τεμπέληδες, λουφαδόροι, κομπιναδόροι κ.ο.κ.» φοβηθήκαμε κι εμείς τα καημένα και τα πολιτικώς κηδεμονευόμενα και λουφάξαμε.

Ήσυχα ανθρωπάκια είμαστε και νιώσαμε λες και μας πιάσανε να "κλέβουμε παγκάρι". Σκεφτήκαμε λοιπόν πως, «κάναμε αμαρτία και ήρθε η ώρα να την πληρώσουμε..» Και την πληρώσαμε και την πληρώνουμε.

Μέχρι εκεί μπορέσαμε να δούμε την ώρα που όσοι φώναζαν πως αυτά που γίνονταν ήταν απαράδεκτα και κυρίως έκνομα πράγματα, κι ίσως αντισυνταγματικά, ψιλοπερνιόντουσαν για φευγάτοι και outsider πολιτικά τύποι.

Γιατί, ακόμη η πλειονότητα του κόσμου «κρατιόταν» πολιτικά -ουσιαστικά και συναισθηματικά δηλ- απο τις επιλογές του παρελθόντος της, ενω έβλεπε με επιφύλαξη, και ήταν απολύτως λογικό, ένα αριστερό κόμμα να εκτοξεύεται απο το 3 στο 23%.

Πέφτανε και μερικά ακραία και άκυρα απο πλευράς τους, σου λέει ο κόσμος, πάρτε την ψήφο μας, δυναμώστε -πολιτικά-, κάντε την αντιπολίτευσή σας κι οτι μπορείτε, αλλά μέχρι εκεί, μην πάθουμε και κανα κακό. Και βλέπουμε.

Απολύτως λογικό εαν σκεφτεί κανείς το χρόνο στον οποίο συντελέστηκαν όλες αυτές οι αλλαγές (τόσο σύντομα δηλαδή).

Κι ερχόμαστε στο σήμερα. Με την .. εκ νέου «μαρτυρική», καθώς φαίνεται, Κύπρο να καθρεφτίζει τα δικά μας παθήματα. Κι ειλικρινά, εχω την αίσθηση πως για αρκετό κόσμο στην Ελλάδα, αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη Κύπρο τους κινητοποιούν και τους βάζουν σε σκέψεις κατα πολύ περισσότερο απο τα όσα είδαμε να γίνονται σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο σε άλλες χώρες της Μεσογείου.

Με τον κόσμο δηλαδή να διαμαρτύρεται, να βγαίνει στους δρόμους και να συνειδητοποιεί οτι οδηγείται στο να γίνει πολίτης του «φτωχού Νότου» η μοίρα του οποίου, και σε κάθε επίπεδο, κρίνεται και καθορίζεται απο τους ισχυρούς του Βορρά.

Το μοντέλο, δεν είναι καινούργιο και εφαρμόζεται εδω και αρκετές δεκαετίες στην λατινική Αμερική. Με τις ισχυρές χώρες της Βόρειας Ηπείρου να έχουν αγοράσει, απο καιρό, οτι έχουν βρεί μπροστά τους και με τις οδηγίες τους στις τοπικές κυβερνήσεις να εκμεταλλεύονται ως εργατική αλλά και αγοραστική δύναμη τον λαό.

Εμείς, είπαμε, είχαμε τα δικά μας κρατήματα και τους φόβους, μας πιάσανε και στην φάση του «παγκαριού», μας («μας» λέμε τώρα...) είχανε βολέψει και σε διάφορες απίθανες καρέκλες οι πολιτικοί μας, λουφάξαμε τα κακόμοιρα.

Ακούγαμε και τους πολιτικούς που εμπιστευόμασταν τα προηγούμενα ή κάποια χρόνια, να μας λένε «υπομονή θα περάσει, υπομονή θα τελειώσει, ενας χρόνος έμεινε, του χρόνου θα είναι καλύτερα, να αποκρατικοποιήσουμε μερικά πράγματα και θα βρούμε την ησυχία μας...κλπ» και περιμέναμε υπομονετικά τα «καημένα»...

Μέχρι που σιγά σιγά αρχίζει όλο και περισσότερος κόσμος να «ψάχνεται», τώρα που, και τα πολιτικά κρατήματα του παρελθόντος μετά την «διάρρηξή τους» τείνουν να εξαφανιστούν, μαζί με τα χρήματα του κοσμάκη, αλλά και που καταλαβαίνουμε οτι το outsider μπορεί ωραιότατα να γίνει και mainstream...

Κι ολ αυτά, νομίζω οτι αρκετός κόσμος τα βλέπει πλέον πιο καθαρά μετά και την έναρξη των «περιπετειών της Κύπρου»...

Σου λέει το ελληνάκι, σκεπτόμενο απλά, «καλά, εμείς κλέψαμε -λέμε τώρα- και την πληρώνουμε. αυτοί, τι το τόσο κακό κάνανε; και τους φέρονται ετσι;... τι σόι προσαρμογή είναι αυτή; μήπως μας πάνε κάπου και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι...;»

Τους δε Κύπριους πήγανε προφανώς να τους «πιάσουν» αλλιώς. Σε μεγάλης πρακτικής αλλά και σημειολογικής σημασίας χρόνο. Μεσημέρι Παρασκευής, με το κλείσιμο των αγορών. Οπώτε και είναι η κατάλληλη ώρα για τα άσχημα «μαντάτα».

Έρχεται μετά το Σαββατοκύριακο και την Δευτέρα οι πολίτες ξυπνάνε … brand new, λές και ζούν σε άλλη χώρα. Σε άλλες δημοκρατίες τουλάχιστο, έτσι έχουν λειτουργήσει «οι αγορές»...

Δεν μπορούσανε λοιπόν τους Κύπριους να τους πούνε κλέφτες γιατί είναι σοβαρός λαός, με μετρημένο δημόσιο και συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις πολίτες (για τις πλειοψηφίες μιλάμε πάντα) σου λένε, «τι να τους κάνουμε..; ζημιά στα ομόλογα; .. ας ξεκινήσουμε απο τις καταθέσεις, και βλέπουμε..»

Όπερ και εγένετο και η συνέχεια «επι της οθόνης» κυριολεκτικότατα, με .. εμένα να γράφω αυτό το κειμενάκι απο έκπληξη παρατηρώντας ακόμη και τους πλέον ψύχραιμους, συγκρατημένους και πεπειραμένους δημοσιογράφους, εγχώριους και μη, να αναρωτιούνται για το «τι τελικά γίνεται και που οδηγούμαστε..»

Τι μας μένει; Όπως μπορούμε, παρακαλάμε την Ε.Ε. (πέραν τρόικας, καμία σχέση..) να αναλάβει δράση και πρωτοβουλίες για την υποστήριξη άμεσα εφαρμόσιμων πολιτικών για τον Νότο....

Η Ελλάδα, εχει μπροστά της σε λίγο καιρό και την προεδρία της Ε.Ε. «Τυπικό – ξε-τυπικό» το γεγονός, ελπίζουμε, εμείς κι άλλοι Νότιοι, να καταφέρουμε καλά πράγματα για λογαριασμό μας....

Υγ. Όλο και λιγότερο ακραίο μου φαίνεται που πολίτες και πολιτικοί εγχώριοι και άλλων χωρών, κάνουν λόγο για «αξιοσημείωτη εμπάθεια και εμμονές..»

Κρίμα που δεν θα γίνει ανασχηματισμός  (16.3.2013) ... άμεσα τουλάχιστο... (δεν προλαβαίνει;; δεν έχει λόγο;; τέτοια ώρα τέτοια λόγια;;..)

Ενώ πάντως παλαιότερα υπήρχε αυξημένο ενδιαφέρον γι αυτές τις περιζήτητες και με μεγάλη κοινωνική απήχηση θέσεις (γιατί άραγε..;) σε λίγο, κι απ οτι φαίνεται, θα παρακαλάνε τους πολιτικούς και τους μη πολιτικούς να αναλάβουν την ηγεσία ενός υπουργείου και εκείνοι θα... κοιτάνε αλλού... (και θα σφυρίζουνε... -μη- κλέφτικα..)

Γιατί, και κανονικά, ο κάθε άνθρωπος έχει να κυνηγήσει τις δικές του τις δουλειές, και άμα ξημεροβραδιάζεται να ασχολείται με τις ξένες (πρωτού αυτές γίνουνε «δημόσια αξιώματα» με ..αέρα) ,κατά κανόνα, αφήνει πίσω τις δικές του. Και ποιός το θέλει αυτό; Μην κοιτάτε που με την ρότα που είχανε πάρει τα πράματα ενα σωρό κόσμος ήθελε να αφήσει τις δουλειές του για να επωφεληθεί των θέσεων των «δημόσιων αξιωμάτων». Δεν είναι όμως ετσι πια τα πράγματα...

Πως αλλάζουν οι καιροί... κι αφού μας προέκυψαν βεβαίως βεβαίως, σοβαρά εθνικά οικονομικά προβλήματα, καθώς και το οτι μεγαλώσαμε -ωριμάσαμε, λένε πάλι άλλοι- διαβάσαμε και είδαμε και ζήσαμε 10 πράματα παραπάνω, οπότε τα πολιτικά μας κριτήρια μάλλον δεν είναι πλέον “συναισθηματικού τύπου” και επιρροής αλλά πιο τεχνοκρατικά. Ρεαλιστικά, ίσως…

Έτσι, στην παρούσα φάση, μας έχουν προκύψει τεχνοκράτες πολιτικοί, τους οποίους κρίνουμε για τις επιλογές και τις αποφάσεις τους, ενω όλο και περισσότεροι μοιάζει να μην θέλουν ν ακούν πια για πολιτικούς του «δώσε (ημών σήμερον..;) κι αυριο βλέπουμε..».

«Δεξιοί» οικονομολόγοι, «αριστεροί» οικονομολόγοι, το μόνο σίγουρο πλέον μοιάζει το δεύτερο (οτι θα είναι οικονομολόγοι δηλαδή..) ενω ως προς το πρώτο, η πορεία και οι διαθέσεις του λαού μας θα δείξουν...  

Το δίπολο πάντως δεξιάς – αριστεράς μοιάζει να βρίσκει το (χαμένο..;) νόημά του τόσο ταιριαστά και ύστερα απο αρκετά χρόνια αυτήν την εποχή...

Ας το θεωρήσουμε λοιπόν κι αυτό ως μια απο τις επιτυχίες της...

Ήταν προφανές οτι κάποτε, έστω και με καθυστέρηση στην περίπτωσή μας, θα άλλαζαν τα πράγματα....

Ως πότε πια θα συμπεριφερόμασταν σαν πολίτες «λατινοαμερικάνικου τύπου» και οχι ως συνειδητοποιημένοι, έξυπνοι και αν μη τι άλλο διαβασμένοι και ενήμεροι πολίτες;

Θέλει όμως, τώρα που το ξανασκέφτομαι, να ολοκληρώσει κι ο πολίτης την συναισθηματική του φάση πρωτού προσγειωθεί στην πραγματικότητα (αν και η φαντασία δεν είναι κακό, πράγμα, ίσα ίσα, δηλαδή, απαραίτητη, εγω, πάντως, την χρειάζομαι ..)

“υστερόγραφο” νούμερο ένα...

Ειλικρινά τώρα δεν γνωρίζω, δεν εχω τις ειδικές γνώσεις και τα στοιχεία, και τις πληροφορίες που χρειάζομαι για να καταλήξω κάπου σε σχέση με το νόμισμά μας το εθνικό, το σκέπτομαι και το ψάχνω πάντως, και πιστεύω ότι σύντομα κάπου θα καταλήξω. Σε μια προσωπική εκτίμηση, ευτυχώς ή δυστυχώς, μιας και δεν πολυπεριμένω, και δεν μου αρέσει κι έχει ταιριάξει κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής, να περιμένω να δω τι θα πούν τα κόμματα, το καθένα ξεχωριστά… θα δούμε και την πορεία της Ευρώπης στην οποία έχουμε πιστέψει και συνεχίζουμε.

Ήσυχοι άνθρωποι είμαστε κι οχι.. ταλιμπάν, οπώτε σκεφτόμαστε, «ζυγίζουμε» τα πράγματα και καταλήγουμε, κάποια δικιά του στιγμή ο καθένας, να νομίζουμε το τι είναι καλύτερο για μας.

“υστερόγραφο” νούμερο δύο...

Σκέπτομαι καμιά φορά, τι ναι -σήμερα- η πατρίδα μας;

Μήπως οι επενδυτές που εναγωνίως ψάχνει ο πρωθυπουργός και οι κορώνες (οχι οι .. θερβέθες!) των εθνικιστών που έχουν εσχάτως προκύψει...;

Μου μοιάζει να μην έχει σχέση με ολ αυτά... Νομίζω, οτι πατρίδα μας είναι η νέα γενιά που δημιουργούμε καθώς και οι συνθήκες που της δημιουργούμε.

Για κάτι τέτοια, εγω τουλάχιστο, βρίσκω τον λόγο να ασχολούμε ακόμη με μερικά πράγματα...   

“υστερόγραφο” νούμερο τρία..

No rush, any more….

Ειλικρινά, μερικά πράγματα που ήταν να γίνουν, έγιναν....

“υστερόγραφο” νούμερο τέσερα..

Αυτό, τουλάχιστο, το γνωρίζω…

Αμπέλια, τρώνε οι κατσίκες, όχι οι άνθρωποι…Άσχετο, αλλά είναι κι αυτό μια πραγματικότητα…

υστερόγραφο τελευταίο...

Οι εναπομείνασες ημιαργίες, σε συνδιασμό με την κακοκαιρία μου προκαλούν ώρες ώρες depression … Δεν μπορώ (ακόμη...) ευκολα να βγαίνω εκτός προγράμματος...

Ε, οχι δα (14.3.2013) 

Ε, οχι δα και να φύγουμε απο την Ελλάδα! Μην τρελαθούμε και τελείως...

