Απο το «φθινόπωρο του Πατριάρχη» στην αναπτέρωση του
ηθικού της πιτσιρικαρίας... (ή, εγώ, καλά σου τα λεγα, μα, τα βλεπες παράλογα...)
Κατά την διάρκεια του 2013 (13 χωρίς γκίνια γίνεται; δε γίνεται...) το Πασοκ ολοκληρώνει
την αυτοκαταστροφική του πορεία του και «μας τελειώνει» (αφού πρώτα το έχει
τελειώσει ο κόσμος -του-..) ενώ το νέο πολιτικό δικομματικό βεβαίως βεβαίως -μιας
και σε όλο τον κόσμο έτσι συμβαίνει- σύστημα της εποχή της «μεταπολίτευσης Νο2»
που διανύουμε στην Ελλάδα, απαρτίζεται από το δίπολο της ΝΔ (με την μικρή
βοήθεια άλλων 2 κομμάτων..) και του Συριζα που εδραιώνει και κατοχυρώνει την
θέση του ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Το Πασοκ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όσων έχουν μείνει
εκεί, δύσκολα καταφέρνει να ανακάμψει μιας κι οι άνθρωποι που πιστεύουν
ειλικρινά σε αυτό και στο καλό κομμάτι της ιστορίας του, κυριεύονται σιγά σιγά
από αμφιβολίες στο κατά πόσο μπορεί να δημιουργηθεί στο μέλλον κάτι καλό, απ
αυτό. Από την άλλη, καζαμία γράφουμε, δεν παίρνουμε και όρκο…
Χαρακτηριστικό είναι πάντως ότι αυτήν την εποχή του
πολιτικού adjustment
ακόμη και οι πλέον ψύχραιμοι δημοσιογράφοι που το στήριζαν (με την καλή την
έννοια και όχι προπαγανδιστικά..) αρχίζουν να εγείρουν σοβαρές αμφιβολίες στο
κατά πόσο μπορεί να υπάρξει μια μελλοντική δημιουργική πορεία καθώς και
προτάσεις.
Άλλοι πάλι, το έχουν ρίξει σε άγριο κανιβαλισμό προσπαθώντας να ξεχάσουν από την μια και να διαγράψουν από την άλλη ότι δημιούργησαν ή συνέβαλαν στην δημιουργία, κάνοντας σχόλια ή και δηλώσεις που .. μας κάνουν να γελάμε.
Άλλοι πάλι, το έχουν ρίξει σε άγριο κανιβαλισμό προσπαθώντας να ξεχάσουν από την μια και να διαγράψουν από την άλλη ότι δημιούργησαν ή συνέβαλαν στην δημιουργία, κάνοντας σχόλια ή και δηλώσεις που .. μας κάνουν να γελάμε.
Ποιος είπε ότι οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν έχουν χιούμορ;…
Μεταξύ μας, το Πασόκ ήταν ενα ωραιότατο κόμμα, στα νιάτα
του, που κατόρθωσε να κάνει ωραία, προχωρημένα, αποδοτικά κι ενδιαφέροντα
πράγματα, αλλά στην πορεία μεταλλάχθηκε σε κάτι που δύσκολα μπορούσαν να
κατανοήσουν ακόμη και οι δικοί του άνθρωποι, με αποτέλεσμα σήμερα να κινδυνεύει
να καταρρεύσει ολοκληρωτικά και εκ των έσω, ύστερα από χτύπημα στο ευαίσθητο
σημείο του. Τον κόσμο του.
Είμαι σίγουρη οτι πολλοί, καλοί άνθρωποι, εναπομείναντες
πασόκοι που διαβάζουν αυτές τις γραμμές απογοητεύονται (δεν πειράζει, θα σας
περάσει..) Η αλήθεια πάντως είναι οτι αυτός ο χώρος πρώτος απογοήτευσε τον
κόσμο του, και κυρίως τον καλό κόσμο που είχε.. Άλλωστε, και σύμφωνα με την
ελληνική μυθολογία, ούριοι άνεμοι δε φυσάνε χωρίς Ιφιγένειες…
Τώρα, το εάν ως μοναδική τέτοια λειτουργήσει ο αμέσως
προηγούμενος υπουργός οικονομικών, η ιστορία και το μέλλον θα το δείξουν….
Μια ακόμη αλήθεια είναι ότι δεν ξυπνήσαμε στραβά ένα ή
παραπάνω πρωινά και αλλάξαμε «παντιέρα», ούτε ανακαλύψαμε Αμερικές, πλήν όμως
κι επειδή δεν είμαστε εντελώς τρελαμένοι άνθρωποι, παρατηρούμε ότι υπάρχουν
πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει ή και λυθεί και δεν έγιναν. Αντιθέτως
και σε κάποιες περιπτώσεις, παρά τις υποσχέσεις και τα όμορφα και καθησυχαστικά
λόγια, περιπλάκησαν παραπάνω..
Μπορεί κιόλας να φταίει που είχαμε την αίσθηση ότι κάποιοι
μας κοίταζαν «υπεράνω»..
Όχι πως τώρα πιστευουμε ότι θα διορθωθούν, αλλά κάπου
πρέπει να ελπίζουμε κι εμείς σαν άνθρωποι…
Το δε δίπολο ΝΔ – Συριζα που συνθέτει την «βάση» του
πολιτικού σκηνικού στην χώρα μας, είναι -ακόμη- κομμάτι ακραίο, με δεδομένο ότι
από την μια πλευρά η ΝΔ πρέπει να κυβερνήσει αυστηρά, υπολογιστικά και
μετρημένα (σύμφωνα και με τα μέχρι σημείου .. βίτσιου αιτήματα και όρια της
τρόικας) ενώ από την άλλη πλευρά ο Σύριζα, ο οποίος εδραιώνεται όλο και
περισσότερο στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μαθαίνοντας όλο και
καλύτερα να λειτουργεί ως κόμμα εξουσίας, συνεχίζει -καθ’όλη την διάρκεια του
2013- να αρθρώνει έναν «κόντρα» κι ίσως επαναστατικό σε κάποιες περιπτώσεις
λόγο, παίρνοντας θέση απέναντι στην κυβέρνηση (νομοτελειακό είναι αυτό
εξάλλου..) καθώς και στα ξένα κέντρα εξουσίας που εφαρμόζουν τις πολιτικές τους
στην χώρα (πως μας λέγανε παλαιότερα «έξω το ΝΑΤΟ..», «κάτω οι βάσεις..» κλπ,
αλλά τελικώς εννοούνταν άλλα… )
Η παραπάνω μετάβαση και οι ανακατατάξεις, σίγουρα, εύκολες
δεν ήταν, και στο τσακ την γλίτωσε ένα σωρό κόσμος από το να πέφτει σε πολλά
και επαναλαμβανόμενα λάθη -από τα οποία ήταν δύσκολο να βγει και να ξεπεράσει-
ως αποτέλεσμα της γενικότερης πολιτικής αστάθεια, των αμφιβολιών και της
αμφισβήτησης, με την καταλυτική «βοήθεια» της τρόικας, βεβαίως βεβαίως, που
ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια…
Οι έλληνες για χρόνια φώναζαν εναντίων του «κακού δικομματικού
συστήματος» και τελικώς κατάφεραν να γκρεμίσουν το.. ένα κόμμα, πλήν όμως και
καθώς φαίνεται δεν είχαν υπολογίσει ότι σε όλο τον κόσμο οι δημοκρατικές χώρες
κυβερνιούνται -εναλλάξ ίσως, και σε πολλές περιπτώσεις- από 2 μεγάλα κόμματα, τα
οποία, στην περίπτωσή μας αποτελούν η ΝΔ και πλέον ο Σύριζα. Εκτός δε, κι εάν
ορισμένοι έλληνες το γνώριζαν ή, το επεδίωκαν κιόλας, οπώτε άνετα (;) μπορούν
να χαρακτηριστούν ως «κακοί, ύπουλοι, και επικίνδυνοι…» (!)
Από την άλλη, και παρατηρώντας την εξέλιξη της πολιτικής
και επιχειρηματικής πραγματικότητας στην Ελλάδα κατά την διάρκεια (λίγο πρίν
και λίγο μετά..) την καταλυτική επίδραση της τρόικας, του adjustment και της «δημοσιονομικής
προσαρμογής», είναι πραγματικά να απορεί κανείς που κόμματα αλλά και
επιχειρήσεις (μεγάλα και μεγάλες…) στηρίζονταν καθώς φάνηκε σε «χάρτινα
θεμέλια», που με το πρώτο ταρακούνημα κατέρρευσαν σαν το πρώτο σπιτάκι που το
αγαθό πρώτο γουρουνάκι είχε φτιάξει, σύμφωνα με το γνωστό παραμύθι, για να
προφυλαχτεί από τον κακό λύκο…. Ευτυχώς όμως, υπήρχε το τρίτο γουρουνάκι που
είχε χτίσει ένα σπίτι της προκοπής…
Είναι πλέον προφανές ότι το ζόρι και οι πιέσεις καθώς και
η άδικη, στις περισσότερες των περιπτώσεων, διεθνής κατακραυγή, εναντίων της
χώρας μας αλλά και μέρους του ελληνικού λαού, τείνουν να τελειώσουν, πλήν όμως τα
όσα ζήσαμε, δύσκολα δικαιολογούν τις καταρρεύσεις που είδαμε κι ενδεχομένως
δούμε, σε σαφώς μικρότερη, όμως, κλίμακα…. (ευκολότερα όμως δε, τείνουν να
«βγουν από μέσα μας», και να ξεπεραστούν τα όσα μας πείραξαν και μας
προσέβαλαν..)
