Το «μικρό έγκλημα» προβάλει το Cine Villagio στο Καμάρι.
Μια ταινία γεμάτη Σαντορίνη και Θηρασιά μιας και γυρίστηκε πέρσι το καλοκαίρι στην δεύτερη!

Η ιστορία έχει ως εξής, ο Λεωνίδας είναι ένας νέος αστυνομικός που έχει μετατεθεί σε ένα πανέμορφο αλλά απομονωμένο νησί του Αιγαίου. Οι επαγγελματικές του προκλήσεις περιορίζονταν στο να τοποθετεί στις ερημικές παραλίες πινακίδες «απαγορεύεται ο γυμνισμός», μέχρι την ημέρα που θα ανακαλύψει στον γκρεμό το πτώμα ενός γέρου. Έτσι, ο νεαρός αστυνομικός πρέπει να βρει απαντήσεις σε σημαντικά ερωτήματα που αφορούν στο έγκλημα(;) αλλά και την ίδια του τη ζωή.

Την σκηνοθεσία έχει κάνει ο Χρίστος Γεωργίου. Με τους Άρη Σερβετάλη, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ράνια Οικονομίδου, Αντώνη Κατσάρη, Αρτώ Απαρτιάν, Ελένη Κοκκίδου κ.α.

Η ταινία προβάλλεται από απόψε 23 Απριλίου μέχρι και την άλλη Τετάρτη 29 του μήνα.
Για πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνείτε με το Cine Villagio στο 22860 32800

Για την ταινία εχουν γράψει,

Η ταινία Μικρό Έγκλημα, μια ρομαντική ταινία μυστηρίου δίπλα στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου, είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Χρίστου Γεωργίου κι αποτελεί συμπαραγωγή μεταξύ Ελλάδας, Γερμανίας και Κύπρου.


Ο Λεωνίδας (Αρης Σερβετάλης), έχει μόλις αποφοιτήσει από τη Σχολή Αστυνομικών κι έχει μετατεθεί σ’ ένα πανέμορφο, πλην όμως μικρό κι απομονωμένο νησί του Αιγαίου. Οι επαγγελματικές του προκλήσεις περιορίζονται στο να τοποθετεί πινακίδες «Απαγορεύεται ο Γυμνισμός» στις ερημικές παραλίες του νησιού. Θέλει ν’ αναλάβει ευθύνη, αλλά δεν έχει αντικείμενο, οπότε, κατά κύριο λόγο, βαριέται και κάνει υπομονή.

Η Αγγελική (Βίκυ Παπαδοπούλου), είναι η πιο διάσημη κόρη του νησιού, αλλά ζει στην Αθήνα. Είναι η παρουσιάστρια της πρωινής εκπομπής «Καλή, Καλή σας Μέρα» κι έχει μόλις πάρει το μεγάλο τηλεοπτικό βραβείο για τη δουλειά της. Είναι όμορφη, νέα, επιτυχημένη και δημοφιλής, κι αν κάτι της λείπει, αυτό σίγουρα δεν είναι η ζωή στο νησί. Οι ντόπιοι, ωστόσο, παρακολουθούν τελετουργικά την εκπομπή στο καφενείο και θαυμάζουν τη συντοπίτισσά τους: δική τους, αλλά ταυτόχρονα επιθυμητή κι απρόσιτη. Οι συνθήκες θ’ αλλάξουν όταν ο Λεωνίδας θ’ ανακαλύψει στον γκρεμό το πτώμα του γέρου Ζαχαρία. Πώς πέθανε ο γέρος και γιατί στην τελευταία του στιγμή χαμογελούσε; Ηταν ατύχημα ή, όπως υπαγορεύει το ένστικτο του Λεωνίδα, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά;