Και να αφήσουμε τόσες κληρονομιές αφάγωτες, αχρησιμοποίητες, τόσες ιδέες, τόσα όνειρα, τόσες ταβέρνες που θα ανοίξουνε σε λίγο με την άνοδο της θερμοκρασίας και την ηλιοφάνεια, τόσες βάρκες και σκαφάκια (μικρά, μη φαντάζεστε τίποτε σπουδαίο..) τόσες διαμαρτυρίες, και βέβαια πάμε στις διαμαρτυρίες, αφού πάει τόσος κόσμος και δίκιο θα χει και καλά κάνει, κι εμείς αφήνουμε τις δουλειές μας και τρέχουμε, τόσα ηλιοβασιλέματα, τόσες ανατολές, τόσα ενθουσιώδη ξενύχτια, τέτοιες παραστάσεις, τέτοιες παρέες, τέτοιο γενικά σκηνικό, σε λίγο καιρό θα παίζουμε στην παραλία ρακέτες, βόλεϋ, θα τρώμε παγωτά, θα πίνουμε corones, θα πηγαινοέρχονται οι επισκέπτες, οικογένειες και ζευγάρια, κομ ιλ φό και .. naked, θα ανοίξουνε τα θερινά cinema –και το cine Camari σε ... τοπικό επίπεδο(!)-, θα κάνει πανσελήνους, θα κάνουμε ιππασία, ποδηλατάδες, θα πηγαίνουμε σε σχολικές γιορτές, θα κυματίζουν οι σημαίες, θα φοράμε τα καλοκαιρινά μας, και ψάθινα καπέλα, και μαύρα γυαλιά για τον ήλιο, θα βάζουμε αντηλιακό, θα πίνουμε δροσερούς χυμούς, θα γίνονται συναυλίες, θα παρουσιάζουν οι καλλιτέχνες τις δημιουργίες τους, θα τρώμε σουβλάκια, θα ροματζάρουμε, θα πίνουμε βινσάντο, θα πηγαίνουμε στα οινοποιεία, θα πηγαίνουμε και στα γύρω γύρω νησιά, ... κι εσύ μου λές να πάμε να γίνουμε μετανάστες;;

Αν είναι δυνατόν.... Την ώρα βρήκες μου φαίνεται....

(τι αέρας είναι αυτός σήμερα... πάλι θα .. ψάχνουμε τα λιμανάκια αύριο...) 

η ανοδική πορεία της ελληνικής αριστεράς…(14.3.2013) 

Ακούω και διαβάζω αναλύσεις σχετικά με το πως είναι δυνατό η για χρόνια «κολλημένη» στο 3-4% ελληνική αριστερά, να έχει εκτοξευτεί σήμερα στο 23%...

Μάλλον μοιάζει «απλό».. «Τελειώσανε τα δίφραγκα» και «ξαφνικά» συνειδητοποιήσαμε ποιοί τα «διαχειρίζονταν» τόσα χρόνια, και «ξυπνήσανε» τα αριστερά μας αντανακλαστικά.. Άλλωστε, δεν είχαμε, και μάλλον δεν έχουμε, και τίποτε καλύτερο να κάνουμε (ειλικρινά τώρα, και μιλάμε για τους λογικούς ανθρώπους..)

Όσο για το «αντίστροφο ερώτημα» του γιατί η σημερινή ελληνική αριστερά του 23something% ήταν για χρόνια κολλημένη στο «3βία4», μάλλον λογικό μοιάζει κι αυτό. Μιας κι όταν μια κοινωνία ανεβαίνει προς τα πάνω, επιχειρεί, δημιουργεί, πάει καλά η οικονομία της, προσωπική και δημόσια (στο φαίνεσθε έστω και στην υφιστάμενη πραγματικότητα..) όταν προσπαθεί και καταφέρνει και βελτιώνει την ζωή και τις συνθήκες της, είναι δυνατό παράλληλα να κάθεται να ασχολείται με ξένες ιδέες, πόσο μάλλον αριστερες, δηλαδή outsider και «κόντρα στο ρεύμα»; Μάλλον οχι γιατί αυτά τα πράματα «δεν κολλάνε» μεταξύ τους, είναι «άλλοι κόσμοι», για την συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων…

Σε οτι δε αφορά τον Συριζα, πάλι καλά να λέμε που υπάρχουν και μερικοί παλιοί «ιδεολόγοι του 3%(!)» πεπειραμένοι και παιδεμένοι άνθρωποι δηλαδή, διαφορετικά θα κινδυνευαμε να μιλάμε για την σύγχρονη ελληνική αριστερά του «όπως είχαμε και όπως ξέραμε..»

Άσχετο, αλλά, η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει να βλέπω τους πραγματικά σοβαρούς ανθρώπους, αυτούς που έχουν δημιουργήσει και υποστηρίξει με σοβαρότητα τις δουλειές και την ζωή τους, να «ξεσπάνε», να «εκδηλώνονται», να «τα παίρνουν» ώρες ώρες με τα πράγματα και να λένε και μια κουβέντα παραπάνω..

Ειλικρινά το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον και δημιουργικό.

Από βαθυστόχαστες αναλύσεις, πήραμε, που λένε….ε, ας κάνουμε, αν μη τι άλλο, και κάτι διαφορετικό, καμιά φορά…

Κάτι πρέπει να «δίνουμε» κι εμείς κάθε μέρα….

Unfortunately, we don't have the privilege to work when we’re in mood to do so….

φαινόμενα και περιστατικά.. (11.3.2013) 

Με αγωνία και ίσως λίγο θυμό και στεναχώρια, μου έλεγαν φίλοι και γνωστοί –κυρίως νέοι άνθρωποι, οι μεγαλύτεροι, ως πιο πεπειραμένοι δεν έδωσαν και τόσο μεγάλη σημασία- την περασμένη εβδομάδα, σχολιάζοντας περιστατικό (σσ το μοναδικό στην ιστορία του νησιού), «μα είναι δυνατό να παλεύουμε 20 -και βάλε-  χρόνια για να δημιουργήσουμε τις υποδομές και να προβάλουμε το νησί ως έναν όμορφο, σύγχρονο και ασφαλή τουριστικό προορισμό, και να γίνονται τώρα αυτά τα πράγματα και να μας εκθέτουν…» 

Πρώτα απ’ όλα, αυτό που νομίζω ότι μας εκθέτει είναι οι όποιες δικές μας κακές συμπεριφορές και νοοτροπίες, την ώρα που ενδεχομένως χαμογελάμε και φιλοξενούμε τον κόσμο μας. Πέραν τούτου, και σε πολύ πρακτικό επίπεδο -νοήμονες άνθρωποι είμαστε- δεν θα πηγαίναμε να βγάλουμε τα μάτια μας από μόνοι μας (σς και να γίνουμε ρεζίλι..). Αν είναι δυνατό… Ως εκ τούτου το περιστατικό «δεν κυκλοφόρησε».

Μέχρις εδώ καλά και πάμε παρακάτω.

Το περιστατικό αυτό -με το οποίο δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθώ- μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας τις «αγωνιώδεις» δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων (και πολύ σημαντικών και διακεκριμένων μάλιστα, τον οποίων τις δηλώσεις αποδίδω στην έκπληξη καθώς και στις ανησυχίες τους για το μέλλον του οικοδομήματος) σχετικά με τα «δομικά» προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη σε συνδιασμό με το ότι ο κόσμος εκφράζει ανοιχτά πλέον την δυσαρέσκειά του.

Που την εκφράζει όμως ο κόσμος την δυσαρέσκειά του; Στην Ευρώπη ή σε τοπικής κλίμακας, εθνικούς πολιτικούς, οι οποίοι τους έχουν απογοητεύσει και αποφάσισε να τους απομακρύνει.; Επειδή όμως ανήκουμε σε μια ένωση χωρών, κι επειδή αυτοί οι πολιτικοί έχουν και τα όποια - κάποια ευρωπαϊκά κρατήματά τους, κλυδωνίζεται κατά συνέπεια και η Ευρώπη, εκφράζεται παράλληλα και δυσαρέσκεια για την αυστηρές πολιτικές λιτότητας που επιβάλει ο ευρωπαϊκός βορράς, ενώ το χουμε πλέον πάρει χαμπάρι, ότι πέρα από το «πολιτικό πλαίσιο και επίπεδο υπάρχει και αυτό των «αγορών» (οι οποίες είναι «άτιμες και κυνικές» και δεν σηκώνουν απο ιδεολογίες..) και που σκέφτονται πόσο κερδισμένες μπορούν να βγαίνουν από τις γενικές πολιτικοοικονομικές αναμπουμπούλες. Και να «σκοτώνονται» οι λαοί, οι αγορές κοιτάνε τα κέρδη τους.

Αυτό τώρα τι σημαίνει; Ότι θα πρέπει να διαλύσουμε την Ευρώπη;

Ή να την κάνουμε καλύτερη και να δημιουργήσουμε και να αναδείξουμε το κοινωνικό της πρόσωπο; Προφανώς, και χωρίς πολλά πολλά λόγια και αναλύσεις,  φαίνεται ότι υποστηρίζω το δεύτερο….

Τα φαινόμενα ή τα «περιστατικά» -κι εξαρτάται βέβαια από τα φαινόμενα και τα περιστατικά- στέλνουν τα μηνύματά τους, λαμβάνονται υπόψη και διαμορφώνουν καταστάσεις, με σκοπό την βελτίωσή τους, κατά κανόνα, αλλά, μέχρι ενός σημείου, τόσο όσο ώστε, αν μη τι άλλο, να μην γκρεμίζουμε ότι με κόπο, όνειρα και όραμα έχουμε χτίσει… 

πολύ με συγκινούν τελευταία οι επιστολές (8.3.2013) 

Πολύ με συγκινεί τελευταία που βλέπω και συντάσσονται επιστολές (μερικοί τις αποκαλούν και αποχαιρετιστήριες -!-) στον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο…. 
Τόσο πολύ συγκινούμαι που ζηλεύω και θέλω να του γράψω κι εγω μία.... πλήν όμως δεν εχω τόποτε προσωπικό με τον άνθρωπο, το μονο που αισθάνομαι είναι οτι μας έχει ταλαιπωρήσει κι αυτός στο πλαίσιο της εργασίας του βεβαίως βεβαίως, τα αρκετά τελευταία χρόνια....

Ο κ. Βαγγέλης πάντως εμένα μου θυμίζει -φτυστός που λένε- εναν γιατρό που είχα καμιά 20αριά χρόνια πρίν στο Ιπποκράτειο και που πάσχιζε να κάνει να δουλέψουνε σωστά οι ενδοκρινείς μου αδένες... (! καθείς κι ο .. πόνος του..)
Η αλήθεια είναι οτι ήτανε καλός άνθρωπος και ηθικό στοιχείο, κι έπερνε προσωπικά κιόλας σε ορισμένες περιπτώσεις το θέμα της κούρας των ασθενών του, επιπλέον δε, κι εμένα τουλάχιστο, βαθύτατατα με είχε υποχρεώσει όταν σε αναγκαστικό χειρουργείο και χωρίς να ζητήσει ή να διαπραγματευτεί για άλλον «μία», μου είχε πεί «άσε, θα σου πώ τι θα κάνεις, μην πας και μπλέξεις με αυτούς τους μ... εδω μέσα...».
Όμως κι εγω, του είχα εξηγηθεί. Οτι «εγω δεν εχω και δεν πρόκειται να σας δώσω μία, αμα θέλετε κανα «επιπλέον φράγκο», να το ζητήσετε απο αυτούς που το έχουνε, φαίνονται....». (όποιος έχει δίνει δηλαδή, κι οχι σαν σήμερα που ζητάνε απο τον κοσμάκη και τους φουκαράδες να πληρώσουνε τα σπασμένα των λογής λογής -όπουλων...)
Επιπλέον δε, ο ανθρωπάκος αυτός, έβριζε και ψιλοανοιχτά κάτι άλλους που δεν ήτανε σαν και του λόγου του, κι αντί να «παριστάνουνε» τους γιατρούς -που αποδεδειγμένα δεν ξέρανε που τους πάνε τα 4-, είχαν γίνει μέλη των διοικήσεων και των επιτροπών προμηθειών....
Ασχέτως πάντως της πάστας του συγκεκριμένου ανθρώπου, μικρή σχέση με τον πολιτικό κ. Βαγγέλη δηλαδή..., θυμάμαι που -κατα καιρούς κιόλας- μου έλεγε,
-τι νούμερα είναι αυτά...; τι χάλια είναι αυτά...;
-και τι φταίω εγω, εγω οτι μου δίνετε πίνω.. άρα δεν φταίει ο δικός μου ο οργανισμός, η δική σας η εκτίμηση φταίει....
-όρεξη εχεις μου φαίνεται...
-αν μη τι άλλο...
-για να σοβαρευτούμε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ...
-εγω σοβαρή είμαι. αυτά που μου δίνετε προφανώς έχουν πρόβλημα...
-άστα αυτά τώρα... λοιπόν άκου να δείς τι θα δοκιμάσουμε....
-όλο πειράματα είμαστε αλλά προκοπή δε βλέπω
-το παλευουμε ρε Δέσποινα...
-ναι αλλά πολύ κρατάει αυτό το πράμα....
-εγω φταίω που θέλω να σε ρυθμίσω σωστά και να πηγαίνεις «ρολόι» ..
-(αυτό είναι βέβαιο..) μήπως έχετε αυτό το σύνδρομο που λένε οτι έχουν οι γιατροί...
-....
-καλά, δε ξαναμιλάω....(περιμένω να με κάνετε καλά...) α, να σας πώ τι μου είπε εκείνος εκεί που είδε τα «νούμερά μου»;
-καλά, τι δοπυλειά εχεις εσύ μ’ αυτόν; Αυτός, έχει να εξετάσει ασθενή 6 χρόνια κι εχει και άποψη...που τονε πέτυχες...;
-ήτανε εξω και προσπαθούσε να «βάλει λέει σε σειρά αυτούς που περιμένανε..» κι εγω κράταγα το χαρτί μου και το πήρε -τι μ... άνθρωπος...- για να δεί, λέει, τι λέει....
-απο κεί να καταλάβεις τι μυαλά κουβαλάει...
-μου λέει «τι περιμένετε εσείς εδώ»;
-«τίποτα» του λέω, «το τρένο...»
-...
-τι θα μπορούσα να περιμένω δηλαδή... ; αφού καλά καθόντουσαν οι άνθρωποι στην σειρά τους κι ήρθε στα καλά καθούμενα και τους ανακάτευε....
-τέλος πάντων... για να δούμε τι θα κάνουμε εδω να τελειώνουμε
- με το καλό....