Η ΝΔ καθ όλη την διάρκεια του 2013 θα κυβερνάει παρέα με
δυό μικρά κόμματα ενώ από τις επόμενες εκλογές και μετά, σύμφωνα με τις
προβλέψεις καθώς και τα σημερινά δεδομένα, θα κυβερνάει από μόνη της ή με την
βοήθεια δύο ακόμη μικρότερων κομμάτων… Με την βοήθεια του Θεού (!) και μετά το
σοκ και το ξεσκαρτάρισμα που συντελέστηκε και σε αυτήν την «ιστορική» παράταξη,
η ΝΔ μπορεί να τα καταφέρει, μιας και σύμφωνα με τα δεδομένα δεν αναμένονται
άλλα μνημόνια, αλλά να αντ’ αυτών, να συνερχόμαστε σιγά σιγά, (άλλοι το λένε
και λάου λάου..) πλήν όμως σταθερά…
Εάν πάλι η ΝΔ τα κάνει μαντάρα, -κυρίως λόγο της
φορολογίας- ο Αλέξης να ναι καλά που ετοιμάζεται αργά και σταθερά να
κυβερνήσει…
Άλλωστε οι άνεργοι συνεχίζουν να είναι πολλοί και προφανώς
πρόκειται να ψηφίσουν τον Αλέξη που έχει την ευχέρεια να τους υπόσχεται διάφορα
πράγματα, και ως γνωστό ο άνεργος, μη μπορώντας να κάνει κι αλλιώς, ακούει τις
υποσχέσεις και περιμένει.
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας το οποίο σιγά σιγά
αρχίζει να εκφράζεται και να ωριμάζει ως πεποίθηση μέσα μας, είναι το ότι το
κράτος βόλευε αβέρτα κουβέρτα τόσα χρόνια τους πολίτες του σε δικές του
απίθανες και σε πολλές περιπτώσεις μη παραγωγικές δουλειές, και τώρα που τους
ξεβόλεψε, σε συνδυασμό με το ότι οργανωτικά η χώρα μας ήταν ιδανική για να
αποτρέπει αυτούς που σήμερα τους λένε «επενδυτές», δημιούργησαν τις κατάλληλες
συνθήκες ώστε η ανεργία να φτάσει στο 25%, ποσοστό στο οποίο βρίσκεται σήμερα.
Το πλέον όμως ενδιαφέρον συμπέρασμα του κόσμου, τώρα που
σιγά σιγά καταλαγιάζουν τα πράγματα, είναι πως δουλειά του κράτους δεν είναι να
δημιουργεί απίθανες «θέσεις» ώστε να κόβει μισθούς στους πολίτες -ψηφοφόρους
του, αλλά να δημιουργεί υγιείς συνθήκες να την επιχειρηματικότητα και τον
ανταγωνισμό, κάτι, που μέχρι σήμερα δεν γινόταν γι αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε
και μη χειρότερα…
Εδώ, άλλωστε την πάτησε και το πασόκ, που δεν είχε τα
κότσια να μαζέψει το κράτος, τους κρατικούς λειτουργούς που το ίδιο είχε
διορίσει, καθώς και τα έξοδα που είχε δημιουργήσει υπέρ αυτών που το ίδιο είχε
επιλέξει, γι αυτό και ο κοσμάκης γελάει σήμερα που ακούει τα περί ανασύστασής
του, μη μπορώντας να καταλάβει τι ακριβώς επιθυμεί και μπορεί να κάνει…
Σιγά σιγά ο κόσμος καταλαβαίνει όλο και καλύτερα σε τι
συνθήκες ζούσαμε, παύει να διαμαρτύρεται για την κακοτυχία του και το ρίχνει
στην δουλειά, παύοντας παράλληλα να «ελπίζει» ότι ο Σύριζα θα του κάνει αυτά
που του έκανε το πασόκ, μιας και δεν είναι δουλειά των κατά βάση αριστερών
κομμάτων να τάζουν λαγούς με πετραχήλια.
Κατά συνέπεια κι αντί να ζητάει τα επιδόματα της πλάκας
που δίνει σήμερα το ελληνικό κράτος ως αποτέλεσμα των αδειανών ταμείων του (ως αποτέλεσμα
άλλων πραγμάτων που δεν είναι η ώρα τους…) ο κόσμος στρέφεται στην αναζήτηση
εργασίας, έστω και με λιγότερα χρήματα σε σχέση με το παρελθόν, μιας κι είναι
πολύ καλύτερο να κάνεις κάτι, να δημιουργείς ή έστω να αγωνιάς και αγωνίζεσαι
για κάτι, από το να ζείς και να λειτουργείς επιδοματικά.
Καθ όλη την διάρκεια της χρονιάς ο Αλέξης Τσίπρας
προετοιμάζεται να γίνει πρωθυπουργός ακολουθώντας ένα αυστηρό πρόγραμμα
εκπαίδευσης σύμφωνα με το οποίο κάθε πρωί ξυπνάει στις 05.30 με την αυγούλα
(..!) -εκτός από τα Σαββατοκύριακα καθώς και όποτε είναι στο εξωτερικό, οπώτε
ξυπνάει στις 7- και κάνει τις πρωινές του γυμναστικές ασκήσεις ώστε να αντέξει
το δύσκολο ημερήσιο πρόγραμμά του. Στην συνέχεια πίνει έναν μέτριο διπλό
ελληνικό καφέ, ρίχνει μια ματιά στα διεθνή χρηματιστήρια (γιατί ποιος είπε ότι
οι αριστεροί δεν νοιάζονται για την οικονομία καθώς και την προσωπική τους
οικονομία;..) κάνει και τις «αγορές» του, οι οποίες κατά κανόνα είναι εύστοχες,
ούτως ή άλλως η εποχή είναι ευνοϊκή για -οικονομικές βεβαίως βεβαίως- επιλογές,
και στην συνέχεια ξεκινά για τα γραφεία του κόμματός του στην Βουλή, μιας κι ως
πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει σειρά σημαντικών συναντήσεων να
πραγματοποιήσει κατά την διάρκεια της ημέρας. Περί τις δύο το μεσημέρι, κι αφού
έχει συναντήσει περί τους 40 -σημαντικούς- νοματαίους, καθώς και καμιά δεκαριά
«επαρχιώτες βουλευτές»(!) -του κόμματός του φυσικά- ρίχνει την ιδέα να στηθεί
μια ακόμη εξεταστική επιτροπή της Βουλής για να διερευνήσει τις ενδεχόμενες
πολιτικές ευθύνες του Τάδε Ταδόπουλου που είχε κάνει υπουργός του πασόκ την
τετραμηνία Μάιος – Σεπτέβριος το 1986. Ο κ. Ταδόπουλος ήταν από τους λίγους που
είχαν ξεμείνει ανεξέταστοι, μιας και οι περισσότεροι υπόλοιποι είτε έχουν
εξεταστεί από τις αρμόδιες επιτροπές είτε βρίσκονται under investigation... Με τον τρόπο
αυτό, ο κ. Τσίπρας πατάσει και μάλιστα αποτελεσματικότητα την ανεργία μιας και
στην βουλή έχουν προσληφθεί 2,5 χιλιάδες επιπλέον υπάλληλοι για να εξετάσουν
τις ενδεχόμενες ποινικές και πολιτικές ευθύνες κατά την διάρκεια της θητείας των
4 χιλιάδων υπουργών, υφυπουργών, ΓΓ, ΓΓ παρα των ΓΓ, προέδρων, διοικητών,
υποδιοικητών κ.ο.κ. που διατέλεσαν ως τέτοιοι κατά την διάρκεια των θητειών του
πασοκ.
Σύμφωνα με το σκεπτικό του Συριζα, στόχος είναι ο αριθμός
των ερευνητών να ισοφαρίσει με αυτόν των ερευνώμενων διότι έτσι έχουν τα
πράγματα στην Ελλάδα. Ή που θα τα τρώμε μαζί, ή που θα ψαχνόμαστε ποιοί τα
φάγανε, μαζί. Όμορφα πράματα δηλαδή και τακτοποιημένα.
Νωρίς το απόγευμα ο κ. Τσίπρας επισκέπτεται το κεντρικό
γραφείο Τύπου του κόμματός του, που προΐσταται των υπολοίπων 150 γραφείων Τύπου
σε ολόκληρη την χώρα, και το οποίο έχει οργανωθεί έτσι ώστε να εκδίδει
ανακοινώσεις για τους πάντες και τα πάντα και να μην του ξεφεύγει τίποτα. Απο
το κεντρικό γραφείο Τύπου ο Αλέξης Τσίπρας πραγματοποιεί μερικές δεκάδες
τηλεφωνήματα σε εγχώριους καθώς και ξένους ηγέτες, διοικητές, υποδιοικητές, ΓΓ
κ.ο.κ. , ώστε να ανταλλάξουν ιδέες και απόψεις σχετικά με το παρόν και το
μέλλον την Αριστεράς στην χώρα μας, αλλά
και το πώς θα «ξεπαστρέψουμε» την τρόικα από την χώρα.
Αργά το απόγευμα κι αφού ο Αλέξης Τσίπρας δώσει 5-6
συνεντεύξεις καθώς και στα γρήγορα τις βασικές κατευθύνσεις για το πρόγραμμα,
τις ανακοινώσεις, και το πλάνο της επόμενης ημέρας, καληνυχτίζει τις 2.000 κεντροαριστερές
υπαλλήλους και περνάει μια βόλτα απο την Βουλή για να παρακολουθήσει το έργο
της κοινοβουλευτικής του ομάδας καθώς και για επιβλέψει (κι όχι επιμεληθεί,
αλλοίμονο..!) το ντρές κόουν των βουλευτών του.