Ξαφνικά ο νεαρός αστυνομικός πρέπει να βρει απαντήσεις σε σημαντικά ερωτήματα: Γιατί ο Αρχηγός της Αστυνομίας μοιάζει τόσο αρνητικός προς την έρευνα του Λεωνίδα; Γιατί η Γιατρός / Πάρεδρος της κοινότητας έχει στο σαλόνι της τη μακέτα ενός μεγάλου ξενοδοχειακού συγκροτήματος; Γιατί το βράδυ μετά το θάνατο του Ζαχαρία, η Αγγελική επιστρέφει εσπευσμένα στο νησί; Τέλος, υπάρχει περίπτωση αυτή η κοπέλα που μοιάζει να τα έχει όλα, να θέλει και τον Λεωνίδα; Όπως ο κάθε κάτοικος του νησιού, που ερμηνεύει το θάνατο του Ζαχαρία σε συνάρτηση με τον εαυτό του, έτσι κι ο Λεωνίδας θα χρησιμοποιήσει τις εμπειρίες του για να σχηματίσει τη δική του εκδοχή για το τι ακριβώς συνέβη με τον Ζαχαρία, αλλά και με τη δική του ζωή, όπως ξαφνικά ανατράπηκε, μέσα στην ησυχία του καταγάλανου Αιγαίου.

O σκηνθέτης Χρίστος Γεωργίου μιλά για το "Μικρό Έγκλημα"

Το Μικρό Έγκλημα είναι μια δυνατή, απλή ιστορία σ’ ένα όμορφο περιβάλλον. Μια ανθρώπινη ιστορία, με χιούμορ, δυνατή αφηγηματική δομή και με τη δυνατότητα εντυπωσιακού οπτικού στυλ. Πιστεύω ότι το Μικρό Έγκλημα είναι μια διασκεδαστική, ζεστή και όμορφη ταινία.

Βασική μου πρόθεση, ως σκηνοθέτης, θα είναι να είμαι αληθινός προς το σενάριο και την ισορροπία ευαισθησίας, ζεστασιάς, χιούμορ και ανθρωπιάς, με τα οποία παρουσιάζει την ιστορία και τους χαρακτήρες του.

Ο πρωταγωνιστής, ο Λεωνίδας, είναι ο νέος αστυνομικός στη μικρή πόλη. Απρόθυμα παίρνει μετάθεση σ’ ένα μέρος όπου θα προτιμούσε να μη βρίσκεται. Έτσι είναι το τέλειο άτομο για να δράσει ως οδηγός μας. Μας δίνει το ιδανικό σημείο εκκίνησης. Ένα κενό φύλλο χαρτιού, χωρίς να υπάρχει γνώση του μέρους, ή των ανθρώπων. Μ’ αυτήν την έννοια ταυτιζόμαστε μαζί του ολοκληρωτικά, μιας και είναι ακριβώς σαν κι εμάς. Με τον αφελή κι ελαφρώς αδέξιο τρόπο του αρχάριου και του ξένου, ο Λεωνίδας αρχίζει την έρευνα. Κι αντί να συλλέγει στοιχεία, μαθαίνουμε για τους ανθρώπους της μικρής πόλης, τις επιθυμίες, τις φιλοδοξίες και τους φόβους τους. Τις θεωρίες συνωμοσίας του ιδιοκτήτη της Ταβέρνας, τα έργα ανάπτυξης του πάρκου νερού της Δημάρχου, την εμμονή του Αρχηγού της Αστυνομίας με το ψάρεμα, την επιθυμία απόδρασης του παιδιού με το BMX. Μέσα από την κωμωδία, η ταινία θα μας διασκεδάσει, με χαρακτήρες που είναι αστείοι αλλά επίσης ζεστοί κι ανθρώπινοι και που μας θυμίζουν τους εαυτούς μας.

Η φιλοδοξία είναι το κοινό θέμα σ’ αυτό το σενάριο. Οι φιλοδοξίες του Λεωνίδα να γίνει αστυνομικός στη μεγάλη πόλη, οι φιλοδοξίες της Νίκης να γίνει διάσημη τηλεπαρουσιάστρια, η φιλοδοξία του Ζαχαρία να επιτύχει στην Αυστραλία. Μέσα από τις προσπάθειες των χαρακτήρων να κάνουν τον κόσμο τους λίγο καλύτερο, κάτι με το οποίο όλοι ταυτιζόμαστε, βλέπουμε ότι συχνά οι στόχοι που θέτουν για τον εαυτό τους ίσως δεν επιτευχθούν ποτέ, αλλά καθώς ζουν προς αυτούς τους στόχους, ορίζουν έτσι και τις ζωές τους. Κατά τον Τζον Λένον, «Η αληθινή ζωή είναι κάτι που σου συμβαίνει ενώ έχεις άλλα σχέδια.»
Το Μικρό Έγκλημα παρουσιάζεται ως μια ρομαντική κομεντί, αλλά όπως κάθε καλή κωμωδία έχει στο κέντρο της κοινωνικά θέματα με τα οποία μπορούμε να ταυτιστούμε όλοι.