Καλή του ώρα του ανθρώπου, καμία σχέση πέρα απο την φυσική ομοιότητα με τον πολιτικό μας κ. Βαγγέλη, αν και οι δύο, τώρα που το σκέπτομαι, είχαν μια ψιλοεμμονή με τα νούμερα και τα αποτελέσματα των εξετάσεων των ασθενών τους, ενω δεν παρέλειπαν δε να πέρνουν πολύ προσωπικά την ίασή τους.... (ασχέτως που ο ένας τελικά τους έκανε καλό, ενώ ο άλλος νομίζουμε ότι μας έχει … χαντακώσει..)

τι ήταν αυτός ο Τσάβες; (6.3.2013) 

-τι ήταν αυτός ο Τσάβες; σαν τον δικό μας τον γεροπαπανδρέου, λίγο με το λιβάνι και λίγο με το διάολο; 
-δηλαδή; 
-δηλαδή, κι όπως το καταλαβαίνω, και «έξω οι βάσεις, λαική κυριαρχία κλπ» και «παιδί του λαού» αλλά και στις ισορροπίες με τους Αμερικάνους...
-πες το κι ετσι... έδωσε και στο λαό, άνοιξε και δουλειές για τον κόσμο, δημιούργησε και προνοιακές δομές, κράτησε και τις ισορροπίες που όφειλε ως πρόεδρος χώρας ενω δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις και ως «ενδοτικό» με τους ξένους και τα συμφέροντά τους...
-καλά σου λέω γω, γεροπαπανδρέου...
-ε, αφού θέλεις να το βλέπεις ετσι...
-προχωρημένοι εμείς οι έλληνες.. τα χουμε ζήσει αυτά 30 χρόνια πρίν...
-ναι, ίσως ναι, αλλά το που φτάσαμε εχει σημασία...
-ψιλοχόρτασε όμως κι ο λαός...
-παραχόρτασε θα έλεγα... οπότε, “ελπίζω” να «καλοπεράσουνε» κι οι Βενεζολάνοι, αν και δεν έγινε κάτι τέτοιο, μην το συγκρίνεις με τα δικά μας, εδώ παράγινε το, όποιο, κακό….
-δεν μου φαινόταν πάντως άνθρωπος του φαίνεσθε, αν και το γούσταρε το μπαλκόνι και τα συνθήματα, λατινοαμερικάνικη κουλτούρα βλέπεις… μπαλκονάτη…
-χρειάζεται και το φαίνεσθε, αρκεί να μη γίνεται αυτοσκοπός.. έκανε πραματάκια για το λαό του πάντως...
-αφήνει τίποτα πίσω;
-πολιτικά ή στο λαό;...
-κι απ τα δυό
-ε, όλο και κάτι αφήνει πίσω κάθε άνθρωπος, πρόεδρος και μη....
-μου αρέσει να διαβάζω τι λένε για τέτοια γεγονότα, ανθρώπινα και πολιτικά δηλαδή, οι πρωθυπουργοί και προφανώς τα διπλωματικά επιτελεία των χωρών του κόσμου…
-καλά κάνεις, να διαβάζεις όσο πιο πολύ μπορείς…
-μα πιο πολύ χαμογελάω με τις “καθώς πρέπει” δηλώσεις των Αμερικάνων, των ΗΠΑ δηλαδή
-έτσι είναι αυτοί οι άνθρωποι… κατά τους τύπους και τα συμφέροντα…
-με συγκινεί ο κόσμος που αγάπησε και θρηνεί τον ηγέτη του….
-καλά κάνεις, μη χάνουμε και την ψυχή μας…

περί πατριωτισμού.. (2.3.2013) 

Διαβάζω και ακούω κατα καιρούς, κι αυτήν την εποχή ίσως περισσότερο, διάφορα «σχετικά με τον πατριωτισμό», και τι είναι και πως εκφράζεται, τι είναι πατριωτικό και τι όχι, τι μπορεί, απο την άλλη, να χαρακτηριστεί «εθνικιστικό», καθώς και κουβέντες περί του ποιοί είμαστε και τι έχουμε κάνει ως λαός, και γιατί, ενδεχομένως, μας «κυνηγάνε» αυτη την εποχή οι Ευρωπαίοι, κι οι «τροικανοί», κι ίσως κι ο κακός μας ο εαυτός...

Μεταξύ άλλων και στο πλαίσιο της οικονομικής κρίσης και των πιέσεων καθώς και των «ολοκαίνουργιων ανακαλύψεων» περί των παραλείψεών μας, που καλούμαστε σήμερα, να πληρώσουμε, συζητιούνται, κι ακόμη χειρότερα ανακοινώνονται πολλά και διάφορα για κάποιους περίφημους «επενδυτές» οι οποίοι λέει θα έρθουνε και θα μας σώσουν, μιας και διατίθενται, όπως μας λένε, να αγοράσουν απο το κράτος μας απο επιχειρήσεις ίσα με νησιά. Η δε κυβέρνησή μας έχει αναγάγει ή ετσι παρουσιάζεται ώρες ώρες, το ζήτημα των επενδυτών σε μείζον θέμα. Ή επενδυτές δηλαδή, ή τίποτα. Και πολύ φοβάμαι μη και .. δεν τους βρούν και πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα... (!)

Κι η αλήθεια είναι οτι χωρίς να εχω κανένα «κόλλημα» (κόμπλεξ κατωτερότητας δηλαδή) με τους επενδυτές και τα λεφτά τους, εντύπωση μου προκαλεί η αγωνία που εχει κατακυριεύσει τους έλληνες πολιτικούς ως προς την αναζήτηση των εν λόγο κεφαλαιούχων. Τους οποίους λές και διώχναμε τα προηγούμενα χρόνια και τώρα τους ξανα-καλούμε, με νέα δεδομένα, να συμβάλουνε στην εθνική οικονομίας μας...(!)

Κι αρχίζω να σκέφτομαι. Άλλαξε κάτι; Βιαζόμαστε να γεμίσουμε τα εθνικά μας ταμεία και να δείξουμε καλά νούμερα στους ελεγκτες μας ή αυτή η πρεμούρα τους έχει πιάσει για να δώσουν άρον άρον οτι δεν μπορούσαν στο παρελθόν; Ή μήπως πάλι κάποιοι τα βάζουν με τα ίδια (τους) τα κόμπλεξ που κουβαλούσαν κι ίσως τους καταπίεζαν τα προηγούμενα χρόνια και τώρα «επαναστατούν» κατα του παλιού τους εαυτού; (δεν δίναμε είμασταν παλιομοδίτες, να δώσουμε να γίνουμε συγχρονοι...)

Αυτούς τους επενδυτές πάντως, για τέτοιους δεν τους βλέπω, μιας κι ας μην γελιόμαστε, γι αυτούς υπάρχουν πολύ καλύτερες περιπτώσεις απο οτι είναι η περίπτωση της χώρας μας. Ελπίζω δε πως όταν αργά ή γρήγορα οι επενδυτές (όπως στο ποίημα του Καβάφη οι αντίστοιχοι «βάρβαροι»..) δεν έρθουν ποτέ, ή έρθουν μας προσβάλουν και την «κάνουν», να είναι έτοιμοι οι πολιτικοί μας που τους έχουν τόσο διαφημίσει, να το αποδεχθούν, γιατί, ο λαός μάλλον μοιάζει να γνωρίζει οτι «βάρβαροι» -κατα το σωτήρες- δεν υπάρχουν κι οτι καθένας σώζεται ή καταστρέφεται απο μόνος του. Κι ύστερα, σε οτι αφορά την δεύτερη περίπτωση, του φταίνε άλλοι....

Ο δε λαός, δεν εχει μαθει και διαφορετικά, στηρίζεται στις δυνάμεις του και δημιουργεί οσο και όπως μπορεί αυτη την εποχή. Και καλείται βεβαια να πληρώσει, σε οικονομικό επίπεδο αλλά και «ηθικό» σερί λαθών δικών μας, καθώς και ξένων εμμονών... (το λένε οι αντιπολιτευσεις αλλά και κυβερνητικοί, πλέον... )

Εδω βέβαια, υπάρχει κι ενα άλλο, ψιλοάσχετο μ αυτά που λέω, θέμα.

Οι πολίτες ναι μεν καλούνται να πληρώσουν διάφορα σπασμένα, αλλά οι περισσότεροι, λόγο ανέχειας, αλλά κι επειδή αντιλαμβάνονται πλέον τα οικονομικά με εναν άλλο τρόπο -οχι και τόσο υπερ του κράτους- είτε πληρώνουν με μιση καρδιά και τα .. μισά, είτε δεν πληρώνουν καθόλου, υποστηρίζοντας παράλληλα πως ενω το κράτος πιέζει για άμεσα έσοδα, δεν είναι ικανό να ελέγξει τα -άμεσα και έμμεσα- έξοδά του...

Είναι κι αυτό μια πραγματικότητα...

Μέχρι τότε, (να αποκτήσουμε «φορολογική συνείδηση»!) θα μας φάει καθώς φαίνεται η γκρίνια (κι η αλήθεια είναι οτι το χουμε αυτό ως λαός, ή χρειάζεται ώρες ώρες για να ξεκαθαρίζουνε τα πράγματα...) για το γιατί μας κυνηγάνε οι ευρωπαίοι...

Πάλι καλά δηλαδή που συνειδητοποιούμε οτι γενικώς κυνηγιέται η Ευρώπη απο τις αγορές, και καλά θα κάνει να το καταλάβει κι η ίδια και να πάρει τα μέτρα της και να ηρεμίσουνε κι οι Βόριοι, για δε μας βλέπω καλά... Κι οχι τίποτε άλλο, αλλά εμείς οι Νότιοι θα την πληρώσουμε την ζημιά... Χαράς τα κουράγια πάντως (για να τιμήσουμε και τον λαό..) του κόσμου που ψηφίζει ανακατωμένα κι ακατανόητα, για να αποδείξει

-ακόμη και στον εαυτό του- οτι κι οι πολιτικοί «υπηρεσιακοί τύποι» είναι, και κατα δεύτερο οτι η Ευρώπη χρειάζεται σοβαρές αλλαγές και πρέπει να το πάρει χαμπάρι....

Διαβάζω τώρα γνώμες σχετικά με το οτι κάποιες χώρες θα αποχωρήσουν απο την ΕΕ.

Ε, αμα το θέλουνε τόσο πολύ, ας φύγουνε. Εμείς τι πρέπει να κάνουμε τώρα...; Θα ζητάμε στήριξη απο δαυτες μετά...;

Anyway… κι επειδή «περί πατριωτισμού» ξεκίνησα, και κοίταζα παράλληλα και κάποια πράγματα στο διαδίκτυο, ας τελειώσω κι ετσι, με μια επιστολή που βρήκα τυχαία, γραμμένη το καλοκαίρι του 2011 σχετικά με ενα θέμα που είχε προκύψει ή σχέδον προκύψει τότε (με τον τρόπο που προκύπτουν τα θέματα για τα οποία ουσιαστικά ισχύει το «είχαμε και λέγαμε»...) χαρακτηριστική πάντως του τι, μεταξύ άλλων, σημαίνει πατριωτισμός.

«Ο οποίος», (!) δεν είναι τίποτα το φοβερό και τρομερό. Απλά πράματα είναι. Ούτε υπερβολές ούτε κάτι ακραίο -όπως κάποιοι και για δικούς τους λόγους- νομίζουν.

Απλό πράμα κι ωφέλιμο είναι ο πατριωτισμός, ν αγαπάς και να σέβεσαι τη χώρα σου και τους ανθρώπους της, και να ελπίζεις και να δημιουργείς τις προϋποθέσεις για ενα καλύτερο μέλλον.

Απλά πράματα...

Μέσα στις ζέστες και, για πολλούς, μέσα στις διακοπές του φετινού καλοκαιριού, μαθαίνουμε ότι οι Γενικοί Γραμματείς «Κοινωνικής Συνοχής και Πληθυσμού», «Θρησκευμάτων», «Δημοσίας Τάξεως», «Αθλητισμού» συμφώνησαν και συναποφάσισαν να παραχωρήσουν δημόσιους χώρους, στο ΟΑΚΑ και ΣΕΦ, τα οποία αποτελούν οπωσδήποτε εμβληματικά οροθέσια του (όποιου) κύρους της ελλαδικής κρατικής μας υπόστασης, «στους μουσουλμάνους, για να εορτάσουν το ραμαζάνι».

Διαμαρτύρομαι ως Έλληνας πολίτης.

Κατ’ αρχάς, σε ποιους «μουσουλμάνους»;

Σιίτες, σουνίτες ή άλλη από τις πάμπολλες παραφυάδες;

Ως γνωστόν οι δύο κύριες αντίπαλες μουσουλμανικές παρατάξεις αλληλομισούνται και αλληλοσφαγιάζονται τόσο στις χώρες τους, όσο και ανά τον κόσμο.

