Σύμφωνα με το κείμενο,
Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή και χαρά που συμμετέχω ως ομιλητής
στη σημερινή εκδήλωση.
Τρία σημαντικά ινστιτούτα και κέντρα δημιουργικής σκέψης. Το
Ινστιτούτο Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής», το Ινστιτούτο Hans Seidel και
το Κέντρο Ευρωπαϊκών Σπουδών (Center for European Studies)- συναντώνται σήμερα σε μια συζήτηση με
επίκεντρο το μεγαλύτερο πρόβλημα της ευρωπαϊκής οικογένειας. Την ανεργία.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, αυτή τη χρονική περίοδο, η
ανεργία αποτε¬λεί πράγματι το σημαντικότερο εχθρό της κοινωνίας σε όλα σχεδόν
τα ευρωπαϊκά κράτη.
Στην ελληνική περίπτωση, όμως, ακόμη περισσότερο. Για τη
χώρα μας, θα έλεγα ότι η ανεργία συνιστά όχι μόνο έναν δύσκολο και επικίνδυνο
αντίπαλο, αλλά και ύπουλο.
Γιατί, όχι μόνο αποδυναμώνει την κοινωνική συνοχή, αλλά
ακυρώνει και την απαραίτητη κοινωνική στήριξη και συναντίληψη απέναντι στις
διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος.
Συνεπάγεται ένα τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος όχι
μόνο για το σήμερα, αλλά υπονομεύει και τη μακροχρόνια αναπτυξιακή δυναμική της
ελληνικής οικονομίας.
Απαξιώνοντας το σημαντικότερο πόρο που διαθέτει αυτή η χώρα.
Τους ίδιους τους ανθρώπους της.
Για αυτό το λόγο, η καταπολέμηση της ανεργίας αποτελεί την
κορυφαία προτεραιότητα του υπουργείου Εργασίας και, συνολικά, της
κυβέρνησης. Εξάλλου, οι κατευθύνσεις και
οι οδηγίες του Πρωθυπουργού της χώρας, του Αντώνη Σαμαρά, είναι σαφείς:
Έχοντας ολοκληρώσει με επιτυχία έναν δύσκολο, αλλά αναγκαίο
κύκλο δημοσιονομικής προσαρμογής, όλες μας οι προσπάθειες επικεντρώνονται πλέον
στην ανάταξη των συνεπειών της ύφεσης. Στη στήριξη των αδυνάτων. Στην αποκατάσταση της ισορροπίας στην αγορά
εργασίας.
Ώστε η επιτάχυνση και η ολοκλήρωση των διαρθρωτικών
μεταρρυθμίσεων, καθώς και η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας να μεταφράζεται
σε ένα ορατό και μετρήσιμο κοινωνικό μέρισμα απασχόλησης.
Παράλληλα, η καταπολέμηση της ανεργίας είναι μία από τις
προτεραιότητες της Ελληνικής Προεδρίας, καθώς, όπως προανέφερα, η ανεργία είναι
και ευρωπαϊκό πρόβλημα.
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς
και ευθείς. Δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές για την καταπολέμηση της ανεργίας.
Για να το θέσω διαφορετικά, η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται με
νομοθετήματα και υπουργικές αποφάσεις. Και φυσικά ούτε με ευχές και καλές
προθέσεις. Ακόμη και τα προγράμματα απασχόλησης, όσο καλοσχεδιασμένα και
αποτελεσματικά αν είναι, προσφέρουν προσωρινή ανακούφιση.
Η οριστική και δραστική λύση του προβλήματος βρίσκεται
αλλού.
Είναι στο σπάσιμο του φαύλου κύκλου της χαμηλής
ανταγωνιστικότητας που οδηγεί σε αδιέξοδα, καθηλώνει τις προσδοκίες των νέων
ανθρώπων
Είναι σε έναν νέο κύκλο ανάπτυξης, με έμφαση στην
εξωστρέφεια, την παραγωγικότητα και τη δημιουργία αξίας. Με έμφαση στην
πραγματική παραγωγή και την επιχειρηματικότητα.
Όχι όμως επιχειρηματικότητα, γενικά και αόριστα. Το
ζητούμενο είναι η υγιής και εξωστρεφής, έντιμη και δημιουργική
επιχειρηματικότητα, τμήμα μιας
παγκόσμιας αλυσίδας αξίας και όχι οι κρατικοδίαιτες και παρασιτικές εκδοχές της
που κυριάρχησαν στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας μας.
Και αυτή η υγιής επιχειρηματικότητα δεν μπορεί παρά να έχει
στον πυρήνα της το σεβασμό στην εργασία. Τη νόμιμη, ποιοτική και αξιοπρεπή
εργασία.
Αυτή είναι η καθαρή και στέρεη άποψη μας για το ζήτημα της
δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας και της καταπολέμησης της ανεργίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, μια μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε
ως υπουργείο Εργασίας, είναι η ολοκλήρωση των απαραίτητων διαρθρωτικών
μεταρρυθμίσεων. Για την αποτελεσματική λειτουργία της αγοράς εργασίας.
Για τη διαμόρφωση ενός θεσμικού και οργανωτικού
περιβάλλοντος, φιλικό στην υγιή επιχειρηματικότητα και την απασχόληση. Χρειάζεται να τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητες
του χθες, χτίζοντας παράλληλα νέους θεσμούς και συμπεριφορές που θα ταιριάζουν
στο αναπτυξιακό αύριο της ελληνικής οικονομίας.
Ο δρόμος των αλλαγών και μεταρρυθμίσεων είναι ένας δύσκολος
και ανηφορικός δρόμος.
Χρειάζονται κοινωνικές συναινέσεις, απαιτείται ειλικρινής
και ανοιχτός δημόσιος διάλογος, κλίμα εμπιστοσύνης. Στην Ελλάδα, σε αντίθεση με
τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι προϋποθέσεις αυτές δεν ήταν αυτονόητες.
Υπήρχε κλίμα αμοιβαίας καχυποψίας μεταξύ των κοινωνικών
εταίρων, μια διάχυτη διστακτικότητα της κοινωνίας.
Αλλά και οι οργανωμένες αντιστάσεις ομάδων που ήθελαν να
διαφυλάξουν τα προνόμια και τις προσόδους τους σε βάρος της υπόλοιπης
κοινωνίας.
Και σίγουρα, είναι δεδομένη η ιστορική αποτυχία του
πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα που με την αδράνεια και αναβλητικότητά του,
υπέθαλψε παθητικές αντιλήψεις απέναντι στις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις.
Ωστόσο, με επιμονή και αποφασιστικότητα, τα καταφέραμε.
Ενδεχομένως να έγιναν λάθη, να υπήρξαν υπερβολές.
Όμως, σήμερα το πλαίσιο θεσμών και λειτουργίας της αγοράς
εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης έχει βελτιωθεί δραστικά.