«Μη μου το παίζεις εμένα Άγγελος Ρούσσος» Δηλαδή, και ναι και όχι, και ναι μεν αλλά, και ίσως πάλι όχι, και θα δούμε, και μπορεί, και ίσως και αν…..
Η παραπάνω ατάκα -γνωστό άλλωστε- κυκλοφορούσε στη Σαντορίνη το προηγούμενο διάστημα για να υποδηλώσει την αναποφασιστικότητα κάποιου να πάρει μια απόφαση.
Η εν λόγω ατάκα χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον μεταξύ ζευγαριών προκειμένου να πιεστούν καταστάσεις και να δρομολογηθεί το τελικό αποτέλεσμα.
Σε πολλές περιπτώσεις το αποτέλεσμα των πιέσεων ήταν ένα τρικούβερτο γαμήλιο γλέντι, σε κάποιες άλλες ένας τρικούβερτος χωρισμός, με ότι ακολουθεί την κάθε περίπτωση. Ευχές και φιλιά στην πρώτη, αναθεματισμοί και φάσκελα στην δεύτερη.

Αυτά όμως τελείωσαν. Μιας και o δήμαρχος πήρε την απόφασή του και την ανακοίνωσε. Χθες 21.4.2009 δηλώνοντας : "ξανακατεβαίνω για να ολοκληρώσω το έργο μου και για να αποτρέψω επικίνδυνους σχεδιασμούς που γίνονται εις βάρος του νησιού".


Απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων ο κ. Ρούσσος διευκρίνισε μεταξύ άλλων ότι «έχουμε πολλά έργα που είτε είναι δημοπρατημένα, είτε αναμένεται να δημοπρατηθούν»
(σ.σ. αναφερόμενος στα έργα που θέλει να τελειώσει), ότι τον συνδυασμό θα στελεχώσουν νέα πρόσωπα από τον επιχειρηματικό χώρο (εδώ που τα λέμε, όλοι επιχειρηματίες είμαστε, και κουβαρίστρες να πουλάς στους περαστικούς, επιχειρηματίας -μπορείς- να αποκαλείσαι), ενώ σε ότι αφορά τους πρώην συνεργάτες και αντιδημάρχους του, τους ευχαρίστησε για την βοήθειά τους στις προηγούμενες εκλογές και ευχήθηκε το κενό που άφησαν να αναπληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο.
Για την σχέση του με τον Χαράλαμπο Δαρζέντα είπε ότι τηρήθηκε η προεκλογική συμφωνία που είχαν κάνει στις προηγούμενες εκλογές (παραχωρήθηκαν στον κ. Δαρζέντα 2 δημοτικές επιχειρήσεις προκειμένου να στηρίξει τον συνδιασμό του δήμαρχου) κι οτι δεν έχει γίνει συζήτηση σχετικά με τις επόμενες.
Για την σχέση του με τον Χρύσανθο Ρούσσο είπε ότι ο έπαρχος της Σαντορίνης τον διαβεβαίωσε πως από την στιγμή που αποφάσισε να κατέβει ο ίδιος (σ.σ. ο δήμαρχος) τότε εκείνος κάνει πίσω( σ.σ. ο έπαρχος).
Για την σχέση του με το Πασοκ είπε ότι αν θέλει το κόμμα, ο ίδιος δέχεται την στήριξη αν του την δόσουν, σημείωσε όμως ότι πρόκειται για ανεξάρτητο συνδιασμό κι όπως είπε χαρακτηριστικά «θα ζητήσω την στήριξη όλων(!) των κομμάτων……»




Δήμαρχος με το.. ζόρι!
ή «όχι για μένα… για τους καημένους τους συνεργάτες μου…» αν κατάλαβα καλά….