Εσείς ποιους θεωρείτε και χρίσατε «ημετέρους», ώστε να τους παραχωρείτε τα (πάλαι ποτέ) «εθνικά» στάδια; (η λέξη «εθνικός», όταν πρόκειται για την Ελλάδα και τα της Ελλάδας περίπυστα, δεν αρέσει σε ορισμένης χροιάς -δεν εννοώ κομματικά- πολιτευομένους, ενώ αντίθετα για αλλοδαπές εθνικιστικότατες παροξύνσεις, επιστρατεύουν ακάθεκτη αλλοιθωρίζουσα εθελοτύφλωση)

Με ποιους, λοιπόν, συγκεκριμένα θρησκευτικούς ή πολιτικούς «ταγούς» των «μουσουλμάνων» διαβουλευτήκατε;

Τι ευθύνες ανέλαβαν;

Τι εγγυήσεις σας δώσανε;

Αν κάποια από τις αντίπαλες μουσουλμανικές παρατάξεις αξιώσει τα ίδια ή άλλα στάδια μεθαύριο για τον εαυτό της, τι έχετε προβλέψει να πράξετε;

Σχετικά με την ασφάλεια (τρέχουσα και μελλοντική) των πολιτών και του συνόλου της κοινωνίας τι έχετε πράξει;

Γνωρίζετε αν μεταξύ των «μουσουλμάνων», που, ουσιαστικά, εσείς προσκαλείτε να συναγελασθούν στην δημόσια Ελληνική περιουσία, περιλαμβάνονται παράνομοι λαθρομετανάστες;

Γνωρίζετε αν μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται εγκληματίες, φυγόδικοι;

Γνωρίζετε αν μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται φανατικοί στρατολόγοι μαχητών ή και ορκισμένοι εχθροί-φονείς των (κατ’ αυτούς) «απίστων»; (όπως σαφέστατα εντέλλεται το κείμενο που εκλαμβάνουν σαν «ιερό» και το οποίο θέλουν να πανηγυρίσουν στους χώρους που εσείς τους δίνετε)

Πώς γνωρίζετε αν μέσα στην πολύμορφη διαστρωμάτωση των δράσεων δεν υπάρξουν ...συστηματικές ή σποραδικές βλασφημίες (κρυφά – φανερά) των ιερών και οσίων μας, για τις οποίες εσείς δίνετε βήμα και έδαφος;

Και, αν τυχόν, έστω από εσκεμμένη-υποκινούμενη ανθελληνική «προβοκάτσια», σημειωθούν και γίνουν φανερά και περίβλεπτα τέτοιου είδους περιστατικά βλασφημίας, προσβολής και πρόκλησης; Τι θα πράξετε τότε;

Θα σκύψετε το κεφάλι από (αλήστου μνήμης) «εθνική υπερηφάνεια»;

Ακόμη:

Ποιος και με ποιον τρόπο θα αναλάβει την περιφρούρηση των «εκδηλώσεων»;

Τι θα περιλαμβάνουν οι εκδηλώσεις αυτές;

Ποιος γνωρίζει και πώς θα ελέγξει το περιεχόμενο των δραστηριοτήτων;

Εδώ ένας (συνήθης, πλέον) ποδοσφαιρικός αγώνας γίνεται και η αστυνομία επί ώρες διενεργεί ελέγχους, ακόμη και σωματική έρευνα. Εν προκειμένω;

Ποιος λογοδοτεί για όλα αυτά;

Με τι εχέγγυα του λογοδοτούντος;

Με ποιες εγγυήσεις των υπεσχημένων;

Αν φέτος ή σε κάποια από τις επόμενες χρονιές (που οπωσδήποτε δεν έχετε δηλώσει ότι αποκλείετε το ενδεχόμενο να επαναλάβετε το ίδιο -απευκταίο- εγχείρημα), οι συναθροισθησόμενοι τα κάνουν «λαμπόγυαλο» (εξαιτίας, π.χ., κάποιας αφορμής της επικαιρότητας, όπως η δημοσίευση γελοιογραφιών στην Δανία ή ο αστυνομικός έλεγχος λαθρομετανάστη που έχει στον κόρφο του τυλιγάδια που θεωρεί απόρρητα, κλπ., κλπ.), ποιον θα εγκαλέσετε;

Τα «εκτελεστικά όργανα» των επεισοδίων; Δηλαδή μερικούς φουκαράδες τυφλωμένους-μεθυσμένους από «θρησκευτική» διέγερση;

Και, πάντως, όχι τους εαυτούς σας;

Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν δεν γίνουν εκτεταμένα έκτροπα:

Ποιος και πώς αποκλείει επανάληψη των θλιβερών θανάτων, όπως σε παρόμοιες πολυάνθρωπες συναθροίσεις;

Αλλά και ποιος και γιατί θα αναλάβει το κόστος καθαρισμού, αποκατάστασης, επισκευής των χώρων;

Τα στάδια αυτά δεν φτιάχτηκαν με χρήματα δικά σας, ούτε είναι πατρογονικά σας τσιφλίκια. Διαχειριστές ξένης περιουσίας είστε, αυτής του Ελληνικού Λαού.

Τον ρωτήσατε;

Του χρόνου τι θα κάνετε;

Το ίδιο;

Αναλογιστήκατε ότι οι δικές σας παραχωρήσεις διαμορφώνουν «κεκτημένο», δημιουργούν, στο διηνεκές, μελλοντικές απαιτήσεις, αντιδράσεις, διεκδικήσεις, βιαιότητες;

Αναλογιστήκατε ότι κάποια μελλοντική Ελληνική Κυβέρνηση (ανεξαρτήτως κόμματος) μπορεί να έχει αντίθετη βούληση και άλλο πρόγραμμα από τις παραχωρήσεις δημόσιων σταδίων σε μουσουλμάνους, αλλά θα «δεσμεύεται» υπό την απειλή αντιδράσεων, αν παραβεί το ιδιοτελές και απροϋπόθετο «κεκτημένο» που εσείς τώρα εγκαινιάζετε;

Εξασφαλίσατε οποιαδήποτε -ελάχιστη- πολιτική συναίνεση για ένα τόσο σοβαρό θέμα; Και ποια; Από ποιους;

Περαιτέρω: Αν προκύψουν και άλλες αξιώσεις, για άλλες θρησκευτικές τους γιορτές-τελετές εκτός από το ραμαζάνι; Πάλι θα παραχωρήσετε τα στάδια;

Και για ποιο λόγο «μεροληπτικά» μόνο στους «μουσουλμάνους»;

Γιατί όχι και σε κάθε άλλη αντίστοιχη ομάδα, που θα σας το ζητήσει ή που εσείς θα νομίσετε ότι πρέπει να τους εκλαμπρύνετε τις τελετές τους;

Γιατί όχι και στις άλλες πόλεις;

Γιατί όχι και στις κωμοπόλεις και τα χωριά της υπαίθρου;

(Ή μήπως η συμβολική «άλωση» της πρωτευούσης αρκεί;)

Ανοίγετε, απροειδοποίητα, απαρασκεύαστα και απρόκλητα, τους ασκούς του Αιόλου.

Ποιος ο λόγος;

Κανένας λόγος υπέρμετρου ενδοξασμού και εξύψωσης της εορτής τους δεν υφίσταται. Μπορεί όποιος θέλει να εορτάσει και στο σπίτι του.

Ουσιαστικά «τεμενοποιείτε» εκ πλαγίου τα κυριότερα αθλητικά μας κέντρα (βλ. «ναούς» της σύγχρονης, εκκοσμικευμένης ζωής). Δεν θα πρέπει να αποτελέσει έκπληξη ακόμη κι αν, μετά από κάποια χρόνια τέτοιας πρακτικής, ζητήσουν-απαιτήσουν (οι ριζοσπαστικότεροι) να πάψουν σ’ αυτά οι αθλητικοί αγώνες, καθ’ όσον ο χώρος θα έχει ήδη «καθιερωθεί» για την δική τους θρησκευτική χρήση, αποκλειομένης, ως εκ τούτου, κάθε άλλης.

[ Υπενθυμίζεται εν προκειμένω και το γνωστό δίλημμα περί της πυρπολήσεως της βιβλιοθήκης της Αλεξανδρείας: «αν μεν συμφωνούν όλοι εκείνοι οι χιλιάδες τόμοι με το περιεχόμενο ενός συγκεκριμένου βιβλίου, τότε πρέπει να καταστραφούν, ως περιττοί, αν πάλι δεν συμφωνούν, τότε ομοίως πρέπει να καταστραφούν, ως επιβλαβείς ].

Εξ άλλου, ας σημειωθεί εν παρόδω ότι και το «ζήτημα» περί ανεγέρσεως τεμένους είναι εξόχως υποκριτικό, διότι:

εν πρώτοις, ως γνωστόν στα τζαμιά συγκεντρώνονται άνδρες και μόνο, πρακτική αντίθετη με τα έθη του τόπου τούτου και με το (υποτιθέμενο) κίνητρο περί «ισότητας», εξαιτίας του οποίου ρέουν άφθονα κροκοδείλια δάκρυα.

Για να το παραβάλουμε με υπερβολικό παράδειγμα, αν οι σατανιστές (ή οι δωδεκαθεϊστές) επιθυμούν ανθρωποθυσίες (ή υποκατάστατά τους), θα τους χτίσουμε και βωμό;

επίσης, καμμία ανάγκη δεν επιβάλλει συγκεκριμένη ναοδομία (πολλώ δε μάλλον, με κεντρικούς ή/και πολλαπλούς «κουμπέδες», έτι δε περισσότερο με -απολύτως προκλητικούς- μιναρέδες).

Για το χατήρι και «κατά προσταγή» αυτών των «μιναρέδων» ποταμοί αιμάτων των πατεράδων και παππούδων μας έχουν ρεύσει, τόσο στο Ρωμέικο, όσο και στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Το αναφέρω ως ιστορικό αμετάθετο γεγονός, όχι ως εφαλτήριο εμπάθειας.

Ποιος, άλλωστε, μπορεί να αντιλέξει ότι υπάρχουν καλοί άνθρωποι, ή και εξαιρετικοί, που γεννήθηκαν μουσουλμάνοι. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι σήμερα οι ανατολίτες (μουσουλμάνοι επί το πλείστον) διατηρούν ακραιφνέστερα τύπους παραδόσεων που βρήκαν και προσέλαβαν από την Ορθόδοξη Ρωμηοσύνη. Κοινόν τόπο αποτελεί το γεγονός της παλαιάς ονομασίας των Τούρκων ως «Ρωμηών μουσουλμάνων» (Rum muslim), ακριβώς λόγω της καταγωγής τους (εξισλαμισμοί), αλλά και της εκτενούς (και κατ’ εξοχήν συνειδητής) ενσωμάτωσης τύπων της δικής μας παραδόσεως.

Τα «θρησκευτικά καθήκοντα», ωστόσο, των αλλοδόξων μπορούν απρόσκοπτα να «εκτελεστούν» σε κάποιο χώρο διαμονής τους ή διαμονής οικείων προσώπων τους ή σε κάποια αίθουσα, π.χ. ξενοδοχείου, που θα ενοικίαζαν, με ελάχιστο μόνο μέρος από τον πακτωλό των χρημάτων που επενδύουν σε όλο αυτό το ιλιγγιώδες πρόγραμμα μετοίκισης-εποίκησης της Ευρώπης και δη της Ελλάδας, αλλά και του κόσμου συνολικά.

Για καθέναν από τα εκατομμύρια των ασιατών-αφρικανών μεταναστών στην χώρα μας απαιτούνται πολλές χιλιάδες ευρώ [για την μετάβαση από μεμακρυσμένους τόπους στα απέναντι παράλια, για την πληρωμή των λαθρεμπόρων-διακινητών, για διαφόρους χρηματισμούς, για αγορά παράνομων (πλαστών) διαβατηρίων (συνήθως αρκετά περισσότερων του ενός, μέχρι κάποιο από αυτά να «πιάσει», ενώ για μήνες παραμένουν άνεργοι περιμένοντας το «εισιτήριο» για κάποιον «παράδεισο κοινωνικών παροχών» της Ευρώπης ή αλλού), για διαβίωση κλπ., κλπ.]. Πού και πώς βρίσκονται τόσα δισεκατομμύρια από τις λιμοκτονούσες χώρες τους;

Απεναντίας, ας μη ξεχνούμε, ότι μέσα στην φτώχεια και την εξοντωτική βιοπάλη της ξενητειάς, συχνά με δωδεκάωρη και πλέον εργασία, ακόμη και με διπλές βάρδιες, οι δικοί μας πρόγονοι, θείοι και αδελφοί, αγωνίστηκαν στις χώρες της μετανάστευσής τους, ρίζωσαν και έχτισαν, λιθαράκι-λιθαράκι, τις δικές τους κοινότητες, όπου εκδήλωσαν και βίωσαν και την πίστη τους. Ουδείς τους παραχώρησε δωρεάν το στάδιο της Μπάγερν του Μονάχου ή των Νιου Γιορκ Τζάιαντς, για τις συναθροίσεις τους.

Ας οργανωθούν, ομοίως, οι σήμερα εν Ελλάδι ευρισκόμενοι αλλοδαποί σε κοινότητες, ώστε να προβάλουν κοινοτικά-συλλογικά και εκπροσωπημένα τα αιτήματά τους, μήπως και έτσι τουλάχιστον τους γνωρίσουμε, αφού ως Πολιτεία δεν είχαμε το όραμα, το κουράγιο, την φιλοπονία και την προνοητικότητα για να τους συνδέσουμε με τους θεσμούς μας και να τους εγκλιματίσουμε συστηματικά και με επάρκεια, όσους δεκτικούς από αυτούς, με ένα ελάχιστο-απαιτούμενο σύστημα αξιών μας (καθότι, ασφαλώς, δεν αρκεί αδιάφορη και απροϋπόθετη «πενταετής παραμονή» σε ορισμένο τόπο προκειμένου

Επίσης:

Σε μια πολιτική σκηνή που διεθνοποιείται ραγδαία και που οι γεωπολιτικές σκοπιμότητες και συμμαχίες εξαπλώνονται και αντιστοιχίζονται με πλαίσιο ολόκληρη την υφήλιο, μόνο όσοι θέλουν να αυτοκαταργηθούν αγνοούν την αρχή της αμοιβαιότητας.

Ερωτώ λοιπόν:

Πώς, με ποια λογική προσφέρετε, μέσα στην Χώρα μας, κάτι δικό μας σε «ξένους», την ώρα που, αναντίστοιχα, οι «ξένοι» αυτοί, στις δικές τους τις χώρες, όχι μόνο δεν προσφέρουν δικά τους, αλλά αφαιρούν από εμάς πολλά από τα πολυαίωνα δικά μας;

Ο κατάλογος με τα σχετικά παραδείγματα είναι ανθρωπίνως αναρίθμητος.

Αντί πολλών:

Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν βεβηλώσεις, καταστροφές, δημεύσεις κλπ. Ορθοδόξων Ναών σε μουσουλμανικές χώρες, πολίτες των οποίων μέλλουν (σύμφωνα με τις αποφάσεις σας) να συναθροισθούν σε Ελληνικά Στάδια;

Αγνοείτε, τάχα, ότι υπάρχουν μουσουλμανικές χώρες όπου απαγορεύεται να κάνεις τον Σταυρό σου δημόσια.

Όπου, ομοίως, οι Ορθόδοξοι Ιερείς απαγορεύεται να φέρουν γενειάδα.

Όπου απαγορεύεται να φορούν ράσα.

Όπου απαγορεύεται να κτιστεί Ορθόδοξος Ναός.

