το κείμενο που ακολουθεί ,
γράφτηκε και αναρτήθηκε στο μπλόγκ "καλλιστορώντας" και αναφέρεται στο έθιμο που αναβιώνει κάθε χρόνο στο Μεγαλοχώρι, της "ανάρτησης" του "Λαζάρου" στην πλατεία του χωριού. στο κείμενο μαθαίνουμε και για την ιστορία του εθίμου.


Το Σάββατο του Λαζάρου στο Μεγαλοχώρι και σε άλλα χωριά της Σαντορίνης, οι κάτοικοι αναβιώνουν κάθε χρόνο το «Λάζαρο» , στήνοντας ένα πελώριο σταυρό στη μέση της πλατείας του χωριού τυλιγμένο με αλισμαρί.
Γράφει ο Φίλιππας Κατσίπης στα «Θηραϊκά Νέα» για το «Λάτζαρο» του ΜεγαλουΧωριού. «Και το χαμε καμάρι οι Μεγαλοχωριανοί πως εμείς μονάχα απ όλα τα χωριά, κάναμε τον πιο μεγάλο « Λάτζαρο» . Ύστερα περιγράφει την ιστορία του άρμπουρου που ξενερισμένο στο Χριστό τ’ Αθέρμι, από ναυάγιο πολέμου, περιμάζεψαν οι Μεγαλοχωριανοί « Και ο μεγάλος Σταυρός σηκωνότανε αργά: - Ισα μια.!! … πιάσε τα μπόσικα Γεράσιμε! … θα σου γλυστρήσει…. – Αντε μια ακόμη! Βίρα εσείς απ τον καφενέ! …. Κι ο Σταυρός ανέβαινε. Έπεφτε στο λάκκο. Γρήγορα δένανε γερά τις πριμάτσες, χώνανε το λάκκο κι όλοι περνούσανε ν’ ασπαστούν το Λάτζαρο.» Οι κοπέλες του χωριού με τα πανέρια μέχρι και σήμερα μαζεύουνε λουλούδια, οι νέοι κόβουνε αλισμαριά. Με τα άρμπουρα σχημάτιζαν ένα σταυρό τον οποίο κάλυπταν με τα αλισμαριά και τον στόλιζαν με λουλούδια και βάγια..
Το απόγευμα όλο το χωριό μαζεύοτανε στην πλατεία.
Συμβόλιζε την Ανάσταση του Λαζάρου. Έμενε μέχρι το Μεγάλο Σάββατο που τον ξεστόλιζαν και παρέμενε σ εκείνη τη θέση μέχρι της Αναλήψεως.
Το έθιμο αυτό εξακολουθεί να τηρείται στο ΜεγάλοΧωριό , και σε άλλα χωριά, ενώ μικροί
« Λάζαροι» φτιάχνονται σε πολλά σπίτια.

στο facebook στην σελίδα "Η ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ - Έθιμα και παραδόσεις.."
μπορείτε να διαβάσετε για τα έθιμα της Μεγάλης εβδομάδας και γενικά τα Πασχαλινά έθιμα του νησιού.

Σύμφωνα με τον πρόλογό του :

Το κείμενο είναι ένα αφιέρωμα της "Καθημερινής" στο Πάσχα στο νησί μας.
Σε λίγο καιρό θα υπάρξουν λαογραφικές - ιστορικές αναρτήσεις για τα ήθη και έθιμα του τόπου μας , για τους ιστορικούς ερευνητές για τους λαογράφους, για το χθές της Σαντορίνης που πρέπει να μείνει ανέπαφο. Οφείλουμε να αναδείξουμε και την άλλη Σαντορίνη, μια Σαντορίνη αγνή, γεμάτη ελπίδα, γεμάτη αγάπη, γεμάτη συντροφικότητα, γεμάτη παράδοση!