Οι συνεργάτες μου, μου έλεγαν «δήμαρχε βγές να μιλήσεις για να ξέρουμε τι θα κάνουμε!» (σσ μην μας πάρεις δηλ. στο λαιμό σου και μείνουμε πολιτικά πεντάρφανοι και ψαχνόμαστε τελευταία ώρα….)
Με την παραπάνω πάντως φράση «δήμαρχε βγές να μιλήσεις για να ξέρουμε τι θα κάνουμε» ο κ. Ρούσσος απάντησε στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων στο γιατί επέλεξε τον συγκεκριμένο χρόνο για να κάνει την ανακοίνωσή του. Οι συνθήκες είχαν ωριμάσει όπως είπε και δεν υπήρχε λόγος να διατηρείται η αγωνία που κάποιοι ΄, όπως είπε, είχαν καλλιεργήσει.


Από την άλλη πλευρά,

Όπως είχε γίνει γνωστό, οι δύο πρώην συνεργάτες, φίλοι και αντιδήμαρχοι του Άγγελου Ρούσσου, οι κύριοι Αργυρός και Σιγάλας με σημερινή τους ανακοίνωση ασκούν σκληρότατη κριτική στον δήμαρχο για την απόφασή του να θέσει εκ νέου υποψηφιότητα, υποστηρίζοντας ότι η δήλωσή του σχετικά με τα έργα που θέλει να ολοκληρώσει είναι προφάσεις εν αμαρτίες.
Στην επιστολή τους αναφέρονται στα ημιτελή έργα του νησιού, μεταξύ άλλων στην διαχείριση των απορριμμάτων που δεν έχει προχωρήσει, καθώς και στο θέμα των μόλων που έμεινα στη μέση, λέγοντας ότι αυτά και πολλά άλλα αποτελούν ευθύνη του δημάρχου.

Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει και τα συγκρίνει ….
Η επιστολή τους πάντως είναι εντυπωσιακά σκληρή, μιας και δεν δίστασαν να κάνουν σύγκριση της χθεσινής μέρας της ανακοίνωσης με την ημέρα του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών! (21η Απριλίου) Και μόνο η αναφορά πάντως (μπρρρρ!!!) ,η σύγκριση δηλαδή, μας θυμίζει παλαιοκομματικές νοοτροπίες, αναχρονιστικά κόμπλεξ και μια αδικαιολόγητα φιλοπόλεμη διάθεση που καθώς φαίνεται κάποιοι κουβαλούν ακόμα....

Μ' αυτά τα πράματα δεν είναι να κάνεις ούτε πλακίτσα….

Σχετικά με την ανακοίνωση πάντως,
στις περισσότερες περιπτώσεις -τι να κάνουμε μας αρέσει δεν μας αρέσει ετσι έχουν τα πράγματα- το θέμα δεν είναι τι λες, αλλά πως το λες. Γιατί, και δίκιο να έχουν οι κύριοι Αργυρός και Σιγάλας, με τον τρόπο που το εκφράζουν είναι πολύ πιθανό να δυσκολευτούν να το …. βρουν.

Πάσχα στη Σαντορίνη με πολύ μπουμ μπούμ.
ή κυνηγώντας τον επιτάφιο…
«έθιμα» είναι αυτά….!


Η μόνη δημόσια ένσταση που εξέφρασα , φέτος, σχετικά με τα «έθιμα» του ελληνικού Πάσχα ή ακόμη καλύτερα με τον τρόπο που κάποιοι εκφράζουν το «θρησκευτικό(!)» τους συναίσθημα ήταν το ότι είπα σε μια παρεούλα παιδιών το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής και λίγο πρωτού βγει ο επιτάφιος να μην ρίχνουν βεγγαλικά και βαρελότα, γιατί εκείνη ήταν ώρα πένθους και θλίψης και όχι χαράς. «ρε παιδάκια, μη ρίχνεται τέτοια ώρα μ’αυτά τα πράματα, ο επιτάφιος βγαίνει, δεν είναι ανάσταση. Ο χριστούλης έχει πεθάνει και ο κόσμος τούτη την ώρα πενθεί -και σκέπτεται- , αύριο να τα ρίξετε που θα αναστηθεί…» όχι τίποτε άλλο δηλαδή και πάλι εντός της
(εγ)κατεστημένης πραγματικότητας, αλλά, λίγο, να κρατάμε τα προσχήματα… όπως σε κάθε πράγμα άλλωστε…

