Τον τελευταίο καιρό τείνω να αντιμετωπίζω τα καλά κείμενα σαν το καλό φαί. Το οποίο παιδεύεται ο μάγειράς του να το φτιάξει, χρησιμοποιεί ακριβά και δυσεύρετα υλικά, το προσέχει την ώρα που το μαγειρεύει και το περιποιείται όταν το βάζει στο πιάτο για να το παρουσιάσει στους καλεσμένους του. Κι αυτό που μένει απο ενα καλό φαί είναι η απόλαυση στην ανάμνηση του. Έτσι μου φαίνονται τελευταία τα κείμενα. Σαν καλά ή και πρόχειρά φαγητά...Που πολύ δύσκολα όμως θα μπεις στην διαδικασία να τα κρατήσεις στο ψυγείο. Το "τρως" μια φορά και τελειώνει. Δύσκολα το "φυλάς" για την επομένη...
Το δε μαγείρεμα, γι' άλλους είναι χόμπι, γι' άλλους επάγγελμα. Βιοπορίζονται δηλαδή απο αυτό κι ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένοι να το κάνουνε κάθε μέρα. Και κατά κανόνα να κρατάνε μια σταθερή γεύση και την όποια ποιότητα έχει ορίσει ο καθένας. Έτσι είναι και με τα κείμενα. Δεν "μαγειρεύουμε" για το σπίτι μας, μαγειρεύουμε -κυρίως- για τον κόσμο, κι εκτός απο την δημιουργική κουζίνα που συναγωνίζεται σε πολλές περιπτώσεις τον εαυτό της (βλ. μπλόγκερς.. σέφ!) υπάρχουν και οι χιλιάδες μάγειροι που αντιμετωπίζουν (και την ανεργία, σωστά!) το στοίχημα της καθημερινότητας. Η δουλειά των οποίων είναι πολύ σημαντική αν ορισμένες φορές υποτιμημένη.
Καλή ανάγνωση!
