«….κάποια στιγμή στην Ελλάδα, περάσαμε, ζήσαμε, πολύ άσχημες μέρες. Κι ο κόσμος δυσκολευόταν πολύ να επιβιώσει. Και δυσανασχετούσαν κι όσοι υποστήριζαν -με σθένος- ότι θα πρέπει να αλλάξουν όλα και να σταματήσει η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος και ότι θα πρέπει να πάψουμε να μιλάμε «ξύλινα» και με μια κάποια δόση «ανωτερότητας» που κάποιοι έλεγαν φαντασιοπληξία (αν και δεν είναι άσχημο να ονειροβατεί καμιά φορά κανείς..) Κι ότι ο «αιρετικός» λόγος μέσα σε δυό χρόνια έγινε μέινστριμ, κι ότι η απλή και ξεκάθαρη αντίληψη των παιδιών που κατά καιρούς εμφανιζόταν στον Τύπο ως πρωτοσέλιδο με το σχόλιο «ιδού μια καθαρή φωνή» για να ακούτε εσείς οι «μεγάλοι», έγινε η φωνή του λαού. Των ενηλίκων δηλαδή που ενέταξαν στην λογική και την φρασεολογία τους την αντίληψη των παιδιών. Την ξεκάθαρη και προφανή. Την μη ξύλινη δηλαδή, που σημαίνει ότι «δεν ακούω τίποτε, άλλα λέω κι άλλα εννοώ».
Γενικώς πάντως, περάσαμε δύσκολα χρόνια, που θα έπρεπε κανείς να αγωνίζεται και να δίνει μάχες για τα αυτονόητα και τα κεκτημένα, σε αντίθεση με τις προηγούμενες μάχες που οι μισοί έβγαιναν στον δρόμο ζητώντας -άνευρα, μηχανικά και αμήχανα σε πολλές περιπτώσεις- λίγο πιο μεγάλες αυξήσούλες στους μισθούς τους, κι οι υπόλοιποι (όσοι ήταν ψύχραιμοι ή στην απέξω) γκρίνιαζαν κι έκαναν λόγο για «μεγάλο και πολυέξοδο κράτος».
Παρόλ αυτά, κάποιοι που έβλεπαν πιο μπροστά διέκριναν τις «κρίσεις» και τις συγκρούσεις στον ορίζοντα.
Γενικώς πάντως περάσαμε δύσκολες μέρες στην Ελλάδα….» ΘΑ έχουμε να λέμε...
Αυτές τις ειδήσεις δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Μα ποτέ. Θα τις θυμάμαι, μια ζωή, κι ευελπιστώ να μαι καλά να τις λέω και στα εγγόνια μου (αν ποτέ αποκτήσω) όπως κάνουν δηλαδή και οι σημερινές γιαγιάδες που χουν να λένε για «πείνες, κατοχές, φτώχια και πολέμους» έτσι καλή ώρα να χω να λέω κι εγώ ότι “κάποια στιγμή στην Ελλάδα, υπήρχε ένα βαθύ, πολύ βαθύ κράτος, για το οποίο κάποιοι νέοι της εποχής μιλούσαν κι έγραφαν και καυτηρίαζαν κι έφτιαχναν σελίδες στο διαδίκτυο -ήταν το Μέσο της εποχής- και κατηγορούσαν όλους όσους το έχτισαν και το στήριζαν και τους κατέστρεφαν τις ελπίδες, μα ακόμη χειρότερα και πολύ περισσότερο, μετά το βαθυκράτος (που κάποιοι το έλεγαν και παρακράτος) ήρθε ένα άλλο κράτος και κυβέρνησε το ελληνικό, ένα τόσο σκληρό κράτος που μαζί με τα ξερά έκαψε και τα χλωρά και ισοπέδωσε ακόμη περισσότερο από τον κόσμο, τον κοσμάκη. Τον κοσμάκη που δούλευε μια ζωή και δεν ήξερε άμα θα πάρει σύνταξη και πότε και που με έκπληξη ανακάλυπτε ότι το ασφαλιστικό του ταμείο δεν είναι σε θέση να του παρέχει ούτε τα βασικά, και πως άμα αρρωστήσει θα πρέπει να κολυμπήσει μόνος του…
Αυτές τις ειδήσεις δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Μα ποτέ. Θα τις θυμάμαι, μια ζωή, κι ευελπιστώ να μαι καλά να τις διηγούμαι και στα εγγόνια μου (αν ποτέ αποκτήσω) ότι “κάποια στιγμή…έτσι συνέβησαν τα πράγματα …» Και το χειρότερο είναι πως όταν διαμαρτύρονταν γι αυτά, χρόνια τώρα, οι μεγαλύτεροι, σε πολλές περιπτώσεις, οι "νεότεροι" -μες τον ενθουσιασμό και την υγεία, τους θρωρούσαμε μίζερους και γραφικούς..
