Ο άνθρωπος του 21ου αιώνα ενημερώνεται διαρκώς για τα τρέχοντα θέματα, ακούει ραδιόφωνο στο αυτοκίνητό του, βλέπει τηλεόραση στο σπίτι του, αποκτά «αυτομάτως» τις πληροφορίες που του είναι απαραίτητες για την καθημερινή ζωή του. Την Κυριακή η ζωή είναι διαφορετική και οι κυριακάτικες εφημερίδες γνώμης ανθούν.
Μετά από πολλές σκέψεις και έρευνες «Το Βήμα», εκτιμώντας και την πορεία της οικονομίας εν σχέσει με το κόστος εκδόσεως των εφημερίδων, είναι υποχρεωμένο να σεβασθεί την προτίμηση των αναγνωστών του.
Προχθές Παρασκευή περισσότεροι από 85.000 αναγνώστες ενημερώθηκαν από το ηλεκτρονικό site του «Βήματος». Την ίδια ημέρα αγόρασαν την εφημερίδα λιγότεροι από 10.000 αναγνώστες.
Το μήνυμα είναι σαφές, το ελάβαμε και αποδεχόμαστε την Πρόκληση. Το «χάρτινο» καθημερινό φύλλο αντικαθίσταται από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας, η οποία λειτουργεί ήδη παράλληλα με την εφαρμογή ενός Προγράμματος Αλλαγών που μας οδηγεί στο Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011. Το καθημερινό «Βήμα» δεν λέει αντίο, αλλά εις το επανιδείν στο Διαδίκτυο.
τι λέμε εμείς τώρα,
Σαφώς και δεν πρόκειται περί "πλήγματος" του Τύπου (για φαντάσου οι πληγές του Ελληνικού Τύπου να ξεκινούσαν απο το ισχυρό "Βήμα" τι θα'χαμε να δούμε...) Ίσα ίσα που ενα ισχυρό συγκρότημα "μπαίνει μπροστά" και ανακοινώνει την σχεδόν εξολοκλήρου παρουσία του στο διαδίκτυο, εκτός απο την Κυρικάτικη έκδοσή του. Κι εδω που τα λέμε, είναι ακριβό σπόρ η καθημερινή ανάγνωση της εφημερίδας. Ο χρόνος για να την ξεφυλίσεις είναι πανάκριβος, πόσο μάλλον άμα κάθεται κανείς όλη την ημέρα μπροστά σε έναν υπολογιστή κι έχει τις ειδήσεις "στο πιάτο". Η αγορά της ημερίσιας εφημερίδας είναι πια πολυτέλεια. Οχι οικονομική, είναι πολυτέλεια χρόνου.
(έλα λίγο με κέφι..)
ή η ιστορία μιας εφημερίδας...
Εμείς δε στο σπίτι, στην οικογένειά μου δηλαδή, σκεφτήκαμε κάτι ακόμη πιο οικονομικό απο τον κ. Σταύρο. Αγοράζουμε την εφημερίδα -του- κάθε Κυριακή και -ως εβδομαδιαία που είναι- μην μοιραζόμαστε αναμεταξύ μας καθόλη την διάρκεια της εβδομάδας. Την Κυριακή την διαβάζω εγω (παίρνω σειρά γιατί ξέρουνε οτι είμαι δημοσιογράφος..) την ίδια ημέρα διαβάζει τα περιοδικά και τα ένθετα ο σύντροφος μου. Την Δευτέρα την παίρνω στην δουλειά και την διαβάζουν δυό συνάδελφοι μου. Μισή μισή. Την μισή ο ένας την υπόλοιπη ο άλλος. Την Τρίτη μου την επιστρέφουν και την μισή την δίνω στην κουμπάρα μου, την υπόλοιπη στην κουνιάδα μου. Τετάρτη πρωί (κι αφού την έχουν διαβάσει εναλλάξ ώστε να καλύψουν όλην την ύλη) μου την αφήνουν έξω απο την πόρτα. Την παίρνω μαζί μου και στην επιστροφή απο την δουλειά την αφήνω στον κυρ-Γιώργο που με την σειρά του την δινει στον κυρ-Θανάση και την γυναίκα του. Την Πέμπτη το πρωί την ξαναπέρνω (σκυταλοδρομία κάνει η εφημερίδα!) και την πηγαίνω στην κυρία Τασία που περιμένει πως και πως να διαβάσει Πρετεντέρη γιατί είναι φαν του και πολύ της αρέσει όταν συνοφρυώνεται κι όταν προβληματίζεται στην τηλεόραση και ταυτίζεται μαζί του. Το απόγευμα της Πέμπτης η ίδια η κυρία Τασία την δίνει στην κυρία Μαρία που μένει δίπλα και που της αρέσουνε τα οικονομικά, γιατί απορία το χει πως τόσοι σοφοί άνθρωποι (και οικονομολόγοι..) χρεωκοπήσανε την χώρα και διαβάζει για να μάθει. Την Παρασκευή το πρωί με το καλό, η εφημερίδα εγκαταλείπει την Σαντορίνη και μπαρκάρει για Αθήνα. Εκεί, στον Πειραιά, την παραλαμβάνει με συγκίνηση ο πατέρας μου και την μεταφέρει στην Πλατεία