Τα αγνοείτε αυτά;

Τίποτε από αυτά δεν άγγιξε την «ανθρωπιστική σας ευαισθησία», το κοινωνικό σας συναίσθημα, την έφεση αλληλεγγύης προς τους αδύναμους, τους καταπιεζόμενους, τους κινδυνεύοντες;

Τίποτε από τα ανωτέρω δεν κρίνατε άξιο να περιληφθεί (διαπραγματευτικά) σε μία προσπάθεια, έστω, ελαφρύνσεως του δυναστικού ζυγού, που συνθλίβει την θρησκευτική ζωή και πρακτική πλήθους ομοδόξων (κατά τεκμήριο) συνανθρώπων σας;

Κάνατε την ελάχιστη έστω προσπάθεια διαπραγμάτευσης αμοιβαίων, υπό την ανωτέρω έννοια, παραχωρήσεων;

Κάνατε σχετικά έστω και την παραμικρή κρούση προς τον αρμόδιο επί τέτοιων θεμάτων Έλληνα Υπουργό Εξωτερικών, αλλά και προς τον Υπουργό Αμύνης;

Ποιαν;

Αν είχατε κάνει τέτοια επαφή, γιατί οι Υπηρεσίες του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών απουσιάζουν επιδεικτικά από την εκπροσώπηση των φορέων που συναποφάσισαν τις (μονομερείς) ως άνω παραχωρήσεις;

Ανεκδοτολογικά:

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι με το «έτσι θέλω» προς ανατολάς γειτονική μας χώρα έκλεισε Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Σχολή με μακραίωνα παράδοση (κλπ., κλπ. –«λες κι έχουν τελειωμό ποτέ τα πάθια κι οι καημοί» της Ρωμηοσύνης). Δεν δίνει άδεια να ξανανοίξει. Μάλιστα, όταν η υπουργός εξωτερικών της πλανητικής υπερδυνάμεως, προ ολίγων μόλις ημερών, εδήλωσε δημοσία, σε συνέντευξη τύπου, την συμπαράστασή της στα δίκαια αιτήματα για επαναλειτουργία της Σχολής, η επίσημη μεταφράστρια της γείτονος δεν μετέφρασε την δήλωση της φιλοξενουμένης υπουργού.

Ασχέτως του ότι έχω αμεσότατη συγγένεια με μουσουλμάνους, ασχέτως του ότι διατηρώ και επιπλέον ανεξάρτητες φιλίες με μουσουλμάνους μετανάστες στην Χώρα μου (παράνομους και μη), ασχέτως του ότι απεχθάνομαι τον εθνικισμό (απ’ όπου, όμως, κι αν προέρχεται) και θαυμάζω, τιμώ και σέβομαι την φιλοξενία (την υγιή, απ’ όπου κι αν προέρχεται), ωστόσο θεωρώ τον εαυτό μου θύμα φυλετικών και θρησκευτικών διακρίσεων μέσα στην ίδια μου την Πατρίδα, εκ μέρους του κράτους, καθώς και μεροληπτικής σε βάρος μου μεταχείρισης.

Ενδεικτικά απλώς: Πότε (παραδείγματος χάριν) ερωτηθήκανε οι Ορθόδοξοι αν έχουν ανάγκη σταδίου 70.000 θέσεων για να εκδηλώσουν με αντίστοιχα πολυάνθρωπη συλλογικότητα την πίστη τους; Ποιος σας είπε ότι δεν το χρειάζονται;

Ως υπουργοί-υπηρέτες λαμβάνετε τον μισθό σας, αλλά, κυρίως την νομιμοποίησή σας, πρωτίστως από Ορθοδόξους Έλληνες. Πότε μεριμνήσατε γι’ αυτούς και για αντίστοιχες δικές τους ανάγκες, δικές τους ελπίδες, δικές τους επιθυμίες;

Για Όλους Αυτούς τους Λόγους

με την επιφύλαξη κάθε νομίμου δικαιώματός μου,

Διαμαρτύρομαι για την ως άνω περιγραφόμενη στάση και τις ως άνω αποφάσεις των εκλεγμένων και εντεταλμένων εκπροσώπων μου και

Ζητώ

Να αρυσθείτε από όσα ψυχικά αποθέματα φιλοπατρίας, φιλότιμου, ισονομίας, ισοπολιτείας και ιστορικής μνήμης διαθέτετε και να ενεργήσετε έτσι, ώστε η προαναφερόμενη απόφαση και κάθε όμοια να ακυρωθούν.

Τέλος:

Δεν λησμονώ, ασφαλώς, την ασημαντότητά μου, ως απλός πολίτης, καθώς αναθιβάνω -κατά νόημα- την φράση του Σεφέρη: «Εύχομαι ο Θεός να μη με ξαναφέρει σε τέτοια ανάγκη να μιλήσω».

Λυπάμαι ειλικρινά που το κάνω.

Αθήνα, 28η Ιουλίου 2011

 2.3.2013 

Μισοί μισοί ή σχεδόν μισοί μισοί…. 

Άλλοι σοβαρά και με αντίστοιχους προβληματισμούς (βλ. η “σχολή” του ψύχραιμου και ακαδημαϊκού Μόντι…) κάνουν λόγο καθώς και μια .. προσωπική υπέρβαση, για “μήνυμα σε Μέρκελ και κομισιόν να αλλάξουν πορεία γιατί η Ευρώπη οδεύει σε αποσύνθεση…” 
κι άλλοι πάλι με πιο αντιδραστική διάθεση υποστηρίζουν και υποστήριξαν πως “έπρεπε να σταλεί μήνυμα στον βορρά της Ευρώπης για τις πολιτικές του, να έρθουνε τα πάνω κάτω και το αντίστροφο, κλπ…”
σχολιάζοντας ή και υποστηρίζοντας το αποτέλεσμα των Ιταλικών εκλογών….

Χαρακτηριστικές δε της διάστασης των ευρωπαϊκών απόψεων βορρά – νότου είναι οι αναλύσεις του Ευρωπαϊκού Τύπου, που κι αυτός χωρισμένος σε βορρά και νότο είναι….

Οι …δε Αμερικάνοι δεν έχουν κανένα λόγο να μην είναι ψύχραιμοι, να μην αντιμετωπίζουν δηλαδή με μια κάποια αφ υψηλού και ειρωνική διάθεση τα “νέα της Ευρώπης” μιας και τα δικά τους αντίστοιχα προβλήματα, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι τα έχουν λύσει χρόνια πρίν….

Εμείς δε, μην μπορώντας να κάνουμε κι αλλιώς, ελπίζουμε και το παλεύουμε, να λύσουμε τα “ευρωπαϊκά οικογενειακά” μας, αναίμακτα και δίχως να απαιτηθεί πόλεμος….(!)

Στην δε Ελλάδα δεν έχουμε προλάβει ακόμη να εκφράσουμε τα αισθήματα μας για την Ευρώπη (προσωπικά δεν επιθυμώ την διάλυσή της-!-, αλλά μια καλύτερη ..)
οπώτε, αφήσαμε και αρκούμαστε στους Ιταλούς να “καθαρίσουν” και να στείλουν το μήνυμά τους… (στον ευρωπαϊκό Βορρά που καταπιέζει τον Νότο…)
Άλλωστε, αυτοί μπορούν. Είναι πιο δυνατή χώρα από την δική μας, είναι η 3η ισχυρότερη οικονομία της Ευρώπης, και το μήνυμα εκτός από σαφές, μπορεί να είναι πολλαπλώς αποτελεσματικό. Σε πολιτικό και οικονομικό –ευρωπαϊκό και όχι μονο- επίπεδο δηλαδή…

Εμείς, τα κακόμοιρα τα ελληνάκια, είχαμε, στις σχετικά πρόσφατες εκλογικές ευκαιρίες που μας δόθηκαν, τα δικά μας προβλήματα και σύνδρομα να λύσουμε, και ως εκ τούτου δεν πολυπρολάβαμε να στείλουμε μηνυμα Ευρωπαϊκό … άλλωστε, με κάτι τέτοια ως αδύναμη χώρα μπορεί να παθαίναμε ή να μας σκαρώνανε και καμιά ζημιά … Οπώτε, καθαρίσανε γενικώς οι Ιταλοί….

Τρίτη 26.2


Europe talking ... 

Πριν απο λίγες ημέρες ενας φίλος μου είπε οτι πιστεύει οτι «η Ευρώπη διαλύεται..» και η αλήθεια είναι οτι με «τρόμαξε» λιγάκι μιας κι έχω πιστέψει και συνεχίζω να  πιστεύω στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μια παράλληλη αλήθεια είναι πως εάν δεν εκτιμούσα τον συγκεκριμένο φίλο για την σοβαρότητα και τα αποτελέσματα της δουλειάς του, θα υπέθετα οτι κάτι προσωπικό του συμβαίνει με την Ευρώπη (ένα χαμένο πρόγραμμα..; καμιά καθυστερημένη χρηματοδότηση..; μια ευρωπαία υπάλληλος που τον απέρριψε..;..) οπότε και αισθάνεται ή θέλει να βλέπει την κατάρρευση της… (της Ευρώπης..)

Εν πάση περιπτώσει, ευκαιρίας δοθείσης κάθομαι τώρα και σκέπτομαι και γράφω αυτά που αισθάνομαι εγώ για την Ευρώπη, μιας και επιμένω να την πιστεύω πολύ (κι αναφέρομαι στις πολικές και το όραμά της) ενω, ενα βήμα παραπέρα, αρχίζω και προβληματίζομαι σοβαρά για το εάν τελικά μας φταίνε οι σπεκουλαδόροι των αγορών κι εμείς βλέπουμε και «βαράμε» τους πολιτικούς… (της ΕΕ… , που, άγιοι δεν είναι, αλλά, ότι μπορούν κάνουν κι αυτοί, οι καλοί και σοβαροί δηλαδή από αυτούς…)

Παραλλήλως δε, το οτι η Ευρώπη αντιμετωπίζει προβλήματα (κυρίως στις αγορές και στην ανταγωνιστικότητα του νομίσματός της ως αποτέλεσμα των σχεδίων και ορέξεων όσων νομίσανε οτι βρήκανε στην Ευρώπη την κότα με τα χρυσά... αυγά και ..ομόλογα...) δεν σημαίνει, για εμένα τουλάχιστο, οτι θα πρέπει να αισθάνομαι άσχημα η σε άβολη θέση που είμαι Ευρωπαία. Δηλαδή, τι θα ήθελα η έπρεπε να αισθάνομαι;

Όλες οι χώρες έχουν προβλήματα, και σοβαρά προβλήματα, ανα εποχές και περιόδους, αυτό όμως δεν -μπορεί να- σημαίνει οτι πρέπει να αφήνουν τον κόσμος τους εκτεθειμένο να παρασύρεται σε συζητήσεις για την διάλυσή τους ...

Και δεν θα αναφερθώ στο «Αμερικάνικο μοντέλο» γιατί είναι εκτός τόπου και χρόνου, και δεν έχει σχέση με την δικιά μας Ευρώπη… Άλλα πραματα, δράματα και πειράματα συμβαίνουν εκεί….

Ως προς την Ευρώπη λοιπόν, παράπονο, κανονικά, εμείς οι Έλληνες δεν θα πρέπει να έχουμε, αλλά μάλλον να λέμε κι ευχαριστώ, σε σχέση με το τι έχουμε εισπράξει…

Αν μας φταίνε οι αγορές να τα βάλουμε με τις αγορές . Αν μας φταίνε οι σπεκουλαδόροι να τα βάλουμε με δαύτους (άμα τους βρούμε και τους ξέρουμε, πράμα από δύσκολο εως απίθανο…) οι οποίοι, ως γνωστό, παίζουνε το παιχνίδι τους και την βγαίνουνε και στην “αποπάνω” κατηγορώντας και την Ευρώπη για ολιγωρία…

Και να, μετά και σε αρκετές περιπτώσεις, οι μεγάλοι τίτλοι του ευρωπαϊκού Τύπου για τους «λίγους» ευρωπαίους πολιτικούς ... (φυσικά, δεν αναφερόμαστε στον εγχώριο, ελληνικό Τύπο που ασχολείται όλο και περισσότερο και λόγο γενικότερης αδυναμίας, οικονομικής και οχι μόνο, με τα δικά μας «αστέρια».... )

Του Τύπου όμως που, καθώς φαίνεται, υπερασπίζεται τα συμφέροντα των ιδιοκτητών του, που προφανώς και δεν αποσκοπούν στην ευημερία του κόσμου και των λαών της Ευρώπης αλλά της τσέπης τους..  

“Λίγοι κι αργόστροφοι” λοιπόν οι πολιτικοί της Ευρώπης σύμφωνα με τους τίτλους, κι ο κόσμος της Ευρώπης στους δρόμους να ζητάει περισσότερα χρήματα και καλύτερες πολιτικές, υποστηρίζοντας στις περισσότερες περιπτώσεις την αλλαγή των προσώπων που λογικό είναι να δημιουργούν τις πολιτικές…

Κι εντάξει, να αλλάξουν οι ηγεσίες της Ευρώπης. Αυτό το καταλαβαίνω και σε πολλές περιπτώσεις είναι ανάγκη. Αλλά από κει και πέρα, να ξέρουμε και πού πηγαίνουμε και ποιοι είναι οι στόχοι. Κι όχι τίποτε άλλο αλλά για να μην βρισκόμαστε σε μια διαρκή απογοήτευση κυνηγημένοι από το σύνδρομο των εις βάρος μας αδικιών…

Σε γενικές γραμμές πάντως ο κόσμος πια, κι ειδικά στην Ευρώπη, είναι εκπαιδευμένος και έξυπνος και απαιτητικός και γνωρίζει τι και με ποιους θέλει και που θέλει να πηγαίνει…Κι όλ αυτά, στο πλαίσιο του διαρκούς adjustment….

Κι όσο για την Ευρώπη, μην την.. χαλάσετε και πολύ….(!) Κι αν οι εδώ αγορές δεν (σας) ευνοούν, να πηγαίνετε να παίζεται αλλού… (όπου, εκεί να δείτε ζόρι…)

Mon. 25.2.2013 

σκέπτομαι και γράφω Νο1 και Νο2

Προχθές μου δώσανε ενα όμορφο ομολογουμένως βιβλιαράκι με τίτλο «οι γονείς μου δεν είναι πια φίλοι» κι επειδή δεν είμαι αρκετά έξυπνη για να το καταλάβω με την μία, έπρεπε να διαβάσω μερικές σελίδες για να καταλάβω οτι το κοριτσάκι -κοριτσάκι είχαμε στην ιστορία- εννοούσε πως οι γονείς της «δεν μένουν πια μαζί» αντί του «δεν είναι πια φίλοι».

