Σύμφωνα με το κείμενο,
Λες και έρχεται από άλλες εποχές ο Νίκος Ρωμανός.
Από εκείνες του Ρήγα Φεραίου όταν έγραφε στον Θούρειο “καλύτερα μιας ώρας
ελεύθερη ζωή”, ή από τότε που το “ελευθερία ή θάνατος” δεν ήταν λόγος αλλά
στάση ζωής.
Τα βλέπει αυτά η κοινωνία, μουδιασμένη στο
μεγαλύτερο μέρος της, γιατί τα τελευταία χρόνια έχει συνδέσει την ελευθερία με
τις επιλογές ανάμεσα στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, και την επανάσταση ως
καινούργιο προϊόν στο χώρο της τεχνολογίας.
Ο Νίκος κάνει συνειδητά έναν πολιτικό εκβιασμό, με
θύμα το ίδιο του το σώμα, για να πετύχει αυτό που θα ήταν αυτονόητο σε μια
πολιτισμένη κοινωνία. Τη συνέχιση της μόρφωσης του μέσα στη φυλακή. Και λέμε
πολιτισμένη γιατί μόνο αυτή δεν στέκεται τιμωριτικά απέναντι στα μέλη της που
έχουν διαλέξει έναν διαφορετικό δρόμο. Επίσης πολιτισμένη είναι η κοινωνία που
στον τίτλο “σωφρονιστικά ιδρύματα” κυριολεκτεί και δεν τον χρησιμοποιεί κατ’
επίφαση.
Οφείλει η εξουσία που στη περίπτωση του Νίκου
Ρωμανού έδειξε το πιο σκληρό της πρόσωπο, να αναιρέσει την απόφαση της, αλλιώς
η ρετσινιά της απάνθρωπης στάσης της θα καταγραφεί στις σελίδες της ιστορίας ως
μαύρη κηλίδα, απέναντι στο ηθικό ανάστημα ενός παιδιού που αργοπεθαίνει.