Σε ότι δε αφορά τον ελληνικό λαό, σιγά σιγά (άλλοι το λένε
και αγάλι – αγάλι…) συνηθίζει τον Αλέξη Τσίπρα και τον Σύριζα στην θέση του
προέδρου και του κόμματος, αντίστοιχα, της αξιωματικής αντιπολίτευσης της
εποχής της .. μεταπολίτευσης Νο2, μιας κι αφού καταλαβαίνει ότι ούτε θα του
πάρει τα σπίτια, τα οικόπεδα και τα γυναικόπαιδα, αρχίζει να τον βλέπει σαν
έναν νέο ενθουσιώδη ηγέτη. Ενός κόμματος των Βαλκανίων, το οποίο μπορεί να
ασκήσει ουσιαστική και αποτελεσματική αντιπολίτευση.
Ο δε Αλέξης, αφού εδραιώνεται στην θέση του, παύει να
χρησιμοποιεί ξένες με την ιδιοσυγκρασία του, χειρονομίες και φρασεολογία, μιας
και δεν χρειαζόμαστε πλέον άλλα υπονοούμενα για να καταλάβουμε τι -μας- συμβαίνει
και τι έχει συμβεί.
Επιπλέον, παύουμε να σχολιάζουμε τα ενδυματολογικά γούστα
ή κατάλοιπα των βουλευτίνων του Σύριζα, ενθυμούμενοι αντίστοιχες βουλευτίνες ή
και βουλευτές των πάλαι πότε κυβερνήσεων των αρχών της δεκαετίας του ογδόντα, οπότε
και προ εκσυγχρονισμού βεβαίως, λέγαμε κι απορούσαμε «μωρέ, τι μουστακαλήδες μπαστουνόβλαχοι
είναι τούτοι; από τα βουνά κατεβήκανε;…» Μετά προέκυψε το adjustment με
τις εποχές.. Έτσι και οι σημερινοί, θα πάρει έναν κάποιο καιρό μέχρι να
«ψηθούνε» στην δουλειά καθώς και στο ντρές κόουντ, γιατί προφανώς κι εκεί μέσα
δεν είναι συναυλιακός χώρος αλλά «σχολείο»…
Καθ όλη την διάρκεια του αισίου 2013 το η
φορολογία συνεχίζει ακάθεκτη να ταλαιπωρεί τους έλληνες που παρά το γεγονός ότι
το έχουν ρίξει στην αριθμητική και τα κομπιουτεράκια, αδυνατούν να μάθουν τι
(ύψους) φόρο, αλλά πόσους συνολικά, θα πληρώσουν, ενώ έχουν καταμπερδευτεί
μέχρι σημείου παρεξηγήσεως με τους λογιστές τους ως προς το ποιες αποδείξεις
μετράνε και ποιες τις μαζεύανε τζάμπα και βερεσέ…
Η αγωνία των ελλήνων είναι διάχυτη καθ όλη την διάρκεια
του έτους, με πολλούς έλληνες να αναθεματίζουν την τύχη τους που δεν κάνουν ότι
κι ο Ντεπαρτιέ που την έκανε από την χώρα του για να μην τον χαρατσώσει ο Ολάντ
(αλλά δέχεται να τον κυκλοφορεί ως μασκότ -για τι, άραγε;- ο Πούτιν…)
Εμείς όμως οι έλληνες που είμαστε καλοί, αγαθοί, ευέλπιδες
και καλοπληρωτές άνθρωποι κάνουμε υπομονή, μπας και το 2014 ψηφιστεί κανα
καινούργιο φορολογικό νομοσχέδιο που θα μας ανακουφίζει, το κατά δύναμη, φορολογικά,
οπότε καθόμαστε στα αυγά μας και περιμένουμε υπομονετικά να γυρίσει η τύχη μας
ανάλογα με τα κέφια του υπουργού μας, μιας και σκεφτόμαστε πως άμα την κάνουμε
μαζικά και προστρέξουμε σε άλλες χώρες για να φορολογηθούμε, δεν θα μείνει
έλληνας στην ελλάδα που να πληρώνει τους φόρους του… Πέραν τούτου, σκεφτόμαστε,
κι αυτή είναι η σκέψη που μας προβληματίζει περισσότερο, πως υπάρχει ο κίνδυνος
να μας φορολογήσουνε και στην άλλη χώρα υψηλά, οπότε ξανακαθόμαστε στα αυγά
μας, και προκειμένου να μην πάμε για μαλλί και βγούμε κουρεμένοι, σαν τα
ομόλογα…
Με στόχο την εδραίωση της φορολογικής εμπιστοσύνης των
πολιτών, η κυβέρνηση δημιουργεί μια
ολοκαίνουργια σε άποψη και φρασεολογία διαφημιστική καμπάνια στην οποία
εμφανίζεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός με φόντο την καταπράσινη Κυπαρισσία να
συζητά με μια ηλικιωμένη Μεσσήνια γιαγιά, η οποία του λέει «τι γυρεύεις εδώ
χάμω παιδάκι μου; τι χαμπάρια με τους φόρους; θα μας τους ελαφρύνεται
λιγάκι;..» για να πάρει την σίγουρη και με ήρεμο χαμόγελο απάντηση «μην
ανησυχείς γιαγιάκα, όλα θα πάνε καλά και θα τους ελαφρύνουμε τους φόρους….»
Έτσι ολόκληρη η ελλάδα και οι έλληνες ελπίζουν με φόντο
τον Αχλαδόκαμπο, ότι η φορολογία δεν θα γίνει σαφώς δικαιότερη (αφήστε
επιτέλους αυτές τις συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις, εξάλλου life is not fair..) αλλά «ελαφρύτερη..».
Οι κουρεμένες και με επιτρόπους ελληνικές
τράπεζες που έχουν απομείνει, δανείζονται
φθηνότερα χρήματα από τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, οπότε και
χαμηλώνουν λιγάκι τα επιτόκια των δανείων που χορηγούν –ευκολότερα και
ορθολογικότερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια- ενώ παράλληλα αυξάνουν αυτά
των καταθέσεων σε συγκεκριμένα προϊόντα, με αποτέλεσμα οι έλληνες –και όχι
μόνο- κεφαλαιούχοι επενδυτές να γυρίζουν τα λεφτά τους γύρω γύρω από τράπεζα σε
τράπεζα και από προϊόν σε προϊόν με στόχο να τα αυγατίσουν, στο τέλος όμως
ζαλίζονται και να πέφτουν κάτω μαζί με τα λεφτά τους. Το συμπέρασμα είναι πως άμα
έχει κανείς λεφτά, καλό είναι να τα αφήνει στην θέση τους κι αντί να τα γυρίζει
γύρω γύρω, να γυρίζει και λίγο το .. τομάρι του γύρω γύρω στην όμορφη ελλάδα
αλλά και τον κόσμο. Αυτό στην οικονομική γλώσσα ονομάζεται Let the money and run…(!)
Ένα μεγάλο ποσοστό ελλήνων παύει να συμμερίζεται το δράμα
του κ. Μ.Α. που 15 χρόνια ήθελε να φύγει από το πασοκ αλλά δεν το έκανε, κι
αντί αυτού, και για να ξεσπάει, καθότανε και μας έγραφε βιβλία για να περνάει η
ώρα μας πασοκικά (ή και .. αντιπασοκικά, αντικομματικά και γενικώς φιλελεύθερα..)
και να ξεχνάμε τα ντέρτια και το δικό
μας, το προσωπικό, δράμα.
Τόσα πολλά δε βιβλία γράφτηκαν κατά την διάρκεια αυτού του
δράματος και προκειμένου να γνωρίσουν σε μας του ψιλοαδαείς περί των οικονομικών,
τι σημαίνει σγουάπ, σιτνιες και (σμαρτλυ) πλέινγκ σόρτ…, που στο τέλος δεν
αντέξαμε άλλο, τον παρακαλάγαμε να μας γράψει κανένα πιο ερωτικό, μπας και
συγκινηθούμε λίγο, γιατί με τα οικονομικά τα κάναμε μαντάρα και μας έπεφτε και
η λίμπιντο... Πέραν τούτου, κι απ οτι καταλάβαμε ο κ. Μ.Α. διακαώς επιθυμούσε
να γίνει κάτι παρα τω προέδρω, πλήν όμως πρόεδρος με πρόεδρο, έχουν μεγάλη
διαφορά (χαώδη και χαοτική θα έλεγα...) οπότε και σήμερα έχει πάψει να επιθυμεί
διακαώς ..
Το ότι δεν συμμεριζόμαστε πλέον τους πόνους και τα πολιτικά
αδιέξοδα του συμβόλου κ. Μ.Α. (ο οποίος προφανώς δεν είναι υπαρκτή
προσωπικότητα αλλά είναι δημιούργημα της
αχαλίνωτης φαντασίας μας, που μας απασχόλησε 1536 μέρες, 1842 νύχτες και 674
μεσημέρια) δεν τον πτοεί διόλου μιας και στα άμεσα πλάνα του είναι η δημιουργία
ενός ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου(;), φορέα(;), κόμματος(;), συλλόγου(;), με
στόχο την συσπείρωση όσων πιστεύουν ιδεολογικά λίγο στο κέντρο και λίγο στην
αριστερά (ισορροπημένα πράματα δηλαδή..), ο οποίος όμως χώρος αδυνατούμε να καταλάβουμε τι τελικά θα είναι κι
εάν θα μας πάει όλους μαζί στον Συριζα, με το απαραίτητο βεβαίως discount, διότι μαζική
αποστολή χωρίς discount,
δεν γίνεται…
Το κατακαλοκαιρινό τρίμηνο του 2013, Ιούλιο, Αύγουστο και
Σεπτέβρη δηλαδή, την Σαντορίνη -κι ύστερα από πρόσκληση ταπεινής την καταγωγή
αλλά και το προφίλ τζέτ σέτερ-γκριφόν κανίς, που επιθυμεί και κρατήσει την
ανωνυμία της γιατί η έκθεση δεν είναι καλό πράμα, οπότε καλύτερα να
διαχειρίζεται κανείς από μόνος του τον εαυτόν του- επισκέπτονται μαζικά έλληνες
και ξένοι στάρς της μουσικής, κυρίως της πόπ μουσικής μιας και η ανώνυμη τζέτ
σέτερ-γκριφόν κανίς είναι παιδί του λαού και πολύ της αρέσει η κουλτούρα για
μαζική κατανάλωση, καθώς και ηθοποιοί στάρς και καλλιτέχνες στάρς, αλλά και μη
στάρς, γιατί καλό είναι να μην είμαστε και τελείως εξαρτημένοι από δαύτους...
