ή το έλα να δεις
(τώρα αυτός μας μουτζώνει ή ιδέα μου είναι;)
Είδα χθές στα «Νεα» τα σχόλια της είδησης περί της «άρσεως της ασυλίας» (μη αγγίζετε δηλαδή) μερικών βουλευτών που ψηφίστηκε χθες και για μια ακόμη φορά συνειδητοποίησα οτι όντως ο κόσμος είναι θυμωμένος. Του πετάς μια ιδέα και πέφτει να σε φάει. Πώς λέγαμε παλιά, «πέσε πίτα να σε φάω», σε λίγο θα λέμε πέσε εκπρόσωπε να σε δαγκώσω... Άγρια πράματα....αυτά δεν είναι σχόλια, πολιτικό θρίλερ είναι σαν ταινία του Γαβρά (χρόνια του πολλά κιόλας) η «ομολογία» της παρακμής....
Κι επειδή το θέμα επικαιροποιήθηκε, εδώ, στο παρακάτω λίνκ δηλαδή, μπορούν να υπογράψουν όσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στην συγκέντρωση υπογραφών περί της άρσεως της ασυλίας των Ελλήνων βουλευτών. κλίκ εδω
Ότι συμβαίνει δηλαδή σε άλλες προχωρημένες χώρες όπου το να κάνεις τον βουλευτή είναι μια ενδιαφέρουσα εργασία (κάνεις γνωριμίες, χαμογελάς, σου χαμογελούν, μου δίνετε το ντοσιέ δεσποινίς; ευχαριστώ, κλπ κλπ) όπως όλες οι άλλες δουλειές του κόσμου, κι αμα κάνεις καμιά βλακεία στη ζωή σου, πχ να πατήσεις καναν άνθρωπο με το αυτοκίνητό σου κλπ, κατηγορείσαι κανονικά, δεν την γλιτώνεις δηλαδή επειδή κάνεις την εργασία του βουλευτού. Αυτά κατα κανόνα ισχύουν σε χώρες που διέπονται απο σύγχρονες δημοκρατικές αντιλήψεις, σε αντίθεση με τα όσα ισχύουν σε πιο πρωτόγονου τύπου δημοκρατίες όπως αυτές των Λατινοαμερικάνικων χωρών, γνωστών και ως μπανανιών.
Η δε δική μας περίπτωση είναι κομμάτι διαφορετική και μπορεί να συγκριθεί με το δωδεκάθεο. Όπου έχουμε, 12 θεούς με υπερφυσικές δυνατότητες (κάνουν οτι θέλουν δηλαδή) με μπόλικα ανθρώπινα πάθη, οι οποίοι, όπωτε βαριόνται να παίζουν με τα τόξα τους και να μανουριάζουν μεταξύ τους, αποφασίζουν να παίξουν με τους απλούς θεοσεβούμενους ανθρώπους βάζοντας τους να τσακώνονται και να φασκελώνονται μεταξύ τους, την ώρα που εκείνοι κοιτούν απο ψηλά διασκεδάζοντας με τα ανθρώπινα πάθη και ξεμαλιάσματα πίνοντας τις τεκίλες και το νέκταρ τους και περνώντας την ώρα τους συζητόντας σχέδια και νομοσχέδια για τη Αργοναυτική εκστρατεία. Οι ίδιοι Θεοί, επειδή βαριόνται να ζουν στο κόσμο τους και επάνω στα συννεφάκια τους όλην την ώρα, καμμιά φορά κατεβαίνουν και συγχνωτίζονται με τον απλό λαό, πλήν όμως κατεβαίνουν μασκαρεμένοι, γιατί έτσι και τους πάρει χαμπάρι ο απλός λαός θα πέσει μεγάλη καζούρα ενω δεν αποκλείεται να αρχίσουν και οι ζητιανιές «πάρε με κι εμένα στο Όλυμπο να καθαρίζω σκίβαλα μην πιάσει φωτιά, πάρε με κι εμένα στο γραφείο Τύπου του Ολύμπου να στέλνω επιστολές σε άλλους θεούς άλλων χωρών κλπ» με αποτέλεσμα οι Θεοί που τα βαριόνται πολύ ολ αυτά, να μεταμφιέονται πχ σε κινέζους επιχειρηματίες για να περνούν απαρατήρητοι.
