Μια απο τις πλέον ενδιαφέρουσες και χαρακτηριστικές συνεντεύξεις αυτή της δημοτικής συμβούλου του Δήμου της Αθήνας Ευφρσύνης Δοξιάδη στην Κυριακάτικη Καθημερινή.
Αλλά εχω ενα τόσο δα σχολιάκι... Καλό το αξίωμα, αλλά, συγκρίνεται με την τέχνη; δε νομίζω...
Αυτές οι σημειώσεις γράφτηκαν την περασμένη Κυριακή, αλλά, έτυχε να μην ανέβουν εκείνη ή τις επόμενες ημέρες. είναι αυτό που λέμε οτι όσο μένουν μερικά πράγματα, τόσο πέφτουν μέσα..
Τι να σου κάνει κι ο Κυριακάτικος (Τύπος) είδε κι αποείδε με την κρίση (τα λεγε άλλωστε απο καιρό) είπε να το γυρίσει στα εορταστικά, στο λάιφστάιλ δηλαδή, και καλά κάνει. Σου λέει (σ.σ. ο Κυριακάτικος τουλάχιστο...) εγω δεν είμαι πίνακας διαμαρτυρίας, αμα το γυρίσω σε αυτό το στύλ θα χάσω και τους καλούς μου πελάτες! Άμα θέλει ο κόσμος διαμαρτυρία ας πάει στον κ. Αυτιά -που τις δέχεται αδιαμαρτύρητα- ας πάει και σε άλλους δημοσιογράφους που επίσης τις αποζητούν... Κι εδω που τα λέμε, δεν έχει κι άδικο... Ο Κυριακάτικος Τύπος είναι πιο λαιφστάιλ και καλά κάνει, σηκώνει άλλωστε τον δικό του σταυρό (βρέ το "Βήμα"...!) προβάλλοντας τα ευχάριστα και αισιόδοξα της ζωής μας.
Όσο πια για τις τιμές των εφημερίδων, ελάτε τώρα...Εδώ είναι το πρόβλημα;! Ενάμιση κιλό (και βάλε) η κάθε εφημερίδα, πόσο (λιγότερο δηλ) να την κοστολογήσει κανείς..Γίνεται; δεν γίνεται..