Ούτως ή άλλως και τους στάρς τους καλούμε για να κάνουμε το κομμάτι μας. Και οι
λιγότερο στάρς μια χαρά μας είναι.
Οι μεγάλες παραγωγές και συναυλίες παίρνουν και δίνουν με
αποτέλεσμα να μην υπάρχουν ημερομηνίες να πραγματοποιηθούν, με τους καλλιτέχνες
οι οποίοι έρχονται από Ευρώπη και Αμερική να μην αρκούνται στο να κολυμπάνε
στις πισίνες με θέα την καλντέρα, αλλά να θέλουν σώνει και καλά να δώσουν
συναυλία στο νησί.
Οι συναυλίες τελικά πραγματοποιούνται και η όλη παραγωγή
διοργανώνεται κατευθείαν από το εξωτερικό οπότε δεν πολυμπλέκουμε και με
εφορίες και τιμολόγια και ασυνεννοησίες και όλα πάνε μια χαρά.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η Σαντορίνη από εκεί που ήταν από
τους δημοφιλέστερους «ρομαντικούς προορισμούς» (γιατί εδώ που τα λέμε η
ρομάντζα είναι φτηνή -σε γενικές γραμμές υπόθεση- μιας και για την δημιουργία
της απαιτούνται ένα καλό ξενοδοχείο στην καλντέρα κι ένα μπουκάλι κρασί)
αναδεικνύεται σε Νο1 συναυλιακό προορισμό εκπλήσσοντας θετικά τους πάντες με
αποτέλεσμα κάθε καλοκαίρι να γίνεται «πανηγύρι» και οι ντόπιοι να μην ψάχνονται
πια για το τι θα σκαρφιστούν να προβάλλουν ως επιλογή για να προσελκύσουν κόσμο
και κοσμάκη.
Πέραν τούτου, το νησί αποκτά κι έναν πιο στιλάτο και
μπιτάτο χαρακτήρα, μιας και ο ρομαντισμός από ένα σημείο και μετά καταντάει
βαρετός και ανυπόφορος, ενώ ενέχει και ο κίνδυνος να σε πάρει ο ύπνος …
Με τον τρόπο αυτό, κατεβάζοντας κι εφαρμόζοντας ιδέες από
μόνοι μας (γενικώς, όλοι οι έλληνες..) βγάζουμε από την δύσκολη θέση τον
πρωθυπουργό που είχε πάρει το ζήτημα της ανεργίας πολύ προσωπικά και
στεναχωριότανε να την βλέπει να ανεβαίνει. Άλλωστε πάντοτε αυτό γινόταν. Οι
άνθρωποι δημιουργούσαν δουλειές και προσέφεραν εργασία. Τώρα το τι το πιασε το
κράτος και τα έβαλε με τους ανθρώπους του στην Ελλάδα είναι μια άλλη ιστορία..
Με διάφορες πάντως ιδέες η ανεργία πέφτει κι έτσι γλιτώνουμε από το να ζούμε
επιδοματικά εντελώς μέσω διαφόρων προγραμμάτων σχετικά με την επιδότηση της
εργασίας.
Για τις θαυμάσιες εξελίξεις στην Θήρα ενημερώνεται και ο
αρμόδιος υπουργός Εργασίας ο οποίος δηλώνει κατενθουσιασμένος από το γεγονός
ενώ υπόσχεται ότι γι’ αυτές τους τις σούπερ ιδέες θα ανταμείψει τους Θηραίους,
εισηγούμενος στον αρμόδιο συνάδελφό του επί των οικονομικών διάφορες μειώσεις
φόρου (τις οποίες όμως μόλις ακούει ο αρμόδιος κύριος του απαντά «Γιάννη μου,
πας καλά ή τα χεις παίξει;..»). Επειδή όμως μειώσεις φόρου δεν βλέπουν οι
Θηραίοι και κυρίως οι Θηραίες θαυμάστριες του υπουργού, οι οποίες τον έχουν κάνει
εικόνισμα επειδή έδειξε μαγκιά και πυγμή στα κυβερνητικά καθήκοντά του, ο
αρμόδιος, για τις Εργασίες, υπουργός τους υπόσχεται ότι μόλις κατέβει στο νησί
θα κεράσει από ένα καφέ όποιον και όποια βρει μπροστά του. Αυτό που ξεκαθαρίζει
πάντως είναι ότι δεν πρόκειται να διορίσει κανέναν, και τέρμα τα ψέματα καθώς
και τα δίφραγκα, ακόμη κι αν έχει -ο ενδιαφερόμενος- καμιά 50νταριά άτομα σοι
πιστών ψηφοφόρων (του…)
Καθ’όλη την διάρκεια της χρονιάς στις εγχώριες τράπεζες
και τα ανα γειτονιά υποκαταστήματά τους, δεν σχηματίζουν πλέον «ουρές» οι
άνθρωποι που έχουν χρήματα προκειμένου να τα «διαχειριστούν με τον δυνατό
αποδοτικότερο τρόπο», για να παζαρέψουν «φρέσκο χρήμα» και να το επενδύσουν
(σ.σ. με τρόπο τέτοιο ώστε ακόμη κι εάν πέσουν έξω οι «δουλειές» λόγο αστοχίας,
«κρίσης» ή και σκοπίμως..), αλλά, «απλούστεροι» άνθρωποι για να πληρώσουν τα
πάγια έξοδά τους ή για να εισπράξουν τους μισθούς και τις συντάξεις τους....
Σκηνικό, «τρε μπανάλ», λένε κάποιοι, για μια χώρα με
«ηθικό –και οικονομικό ηθικό- ακμαιότατο» μέχρι πρότινος, πλήν όμως αυτή είναι
η πραγματικότητα και η καθημερινότητά μας στην ΜΜ (μετά μνημονίου) εποχή.
Τα διάφορα εμπορικά κέντρα τύπου «μόλ» συνεχίζουν να
«περιορίζουν» το συνοικιακό εμπόριο, κυρίως στις δύο μεγάλες πόλεις της χώρας,
το οποίο εξαντλείται ως προς την εκτέλεσή του απο αλλοδαπούς οικονομικούς
μετανάστες, μιας και οι άνθρωποι είναι ολιγαρκείς και του μεροκάματου και εν
τέλει είναι οι μόνοι που συνεχίζουν να πληρώνουν ενοίκια για να πουλάνε
τσιγάρα, τσίχλες, περιοδικά και εφημερίδες. Άλλωστε, ποιός Έλληνας (απο του
οποίου τα χέρια έχουν περάσει τα προηγούμενα χρόνια αρκετά χρήματα..) θα κάτσει
να δουλεύει για τους άλλους -ομοιοπαθείς- έλληνες για φραγκοδίφραγκα; Εδώ που
τα λέμε, τίθεται και θέμα «πρεστίζ»...
Το αποτέλεσμα της όλης αυτής κατάστασης και κυρίως όσων
δεν «ρίχνουν τα μούτρα τους» να πάνε να δουλέψουν για περιορισμένους μισθούς,
είναι να μένουν άνεργοι περιμένοντας να «αλλάξουν τα πράγματα» (σ.σ. να
βελτιωθούν) είτε να τους βολέψει κανένας «δικός τους», γιατί ο Σύριζα δεν
μπορεί, εκτός κι αν γίνουν βουλευτές και τους κόψουνε ένα μισθό…
Οι έλληνες είχαν μάθει να ζουν με περισσότερα (ελπίζω σε
λίγο να μην λέμε πολύ περισσότερα...) Προφανώς και η πορεία της χώρας προς τα
κάτω θα δημιουργούσε αντιδράσεις. Το πρόβλημα ήταν πως το κράτος πλήρωνε αρκετούς
από τους υπαλλήλους του κι αυτοί δεν λειτουργούσαν όπως θα έπρεπε.... (κι όσοι
δεν είχαν την δυνατότητα να ζητήσουν φακελάκι ζήλευαν αφόρητα αυτούς που το
έκαναν με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί τίποτα...).
Ποτέ το κέντρο της πρωτεύουσας δεν ήταν ωραιότερο. Οι
άνθρωποι δεν εργάζονται και κάθονται σπίτια τους με αποτέλεσμα οι δρόμοι να
έχουν επιτέλους αποσυμφωρηθεί.
Οι άνθρωποι δε που κάθονται σπίτια τους (από το να
κάθονται σε άδεια μαγαζιά ή να καταναλώνουν) δεν κάθονται με σταυρωμένα τα
χέρια, αλλά έχουν σκαρφιστεί ένα σωρό όμορφα πράγματα να κάνουν, όπως να
κατασκευάζουν διάφορα χειροποίητα είδη τα οποία διαθέτουν προς πώληση, ενώ δεν
είναι και λίγοι όσοι (έχουν μικρές ή μεγάλες καβάντζες..) σκέπτονται -αλλά,
προς θεού, δεν το εκφράζουν- πως ότι
βγάλαμε βγάλαμε, ας κάτσουμε και λίγο σπίτια μας ή ας πάμε διακοπές (γιατί κι
οι ξενοδόχοι κάπως πρέπει να ζήσουν…) γιατί η ζωή είναι μικρή για να την περάσουμε
μόνο μαζεύοντας.