Κατά συνέπεια δεν ξυπνάνε μαζί, δεν κοιμούνται μαζί, δεν τρώνε μαζί και δεν τρώγονται μαζί, μιας και μένει ο καθένας μόνος του, σε δικό του σπίτι, οπότε και τρώγονται με τα ρούχα τους ή με όποιον βρούνε.

Αμέσως σκέφτηκα οτι μάλλον μου το δώσανε γιατί καταλάβανε την περίπτωσή μου...(τράζικ..)

Πλην όμως, εγω, τολμώ να συνειδητοποιήσω οτι μάλλον διαφέρω λιγάκι απο το κλασικό πλέον παράδειγμα της ιστορίας, μιας και με τον μπαμπά της κόρης μου, γίναμε φίλοι, σχεδόν αμέσως μετά αφότου πάψαμε να να κάνουμε πράγματα μαζί.

Έκτοτε, και με την διακοπή του μαζί, έχουμε γίνει οι καλύτεροι φίλοι και καλαμπουρίζουμε κιόλας αμα τύχει.

Βέβαια αναγνωρίζω οτι αυτό δεν είναι το σύνηθες, είναι όμως κι αυτή μια περίπτωση.

Ανάλογα βέβαια με το πως αντιλαμβάνεται κανείς τα δεδομένα.

Πάντως, όπως έχουμε βιβλία για την περίπτωση Α, όπου όταν μένουν μαζί δυό άνθρωποι συνεπάγεται οτι τα πάνε και καλά και είναι φίλοι, έτσι έχουμε και την περίπτωση Β, όπου έχουμε το ίδιο –ενδεχομένως και καλύτερο..-  αποτέλεσμα, πλήν όμως και υπο την προυπόθεση, οι δύο αυτοί άνθρωποι να μην μένουν μαζί ...

Το φαινόμενο νομίζω οτι το περιγράφει ωραιότατα μια ελληνική φράση, τραγουδισμένη κι απο δημοφιλεστάτη ελληνίδα καλλιτέχνιδα, που λέει «απο μακριά κι αγαπημένοι».

Εμείς πάντως το χρέος μας το κάναμε, το βιβλίο το διαβάσαμε, το αναλύσαμε, βγάλαμε τα συμπεράσματά μας, θα το δώσουμε πίσω και θα πούμε σε αυτούς που μας το δόσανε  τι καταλάβαμε. Μια χαρά. Good luck everybody…

κι επειδή έγραψα νωρίτερα για φαί, έκανα κι άλλες σκέψεις...

Σκέφτομαι και τρώω, συγνώμη, γράφω Νο2 ....

Ή «ποιός τρώει ποιόν»  (μπορεί να υποθεί και αλλιώς, αλλά ένεκα που μπορεί να μας διαβάζουνε ανήλικοι..)

Τώρα που το ξανασκέπτομαι, «είστε άδικοι»...

Αποστασιοποιήθηκε, σαφώς, ενας παλαιότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας, και μάλιστα απο χώρο (στην Ελλάδα είμαστε, τι θέλατε να τρώει; τορτίγιες και γουακαμόλε;;..)  διαχρονικής ιστορικής και πολιτιστικής αξίας, προχωρώντας σε μια δήλωση με τεράστια σημειολογική σημασία καθώς και υπεραξία, η οποία θα δημιουργηθεί στο μέλλον οπότε και θα σκεφτόμαστε κάτι τέτοια και θα γελάμε πιο πολύ απ οτι την ώρα που τα ακούγαμε για πρώτη φορά...

Η σημαντική δήλωση έγινε απο ενα ιστορικό σουβλατζίδικο – γυράδικο της Αθήνας, στην περιοχή της Πλάκας.  Όπου ύστερα απο δύο γύρους με απ όλα και έξτρα τζατζίκι, ένας έλληνας πρωθυπουργός είχε δηλώσει στον ελληνικό λαό, οτι «νταβατζήδες τέλος». Θα τους έτρωγε κι αυτούς μαζί με τα σουβλάκια του μέλλοντος. Οι νταβατζήδες βέβαια που για να γίνουν νταβατζήδες δεν είναι ηλίθιοι, δεν κάθισαν φυσικά να φαγωθούν, αλλά αλλά αφού το καλαμπούρισαν λιγάκι, προτίμησαν να φάνε τον χοντρούλη πρωθυπουργό και τα κατάφεραν, σε μια εποχή λίγο πρωτού ξεκινήσουμε να τρωγόμαστε όλοι αναμεταξύ μας, όπως και επίσης και οι νταβατζήδες αναμεταξύ τους αλλά κι απο μόνοι τους, ως αποτέλεσμα του οτι γενικά στην χώρα μας τελείωσε η μάσα καθώς και το ρευστό. Ακόμη κι αυτό το ρευστό με το οποίο παίρνεις δεν παίρνεις ενα σουβλάκι σήμερα.

Γεγονός είναι πάντως οτι ο άνθρωπος οτι μπόρεσε, έφαγε....

I love souvlaki (Greek salad and the Greek lovers….)

Δεν υπάρχει τραγούδι -ευτυχώς μέχρι στιγμής την έχουνε γλιτώσει οι ταινίες- στο youtube που να μην έχει σχόλια, όλων των ειδών και ποιοτήτων, απο κάποιο Ελληνάκι.

Δεν μπορεί, δεν εξηγείται διαφορετικά, είμαστε λίγοι, αλλά είμαστε δυναμικοί –και παντού!- ...

Facebook : « how are you feeling Despina?..»

I feel like «the art is me..», but i don’t tell and I try to get over it… 

Κυριακή, 10.2.1013 

Ακούω και λένε όλη την ώρα (όλο και λιγότερο πλέον…) για τους 4 (5;..6; ..) πιτσιρικάδες συλληφθέντες παραβάτες; (..) τρομοκράτες; (..)  και για το εάν τους “όρμησαν” οι αστυνομικοί που τους πιάσανε ή όχι.

Επάνω στο θέμα, ο Τύπος, καθώς και πολύ περισσότερο όσοι -εντυπωσιακά πολλοί παρατηρώ..- εκφράζουν γνώμες στο διαδίκτυο, υποστηρίζουν δύο βασικές απόψεις (τίποτα το καινούργιο δηλαδή, πάντοτε το ίδιο συμβαίνει) στο ενδεχόμενο οι αστυνομικοί να «τις έβρεξαν» στους νεαρούς, ή οχι.

Εκφράζεται λοιπόν η άποψη ότι καλά έκαναν οι αστυνομικοί μιας και οι συλληφθέντες είναι κοινοί παραβάτες (.. κι ότι αυτά, όταν συμβαίνουν σε άλλες χώρες, δεν ανοίγει μύτη, από τους πολίτες…) καθώς επίσης και η άποψη ότι κακώς τους τους μπαγλάρωσαν  διότι αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν σε πολιτισμένες και δημοκρατικές χώρες…

Ίσα με εδώ καλά και την καταλάβαμε την διάσταση των απόψεων κι ενδεχομένως τις αιτίες και τα κίνητρα που την δημιουργούν.

Εγω όμως εχω την εξής απορία.

Υπάρχει κάποιο ίνδαλμα που οποίου τον δρόμο ακολουθούν αυτά τα νέα παιδιά; (ask them..) Έχουν επηρεαστεί από κάτι, και τι; επιθυμούν κάτι το συγκεκριμένο, και τι; (ask them…) Έχουν πρόβλημα με τον καπιταλισμό και θέλουν να τον καταστρέψουν; (don’t miss the chance to kindly ask them..) …

Μιας και πέρα απο τους αστυνομικούς που δέρνουν ή δεν δέρνουν, πιστευω οτι όλο και κάποιος θα υπάρχει που θα ρωτά «καλά, τι σ έπιασε παιδάκι μου; Έτσι νομίζεις οτι θα τονε φας τον καπιταλισμό; Το κεφάλι σου θα φας βρε κακόμοιρο...»

Μια προσέγγιση στις παραπάνω απορίες, κι απ οτι εχω καταλάβει, προσπάθησαν να κάνουν με κάποια κείμενά τους αυτά τα παιδιά. Από τα λίγα που «έπιασα» πάντως κατάλαβα ότι τα έχουν με τον καπιταλισμό (α, ωραία, να τον αλλάξουμε άμεσα…) για τον οποίο μιλούν με πολύ  γκράντε, για την ηλικία τους, εκφράσεις και ειλικρινά απορώ που στο καλό και πότε πρόλαβαν να τα μάθουν αυτά τα πράγματα καθώς και να θρέψουν μέσα τους τόση οργή γι δαυτον…

Επειεδή όμως τα παιδιά δεν είναι άγρια χόρτα και βλήτα της εξοχής να φυτρώνουν και να μεγαλώνουν μόνα τους, νομίζω οτι ευθύνες έχουν και οι γονείς τους, οι οποίοι, κανονικά, θα έπρεπε να έχουν παρατηρήσει μια κάποια αποκλίνουσα συμπεριφορά, και είτε δεν το έκαναν (δεν είχαν τον χρόνο; την δυνατότητα;…) είτε, ακόμη χειρότερα, αδιαφόρησαν (παιδί είναι, θα του περάσει..) είτε την καλλιέργησαν (μπράβο καμάρι μου, είμαστε υπό κατοχή και δεν πρέπει να είμαστε υποτελείς…)

Γιατί, και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, όταν είναι κανείς 15 χρονών είναι ευκολο να παρασυρθεί και να μπερδευτεί και να νομίσει άλλα γι άλλα. Κι εδω είναι που θα πρέπει να έρχονται οι μεγαλύτεροι και οι έχοντες της επιμέλεια των παιδιών, και να βάζουν τα πράματα στην θέση τους. Άμα μπορούν, φυσικά...

Μιας κι είναι πολύ πιθανό να ακούσει το παιδί για κατοχή, να δεί και λίγο τα ζόρια της οικογένειάς του και να το ρίξει στο αντάρτικο και στο “για σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους…” Κι εδώ είναι που παρεμβάλλεται (καλοπροαίρετα, πάντα, αλίμονο...) ο μεγάλος της παρέας. «Να βγούμε στους δρόμους αλλά να βγούμε όμορφα και να αναζητήσουμε το δίκιο μας. Όχι με κλεφτοπόλεμο...» Άλλωστε, πολλές φορές στην ζωή, σημασία δεν έχουν μονο το τι λέμε αλλά πως το λέμε,  όχι μονο το τι κάνουμε, αλλά πως το κάνουμε….

Κατα τα άλλα, οι μεγάλοι, μπορούν ωραιότατα να κάνουν μεταξύ τους τις πλακίτσες τους, μιας και γνωρίζουν ή θα πρέπει να γνωρίζουν που αρχίζουν και που τελειώνουν τα αστεία και που τα σοβαρά.

Τώρα, μπορεί να τύχει κι αυτό, γονιών που να καμαρώνουνε για τα ανδραγαθήματα στο αντάρτικο των παιδιών τους, πλήν όμως, κι ως προς αυτό, , τι να πεί κανείς, αν μη τι άλλο, θα πρέπει όντως να αισθάνονται περίφανοι που τα βλέπουν όπως επιθυμούν...

Μπορεί επίσης οι μεγαλύτεροι να αισθάνονται ότι έχουν κάνει το καθήκον τους στην κοινωνία, ανταποκρινόμενοι στις προκλήσεις της εποχής τους, πλήν όμως οι προκλήσεις ανα εποχή αλλάζουνε και αυτη όσων έχουν μεγαλώνουν παιδιά, να τα προσέχουνε...

Α, κι εσείς με τις στολές, τέλος, μην τα καταδικάσετε και τελείως. Δώστε τους το περιθώριο να καταλάβουν ότι η ζωή είναι όμορφη καθώς και ότι έχουν πολλά χρόνια μπροστά τους για να ζήσουν και να κάνουν όμορφα πράγματα για τους εαυτούς τους και για την χώρα τους.

Και κάτι ακόμη. Κι επειδή πολύς λόγος έγινε για το οτι τα παιδιά αυτά είναι απο οικογένειες που μένουν στα βόρεια προάστεια που υποτείθεται οτι είναι οι «καλές συνοικίες» (ηρεμίστε ρε παιδιά.. σε τι μύθο ζήτε...! απομυθοποιούνται και αυτές... )

Νομίζω οτι κι αυτό έχει την εξήγησή του. Είναι πολύ πιθανό να προκύπτει απο το γεγονός οτι εκεί, ακόμη συζητάνε μες τα σπίτια τους για πολιτικούρες κι ενδεχομένως διερευνούν τα αίτια της κρίσεως... Οι υπόλοιποι, μοιάζει να την βγάζουν διαφορετικά.

7.2.2012

από τα οδοφράγματα στα φράγματα, η απόσταση είναι -τουλάχιστο-  μεγάλη

και που να δεις αυτή μεταξύ των συνδικαλιστών και των εμίρηδων (πόσο μεγάλη είναι…)

Διότι, όπως και να το δεις, οι συνδικαλιστές, άντε να φορέσουνε στα μεγάλα τους κέφια κανα λακόστ αυθεντικό, σε αντίθεση με τους εμίρηδες που φοράνε ωραιότατα ντε πιές αποτελούμενα από ολόλευκο ολομέταξο σεντόνι που τους προστατεύει από τον καυτό ήλιο της χώρας τους (σε αντίθεση με εμάς που γδυνόμαστε..) καθώς και μαύρη ολομέταξη κι αυτή, κάπα, με χρυσά σιρίτια, διότι αυτοί, ως εμίρηδες δεν τρέχουνε στα οδοφράγματα, αλλά ασχολούνται με μεγαλεπήβολα έργα και εν γένει πράματα…  

Είναι να απορεί κανείς με τον καιρό (μτφ το timing) καθώς και την ώρα (κακιά και καταραμένη ..) που διάλεξε ο πρωθυπουργός μας να πάει στο εύρωστο οικονομικά (;) Κατάρ την ώρα που η μισή ελλάδα είναι στον δρόμο (ενώ σε λίγο κοντεύουμε να μείνουμε τελείως στους δρόμους..) Και προφανώς, λογικά δηλαδή να το δεί κανείς, για να είναι η μισή ελλάδα στον δρόμο όλο και κάποιο δίκιο θα έχει.. Μιας και δεν έχουμε τρελαθεί τελείως να παρατάμε τις δουλειές μας και να τρέχουμε στους δρόμους…

Την ώρα λοιπόν που η μισή ελλάδα είναι στον δρόμο ο πρωθυπουργός μας συζητάει με τον σεΐχη του Κατάρ που τον λένε Χαμάντ μπιν Χαλίφα Αλ Θάνι καθώς και τον διάδοχο του θρόνου του Κατάρ, σεΐχη Ταμίμ μπιν Χαμάντ Αλ Θάνι (διότι έτσι το έχουνε εκεί, πάει τυπικά και κυριολεκτικά σόι το βασίλειο, σε αντίθεση με εμάς που δεν το φωνάζουμε κιόλας, με αποτέλεσμα οι διάδοχοι πρωθυπουργοί μας να μην πηγαίνουν στις συναντήσεις που έχει ο κάθε σημερινός, ως εκ τούτου, «χάνουν επεισόδια» με αποτέλεσμα η χώρα μας να συζητά μια ζωή τα ίδια και τα ίδια …)

Έτσι λοιπόν και σύμφωνα με τον Τύπο,

Ο έλληνας πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό του Κατάρ και στην συνάντηση αποφασίστηκε η δημιουργία ενός ειδικού ταμείου για τη χρηματοδότηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων, στο οποίο Αθήνα και Ντόχα θα τοποθετήσουν από 1 δισ. ευρώ.