Ασθενείς με χρόνιες παθήσεις πληρώνουν από την τσέπη τους την ιατροφαρμακευτική φροντίδα τους.
Βαθιά το χέρι στην τσέπη βάζουν οι ασθενείς µε αιµατολογικές παθήσεις για µία σειρά εξειδικευμένων εξετάσεων.
Σύμφωνα με στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα, χιλιάδες ασθενείς (καρκινοπαθείς, διαβητικοί, άνθρωποι µε νεοπλασµατικές ασθένειες αλλά και µε αναπηρίες) αναγκάζονται να πληρώνουν από την τσέπη τους τα απαραίτητα για την ιατροφαρµακευτική φροντίδα τους, εξαιτίας των περικοπών των ασφαλιστικών ταµείων και της απουσίας κοστολόγησης σύγχρονων θεραπειών.
Άνιση είναι η μάχη που δίνουν οι Έλληνες καρκινοπαθείς, οι οποίοι εγκλωβισµένοι στον απαρχαιωµένο εξοπλισµό των δηµόσιων νοσοκοµείων αναζητούν λύσεις στον ιδιωτικό τοµέα. Τα Ταµεία δεν έχουν ορίσει την τιµή για τον συνολικό σχεδιασµό της θεραπείας, µε αποτέλεσµα να καταβάλλουν µόλις 1.000 - 1.500 για τον κύκλο των ακτινοθεραπειών την ώρα που ο λογαριασµός ξεπερνά ακόµη και τις 7.000 ευρώ. Οι ασθενείς δεν παίρνουν πίσω ούτε ένα ευρώ.
«Η µόνη πράξη που έχει κοστολογηθεί (άρα πληρώνεται από όλα τα Ταµεία) είναι η ακτινοθεραπευτική συνεδρία. Όλα όσα πρέπει να γίνουν για να εξασφαλιστεί η ακρίβεια της θεραπείας, όπως ο τρισδιάστατος σχεδιασµός, η εξοµοίωση, η κατασκευή εξατοµικευµένων blocks προστασίας, δεν έχουν ακόµη κοστολογηθεί» λέει ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας και διευθυντής του Ακτινοθεραπευτικού - Ογκολογικού Τµήµατος του Νοσοκοµείου Αλεξάνδρα, Γιώργος Πισσάκας.
Το αποτέλεσµα είναι οι ασφαλισµένοι του Δηµοσίου να πληρώνουν ακόµη και για τη θεραπεία τους στο ΕΣΥ: οι καρκινοπαθείς καταβάλλουν από 270 έως και 400 ευρώ, χωρίς να παίρνουν πίσω ούτε ένα. Τα καλά νέα σύµφωνα µε τον κ. Πισσάκα είναι ότι η κοστολόγηση των ιατρικών πράξεων για την αντιµετώπιση του καρκίνου πέρασε πλέον στις προτεραιότητες του υπουργείου.
Την ίδια ώρα, όπως καταγγέλλει η Εθνική Συνοµοσπονδία Ατόµων µε Αναπηρία (ΕΣΑΜΕΑ), στο µισό έκοψε τις παροχές το Ταµείο Ελεύθερων Επαγγελµατιών (ΟΑΕΕ) για την κάλυψη των «διαλειπόντων καθετηριασµών» (σύστηµα για την ουροσυλλογή και αντιµετώπιση ουρολοιµώξεων) των τετραπληγικών. Έτσι, οι ασθενείς αναγκάζονται να πληρώνουν οι ίδιοι περίπου 450 ευρώ τον µήνα. Περικοπές έκανε πρόσφατα και το ΙΚΑ στα µαξιλάρια κατάκλισης, που κοστίζουν 580 ευρώ, αλλά το Ταµείο καλύπτει δαπάνη 320 ευρώ.
Βαθιά το χέρι στην τσέπη βάζουν και οι ασθενείς µε αιµατολογικές παθήσεις για µία σειρά εξειδικευµένων εξετάσεων, καθώς η κάθε µία από αυτές κοστίζει τουλάχιστον 250 ευρώ, αλλά τα Ταµεία δεν έχουν προνοήσει για την κάλυψή τους.
«Πρόκειται για εξετάσεις που επιβάλλονται ως αναγκαίες από τον Παγκόσµιο Οργανισµό Υγείας, και όµως δεν καλύπτονται έως και σήµερα. Αυτός είναι και ο λόγος που αποστείλαµε σχετικό αίτηµα, εκτός από το υπουργείο Υγείας, στον Συνήγορο του Πολίτη και στον Επιθεωρητή Δηµόσιας Διοίκησης» λέει ο αναπληρωτής καθηγητής Αιµατολογίας και µέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Αιµατολογικής Εταιρείας Παναγιώτης Παναγιωτίδης.