Η δε νέα γενιά, τολμά να εκφράσει την παραπάνω σκέψη
υποστηρίζοντας πως «μπαμπά, κάτσε σπίτι, ήρθε η δική μου σειρά τώρα…».
Ανάλογου περιεχομένου συνθήματα με αποδέκτες, μπαμπάδες,
θείους, μεσήλικες ή ηλικιωμένους συγγενείς, πολιτικούς, επιχειρηματίες κλπ,
γράφονται σε τοίχους στο κέντρο της Αθήνας αλλά και τα προάστια, με τους
δήμαρχους να τα αξιοποιούν καλώντας όσους πιτσιρικάδες ξέρουν απ αυτά, να τα
διακοσμήσουν με γκράφιτι, ώστε να μην πρόκειται για προχειρογραμμένες ατάκες
στους τοίχους, αλλά σε συνθήματα που καλούν τον κόσμο σε εγρήγορση και
δημιουργικότητα, συνθέτοντας παράλληλα το νέο σκηνικό της πόλης.
Οι νέοι, αλλά και οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, ζουν
τους έρωτές τους (ε, άντε, να ζήσουμε κι εμείς τον δικό μας, με το καλό…) σε
μια πόλη που διαρκώς φτωχαίνει, δεν της λείπει όμως η δημιουργικότητα και το
πάθος. Άλλωστε, η φτώχια θέλει καλοπέραση.
Η νεολαία που χει πάρει χαμπάρι ότι η κρίση ήταν ένα
παιχνίδι, όπως και όλα τα πράγματα στις ζωές μας εξάλλου, συμπεριφέρεται όπως
κάθε λαός μετά από πόλεμο ή από εξαιρετικά επικίνδυνες και πιεστικές συνθήκες,
διασκεδάζοντας δηλαδή και ρίχνοντάς το σχεδόν καθημερινά έξω. Τα μπαράκια, τα
θέατρα, τα σινεμά οι μουσικές σκηνές κλπ είναι καθημερινά γεμάτα, με τον κόσμο
να περνάει καλύτερα με λιγότερα.
Αυτό αποτελεί κανόνα. Έχει δεν έχει πια ο κόσμος, γυρεύει
να περνάει καλά και μόνο με την σκέψη πως η ζωή είναι μικρή, όμορφη και μία, κι
είναι κρίμα να την «φάμε» στην μιζέρια και την γκρίνια. Ειδικά τώρα που δε
θέλει μια περιουσία για να κάνει κανείς ότι έκανε στο παρελθόν, η κατάσταση
τείνει να ομαλοποιείται και να προσαρμόζεται στα δεδομένα μιας μικρής
βαλκανικής χώρας, που ακριβώς επειδή είμαστε πολυμήχανος και δουλευταράς λαός την
είχαμε δει ότι μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι θα μπορούσαμε και μπορούμε να
κάνουμε πολλά σπουδαία πράματα άμα δεν μας έτρωγε, κατά καιρούς και στο
παρελθόν, ο κακός μας εαυτός (που σε αντίθεση με τον καλό μας τον καιρό)
κυριαρχούσε σε πολλές περιπτώσεις….
Σε οτι αφορά την νυχτερινή διασκέδαση σε μεγάλη ζήτηση
βρίσκονται πλέον και σε αντίθεση με το παρελθόν, τα «τελευταία τραπέζια πίστα» οι
αποκαλούμενες και ως «γαλαρίες» μιας και όσοι έχουν ενα φράγκο παραπάνω δεν
θέλουν να εκτίθενται, να τους ζηλεύει ο κόσμος και να τους κακολογάει, την ώρα
που βγαίνουνε κι αυτοί να διασκεδάσουν σαν άνθρωποι. Οπότε θραύση κάνουν τα
τελευταία τραπέζια απο την πίστα, που, και καλύτερη θέα έχουν ολόκληρου του
μαγαζιού, και ασφαλείς αποστάσεις απο την τραγουδίστρια ώστε να μην τίθεται
σοβαρό θέμα μεθέξεως των θεατών, και privacy απο τους φωτογράφους προσφέρουν, ενω
οι καθήμενοι έχουν την δυνατότητα να βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο κι όχι
όπως παλιά που σε στρίμωχνε ο απο πίσω κι έκανες και μια ώρα να απεγκλωβιστείς
απο την θέση σου...
Γενικότερα, είναι κανόνας οτι τα «τελευταία τραπέζια
πίστα» έχουν φοβερά πλεονεκτήματα και έχουν γίνει δυσεύρετα...
Υπάρχουν άνθρωποι που στην καθημερινότητά τους κάνουν ή
συμπεριφέρνονται αστεία αλλά, παράλληλα
ασχολούνται με πολύ σοβαρά πράγματα με σημαντικά αποτελέσματα.
Υπάρχουν κι άνθρωποι που εμφανίζονται να κάνουν πολύ
«σπουδαία» πράγματα αλλά άμα τους γνωρίσεις λίγο καλύτερα, είναι για γέλια. That’s
life…
Πολλοί άνθρωποι -που έχουν τον απαιτούμενο χρόνο- γράφουν
και κρίνουν το τι συνέβαινε τόσα χρόνια στην Ελλάδα, αναφερόμενοι σε
περιπτώσεις κακοδιοίκησης, φαινομένων αλαζονείας και φαινομένων εντελώς
παράλογων από πλευράς κυρίως κρατικών λειτουργών, κάνοντας συχνά πυκνά λόγο για
«ανθρώπους που ζούσαν μέσα στην βολή των κρατικών παροχών και στην προστασία
του κράτους, το έπαιζαν αναρχικοί εκ του ασφαλούς κι επαναστάτες εναντίον ενός
κράτους που τους ζούσαν χωρίς να δουλεύουν πραγματικά, προσφέροντάς τους δωρεάν
σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, επιδόματα κοκ…». Το αποτέλεσμα είναι πως
αυτοί που αισθάνονται πως λιγάκι έστω ταιριάζουν στην περιγραφή, λουφάζουν και
σκέπτονται πως τους συμφέρει να συμπεριφερθούν στο εξής, ενώ οι υπόλοιποι
ζηλεύουν που δεν είχαν την δυνατότητα να έχουν ζήσει αυτήν την ζωή… Αυτή η
μεταβατικότατη εποχή καλό θα είναι να τελειώσει γρήγορα μιας κι αφού γλιτώσαμε
τον αλληλοσπαραγμό με το γνωστό ελληνικό σκεπτικό του «ότι έγινε, έγινε..»
είναι καιρός να πάμε, επιτέλους, ομαλά, παρακάτω…
Τα σπίτια και τα αντικείμενα είναι «υπηρέτες» μας, κι οχι
εμείς, εκείνων. Άσχετο, αλλά το πιστεύω… Όλο και σε κάτι πρέπει να πιστεύει
κανείς…
Η δε Τρόικα εμφανίστηκε στην Κύπρο. Έκτοτε, η τύχη της
αγνοείται. Όχι της Κύπρου, της τρόικας. Πρωτού εξαφανιστεί, είχαν γίνει
δηλώσεις και είχαν υπάρξει δημοσιεύματα περί «νησιού – πλυντηρίου», πλήν όμως
οι Κύπριοι δεν τα σηκώνουν αυτά εύκολα (μήπως εξ αιτίας της αριστεροσύνης του
προέδρου τους; ποιος ξέρει…) και
κανονίσανε ότι είναι να γίνει με τα δημοσιονομικά, να γίνει όμορφα, σεμνά και
περιποιημένα, ώστε ο λαός να μην εξευτελιστεί, προκληθεί και ωε εκ τούτων αντιδράσει.
Οπότε και προφανώς τα δημοσιονομικά θα μπουν στην διαδικασία της προσαρμογής,
πλήν όμως αναίμακτα και χωρίς πολιτικές ανακατατάξεις, όπως θα πρέπει να συμβαίνει
δηλαδή στα πολιτισμένα κράτη, εκτός κι αν υπάρχουν άλλα προβλήματα και
ανωμαλίες που αφορμής δοθείσης λύνονται κι αυτά…
Μερικοί παλιοί πολιτικοί και προκειμένου να μην καταλήξουν
σχολιαστές του Τύπου ή συντάκτες ρομαντικών ποιημάτων, γράφουν βιβλία με θέμα
την κρίση. Πλήν όμως απο αυτήν τους την δραστηριότητα, δεν βγαίνει φράγκο,
οπότε και σταματούν να τα γράφουν κι αποφασίζουν να κάνουν άλλα πράγματα…
Άλλωστε, είναι κρίμα τόση γοητεία να χαντακώνεται στα τεφτέρια και τις
σημειώσεις..
Άλλωστε κι οι επαγγελματίες συγγραφείς τα χαν πάρει άσκημα
και κατήγγειλαν αυτούς τους πολιτικούς υποστηρίζοντας οτι άμα γράφουν κι
εκείνοι βιβλία που, όσο να ναι τόσα χρόνια αντλούσαν, και με γενναία
επιχορήγηση μάλιστα, «τζάμπα έμπνευση» από την Βουλή, οι επαγγελματίες
συγγραφείς τι θα γίνουν για να ζήσουν; κλέφτες;
Και μιας και για βιβλία ο λόγος, το πόνημα «οι 50
αποχρώσεις του φα-γκρι» συνεχίζει να πουλάει σαν τρελό με αποτέλεσμα η
συγγραφέας να πιέζεται να γράψει και 14ο μέρος με τους δύο ερωτύλους
(!) πρωταγωνιστές να συνεχίζουν να παλεύουν -με το- μέσα τους καθώς και μεταξύ
τους, με το αναγνωστικό κοινό να «φαντασιώνεται» διαβάζοντας αυτές τις
ιστορίες…
Τελικά, πρέπει να είμαστε πολύ καταπιεσμένοι ως λαός,
άσχετα με το βιβλίο, κι όποτε εμφανίζεται καμιά ερωτική ιστορία τρέχουμε και
την αγοράζουμε σαν τρελοί.