Αυτό που δεν μας είπαν όμως είναι το αν θα τα βάλουμε μισά μισά ή εάν μας πιάσανε κορόιδα και θα βάλουμε εμείς τα περισσότερα, μιας και τους Καταραμένους είναι μάλλον δύσκολο να τους πιάσεις κορόιδα.

Επίσης είναι πολύ απογοητευτικό το γεγονός ότι αντί να μας δώσουνε, θα δώσουμε κι από πάνω, εκεί δηλαδή που θα πηγαίναμε για μαλλί είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα βγούμε και κουρεμένοι. Μιας και αυτοί, το πολύ πολύ να μας δώσουνε, 5-6 μακέτες έργων τους, κι αυτές όχι τρισδιάστατες, αλλά σε φωτογραφία….

Στη συνάντηση καταγράφηκε η αμοιβαία θέληση για επενδυτική συνεργασία σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος. Οι τομείς που μπήκαν στη συζήτηση ήταν -μεταξύ άλλων- ο τουρισμός, η ενέργεια, ο ηλεκτρισμός και οι κατασκευές.

Προφανώς, κι απ ότι καταλαβαίνουμε, στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη δεν έχουμε ούτε εργολάβους, ούτε σοβαρές κατασκευάστηκες εταιρίες, ούτε σοβαρούς επιχειρηματίες στον τουρισμό καθώς και σε όλους τους παραπάνω τομείς, οπώτε και περιμένουμε από τους καταραμένους να μας μεταφέρουνε την τεχνογνωσία τους για τα μεγάλα έργα που θα γίνουν στην χώρα μας….

Επίσης και σύμφωνα με τον Τύπο, «..υπογράφηκαν ακόμη τρία Μνημόνια συνεννόησης για τους τομείς του Πολιτισμού, του Αθλητισμού και της Ανάπτυξης…» πλήν όμως οι έλληνες κάνουν πολύ κακούς συνειρμούς άμα ακούνε για μνημόνια μιας και είδαμε τι πάθαμε μ αυτά που υπογράψαμε, ενώ όπως είπαμε και παραπάνω, ούτε η Ελλάδα ούτε η Ευρώπη ξέρουν από «πολιτισμό, αθλητισμό και ανάπτυξη» και περιμένουμε από τους Καταραμένους να μας πούν πως θα τα δημιουργήσουμε….

Σε δηλώσεις του μετά τη συνάντηση, ο κ. Σαμαράς είπε ότι ο βασικός στόχος της επίσκεψής του είναι να «φέρουμε πιο κοντά το κράτος του Κατάρ με τις ευκαιρίες επενδύσεων που προσφέρει η Ελλάδα» και πως «η χώρα μας προσφέρει σημαντικές επενδυτικές ευκαιρίες που μπορεί να αξιοποιήσει το Κατάρ».

Προφανώς ο πρωθυπουργός δεν είχε προλάβει να ενημερωθεί ότι η μισή Ελλάδα είναι στο πόδι (σ.σ. στο δρόμο) για να μην πάρει εντελώς πόδι και βρεθεί εντελώς στο δρόμο….

(παραβλέπουμε αυτά που είπε ο πρωθυπουργός σχετικά με τα «πυροτεχνήματα», μιας και τα πυροτεχνήματα τα έχουν καταργήσει ακόμη και στο Λας Βέγκας, γιατί κι εκεί περνάνε -την δική τους- κρίση…)

Το τι μας είπανε δε οι «Καταραμένοι»;… (εδώ είναι το αστείο του πράγματος…)  

Ότι  «Το να βρεθούν σοβαροί επενδυτές δεν είναι εύκολο, εμείς είμαστε σοβαροί επενδυτές και φίλοι και προτιμούμε τις διακρατικές συμφωνίες, που είναι πιο δίκαιες και πιο αποτελεσματικές και για τις δύο πλευρές, γνωρίζουμε όμως τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις της Ελλάδας».

Τι είπαν δηλαδή οι άνθρωποι;

Ότι πρωτ’ απ’ όλα θεωρούν εαυτούς σοβαρούς -και το λένε-, αναγάγουν εαυτούς σε «φίλους μας» -και το λένε-, ενώ επίσης δεν δίστασαν να πούν ότι προτιμάνε να τα βρούμε σε επίπεδο «μεταξύ μας συμφωνίας» από το να μπλέξουνε με την εγχώρια καθώς και την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία …

Απλά πράματα δηλαδή….

ΥΓ. 1 Αυτό που θα προτείναμε στον έλληνα πρωθυπουργό  στο πλαίσιο των ταξιδιών του με στόχο την αναζήτηση επενδυτών, είναι να επισκεφθεί και το Λας Βέγκας στο οποίο έχουμε φίλους καλούς και πατριωτάκια να τον ξεναγήσουν στην πόλη και να τον φέρουν σε επαφή με γνωστούς τοπικούς παράγοντες, μπας και … αλλάξει η τύχη του καθώς κι αυτή -η τύχη- της μικρής και προβληματικής μας οικονομίας (μήπως πάντα έτσι δεν ήτανε;.. ή, δεν μας λέγανε ότι είναι;…)

ΥΓ2. κι εγω, «Αλ» είμαι αλλά δυστυχώς όχι από την οικογένεια των Αλ something του Κατάρ (τι ωραία που θα ήτανε…)

30.1.2013

Το 1989, περίπου, ο τότε Συνασπισμός (της Αριστεράς και της Προόδου -και του προέδρου του..-..) υπό το σύνθημα και την προτροπή «κοιτάξτε μας στα μάτια» (μτφ look us in the eyes..) με επικεφαλής τον ομορφάντρα κ. Κωνσταντόπουλο (ο οποίος, είναι εντυπωσιακό, όσο πάει και ομορφαίνει..) είχε καταφέρει να συγκεντρώσει το + - 3% των ψήφων του εκλογικού σώματος (πρώτου γίνει ενιαίος και τσιμπήσει και κάτι παραπάνω..)

μιας και ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του δεν είχαν καταφέρει να περάσουν τα μέτρα των ιδιωτικοποιήσεων και να έχουμε γίνει μιαν ώρα αρχύτερα είτε χώρα σοβαρή είτε χώρα μπανανία (διλληματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και σήμερα…)

ενώ το Πασοκ ήτανε στα φόρτε του γιατί πολύ ταιριάζουνε στους έλληνες σοσιαλιστές και ενθουσιάζανε το κοινό τους, τα συνθήματα υπέρ της ανεξαρτησίας του έθνους μας καθώς και αυτά σχετικά με το ότι ο κ. Μητσοτάκης μαζί με τα κουταλοπιρουνα της χώρας μας -τα οποία θα ξεπουλούσε- θα έπαιρνε και τα δικά μας σώβρακα,

οπότε, ο κ. Νίκος (μαζί με τους κουλτουριάρηδες του κόμματός του που ανέκαθεν αποτελούσαν πληγή..) έβλεπαν και δεν έβλεπαν την είσοδό τους στην βουλή, διότι ως σοβαροί άνθρωποι που ελάμβαναν υπόψη όλα τα ενδεχόμενα, αντέφασκαν ως προς το τι ήταν καλό και τι κακό να μας συμβεί, και οι σκέψεις αυτές τους είχαν καταμπερδεψει με αποτέλεσμα να καταμπερδευεται κι ο κόσμος και αντί να τους κοιτάει στα μάτια έτρεχε στα συλλαλητήρια και κοίταζε την τσέπη του και δεν τους έκανε την χάρη να τους ψηφίσει.

Έτσι λοιπόν το επιτακτικό, τότε, δίλλημα του κ. Νίκου (με συμπαθεί το70% αλλά με ψηφίζει το συν-πλην 3…) «look us in the eyes», -ως αποτέλεσμα του οτι ο κοσμάκης δεν τόλμησε τότε να τον κοιτάξει στα μάτια, μιας και μπορεί να (τον;..) κοίταζε πιο χαμηλά- ξεχάστηκε και ούτε που το θυμούνται κι αυτοί που το είχαν σκαρφιστεί…

Άλλωστε, και όπως είναι γνωστό, σε εποχές άκρατου λαϊκισμού τα ρομαντικά του στυλ «κοιτάξτε μας στα μάτια» δεν φτουράνε, μπροστά σε επιτακτικότερες ανάγκες, οπότε και η τότε Αριστερά δεν είχε καταλάβει ότι για να την ψηφίσει ο κόσμος θα πρέπει να του λείβονται τα κατοστάρικα και όχι να του περισσεύει ο ρομαντισμός… (μέχρι που ήρθε ήρθε κι έτυχε στους σοσιαλιστές να του κόψουνε τα δίφραγκα του κοσμάκη…)

Έτσι λοιπόν σήμερα (κι αφήστε κατά μέρος τα ρομαντικά….) η μεγάλη επιτυχία του Αλέξη μοιάζει μάλλον δύσκολο να αποδοθεί στην γοητεία, την επιρροή ή και το χιούμορ (τα λέω τόσο ωραία που γελάω και μόνος μου…) του ανδρός, άλλα μάλλον στην έλλειψη ρευστού, από πλευράς της κοινωνίας μας…

Αριστερά, αλλά με το ζόρι (και με βάση τις αψιλίες δηλαδή…)

29.1.2013

σε μια κοινωνία που πάει καλά (οικονομικά..) μπορεί κανείς να περιορίζει σιγά σιγά το κράτος και να αφήνει να αναδεικνύεται ο ιδιωτικός τομέας (και η οικονομία του..)

οταν όμως τουλάχιστο άκομψα και απότομα, συστέλλει κανείς το κράτος, και περιορίζει αυτά που σε κάθε επίπεδο έδινε (και σαφώς οικονομικό...) τότε είναι αναμενόμενο να περιμένει -αρχικά τουλάχιστο- αντιδράσεις και άρνηση.

σε συνδυασμό και με το οτι το διαδίκτυο έχει δημιουργήσει ενα νέο κόσμο, είναι αδύνατο να μην υπάρχουν αναταράξεις στο adjustment…

there is always an open «war»..!

sometimes, popularity is that counts, άσχετο, αλλά είναι κι αυτό μια πραγματικότητα!

26.1.2013

Καλή και η συμμετοχική δημοκρατία (…) αλλά, κι από το παρελθόν κρίνοντας, μας παρέσυρε σε αρκετές περιπτώσεις μιας και μας προέτρεψε κι έκανε να πιστέψουμε ότι κυβερνάμε κιόλας (κούνια που μας κούναγε τα έρμα…)

Έστω…. απομένει λοιπόν να δούμε πως θα συνεννοηθεί και πως θα ικανοποιηθεί ο λαός με βάση αυτές τους τις απαιτήσεις …

Εγώ δε προτιμώ να κυβερνιέμαι από νοήμονες και γενικώς ανθρώπους που σκέπτονται.

Μοιάζει να με κερδίζει ολοένα και περισσότερο η άποψη ότι στο πεδίο της επιχειρηματικότητας είναι που μπορούν και γίνονται τα σημαντικά πράγματα (κι απλά, κάποιος -προφανώς κάποιοι- κυβερνούν, που, ούτε τα ονόματα τους να μην ξέρουμε, δεν πειράζει κιόλας…)

Εν τω μεταξύ οι πολλοί μου θυμίζουν (κακώς ίσως..) περιπτώσεις περισσής ασυνεννοησίας καθώς και μερικά –τουλάχιστο ύποπτα- συνθήματα περί της «λαϊκής κυριαρχίας..» τα οποία μεγάλη πέραση και επιρροή ασκούσαν η και συνεχίζουν να ασκούν στους ιδεολόγους …

Από το παραπάνω πάντως πιο πολύ μου άρεσε το «πρώτα ο πολίτης..» που αναφέρεται, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, σε μια σίγουρη για τον εαυτό και τα δικαιώματα της μονάδα. «individualism..» θα σκεφτούν κάποιοι.. μπορεί, και γιατί οχι;

24.1.2013

Περισσοτέρους επισκέπτες και «καλύτερο» τουρισμό θα έχει φέτος το καλοκαίρι η Ελλάδα καθώς όλα δείχνουν… Και γιατί όχι άλλωστε….

Εγώ πάλι εχω άλλο παράπονο… Περιμένω να δω πότε και αν θα συνδεθεί ακτοπλοϊκά το Βόρειο και το Νότιο Αιγαίο, ώστε να μην θέλει κανείς ένα 24ωρο καθώς και 2 διαφορετικά βαπόρια και δρομολόγια για να πάει από το ένα νησί στο άλλο….