Το ότι δεν κάνουμε μπαμ – μπούμ πάντως την Μ. Παρασκευή θα έπρεπε να το έχουν πει στα παιδάκια οι γονείς τους.
Μην κάνουμε κι όλα τα πράγματα «δε βαριέσαι, παιδάκια…»

Φέτος, είπα να απέχω από τις ενστάσεις, να μην σχολιάσω τίποτε απ’ όσα δεν μου αρέσουν κι αισθάνομαι ότι χαλάνε και προσβάλουν τα γούστα μου -για να μην πω την αισθητική μου ή το θρησκευτικό μου συναίσθημα και το «βαρύνουμε» το πράγμα-
προτιμώντας να κάνω την δικιά μου Μεγαλοβδομάδα και το δικό μου Πάσχα. Προτίμησα λοιπόν, τις περισσότερες από τις λειτουργίες να τις παρακολουθήσω από την τηλεόραση. Απλά το προτίμησα. Γούστα είναι αυτά.
Για τους χρόνου πάλι, βλέπουμε.

Το Πάσχα άλλωστε όπως και κάθε τι άλλο είναι μια πολύ προσωπική επιλογή.

Πάντως κατά κοινή ομολογία, στη Σαντορίνη, αν θέλει κανείς να ζήσει την θρησκευτική κατάνυξη σε ένα ήσυχο περιβάλλον, μπορεί να παρακολουθήσει τις λειτουργίες στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην κορυφή του βουνού του Πύργου. Έστω και μια φορά να το βιώσει κανείς, αποκτά μέτρο σύγκρισης.


Σε ότι αφορά πάντως τη διαδικασία της περιφοράς του επιταφίου, για μια ακόμη φορά, πολλοί ακολούθησαν, ελάχιστοι έψελναν, αρκετοί μιας και συναντήθηκαν ύστερα από καιρό έλεγαν τα νέα τους, άλλοι γύρευαν τους φίλους τους μιας και τους έχασαν μέσα στο πλήθος, κι εγώ κυνήγαγα τον επιτάφιο μπας και ακούσω κανα ψαλμό…
Κάπως έτσι.

Δόξα τω θεώ, υπάρχουν πράγματα που μας εκπλήσσουν ακόμη….
Στο Καμάρι πάντως, με τον πολύ κόσμο, ακόμη κι ο πάπας απόρησε που βρήκε την εκκλησία του Αγίου Αρτεμίου κλειδωμένη. Προφανώς περίμενε να την βρει ανοιχτή, γι’ αυτό και πέρασε από το συγκεκριμένο σημείο. Δεν δίστασε πάντως να εκφράσει την απορία του.
«βρε για όνομα του Θεού, κλειδωμένη την έχουν!»


Το Πάσχα μας πάντως ήταν ελληνικότατο! Και πολύ , μα πολύ Σαντορινιό! και Καλντεράτο!
Σουβλίσαμε στην Καλντέρα - κι ενώ τριγύρω οι επισκέπτες λιάζονταν και βουτούσαν στις πισίνες, ρίχνοντάς μας κανα περίεργο βλέμμα που και που! Πάντως εμείς τους φιλέψαμε. «θέλετε, πάρτε πάρτε ότι και το κατεβάσαμε από τη σούβλα! και κρασάκι και κρασάκι να πάρετε!»

για του λόγου το αληθές, παρουσιάζουμε και τις φωτογραφίες... ντοκουμέντο!




τις υπόλοιπες φωτογραφίες, αυτές που πέσαμε με τη ... μούρη(!) στο φαί, στα όρθια πάνω απο το αρνί και ... γλείφαμε και τα δάχτυλά μας δεν τις δημοσιευουμε για να μην χαλάσουμε το... προφίλ μας!
















.