Προφανώς, θα πρέπει να έχουμε στα κεφάλια μας αμέτρητα
«πρέπει», υποχρεώσεις, και συμβιβασμούς, με αποτέλεσμα να .. ξεσπάμε στο μικρό
ποσοστό που δεν έχει τέτοια, αλλά, θέλω. Ας προσέχαμε… (good luck…)
Η προπαγάνδα (η ο,τι τελικά ήταν αυτό το .. παραλήρημα…) σχετικά
με το ότι οι νέοι καλά θα κάνουν να ξεκουμπιστούν από την χώρα και να πάνε σε
ξένες να δουλέψουν, τελειώνει από
πλευράς μίντια αλλά και δημόσιων συζητήσεων, με αποτέλεσμα πολλοί νέοι που
είχαν επηρεαστεί και σκέφτονταν να την «κάνουν», να κάθονται στα αυγά τους και
να προετοιμάζονται καλύτερα για όλα όσα έχουμε να κάνουμε στην χώρα μας. Κι
είναι πολλά. Καλά, είστε στα καλά σας, τώρα, στα καλύτερα θα σηκωθούμε να
φύγουμε; Τζάμπα δηλαδή την κάναμε τόση επανάσταση; (!)
Επίσης βάση του ιδίου σκεπτικού πολλοί έξυπνοι έλληνες
-αλλά και αλλοδαποί- παύουν να μιλούν περί «-αμαρτωλού-λίπους» (αυτά που έχουνε
στριμωγμένα δηλαδή οι έλληνες και οι ελληνίδες σε τράπεζες και μαξιλάρια…) κι
αρχίζουν να σκέπτονται τρόπους για το πώς θα γίνει το λίφτινγκ…
Όπερ μεθερμηνευόμενο, καθόλου δεν στεναχωριόμαστε που
κάποιοι έχουν οικονομικά αποθέματα, μιας κι ευτυχώς φαίνεται οτι νοιάστηκαν για
μας, διότι όλο και κάποιος πρέπει να δουλεύει σε αυτήν την ζωή, ώστε να τα
βρίσκουν έτοιμα οι υπόλοιποι…
Έτσι λοιπόν κι αντί για στερημένοι και μίζεροι, αρχίζουμε
να συμπεριφερόμαστε ως καλομαθημένοι και χαραμοφάηδες κληρονόμοι υποστηρίζοντας
την λογική του «φέρτα δω μπάρμπα να τα φάμε -ή και να τα αυγατίσουμε κιόλας,
που ξέρεις..-..». Άλλωστε όλοι οι σοβαροί άνθρωποι έτσι πρέπει να σκέπτονται,
σε αντίθεση με τους στερημένους που ως γνωστό, έλκονται από την παρακμή…. (και
την οικονομική, βεβαίως βεβαίως..)
Ο Πάνος Καμμένος αφού αποτυγχάνει να συσπειρώσει το κόμμα
του και κατ επέκταση τους ψηφοφόρους του με αυτά τα απίθανα εθνικιστικά που
λέει, παρατάει την πολιτική κι επειδή δεν είναι παιδί που μπορεί να φτουρήσει
ούτε στις επιχειρήσεις, ασχολείται με την συγγραφή, γράφοντας μυθιστορήματα
επιστημονικής φαντασίας και διεθνών συνομωσιών εις βάρος της χώρας μας…
Πρωταγωνιστής των έργων του είναι ο ανεξάρτητος «Πανκάν» ένας γεματούλης (στο
σουλούπι του συγγραφέα) γκαφατζής, ο οποίος, όπως ο γνωστός σε όλους Κλουζό, απ
όπου περνάει τα κάνει μαντάρα, πλήν όμως ο ανεξάρτητος «Πανκάν» ποτέ δεν
καταφέρνει να βρει τον φταίχτη με αποτέλεσμα να τρώει στο τέλος όλη την
καρπαζιά, όπως ο Βέγγος στις ταινίες του…
Παραδόξως, τα μυθιστορήματα εμφανίζουν πρωτοφανή εισπρακτική
επιτυχία με αποτέλεσμα να μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες, μεταξύ αυτών και
χωρών που ο συγγραφέας (λατρεύει να) μισεί, επειδή βλάφτουνε τα συμφέροντα της
πατρίδος μας…
Άλλες αντιμνημονιακές διαδηλώσεις δεν γίνονται στο
Σύνταγμα, μιας και η χώρα δεν υπογράφει πια άλλα μνημόνια. Άλλωστε, αυτό το
είχε κάνει σαφές και ο σημερινός πρωθυπουργός, δηλώνοντας προς πάσα κατεύθυνση
πως «αν ψάχνετε για μ…, να πάτε αλλού..» συμπληρώνοντας πως δεν έκατσε 10
χρόνια σπίτι του για να τον αδειάσει η Άγκελα ή όποια Άγκελα, ή όπως τέλος
πάντων την λένε… Συνεργάτες του πρωθυπουργού, σχολιάζουν πως είναι «έξυπνος ο
βλάχος» ενώ κι ο ίδιος μη έχοντας κανένα πρόβλημα ή κόμπλεξ ούτε με τους
βλάχους ούτε με την συγκεκριμένη έκφραση, μοιάζει να συμφωνεί..
Μερικοί εκδότες (;) επιμένουν -μέχρις σημείου εμμονής- να
εκδίδουν τα έντυπά τους προσδοκώντας σε κρατικές διαφημίσεις. Μα είμαστε στα
καλά μας;…
Ο Δήμος Θήρας καθιερώνει καθ’όλη την διάρκεια του 2013 free meals για
τους υπαλλήλους του, τους εξωτερικούς συνεργάτες καθώς και όλους όσους τυχαίνει
να περνάνε από τα γραφεία του, καθημερινά, και κατά την διάρκεια του ωραρίου εξυπηρέτησης
του κοινού. Τα γεύματα αποτελούνται από τοπικές λιχουδιές αλλά κατά καιρούς
σερβίρονται και μερικά ξενόφερτα όπως μουσακάδες, παστίτσια και γιουβαρλάκια. Η
προαναφερθείσα πρωτοβουλία πραγματοποιείται στο πλαίσιο του πρότζεκτ «Σαντορίνη
2013 – έτος γαστρονομίας» ενω στο γραφείο του δήμαρχου προσφέρονται δε
καθημερινά και καθ όλη την διάρκεια του έτους, ασύρτικο, μαυροτράγανο αλλά και
βισάντο, σε προκαθορισμένες όμως ποσότητες ώστε να μην φεύγουν όλοι ντίρλα απο
κει μέσα... χίκ.
Εμείς δε, επειδή είμαστε παιδιά του λαού, επιμένουμε να μαγειρεύουμε
μανέστρες (! καλά αυτό έχει γίνει το αστείο της παρέας..) καθώς και ψάρια. Έτσι
είμαστε εμείς οι ευκατάστατοι Θηραίοι. Αφού περάσουμε μια πολύ χλιδάτη μέρα, το
βράδυ γυρνάμε σπίτια μας και ρίχνουμε μια μανέστρα να έρθουμε στα ίσια μας και
να θυμηθούμε και την λαϊκή μας καταγωγή...
Σε αυτό το νησί πάντως δόξα το θεό, δεν χάνουμε τα
ενδιαφέροντά μας. Μια μας κυνηγάει ο εγκέλαδος μια η εφορία. Φέτος -μαζί με την
γαστρονομία- είναι η σειρά της εφορίας. Απο
το «shake with us..»
στο (wish you
won’t..) «pay like us…»
Μετά την ανέλπιστη και πρωτοφανή επιτυχία της τηλεοπτικής
σειράς για τον Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή, οι υπεύθυνοι των ελληνικών καναλιών
αγοράζουν καμιά δεκαριά σειρές ιδίας προέλευσης και με ανάλογο περιεχόμενο,
έτσι οι έλληνες αφού δεν εκτίμησαν το πόνημα του Σκάι για τον Κολοκοτρώνη και
την ιστορία μας, ξημεροβραδιάζονται βλέποντας τον Κεμάλ τον μεγάλο μεταρρυθμιστή,
τον Οζάλ το μεγάλο ποτήρι, την Τσιλέρ την υπάκουη, τον Τζέμ τον μεγάλο
οραματιστή, και τον Ερντοάν τον μεγάλο ισορροπιστή....
Μέχρι το τέλος της χρονιάς εμφανίζονται (με τον γνωστό
τρόπο των αλλεπάλληλων εμφανοεξαφανίσεων καθώς και του «που ναι η λίστα..»)
άλλες 15 λίστες σαν αυτή της Λαγκάρντ με τα ονόματα ελλήνων που δεν πλήρωναν ως
όφειλαν φόρους, και όχι μονο. Όλες οι λίστες έρχονται απο το εξωτερικό, κατά
πρώτων για να συνειδητοποιούμε όλο και καλύτερα ποιός κάνει κουμάντο σε αυτήν
τη χώρα και κατά δεύτερον γιατί οι εγχώριες αρμόδιες υπηρεσίες ιδέα δεν έχουν
γι αυτά τα πράγματα... Ο Τύπος επωφελείται της ευκαιρίας κι έτσι κάθε δευτερη Πέμπτη
δημοσιεύει κατ αποκλειστικότητα απο μια λίστα, ενω το αρχείο διανέμεται και σε
σιντί ή στικάκι, ανάλογα με την επιθυμία του αναγνώστη. Ο ηλεκτρονικός τύπος
δε, πιο «προχωρημένος» τις δίνει ελεύθερες για download…
Άλλωστε, οι λίστες δεν έχουν πνευματικά δικαιώματα κι
όποιος θέλει δημοσιεύει κι απο μια και το πολύ πολύ να τον συλλάβουν για μια
δυό μέρες, με ελαφρύτερες κατηγορίες απ ότι να σε συλλάβουνε να πουλάς πλαστά
σιντί.