Δεν χορηγεί το ΙΚΑ τα θεραπευτικά υποδήματα στους διαβητικούς γιατί ο ακρωτηριασμός κοστίζει λιγότερο.
Οι αυξήσεις μηδενίζουν τις εκπτώσεις από το κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ
Εμείς τα είπαμε, ο Καραμανλής δεν τα άκουσε
Μετά τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ήταν η σειρά του Ολι Ρεν. Ο επίτροπος δήλωσε ότι οι Βρυξέλλες είχαν προειδοποιήσει αρκετές φορές την κυβέρνηση Καραμανλή για τον κίνδυνο κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας, όταν εκδηλώθηκε η παγκόσμια κρίση.
Ακόμη και 3 χρόνια θα απαιτούνται εφεξής για να καταβληθεί η εφάπαξ αποζημίωση από το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπάλληλων (ΤΠΔΥ), σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα που έχει καταρτίσει η διοίκηση του Ταμείου. Περισσότερα
Στους δρόμους και πάλι οι Γάλλοι εργαζόμενοι κατά των αλλαγών στο ασφαλιστικό
(πλήν όμως μέχρι να γίνουμε κι εμείς Γάλλοι και να βγαίνουμε στον δρόμο από ανάγκη κι όχι γιατί μας καλούν τα -α-διάφορα συνδικάτα για τα συμφέροντά τους, θα περάσει καιρός..)
κρίση οικονομική η κρίση ειλικρίνειας;
Ειλικρινά με έκπληξη, όση έκπληξη μου έχει απομείνει, άκουγα χθές τον αντιπρόεδρο κ. Πάγκαλο να λέει οτι στην εκλογική περιφέρειά του, στην Περιφέρεια Αττικής, το 80% των σπιτιών που έχουν χτιστεί είναι παράνομα. και το άκουσα με έκπληξη οχι τόσο για τον αριθμό, όσο για την παραδοχή. Ότι έτσι δηλαδή έχουν τα πράγματα…
Όλοι χάσαμε, άλλος πολύ, άλλος λίγο, ο καθένας ας κάνει το δικό του μέτρημα.. (μου το είπε προχθές ένας φίλος και μου άρεσε πολύ..)
Με εκπλήσσει επίσης το γεγονός οτι ο κόσμος, απ όσο παρατηρώ, δεν έχει όρεξη ούτε για σχόλια πια. Και το λέω διαβάζοντας τα άρθρα των περισσοτέρων εφημερίδων που στις ηλεκτρονικές τους εκδόσεις ζητούν τα σχόλια των αναγνωστών τους.. Αλλά, σχόλια δεν υπάρχουν πια. Είπε ο κόσμος, έγραψε, ξαναέγραψε, δεν έχει και πολύ όρεξη πια να μιλάει στον βρόντο και τίποτε να μην γίνεται. Και πολύ περισσότερο από τα ξερά, να καίγονται τα χλωρά αυτήν την εποχή. Και το «φάγωμα των χρημάτων» που όλοι πια παραδέχονται δημόσια με Παγκαλική ειλικρίνεια «εσείς τα φάγατε, εμείς ζητάγαμε ψήφους» καλούνται να πληρώσουν οι μικροί. Οι πολύ μικροί. Που μαζί με όλους τους υπόλοιπους έβλεπαν ότι το χρήμα τελειώνει, αλλά δεν έτρωγαν τόσο όσο να αποταμιεύσουν. Μπορεί τελικά και να φταίμε όλοι… και να προσπαθεί αυτή η κυβέρνηση να μας λοβοτομήσει και να μας κάνει να σκεπτόμαστε διαφορετικά. Να σεβόμαστε και την … δραχμούλα.
Είναι ύστερα να απορείς που ελάχιστοι πια ενδιαφέρονται να μάθουν περί τα διαμορφούμενα «κλάμπ» των κοινοβουλευτικών ομάδων των κομμάτων; Δεν είναι. Γιατί όταν ο άλλος ζορίζεται, αυτό που τον ενδιαφέρει το λιγότερο είναι ποιος κάνει παρέα με ποιόν στο καφενείο της βουλής.. κάτι σε ξε-περασμένες εποχές και μεγαλεία είχε μεγάλο καλαμπουράκι… ως εκ τούτου αυτά τα άρθρα έχουν και την μικρότερη αναγνωσιμότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες τρέμουν για την δουλειά τους, απλά, θα χουν να λένε άλλα..
Το παραπάνω κειμενάκι μπορεί να εκληφθεί και ως «εισαγωγικό» για τις ερχόμενες εκλογές.
Οι επόμενες αναρτήσεις που θα ακολουθούν με καθημερινή συχνότητα θα αναφέρονται και στην προεκλογική δραστηριότητα της περιοχής μας.
