Με τον Ρώσο γλύπτη και ζωγράφο Gregory Pototsky που βρίσκεται στη Ρόδο, με αφορμή τα αποκαλυπτήρια της προτομής του μεγάλου ποιητή Α. Πούσκιν στο Νεστορίδειο Μέλαθρο, συναντήθηκε εχθές 26.5 ο Περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου. Στην εθιμοτυπική συνάντηση, οι δύο άνδρες συνομίλησαν σε ιδιαίτερα φιλικό κλίμα για την τέχνη (..) με τον κ. Gregory Pototsky να αναφέρεται στο σύνολο της δουλειάς του που είναι παγκοσμίως αναγνωρισμένη.
Η ενασχόληση, πάντα ερασιτεχνικά, του Περιφερειάρχη με τη ζωγραφική κέντρισε το ενδιαφέρον του Ρώσου καλλιτέχνη, που εκφράστηκε κολακευτικά για τα έργα του κ. Γιάννη Μαχαιρίδη. Η σελίδα (αποκαλυπτική πάντα) δημοσιεύει σε αποκλειστικότητα έναν από τους διαλόγους που διεξήχθησαν μεταξύ των κυρίων Μαχαιρίδη – Pototsky.
-Συγχαρητήρια, έκτακτα είναι.. και δεν μου λέτε αυτά φτιάχνετε από μικρός;
-Όχι, τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Νωρίτερα ζωγράφιζα την Ακρόπολη και την πούλαγα στο Μοναστηράκι, στο Σύνταγμα και στο Μετρό. Αλλά λίγο η κρίση, λίγο η αδιαφορία των τουριστών για το μνημείο, με έκαναν να στραφώ στα νησιά..
-Και πάνε καλύτερα;
-Αρκετά.
-Κι αυτά εδώ τι είναι;
-Σβούρες.
-Σβούρες;
-Σβούρες.
-Και τι παριστάνουνε;
-(την οικονομία σας) Την αέναη κίνηση των σωμάτων.
-Ενδιαφέρον ακούγετε, αλλά που να το βάλω αυτό στο γραφείο μου.. δεν μου κάνετε κανένα γεφυράκι, σαν αυτό εδώ πίσω, που έχουμε ένα σωρό τέτοια ωραία στην Ρόδο..
-Άμα θέλετε θα σας κάνω και γεφυράκι.
-Κι εγω ζωγραφίζω ξέρετε..
-Και τα πουλάτε;
Μπά, όχι δεν θα τα έπαιρνε κανείς, ας μην κοροϊδευόμαστε..
-Και τότε γιατί ζωγραφίζετε;
-Γιατί είναι ωραίο για έναν πολιτικό να καλλιεργεί και την καλλιτεχνική του διάσταση .. Μου το έχει πεί άλλωστε κι ένας φίλος επικοινωνιολόγος.. «Γιάννη, να ζωγραφίζεις. Τόσες ώρες στις συσκέψεις, πώς αλλιώς να περάσει η ώρα…»
-Άμα «βγαίνετε» από αλλού, καλό είναι να περνάτε την ώρα σας ζωγραφίζοντας..
-Σας ευχαριστώ πολύ που μου δειγματίσατε. Σκέφτομαι να πάρω κανα δυό (έστω και σβούρες..) για το γραφείο.
-Σας ευχαριστώ. Θα σας δώσω και μία δώρο για το σπίτι.
-Πολύ ωραία. Πορτρέτα κάνετε;
-Τι εννοείτε;
-Εννοώ να με ζωγραφίσετε.
-Εσάς;
-Εμένα.
-Άμα το θέλετε. Κι εάν πληρώνετε φυσικά, όλα γίνονται.
-Θέλω να με ζωγραφίσετε.
-Όποτε θέλετε. Αλλά πείτε μου, έχετε κάνει κάτι «μεγάλο»;
-Θα κάνω.
-Τι;
-Έργα!
-Ζωγραφικά;
-Όχι κύριέ μου! Αποχετευτικά. Και όχι μόνο, βέβαια…
-Και σας τιμούν γι’ αυτά;
-Όχι μόνο. Με ψηφίζουν κιόλας. Και μου λένε και μπράβο. Τι νομίζετε, μονο εσείς κάνετε έργα…
-Ε, τότε να σας ζωγραφίσω.
-Ευχαριστώ.
-Θα μου κάνετε όμως μια χάρη;
-Ασφαλώς.
-Θέλω να μου πάρετε ένα πουκαμισάκι σαν το δικό σας, πολύχρωμο, να το φορώ όταν θα είμαι μόνος μου να το ευχαριστιέμαι, γιατί, όπως καταλαβαίνετε, με την εργασία που κάνω, δεν μπορώ να φορώ τέτοια, μπιρμπιλά, γιατί δεν θα με πέρνουνε στα σοβαρά, και το έχω απωθημένο…
-Και βέβαια κύριε, κι εγω εχθές το αγόρασα, για 5 ευρώ, απέναντι από την Τουρκία που είχα πάει να συναντήσω έναν κύριο σαν και του λόγου σας. Πήρα ένα για εκείνον κι ένα για εσάς. Για τις συναντήσεις εννοώ...
-Και τα φορέσατε και τα δύο;
-Όχι το δεύτερο δεν πρόλαβα.
-Τότε, μπορείτε να μου το δώσετε;
-Και βέβαια!
-Μέχρι το κάμπιγκ να πεταχτώ κι έρχομαι.
-Σας ευχαριστώ κύριε…
-Δική μου ευχαρίστηση…