Οι συνδικαλιστές, όσοι έχουν απομείνει στην Θατσερική
εποχή που ζούμε, δεν φωνάζουν πια γιατί και που φώναζαν τελευταία δεν
συγκινούσαν κανέναν, οπότε συμβιβάζουν πλέον τις καταστάσεις αποκλειστικά απο
τα γραφεία τους και με τα κομπιουτεράκια στα χέρια... Ορισμένοι δε δεν μπορούν
να προσαρμοστούν εύκολα στην αλλαγή μιας και πολύ τους άρεσαν οι λαοσυνάξεις κι
εκείνοι απο πάνω να βγάζουν λόγο, κι όταν γύριζαν στο σπίτι τους ένοιωθαν πολύ
μεγάλο ενθουσιασμό που δύσκολα μπορεί να πηγάσει απο κάπου σήμερα...
Άλλωστε και οι διαμαρτυρόμενοι έχουν ακριβύνει και δεν
μπορείς να βρεις άνθρωπο, ούτε καν οικονομικό μετανάστη, να σου διαμαρτύρεται
αξιοπρεπώς για ενα τρίωρο με λιγότερα απο 20 ευρώ...
Κατά καιρούς, during 2013 διάφορες βίλες πάντοτε, καταλαμβάνονται και
απολαμβάνονται απο τους καταληψίες πλήν όμως ακολουθούνται απο θεαματικές
απο-καταλήψεις οι οποίες όμως γενικότερα δημιουργούν ενα κατα(θ)λιπτικό εντελώς
φαινόμενο... Τίποτε το φοβερό. Μακάρι όσα κτήρια είναι δυνατό, να μετατραπούν
σε οργανωμένος και τυπικώς διοικούμενους χώρους δημιουργίας για τους πολίτες..
Εν τω μεταξύ, όταν είμαι στις μαύρες μου και θέλω να
γελάσω βλέπω βιντεάκια της χρυσής αυγής. Αυτό απ οτι φαίνεται απο τα
στατιστικά, το κάνουν εντυπωσιακά πολλοί άνθρωποι, για τους δικούς του λόγους ο
καθένας, αλλά δεν το «φωνάζουν» κιόλας...
Οι διανοούμενοι, με την ανάλογη φρασεολογία, καταδικάζουν
το φαινόμενο, ο «απλός λαός» κάνει την πλάκα του και γενικώς εμένα η κατάσταση
(πέρα απο την ανάλυση του «πώς φτάσαμε εδω που φτάσαμε..»..) μου θυμίζει μια
εποχή της δεκαετίας του 80 όπου όλοι σχεδόν κι απο περιέργεια έβλεπαν τις
φτηνές σε παραγωγή και περιεχόμενο βιντεοταινίες, πλήν όμως δημοσίως έκαναν οτι
δεν τις ήξεραν ενω καταδίκαζαν την αισθητική τους (καθώς και όσους τις
έβλεπαν..) Εποχή ήταν, και πέρασε... Μέρος της πραγματικότητάς μας και τότε, δεν
μπορούσες να το πάρεις και πολύ στα σοβαρά...
Μετά τον Ζεράρ Ντεπαρτιέ (του οποίοι οι Γάλλοι του κόβουν
το τιμητικό «Ντέ» και τον φωνάζουν στο εξής σκέτο «Παρτιέ» ενω οι Ρώσοι
«Παρτιόφσκι») κι άλλοι ευρωπαίοι
ηθοποιοί, μοντέλα, τηλεπαρουσιαστές, και γενικά άνθρωποι της σόου μπίζ εγκαταλείπουν
τις πατρίδες τους καθώς και τα δικαιώματα που τους δίνουν οι χώρες τους ως
πολίτες τους, και αποκτούν την υπηκοότητα άλλων χωρών, προκειμένου να γλιτώσουν
μερικά (ή και αρκετά σε κάποιες περιπτώσεις ευρώ...). Το κόλπο είναι ευφυές!
(προφανώς συμπεριφέρονται κι άλλοι έξυπνα αυτήν την εποχή, οχι μόνον οι
έλληνες..) μιας ο λαός στρέφεται εναντίων των «άπληστων και ασυνείδητων
παλιοσειρών» ηθοποιών και ανακαλύπτει και αναδεικνύει νηφάλιους νέους οι οποίοι αισθάνονται περήφανοι
να δουλεύουν στις και για τις πατρίδες τους.
Μετά τον Ντεπαρτιέ «κι ιλ α παρτί ντε λα πατρί..» κι άλλοι
ηλικιωμένοι Γάλλοι ηθοποιοί γίνονται ρόμπες λόγο των νεοφιλελευθέρων ιδεών τους
-ως αποτέλεσμα της επήρειας του αλκοόλ- καθώς και της τσιγκουνιάς.
Οι τιμές των ακινήτων όσο έπεσαν έπεσαν και για αρκετό
καιρό μένουν εκεί που είναι. Απολύτως λογικό εάν σκεφτεί κανείς οτι η χώρα έχει
γεμίσει ακίνητα, ενω παλαιότερα, που είχαμε βέβαια διαφορετικές ανάγκες, μέναμε
όλοι αντάμα... Φαντάζομαι, πως, όπως όλα τα πράγματα θα ρυθμιστούν κι αυτές
(απο μόνες τους, στην Ελλάδα βρισκόμαστε...) με τους μεγάλους κερδισμένους να
είναι κατά κανόνα, όσοι κυκλοφορούν στις στραβές με ρευστό... Απο την άλλη, ποιος
φταίει που κάποιοι την είχαν δεί «μονόπολη»; (το παιχνίδι εννοώ...)
Σαφώς οτι είναι να κάνει θα το κάνει ο ιδιωτικός τομέας.
Τι περιμένετε, να σας επαναπροσλάβει το δημόσιο; Αυτά δεν τα λέει ούτε ο
Τσίπρας..
Όσο για τους «επενδυτές» δεν φαντάζομαι πια οτι είμαστε η
μοναδική στον κόσμο χώρα που δείχνει ενδιαφέρον στις επενδύσεις (πλήν όμως τα
αρκετά τελευταία χρόνια κάναμε οτι περνούσε απο το χέρι μας για αποτρέπουμε το
ενδεχόμενο..) οπότε η αλλαγή της νοοτροπίας καθώς και τα αδειανά ταμεία μπορούν
να αποτελέσουν ενα σοβαρούτσικο επιχείρημα στο γιατί μας αλλάξανε τον αδόξαστο
πρωί μεσημέρι βράδυ, με το να μας επαναλαμβάνουν
ποιοί πολιτικοί κυνηγάνε με την απόχη τους επενδυτές.. Οι οποίοι προφανώς στην
Ελλάδα θα πρέπει να βλέπουνε τις ευκαιρίες της ζωής τους μιας κι αποκλείεται να
ταξιδεύουν σε άλλες χώρες και να σκέπτονται βάση συγκριτικών πλεονεκτημάτων..
Το οτι αρκετοί από τους περίφημους «ξένους επενδυτές»
αποσύρουν εσχάτως το ενδιαφέρον τους από διαγωνιστικές διαδικασίες για την
αξιοποίηση ακινήτων ή και κινητών ιδιοκτησιών του ελληνικού δημοσίου, αυτό που
τουλάχιστο μπορεί να μας «πεί», και χωρίς να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες των
διαγωνισμών, είναι πως δεν χρειάζεται να «σκάμε μπαλόνια» από την χαρά μας επί
τη εμφανίσει τους, αλλά μάλλον να παρουσιαζόμαστε με ρεαλιστικούς όρους στις
διαπραγματεύσεις μας, μακριά και πέρα από νοοτροπίες περί «υποτέλειας». Αυτό
βέβαια, κι από την άλλη δε σημαίνει ότι θα πρέπει να μας πιάσουν και κορόιδα
ενδεχόμενοι αεριτζήδες..
Πέρα βέβαια απο τους «ξένους επενδυτές - καλοσήρθε το δολάριο
..» κλπ, κοιτάξτε και λίγο τους εγχώριους επενδυτές και μικροεπενδυτές που τους
ισοπεδώνετε σε πολλές περιπτώσεις...
Το θέμα δεν είναι να συζητάμε σε ποιούς (ναι ή οχι σε ελεύθερους
επαγγελματίες κλπ) θα δίνεται το επίδομα του ταμείου ανεργίας. Αλλά το πως θα
γίνει να μην χρειάζετε να δίνεται καθόλου..
Ε, άμα χρωστάνε (μεταξύ άλλων δαιμονίων..) και προφανώς
πολλά, ας κάτσουνε και λίγο φυλακή, κυρίως για να μην τους βλέπει ο κόσμος έξω
και νομίζει οτι ζούμε σε χώρα «μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώσετε»…
Το οτι κοντεύουν να μπούν φυλακή τα μισά ΒΠ (βόρεια
προάστια, σιγά το .. Μπέβερλυ Χίλς...) εμένα τουλάχιστο δεν με εκπλήσσει. Απο
ενα σημείο και μετά, φαινότανε οτι εκεί πάνε τα πράγματα, με δεδομένο πως
«έπεσε κρίση» κι ακόμη κι οι δικαστικοί συγκλίνουν στο ότι «εδω έχουμε φτάσει
στο σημείο να πεινάει κόσμος, οπότε τέρμα τα μεγάλα και πολλα πολλά
καραγκιοζλίκια...»