Αμερικής για να την διαβάσει με την ησυχία του μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια. "Για τον Βασιλιά, γράφει τίποτα;" ρωτά με αγωνία η γιαγιά (90 πατημένα) "Ποιόν βασιλιά ρε γιαγια, πλάκα μας κάνεις, εδω έχουμε κατοχή..." οικονομική, ήθελε να πεί αλλά δεν πρόλαβε ο γαμπρός της γιαγιάς γιατί η γιαγιά άρχισε να φωνάζει "κάτω, κάτω η Γερμανία, θα πάρουμε την Ακρόπολη..." κι άλλα ανυπόφορα που όσο χιούμορ και να έχεις, εξαντλείται... Περί το απόγευμα της ίδιας ημέρας η εφημερίδα κατεβαίνει κάτω σε ενα πολύτεκνο ζευγάρι απο την Κένυα (κατράμι μαύροι) που αν και έχουν δορυφορική κεραία για να μαθαίνουν τα νέα της Κένυας, δείχνουν ενδιαφέρον και για τα νέα της Ελλάδας, ειδικά απο τότε που πήρανε κι αυτοί χαμπάρι σε τι σόι χώρα... Αφρικάνικη μετακομίσανε. "Εμείς τουλάχιστο είχαμε πόλεμο" αρκούνται να δηλώσουν οι άνθρωποι μη λέγοντας και τίποτε παραπάνω γιατί σκέπτονται οτι είναι μετανάστες (μάλλον νόμιμοι πιά..) και ώρα είναι να τους βάλουνε στο μάτι και να τους κυνηγάνε.... Στο τηλέφωνο πάντως που τους πήραμε τις προάλλες για το νοίκι, μας είπαν διστακτικά οτι η οικονομία της Ελλάδας συζητήθηκε και σε ένα δικό τους κανάλι...αλλά δεν ήθελα να μάθω τι είπαν (το νοίκι βρέ, γιατί σε λίγο μας βλέπω εμάς μετανάστες στην Κένυα..!) Η δε εφημερίδα στους γείνονες αλλοδαπούς φαίνεται χρήσιμη και για άλλες χρήσεις μιας και τυλίγουν σε αυτήν διάφορα μικροαντικείμενα που πουλάνε στις λαικές αγορές, ενω κάνει και για να καθαρίζουν τα τζάμια. Δεν αφήνει "μουτζούρες", λέει με ενθουσιασμό η κυρία της μαύρης οικογένειας η οποία την παίρνει μαζί της όταν πάει να καθαρίσει τα τζάμια κανενός γειτονικού σπιτιού.
"Πήγαινε κυρά μου να βγάλεις κανα μεροκάματο, τα κρατάω εγω τα παιδιά, του Θεού είναι, χαρά μου δίνουν, καλό μου κάνεις" λέει μια άλλη γειτόνισα...
Εν συνεχεία, Σαββάτο πρωί, η εφημερίδα, οτι εχει απομείνει απο τους αλλοδαπούς δηλαδή, αλλά ποτέ το ένθετο για την Τέχνη!) περνάει απο τον τσαγκάρη της γειτονιάς που ορισμένοι τον λένε και φιλόσοφο (άλλοι δε οτι λέει ασυναρτησίες..) ο οποίος διαβάζει οτι είναι να διαβάσει, την χρησιμοποιεί για να απομακρύνει τις κόλλες απο τις σόλες και στην συνέχεια επειδή είναι και οικολόγος, κι όπως μαρτυρούν και οι κουτσομπόλες της γειτονιάς, την πετάει στον κάδο για την ανακύκλωση του χαρτιού.
Μάνι μάνι (που λένε και στην Μάνη) με την μέθοδο αυτη της χέρι με χέρι ανακύκλωσης, έχουμε κάνει οικονομία τουλάχιστο 28 ευρώ. Μισό μεροκάματο δηλαδή...
Τα δε ντίβιντί, δεν έχουμε σκεφτεί εαν μπορούμε να τα ενοικιάζουμε κιόλας...
Το παραπάνω σχέδιο μπορεί να εφαρμοστεί με επιτυχία σε χωριά και συνοικίες όπου... όλοι δικοί μας είμαστε κι οι αποστάσεις είναι κοντινές. (γιατί αμα είναι να το τρέχεις το Βήμα απο Φάληρο Χαλάνδρι δε συμφέρει...)
Υ.Γ.Τέτοιες "τρέλες" δεν γράφαμε ούτε επι εποχής Μητσοτάκη που μας έλεγε οτι για να πέσει το νέφος θα πρέπει να πηγαίνουμε με φούλ αμάξι στην δουλειά. (να μην πέρνει δηλ. ο καθένας το δικό του και αυξάνεται το νέφος..) Έτσι, λέγαμε τότε, βγαίνεις στην Πατησίων στο ύψος Καλλιφρονά (απο την Καλλιφρονά στην California κi απ την Φιλαδελφέως στην ... Filadeplhia..!) και ψάχνεις .. πελάτη! Εσείς κυρία μου που πάτε; Αιγάλεο! καλέ ποιό Αιγάλεο, εγω μέχρι τον Ευαγγελισμό θέλω να πάω. Εσείς δεσποινίς που πηγαίνετε; Μέτς; Ελάτε, θα σας αφήσω στο Χίλτον.... κ.ο.κ. Μια ωραία παρέα είμασταν κάθε μέρα... Μπά, που χρόνος για καμάκι...
Αυτη ήταν η ιστορία μιας εφημερίδας....
