Κι αναφέρομαι στον τρόπο που οι εταιρίες (απο διάφορους χώρους) αποφασίζουν να στηρίξουν οικονομικά τις προσπάθειες των καλλιτεχνών. Φαινόμενο απολύτως φυσικό και διαδεδομένο, αν και στην Ελλάδα ορισμένοι μοιάζει να έχουν κολλήσει στο παρελθόν. (όλο και κάποιο λόγο θα χουν ελπίζουμε να είναι καλός...)
Ένα πολύ ώριμο κείμενο, θα τολμούσα να πώ οτι ξεπερνάει το .. χάσμα, το κενό, και περνάει στην άλλη όχθη, αυτήν της ωριμότητας για τις ραγδαίες αλλαγές που ζούμε σήμερα γύρω μας. Ένα κείμενο που μου δημιουργεί την αίσθηση της ... νομιμοποίησης της νέας εποχής!
"Κάνω κάτι καινούργιο, δεν έχω κόμπλεξ ή ενοχές, κι είμαι πολύ περίφανος γι' αυτό". Αυτό είναι τουλάχιστο το μηνυμα που εισπράτω εγω...
Ορίστε κι ενα κομμάτι απο το κείμενο, το υπόλοιπο και τα τραγούδια στο in
Ζούμε σε παράξενες εποχές... Κάποιοι τις χαρακτηρίζουν ιδιαίτερες, θέλοντας να τους δώσουν μια αίσθηση άφεσης και νεωτερισμού. Σημασία έχει όμως ότι - τουλάχιστον για μένα - το «παράξενες» είναι πιο προσωπικός χαρακτηρισμός, γιατί από μικρός ήθελα πάντα να αποστασιοποιούμαι απ' όλα εκείνα τα πράγματα που συνέβαιναν γύρω μου και μου ήταν αδύνατο να τα καταλάβω, πριν μπορέσω να έχω την ευκαιρία ή την βοήθεια από κάποιον τρίτο, ώστε να τα νιώσω και να τα κατανοήσω με όποιον τρόπο μου ήταν δόκιμος κάθε φορά.
Για μένα, στην εποχή μας, «παράξενο» αλλά όχι πια ακατανόητο είναι η ταχύτητα... η ταχύτητα της είδησης, ο μηδενισμός της απόστασης, η εύκολη και γρήγορη - με ή χωρίς εισαγωγικά - επικοινωνία. Θυμάμαι κάποτε ρωτούσα την δισκογραφική εταιρία πώς τα τραγούδια της μπάντας των ΠΥΞ ΛΑΞ, θα μπορούσαν να τα μάθουν στην Αργεντινή, στην Αυστραλία ή ακόμα και στην κοντινή Αγγλία. Η απάντηση, για πολλά χρόνια, ήταν στερεότυπη και η διαδικασία τόσο χρονοβόρα που θύμιζε ελληνικό δημόσιο. Το διαδίκτυο, όπως και το κινητό τηλέφωνο σε άλλα πράγματα, ήρθε να τ' αλλάξει όλα αυτά μονομιάς, αλλάζοντας όμως την ίδια στιγμή, αστραπιαία και πολλούς από τους πρωταγωνιστές του έργου. Οι εταιρίες δίσκων αντέδρασαν, γιατί γρήγορα κατάλαβαν ότι ολόκληρη η βιομηχανία τους, που πλησίαζε να γίνει 100 χρονών, κινδύνευε συθέμελα.
Οι καλλιτέχνες είχαν διττή στάση, προερχόμενη κυρίως από το ιδεολογική σύγχυση που σου προκαλεί το διαδίκτυο. Τι ωραία να σ' ακούν την ίδια στιγμή στα πέρατα του πλανήτη, χωρίς όμως να αμείβεται ο κόπος, ο μόχθος, η εργασία όλων όσων εργάζονται και συνεργάζονται μαζί σου... Το πιο εύκολο πράγμα είναι να λες πόσο χαίρεσαι που τα τραγούδια σου κυκλοφορούν ελεύθερα για να τ' ακούσει όποιος θέλει και να τα αγαπήσει ή να τα απορρίψει, έχοντας όμως και στο πίσω μέρος του μυαλού σου το βασανιστικό ερώτημα της επιβίωσης και την κατάρρευση του συστήματος, το οποίο σε βοήθησε να φτάσεις να έχεις όλους αυτούς τους χιλιάδες δέκτες.
καθείς κι ο .."πόνος" του ..
πως πήγε και .. ήρθε σήμερα και ήθελα να ακούσω αυτό. (μα δεν είναι γλυκύτατο;!)
γι' αυτό άλλωστε μου αρέσει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης. είναι "οικογενειακός". όπως και οι ταινίες. έχει δηλαδή το τραγουδι κάτι να πεί σε όλην την οικογένεια. και πολιτικό μηνυμα εχει, και θρησκευτικό, και φιλοσοφικό, και μεταφυσικό κι όλ αυτά μαζί με ενα παιδικό τραγουδάκι! ε, τι άλλο θέλετε σε 3 λεπτά και τζάμπα;!
χριστουγεννιάτικη αγορά καινούργια τραγουδάκια μα εχω 2 τραυματάκια...
ή
του Αι Νικόλα σήμερα (σχεδόν..) κοντά κι ο Αι Βασίλης..
απλά, επίλογος ..
Μεγάλη υπόθεση τα μπλόγκς ! (η δημοσιότητα και η "φιλαυτία" θα έλεγα..) διότι, και η μάνα μου τα ίδια έκανε πρίν απο 30 χρόνια, έγραφε διάφορα, σχόλια επι των τριγύρω μας "κειμένων" (οι άλλοι λέγανε τι γράφει πάλι ετούτη...) πλήν όμως εαν ήτο σήμερα "μπλόγκερ" θα μπορούσε να ήτο(!) απο τις πλέον δημοφιλείς... Α, ρε τεχνολογία, μας αδίκισες... (ή, η ζωή επαναλαμβάνετε ,σχεδόν πάντοτε, ως φάρσα..)
Καλό Σαββατοκύριακο, απο Δευτέρα πάλι ειδήσεις...