Διότι, τι είναι και η φυλακή;... σαν ενα κουτάκι στην
μονόπολη, είναι που αλλοίμονο έτσι και στο φέρει η στραβή ζαριά. Βέβαια, αυτός
ο κίνδυνος δεν είναι το αποτέλεσμα μιας απλής και συμπτωματικής ατυχίας, αλλά
προφανώς αλαζονείας και απληστίας, η οποία ως γνωστό και σε πολλές περιπτώσεις,
πληρώνεται, κυρίως, και πέρα από την «μαρίδα» από όσους είναι υπερεκτεθειμένοι…
Βλέποντάς το αλλιώς το ζήτημα, θα μπορούσαμε να πούμε οτι
κι οι υπάλληλοι των φυλακών κι οι δεσμοφύλακες, βαρέθηκαν τόσα χρόνια να την
βγάζουνε με τα «αποβράσματα» της κοινωνίας, με λόου κλάς και μπάτζετ
κλεφτρόνια, αλλοδαπούς, τσαντάκηδες, πρεζάκηδες, βαποράκια, νταβατζήδες,
«προστάτες», γύφτους κλπ, κι αποφάσισαν στο πλαίσιο των γενικότερων
ανακατατάξεων που συντελούνται στην χώρα μας, να κάνουν «απγκρέιντ» στο επαγγελματικό
τους στάτους, πιάνοντας καμία τριανταριά μέλη του εγχώριου τζέτ σετ,
προκειμένου να κάνουν καλύτερες παρέες, δημόσιες σχέσεις αλλά και να μάθουν
μερικά πολύτιμα μυστικά που θα τους βοηθήσουν ώστε να γίνουν κι εκείνοι μια
μέρα πετυχημένοι τρέιντερς και να μην ασχολούνται με τον κάθε άσχετο και
επικίνδυνο κακοποιό.... Σύμφωνα με το σκεπτικό τους, αφού δεν μπορούμε να
ρθουμε εμείς σε σάς, θα έρθει η μέρα που θα ρθείτε εσείς σε μας..
Οι έμποροι και οι ιδιοκτήτες εμπορικών καταστημάτων στα
κέντρα των μεγάλων πόλεων επιμένουν να επισημαίνουν οτι εξ αιτίας της μη καλής
καθαριότητας των εμπορικών δρόμων ο κόσμος δεν καταναλώνει όπως κατανάλωνε.
Το γεγονός οτι έχουμε «τιγκάρει» τα σπίτια μας καθώς και
το οτι τα χρήματα την σήμερον ημέρα βγαίνουν πιο δύσκολα, προφανώς δεν το έχουν
(συν)υπολογίσει οι έμποροι οι οποίοι αποδίδουν τα κεσάτια τους, στα χαρτόκουτα
και τα καφάσια των δημάρχων ..
Μόδα είναι θα περάσουν και τα «ενεχυροδανειστήρια» που
έχουν ξεφυτρώσει σαν
-κακόγουστα- μανιτάρια από γωνιά σε γωνιά…Ειδικά στα
δύσκολα, όσο μπορούμε να «ανακεφαλαιοποιούμαστε» μεταξύ μας, είναι ότι
καλύτερο…
Γιατί τα μισά αεροδρόμια της χώρας έχουν ονόματα και
επώνυμα (ωραιότατα και ταιριαστά) και τα άλλα οχι; Να δώσετε και στα
υπόλοιπα...
Νέοι και καλοί αθλητές αναδεικνύονται στην χώρα μας.
Μακάρι να αναδεικνύονται όλο και περισσότεροι. Και τεχνοκρατικά να το δεις,
υπάρχει καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν;
Και καλά τα στάδια και οι εγκαταστάσεις, ακμάζουσες και
παρακμάζουσες των ολυμπιακών αγώνων, το θέμα είναι πέρα απο τα κτήρια να
κοιτάμε και να κατανοούμε τις ανάγκες των ανθρώπων...
Επίσης πολλοί έλληνες φοιτητές διακρίνονται στο εξωτερικό.
Ήσυχα και όμορφα και χωρίς ταρατατζούμ. Μια χαρά.. Ανέκαθεν φημιζόμασταν οτι
είμαστε ξύπνιος λαός (ναι, αλλά αυτό πιθανότατα να προέκυπτε απο την πειθαρχία
και την υπομονή και οχι την ευμάρεια...)
Η δεη ολοκλήρωσε και θα λειτουργήσει μέσα στο 2013 ενα
όμορφο, καλοφτιαγμένο και καλοσχεδιασμένο ως προς την απόδοσή του,
υδροηλεκτρικό έργο. Καιρός ήτανε. Αμάν πια με τους λιγνίτες.. Και να πώ οτι
είμαστε και χώρα χωρίς θάλασσες...
Άλλο θέμα. Είπαμε να περιοριστεί το κράτος αλλά αυτό δεν
σημαίνει να παρακμάσει. Δηλαδή, χάθηκε ο κόσμος να γίνουμε πχ Ελβετία και
Μονακό; Πρέπει σώνει και καλά να γίνουμε κάτι χειρότερο;
Το 2013 τα προβλήματα με τις παροχές δημόσιων υπηρεσιών
υγείας λύνονται, προσλαμβάνεται ή μετατίθεται προσωπικό εκεί που χρειάζεται,
ενω και ο ΕΟΠΠΥ τακτοποιεί τα ταμειακά και τις πληρωμές του. Όλα δουλεύουν
ρολόι. Τόσο ρολόι που οι πολίτες στα δημόσια νοσοκομεία δεν χρειάζεται πλέον να
δώσουν φακελάκι ενω δεν ταλαιπωρούνται καθόλου στην όλη εξυπηρέτησή τους. Εάν
δεν υπήρχε δηλαδή ζήτημα μειωμένων αποδοχών των εργαζομένων, το εγχώριο σύστημα
θα κόντευε να ξεπεράσει σε ποιότητα και οργάνωση κι αυτό της Αγγλίας…
Μερικά περιφερειακά ΚΥ κλείνουν, διαγράφονται δηλαδή απο
τους καταλόγους, μιας και κανείς δεν ήξερε οτι υπήρχαν..
Ακόμη και στην παράδοση εμείς οι έλληνες τα μπερδέψαμε. Ή
που την βλέπουμε πολύ φολκλόρ, ή τίποτα... Φαντάζομαι οτι, κι αυτό, θα μας
περάσει... Το συνδυαστικό μοντέλο πάντως με δυσκολία το χειριζόμαστε στις
περισσότερες περιπτώσεις, και πάλι καλά να λέμε που υπάρχουν σύγχρονες
ξενοδοχειακές υπηρεσίες σε συνδιασμό με όμορφα και περιποιημένα περιβάλλοντα
στη χώρα μας...
Προφανώς άμα το υπουργείο Πολιτισμού μοίραζε τα λεφτά του
σωστά τόσα χρόνια, θα είχαμε λιγότερα προβλήματα και ενδεχομένως να μην
απαιτούνταν σήμερα η ιδιωτική πρωτοβουλία (με την οποία μια χαρά τα πάμε...)
για να δουλέψουν κρατικοί φορείς και δομές. Μιας και οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες
έχουν, κι ευτυχώς για εκείνες, κι άλλες σοβαρές δουλειές να κάνουν απο το να
βγάζουν απο την τσέπη τους εκατομμύρια να υποστηρίζουν αυτά που θα έπρεπε να
έχει υποστηρίξει το κράτος... Ας προσέχαμε. Το μόνο που μπορούμε και πρέπει να
ευχηθούμε, οτι είναι να γίνει, να γίνει, τουλάχιστο γρήγορα...
Η κατάσταση πάντως στα κρατικά, αλλά και τα ιδιωτικά
Μουσεία βελτιώνεται θεαματικά, με το 2013 να αποτελεί έτος σταθμό να την
ουσιαστική ανασυγκρότηση της χώρας σε αισθητικό κυρίως επίπεδο...
Εκεί άλλωστε είχαμε υποστεί το μεγαλύτερο πλήγμα τα
τελευταία χρόνια...
Περισσότερο απ όλα, το πρόβλημα, ήταν (ή, κάποιοι το εντόπιζαν
τουλάχιστο ως τέτοιο..) κυρίως, αισθητικής.
Η χρονιά, γενικώς προβλέπεται ωραιότατη για όσους ξέρουν
να δουλεύουν όμορφα, σωστά και τακτοποιημένα για το όφελος της οικογένειάς τους,
του περιβάλλοντός τους και εν γένει του συνόλου.
Καλή χρονιά σε όλους. Με υγεία, καλή διάθεση, ερωτισμό και
δημιουργικότητα.
Αυτό το .. hangover
άλλωστε, κάπως έπρεπε να το διαχειριστούμε.
ΥΓ Τον «καζαμία» ή το κείμενο αυτό, το χρώσταγα στον εαυτό
μου, και με την ολοκλήρωσή του είναι σαν να εκπληρώνω μια υπόσχεση.
Δεν ξέρω εάν θα υπάρξει επόμενος, δεν εχω καμία τέτοια «φιλοδοξία»,
αλλά ακόμη κι αν κάποια στιγμή γραφτεί κάτι ανάλογο θα πρόκειται για κάτι
διαφορετικό και πιο σύντομο σε έκταση.
Επίσης, το πιο σημαντικό μάθημα του 2012 για μένα είναι
πως οτι δώσεις, παίρνεις τελικά.
Ο καζαμίας είναι ένα κείμενο γραμμένο με χιούμορ και καλό
είναι να το δεί κανείς έτσι.
January, 2013
