Μια ακόμη καλή ιδέα που τέθηκε σε εφαρμογή. Να αναφέρονται σε πολλές περιπτώσεις στον Τύπο τα μέρη και οι τιμές που γίνονται οι συνεντεύξεις. Για να μαθαίνει ο κόσμος και να συγκρίνει. Μια χαρά ιδέα λοιπόν. Απο την άλλη πλευρά, μας απενοχοποιεί κιόλας ως καταναλωτές. Δηλαδή, παύουμε σιγά σιγά, οι περισσότεροι τουλάχιστο, να αισθανόμαστε περίφανοι και «ανοιχτοχέρηδες» όταν πληρώνουμε ένα σορό λεφτά για να φάμε μέτρια πράματα, και το ακόμη χειρότερο να ντρεπόμαστε (ή ντρεπόμασταν;) κιόλας να το πούμε. Μη και φανεί οτι πιάστηκε ο έλληνας κορόιδο... προς θεού...
Σε αυτό το «μοτίβο» και λίγο παραέξω απο τα δικά μας τα λιμέρια, κι εννοώ την Σαντορίνη και την αγορά της, μου συνέβει το εξής όμορφο και εντυπωσιακό.
Στο καφενείο του «Χρονόπουλου» (δεν έχει ταμπέλα, αλλά έτσι το λένε) στην Μεθώνη, και πιο συγκεκριμένα σε ενα χωριό που το λένε «Μεσοχώρι». 4 άτομα συν η Καλλιόπη μου που ναι λιγόφαγη, φάγαμε πολύ καλά, σε κάθε επίπεδο, ποσότητας και ποιότητας δηλαδή, και πληρώσαμε εντυπωσιακά λίγα χρήματα. Το ποσό; Απίστευτο αλλά πληρώσαμε μονο 21 ευρώ (ω, ναι..) Και φάγαμε τα εξής : μια μεγάλη πιατέλα χοιρινό καγιανό (έτσι λένε το χοιρινό που το τηγανίζουν μαζί με αυγά και ντομάτα), ενα μεγάλο πιάτο χόρτα ραδίκια απο την αυλή του ταβερνιάρη, σερβιρισμένα με πολύ καλό λάδι (της περιοχής της Μεσσηνίας βλέπετε...) ενα πιάτο πατάτες ντόπιες τηγανιτές (κομμένες και καθαρισμένες στο χέρι και ουχί προτηγανισμένες) 2 πιάτα (εντελώς χορταστικά...γεμάτα ..όσο χοράγανε!) τυρί φέτα, μια σαλάτα ντομάτα γευστικότατη σε θερμοκρασία δωματίου (οχι βγαλμένη άρον άρον απο το ψυγείο..) με νοστιμότατο κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο, μια φρατζόλα φρέσκο χωριάτικο ψωμί και 1 κιλό κρασάκι γλυκούλι, νοστιμότητο και κεχριμπαρένιο στο χρώμα. Κι όλ αυτά με μονον 21 ευρώ. Κι όποιος θέλει το πιστευει... Κι όποιος δεν το πιστευει, ας πάει μια βόλτα να δοκιμάσει.. να το φχαριστηθεί.
Μάλλον οχι. Οι άνθρωποι αυτοί δεν γνωρίζουν (και προφανώς δεν τους έχει μιλήσει κανείς) για σύγχρονο μάρκετιγκ, ούτε για το οτι ακριβώς επειδή τα προιόντα είναι δικά τους (τα κοκορια, τα αυγά, το λάδι, το τυρί, τα χόρτα, οι πατάτες και το υ-πε-ρο-χο κρασί) θα έπρεπε να τα πουλάνε απο 3 μέχρι 5 φορές ακριβότερα.... (εξ αιτίας της ετικέτας του χωριάτικου, του οικογενειακού και του σε κάθε περίπτωση ντόπιου...)
Αξίζει να σημειώσουμε οτι το μαγαζί και την κουζίνα του τα διατηρούν φίλοι φίλων που μένουν στην περιοχή, αυτό όμως δεν σημαίνει , οτι μας έγινε κάποιο «σκόντο». Οι ίδιοι φίλοι πάντως μου είπαν οτι πολύ πρόσφατα τους συνέβει και το εξής. Σε παραγγελία (τηλεφωνική, 1 μέρα πρίν) για 5 κοκοράκια κοκκινιστά και μπόλικο κρασί (σύν όλα τα υπόλοιπα, καγιανά, πατατούλες, πιτούλες, σαλάτες κλπ) ο λογαρισμός ανήλθε στα 80 ευρώ. Για να ακολουθήσει η φράση αμέσως μετά την ανακοίνωση της τιμής «μήπως είναι ακριβά;» Και μάλιστα ο καλός αυτός άνθρωπος το πίστευε ειλικρινώς, οτι η τιμή σε κάποιους θα μπορούσε να φανεί τσιμπημένη...