Οι ίδιοι θεοί -καθώς και οι 5,5 χιλιάδες υφιστάμενοί τους, ημίθεοι, νύμφες, νύμφοι, παράνυμφοι, παραδουλεύτρες, καθώς και κάτι αλλόκοτα πλάσματα που ήταν οι μισοί άνθρωποι οι μισοί ζώα- πληρώνονταν απο τον προυπολογισμό του Ολύμπου, ενω προκειμένου να γεμίζουν την κοιλιά τους ζητούσαν το 35-40% της σοδειάς ολόκληρης της επικράτειας στην οποία έκαναν κουμάντο καθώς και καθημερινές σφαγές (θυσίες τις λέγανε) ζώων για να χουνε να τρώνε (γιατί μπορεί ο Άγιος να θέλει το κερί του, αλλά οι αρχαίοι θεοί θέλανε μέρα παρά μέρα κοκορέτσια). Οι δε πιστοί τους τα ψήνανε κιόλας κι ετσι οι μάγκες οι θεοί την περνάγανε μια χαά με τα καλύτερα κρέατα, ψημμένα κιόλας.
(υπότιτλος παραγράφου: "Σουβλατζίδικο, οι Θεοί του Ολύμπου")
Κατα τα άλλα, ο κάθε Θεός του δωδεκαθέου είχε τα δικά του κουσούρια και βίτσια τα οποία έγραφε ο Τύπος της εποχής, τα κουτσομπολευανε στις λαικές αγορές και στα καφενεία και γενικά πολύ διασκέδαζε ο κοσμάκης της εποχής.
Ο Δίας πχ που ήτανε το αφεντικό της παρέας, αμα είχε βαριεστημάρες και τεμπέλιζε μεταμορφωνότανε σε τζόβενο και κατέβαινε κάτω στο λαό οχι για να τσεκάρει αν οι έμποροι και οι φιλοσοφικές σχολές (τα ΙΕΚ της εποχής) έκοβαν αποδείξεις, αλλά προκειμένου να ξεμοναχιάσει καμμιά αφελή παιδούλα (ναι μωρή, αλλά τα ήθελε κι εσένα ο πισινός σου τα φειμ στόρυ...). Κι ύστερα, όταν η παιδούλα γύριζε την πλάτη της να ντυθεί, ο Δίας μεταμορφονότανε σε βόδι, γούρλωνε τα μάτια της η κοπέλα «αι στο διαολο, σκεφτότανε, πίσω μου σ’εχω», να μην τα πολυλογούμε, μην τον είδατε Θεό. Κατόπιν βέβαια, απο θεός γινότανε θείοςο μπαρμπα-Δίας, γιατί την λυπότανε την κακομοίρα την άμυαλη που είχε μείνει έγκυος (και σιγά μην ήτανε του Δία, αλλά ετσι βολευει την ιστορία) και της έστελνε εναν ημίθεο να την παντρεφτεί να μην φωνάζει ο πατέρας της.
Κάτι τέτοια έρχονται στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι το 12θεό που μας μάθαιναν στο σχολείο -και νομίζω οτι τα ίδια πρέπει να λένε ακόμη-
Κάτι τέτοια έρχονται στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι αυτά που μας λένε περί πολιτευματος και «θυσιών» του -αρχαίου- ελληνικού.....πόσο μάλλον όταν μας λένε περί ασυλίας, εγω σκέφτομαι τους Θεούς του Ολύμπου...
Το κείμενο, εχει κάτι το παλαιοντολιθικό στην γραφή του, μυρίζει λίγο κλεισούρα,
τα επόμενα πάντως θα θα χουν να κάνουν «με εμας», γιατί όλο μου λέτε «δεν γράφεις για μας, δεν γράφεις για μας....» κατα το «δεν σε νοιάζει για μας μόνο εσένα αγαπάς κι όλα πήγαν χαμένα ...» που λέει και το τραγούδι.