Ενώ,
Μια ενδιαφέρουσα άποψη έλαβα στο μέιλ μου σχετικά με την λειτουργία της Μεγάλης Παρασκευής και την «διαδικασία» περιφοράς του Επιταφίου ,φέτος, στην Σύρο.
Το κείμενο υπογράφει η Γεωργία Βαρελά, κάτοικος Ερμούπολης και μέλος της ΣυνΚυκλαδικής, η οποία εκφράζει τις -τουλάχιστο- επιφυλάξεις της για τον πολύ … «προχωρημένο;(!)» τόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε η φετινή περιφορά του επιταφίου.
Το μοναδικό σχόλιο που μπορούμε να κάνουμε είναι πως έχουμε φτάσει στο σημείο να απορούμε για το τι είναι «αιρετικό» -με την ευρεία έννοια του όρου- και τι μη.


Σύμφωνα με το κείμενο,

Την μέρα που έκλαψε η Μαντόνα

Είχα πάντα την άποψη ότι κάποιοι αριστεροί άνθρωποι έχουν μια ιδιαίτερη σύνδεση με το θρησκευτικό συναίσθημα αλλά παράλληλα μια έντονη αμφισβήτηση με τους φορείς που επίσημα εκφράζουν το συναίσθημα αυτό. Η προσήλωση στην ιδέα ενός δίκαιου κόσμου ταυτίζεται με την πρωτοχριστιανική ιδέα ενός κόσμου αγάπης. Η συμβουλή του «Ο έχων δυο χιτώνας….» συμπορεύεται με το όραμα ενός κόσμου όπου όλοι θα μετέχουν ισότιμα στα αγαθά του πλανήτη.

Για να μην παρεξηγηθώ δεν θέλω σε καμία περίπτωση να καπελώσω καμία θρησκεία και να πω ότι ο Χριστός ήταν σοσιαλιστής ή κομμουνιστής ή αναρχικός….δεν με παίρνει εξάλλου να κάνω κάποιο τέτοιο σχόλιο. Με παίρνει όμως να πω ότι οι επίσημοι εκφραστές αυτού του θρησκευτικού συναισθήματος, -ενός συναισθήματος που στην ζωή του καθενός από εμάς μπορεί να εξελιχθεί, σε αριστεροσύνη, μητρότητα ή πατρότητα, πατριωτισμό ή ερευνητικό έργο- πολλές φορές ξεπερνούν τα όρια της τιμητικής λειτουργίας και μετατρέπουν την κατάνυξη σε θέαμα. Και για να γίνω πιο σαφής, επιτάφιος με video wall στην κεντρική πλατεία της Ερμουπόλης δεν αρμόζει. Δεν είναι συναυλία της Madonna. Είναι η μέρα που η Μαντόνα κλαίει το χαμό του παιδιού της. Είναι η μέρα που οι ψαλμωδίες αρκούν για να σε συγκινήσουν ενώ η ψηφιακή απεικόνιση παραπέμπει σε Eurovision….Δεν αρμόζουν ακόμα λόγοι που να αναφέρονται στους πολιτικούς που παρευρίσκονται, λόγοι ευχαριστίας σε δωρητές τρούλων, κωδωνοστασίων και λοιπών θρησκευτικών βοηθημάτων, λόγοι μακροσκελείς που να αποδεικνύουν ότι η γλιστρίδα είναι νηστίσιμη.

Δεν ανήκω σε κανένα παράξενο τάγμα, χαίρομαι που η ταυτότητά μου δεν αναφέρει το θρήσκευμα και συνεχίζω να πιστεύω στις προτάσεις του πολιτικού μου χώρου για χωρισμό εκκλησίας-κράτους. Αυτά όμως δεν με εμποδίζουν να θυμώνω όταν νιώθω ότι παραβιάζονται πανανθρώπινα συναισθήματα που εκφράζονται παγκοσμίως σε όλα τα τελετουργικά ανά τον κόσμο. Η αριστερή μου ταυτότητα δεν με εμποδίζει να θυμώνω όταν αλλοιώνονται οι μνήμες μας.

Είχα πολλά χρόνια να παραβρεθώ στην πλατεία Μεγάλη Παρασκευή. Συνήθως ήμουν σε ένα μικρό χωριό στην Πελοπόννησο όπου το πρωί στολίζαμε μόνοι μας τον επιτάφιο και το βράδυ κάναμε μια λιτή περιφορά …