Αυτά συνέβησαν σε μένα. Αλλά, ο κόσμος (και της εστιατορικής φυσικά..) δεν είναι αγγελικά πλασμένος...
θα ακολουθήσει και φωτογραφία, μια απο τις επόμενες ημέρες...
Σε αυτό το «μοτίβο» και λίγο παραέξω απο τα δικά μας τα λιμέρια, κι εννοώ την Σαντορίνη και την αγορά της, μου συνέβει το εξής όμορφο και εντυπωσιακό.
Στο καφενείο του «Χρονόπουλου» (δεν έχει ταμπέλα, αλλά έτσι το λένε) στην Μεθώνη, και πιο συγκεκριμένα σε ενα χωριό που το λένε «Μεσοχώρι». 4 άτομα συν η Καλλιόπη μου που ναι λιγόφαγη, φάγαμε πολύ καλά, σε κάθε επίπεδο, ποσότητας και ποιότητας δηλαδή, και πληρώσαμε εντυπωσιακά λίγα χρήματα. Το ποσό; Απίστευτο αλλά πληρώσαμε μονο 21 ευρώ (ω, ναι..) Και φάγαμε τα εξής : μια μεγάλη πιατέλα χοιρινό καγιανό (έτσι λένε το χοιρινό που το τηγανίζουν μαζί με αυγά και ντομάτα), ενα μεγάλο πιάτο χόρτα ραδίκια απο την αυλή του ταβερνιάρη, σερβιρισμένα με πολύ καλό λάδι (της περιοχής της Μεσσηνίας βλέπετε...) ενα πιάτο πατάτες ντόπιες τηγανιτές (κομμένες και καθαρισμένες στο χέρι και ουχί προτηγανισμένες) 2 πιάτα (εντελώς χορταστικά...γεμάτα ..όσο χοράγανε!) τυρί φέτα, μια σαλάτα ντομάτα γευστικότατη σε θερμοκρασία δωματίου (οχι βγαλμένη άρον άρον απο το ψυγείο..) με νοστιμότατο κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο, μια φρατζόλα φρέσκο χωριάτικο ψωμί και 1 κιλό κρασάκι γλυκούλι, νοστιμότητο και κεχριμπαρένιο στο χρώμα. Κι όλ αυτά με μονον 21 ευρώ. Κι όποιος θέλει το πιστευει... Κι όποιος δεν το πιστευει, ας πάει μια βόλτα να δοκιμάσει.. να το φχαριστηθεί.
Μάλλον οχι. Οι άνθρωποι αυτοί δεν γνωρίζουν (και προφανώς δεν τους έχει μιλήσει κανείς) για σύγχρονο μάρκετιγκ, ούτε για το οτι ακριβώς επειδή τα προιόντα είναι δικά τους (τα κοκορια, τα αυγά, το λάδι, το τυρί, τα χόρτα, οι πατάτες και το υ-πε-ρο-χο κρασί) θα έπρεπε να τα πουλάνε απο 3 μέχρι 5 φορές ακριβότερα.... (εξ αιτίας της ετικέτας του χωριάτικου, του οικογενειακού και του σε κάθε περίπτωση ντόπιου...)
Αξίζει να σημειώσουμε οτι το μαγαζί και την κουζίνα του τα διατηρούν φίλοι φίλων που μένουν στην περιοχή, αυτό όμως δεν σημαίνει , οτι μας έγινε κάποιο «σκόντο». Οι ίδιοι φίλοι πάντως μου είπαν οτι πολύ πρόσφατα τους συνέβει και το εξής. Σε παραγγελία (τηλεφωνική, 1 μέρα πρίν) για 5 κοκοράκια κοκκινιστά και μπόλικο κρασί (σύν όλα τα υπόλοιπα, καγιανά, πατατούλες, πιτούλες, σαλάτες κλπ) ο λογαρισμός ανήλθε στα 80 ευρώ. Για να ακολουθήσει η φράση αμέσως μετά την ανακοίνωση της τιμής «μήπως είναι ακριβά;» Και μάλιστα ο καλός αυτός άνθρωπος το πίστευε ειλικρινώς, οτι η τιμή σε κάποιους θα μπορούσε να φανεί τσιμπημένη...
Αυτά συνέβησαν σε μένα. Αλλά, ο κόσμος (και της εστιατορικής φυσικά..) δεν είναι αγγελικά πλασμένος...
θα ακολουθήσει και φωτογραφία, μια απο τις επόμενες ημέρες...