Και να πω πως δεν έχει συζητηθεί εξαντλητικά το θέμα… Το πρόβλημα είναι ότι το κουβέντιαζαν οι πολιτικοί, οπότε και εξεταζόταν από θεωρητικής πλευράς…

Περιμένω λοιπόν μπας και υπάρξει ενδιαφέρον η και συνεργασία μεταξύ των εταιριών που κουνάνε τα βαπόρια… Αμάν σε αυτή τη χώρα, θέλεις ν αγιάσεις (που λέει ο λόγος…, να μην φωνάζει κανείς δηλαδή..) και δεν μπορείς. Γιατί, όλο και κάποιοι θα πρέπει να ρίχνουν και να υποστηρίζουν ιδέες …

Δεν πάει και πολύς καιρός που ο δήμαρχος της Σύμης παραδέχτηκε δημόσια ότι πιο εύκολα, γρήγορα και οικονομικά πάνε –σε κάποιες περιπτώσεις τουλάχιστο..- οι κάτοικοι του μικρού νησιού στην Αθήνα μέσω Κωνσταντινούπολης ή άλλων πόλεων των παραλίων της γειτονικής χώρας, παρα αποκλειστικά μέσω Ελλάδας. Είναι τώρα ωραία πράματα αυτά;

 24.1.2013

(αρκετοί..) πολιτικοί ψάχνουν για επενδυτές «φωνάζοντας» ενθουσιωδώς και με αγωνία, σχετικά με το ότι τους βρήκαν και τι πρόκειται να μας κάνουνε (μπα, δεν ήξερα ότι λείπουν οι εργολάβοι και οι ανάλογες εταιρίες από την χώρα…)

κι εγώ σκέπτομαι ότι όλοι (;..) τελικά κάπου μοιάζουμε (αυτή την εποχή τουλάχιστο…) μιας και περισσότεροι το χουμε ρίξει –μετ επιτάσεως..- στην αναζήτηση χορηγών..

Το θέμα βέβαια, είτε είσαι χώρα, οργανισμός, επιχείρηση ή άνθρωπος είναι να είσαι αρκούντως ελκυστικός και αξιόπιστος, ώστε άμα τονε βρεις -τον επενδυτή- να τον κρατήσεις κιόλας (και να πέφτει το παραδάκι…-!-)

24.1.2013

γιατί δραματοποιείται τόσο το γεγονός οτι αρκετοί νέοι είναι αποδεκτοί στο εξωτερικό για δουλειά; αμα δεν είχαν τις γνώσεις και την πειθαρχία, δεν θα τους ήθελαν. πόσο μάλλον όταν εδω οι ίδιοι άνθρωποι θα έψαχναν, μπορεί και να ζητιανευαν για δουλειά.. μακάρι να δούλευαν στην ελλάδα, αλλά αμα δεν υπάρχει εδω δουλειά στο αντικείμενό τους ή κοντά σε αυτό, κρίμα δεν θα είναι να αρκεστούν στο "καθόμαστε και βλέπουμε...";

22.1.2013

Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του (αυτό, αν και παμπάλαιο, το βρίσκω πιο «επαναστατικό» απο το καινούργιο σχετικά με το τι ανήκει στο δημόσιο...)

Σύμφωνα με αποκλειστικές μας πληροφορίες θα ψάρια προσφύγουν στο ΣτΕ μετά την απόρριψη της αίτησής τους με την οποία διεκδίκησαν συγκεκριμένους ψαρότοπους.

Το Δημόσιο έχει καταθέσει διεκδικητική αγωγή κατά των ψαριών επικαλούμενο πως ποτέ άλλα ψάρια δεν είχαν δημιουργήσει ψαρότοπους στην περιοχή απο συστάσεως της .. οικουμένης.

Σύμφωνα με έμπειρούς ψαράδες, οι ψαροδικηγόροι να ναι καλά...

22.1.2013

Κάποιος καλός θεός μας φιλάει σε τούτο τον τόπο...

Ο Άκης Τσοχατζόπουλος δεν έγινε πρωθυπουργός...

Η Ντόρα Μπακογιάννη δεν έγινε πρωθυπουργός

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν έγινε πρωθυπουργός...

Επειδή όμως ο καλός θεός δεν μπορεί να μεριμνά για όλα καθώς και να ασχολείται αποκλειστικά με μας, κάποιοι άλλοι έγιναν..

Εαν σκεφτεί πάντως κανείς το τι έχουμε γλιτώσει, δεν είναι και λίγα...

Μπερδεμένα πράματα … στην σημερινή ελλάδα, οι εργοδότες είναι παλιοί ψηφοφόροι του πασοκ και οι εργαζόμενοι Σύριζα! Άντε βρες μετά ποιος κυβερνάει αυτήν την χώρα και την κατάσταση…

20.1.2013

Λεζάντα 5.2012 (πρίν απο τις εκλογές..)

«..έπρεπε να στην εχω τραβήξει την καρπαζιά νεαρέ πασοκε...»

Λεζάντα 1.2013

«...βλέπεις τι πληρώνουμε γι αυτά τα χαλάσματα στα γκρεμά; Ε, κανόνισε να τις ρίξεις (σ.σ. τις τιμές..) αλλιώς δεν την γλιτώνεις την καρπαζιά....»

Η φωτογραφία «τραβήχτηκε» σε χρόνο ανύποπτο, το καλοκαίρι του 2008 κατα την διάρκεια επίσκεψης του προέδρου ενός μικρού αριστερού κόμματος τότε, στην Σαντορίνη. Στις φωτογραφίες, συμπρωταγωνιστής είναι ο πρώην δήμαρχος της Σαντορίνης.

Το δε περίεργο με τις συγκεκριμένες φωτογραφίες είναι πως αποδεικνύουν πως έχουν «προστιθέμενη αξία..» ή «υπεραξία..»(!) μιας κι ενω στην εποχή τους εμπλούτισαν το «τοπικό ρεπορτάζ της εποχής», σήμερα, κι εδω και καιρό είναι η αλήθεια, έχουν αποκτήσει συμβολικό χαρακτήρα μιας και μας προϊδέαζαν για τις συντελεσθείσες αλλαγές... (που να το ξέραμε κι εμείς τα κακόμοιρα -!- να τονε προσέξουμε παραπάνω τον άνθρωπο, στο 3% ήτανε...)

20.1.2013

ειλικρινά, ανυπομονώ να δω ποιοί και πως θα διαχειριστούν μετά την απο-κατάληψή του, το όμορφο κτήριο στην Λέλας Καραγιάννη (πρώην Μυτιλήνης) και Δροσοπούλου. γεράσαμε (που λέει ο λόγος ..) κι ακόμα σε κατάληψη είναι αυτό το κτήριο, καθώς και άλλα πολλά που οι αρμόδιοι τα "βγάζουν" περί τα 40. προφανώς οι καταληψίες είτε δεν γηράσκουν, είτε δεν αλλάζουν μυαλά, είτε εχουν βολευτεί όπου έχουν βολευτει, είτε οι καταληψίες μεταλαμπαδευουν το δίκαιο των αγώνων τους στις νεότερες γενιές...και να πώ οτι δεν έχουν υπάρξει και κατατεθεί κατα καιρούς προτάσεις για την αξιοποίηση αυτών των όμορφων νεοκλασικών σπιτιών.. απο τα λίγα που έχουν απομείνει στην Αθήνα... πέραν τούτων, μου χει τύχει (είμαι τυχερό παιδί εγω...) Κυριακή πρωί, αλλά πολύ πρωί, καταληψίες περί την ίδια περιοχή να παίζουν τέρμα στα ηχεία -κακόγουστα κατα τη γνώμη μου- τραγούδια... και να πώ οτι έχουν υπάρξει και νοικοκυραίοι οι κατα καιρούς καταληψίες, θα μπορούσε να "πάει στα κομμάτια", αλλά προφανώς είχαν δείξει τα αντίθετα ακριβώς δείγματα γραφής... υπομονετικοί άνθρωποι οι Κυψελιώτες, τελικά (αν εξαιρέσει κανείς διάφορα γραφικά που έχουν κατα καιρούς συμβεί..είναι που δεν θέλω να εκθέσω και την μάνα μου ..!)

15.1.2013

ας μην ήτανε οι "τζίροι" και θα βλέπαμε αμα κλείνανε οι "δυνατές" εφορίες στα νησιά των Κυκλάδων... (τώρα πια που μάθαμε πως σκέπτονται..)

11.1.2013

Ειλικρινείς και απλοϊκές -μέχρι σημείου .. ζημιάς!- σκέψεις Νο2 και τέλος.

Μια χαρά κάνει ότι προσπαθεί και πρέπει να κάνει η κυβέρνηση και οι υπουργοί της.

Την δουλειά τους δηλαδή.

Κι εάν όχι πάντοτε «μια χαρά», ας πούμε ότι κάνει ότι μπορεί με βάση τα δεδομένα που διαχειρίζεται.

Από την άλλη, η εμμονή μέχρι σημείου εμπάθειας με τον Συριζα, ορισμένων, κυρίως δημοσιογράφων, δημοσιολόγων και σχολιαστών, τείνει να καταντήσει γραφική.

Καθένας με τις υποχρεώσεις του, ή, και τα «κολλήματά του», εδώ που τα λέμε.

Ας το πάει, στο κάτω κάτω, όπου θέλει, δικαίωμά του, και .. βλέπουμε.

Κι αυτά που έχει κάνει μέχρι στιγμής, λίγα δεν είναι, και δεν του αξίζει στο φινάλε φινάλε, να του «κολλάμε» για την βίλα Αμαλία ή για την όποια άλλη… (βίλλα, γιαπί, η «αυτοδιαχειριζόμενο»…)

Το δε σοβαρότερο πρόβλημα, ή η αδυναμία της κυβέρνησης, είναι το φορολογικό, το οποίο αντί να δίνει κίνητρα στους ανθρώπους να δραστηριοποιηθούν επαγγελματικά τίμια και όμορφα και να βγάλουν χρήματα για να ζήσουν, τους κάνει να «λουφάζουν» και να κάνουν πίσω, αυξάνοντας την ανεργία και δημιουργώντας συνθήκες «περίμενε».

Το φορολογικό θέλει πολλές διορθώσεις για να πειστούν οι πολίτες ότι δεν εφαρμόζεται για να τους τιμωρήσει. Για τι αλήθεια;

Όσο για τους φοροφυγάδες για τους οποίους πολύς ντόρος γίνεται, και ξετρελαίνεται ο κόσμος να διαβάζει «γοητευτικές ιστορίες οικονομικής και κοινωνικής ακμής και παρακμής στην αναπτυσσόμενη ελλάδα των προηγούμενων ετών» ας πάνε οι όποιοι αρμόδιοι να τους κυνηγήσουν, κι άμα μπορέσουν να τους πιάσουν κιόλας.

Τι τον νοιάζει τον πολίτη; Πολιτικά αντανακλαστικά και «κατευθύνσεις» μέσω της φορολογίας πάνε/πάτε να δημιουργήσετε;

Ο πολίτης δυσανασχετεί, περισσότερο τουλάχιστο, ή έτσι νομίζω ότι θα έπρεπε λογικά να συμβαίνει, που δυσκολεύεται να επιβιώσει, κι όχι γιατί ο άλλος «έφαγε».

Η φορολογία σήμερα στην ελλάδα νομίζω ότι λειτουργεί με την λογική του ότι «όλοι είστε κλέφτες μέχρι να αποδειχθεί το αντίστροφο, γι αυτό και θα σας φορολογήσουμε από το πρώτο ευρώ..». Ακόμη κι αν ζείτε με πολύ λίγα χρήματα από τα οποία δεν μπορείτε τίποτε απολύτως να κρύψετε.

Τέτοια μας κάνουν και οδηγούμαστε τελικά να σκεπτόμαστε ο καθένας την σωτηρία της τσέπης του…

Απλοϊκές σκέψεις για το πολιτικό γίγνεσθαι…

Τόσο απλές που ώρες ώρες φαίνεται να τις περιφρονούμε χάριν του «παιχνιδιού» και του τι είπε ο ένας και ο άλλος. Αυτά μας φάγανε. Το παιχνίδι.

11.1.2013

Έξυπνο κόλπο τελικά η «κρίση». Και η βόρεια Ευρώπη κάνει κουμάντο (οικονομικό φυσικά...) και η Ελλάδα δίνει πλέον τους χαμηλότερους μισθούς της Ευρώπης, προσφέροντας παράλληλα ενα οικονομικότατο περιβάλλον ζωής και εργασίας.

Τελικά η Ελλάδα είναι στα σίγουρα τόπος για «μπίζνες».

Αρκεί να μην εργάζεται κανείς σε αυτές.

Κατά τα άλλα, η μαζική παράκρουση και «υστερία» με την εγχώρια κρίση, βόλεψε, καθώς φαίνεται, αυτούς που ήταν να βολέψει, ως αποτέλεσμα του ξεβολέματος αυτών που ήταν να ξεβολευτούν.

Αν κάποιοι πάντως (λέω γώ, δεν είναι δα και σίγουρο...) μοιάζει να την έχουν πατήσει λίγο πιο πολύ απο τους άλλους, είναι όσοι έσπευσαν να επωφεληθούν απο δαυτη ζημιώνοντας σοβαρά τους περί αυτών ανθρώπους.

Η ζωή, ως γνωστό, κάνει κύκλους, κι ο χαμένος, κατά κανόνα, (πρέπει τουλάχιστο να..) σκέπτεται τον επόμενο (κύκλο, του..)

Κατά τα άλλα, κάποιο πρόβλημα θα είχαν και οι εταιρίες που με το πρώτο «ταρακούνημα» έκλεισαν καθώς και οι τιμές των περιβόητων πιά «ακινήτων» που φαίνεται οτι έχουν πάρει την κατιούσα..

Σαφώς και είναι περίοδος εκλογίκευσης, ρεαλιστικής αντίληψης, καθαρότερων -κι ίσως βαθύτερων- σκέψεων και adjustment.

Σε συνδιασμό όλ αυτά, βεβαίως βεβαίως, με την ανάγκη για αλληλεγγύη, την οποίο ως γνωστό την παρέχει ο ένας (απλός) άνθρωπος προς τον άλλο (απλό) άνθρωπο….

Σε καμία περίπτωση όμως (δεν πρέπει να είναι ή γίνει) περίοδος αδιαφορίας και κυρίως κυνισμού.

Υπάρχουν άνθρωποι που αρνούμενοι τα άσχημα της σημερινής εποχής, επιλέγουν και «ζουν», «κλείνονται» σε μιαν άλλη.

Αυτή, είναι μια χαρά επιλογή.

Το adjustment όμως είναι αναπόφευκτο σε πολλές περιπτώσεις.

Πολύ καλή χρονιά.

9.1.2013