Έχω μια αλλοδαπή -ελαφρώς περίεργη- απο δίπλα και με ρωτά«Τι γκράφει»
«Κι εσένα τι σε νοιάζει, κοίτα να κάνεις καλά την δουλειά σου κι άσε τα σχόλια»
«Ναι, αλλά τι γκράφει» επιμένει η αλλοδαπή.... (ας το πάει το ποτάμι, σκέπτομαι)
«Επιστολή στον κ. Βγενόπουλο» της ξαναπαντώ
«Και ποιό είναι κύριο Βγκενόπουλο;» επειμένει η περίεργη ξενόφερτη
«Ενα καλό κύριο που κάνει δωρεές» της λέω εγω με στύλ
«Α, ωραία ... καλό άνθρωπο, και τι δίνει;» συνεχίζει η αλλοδαπή
«Οτι μπορεί, κυρά μου», της λέω γω, καταλαβαίνοντας οτι η κουβέντα θα εχει και συνέχεια...
«Δίνει», της λέω, «αμα δεί οτι υπάρχουν ανάγκες σε φτωχές περιοχές, στέλνει διάφορα είδη, ανάλογα κι απο αυτά που θα του ζητήσουνε»
«Δηλαδή στέλνει γάλα, ρίζυ, μακαρόνια και τυρί;» ρωτά η αλλοδαπή
«Οχι, οχι... απ αυτά που λές, ολίγον χαλασμένα θα μπορούσε να τα στείλει στον τόπο σου, στον δε δικό μας τον τόπο αυτά τα μοιράζουν οι σύλλογοι. Ο κ. Βγενόπουλος δίνει άλλα»
«Δηλαδή τι άλλα;»
«-Πανάθεμα τη χώρα σου- ο κ. Βγενόπουλος, αμα δεί οτι ενα μέρος στην Ελλάδα εχει μια ανάγκη, δεν εχει πχ. νερό να πιεί, του στέλνει μια αφαλάτωση, αμα δε δεί οτι ο κόσμος διψά για πνευματική τροφή, του στέλνει 10 κάδρα κ.ο.κ.»
«Δηλαδή αμα του ζητήσουμε θα στείλει και σε μας;»
«Αμα του ζητήσουμε και το κρίνει σκόπιμο»
«Ναι, αλλά τι να του ζητήσουμε;»
«Τι να του πρωτοζητήσουμε...»
«Αμα του ζητήσουμε καινούργια παιχνίδια για τις παιδικές χαρές θα στείλει;»
«Άμα το κρίνει σκόπιμο...»
«Κι αμα του ζητήσουμε να βάλει και ειδικό τάπητα κάτω για να μην χτυπάνε τα παιδιά; θα στείλει;...»
«Μπορεί...»
«Κι αμα του πούμε να στείλει λεφτά να πληρώνονται 2 κυρίες παραπάνω στον παιδικό σταθμό θα στείλει;...»
«Μπορεί, αμα συγκινηθεί πολύ, μπορεί να στείλει...»
«Και θα ανοίξει και το βρεφικό τμήμα που είναι κλειστό γιατί δεν έχει προσωπικό;» (είχε πάρει πλέον φόρα η αλλοδαπή...)
«Σαν πολλά δε ζητάς;!»
«Αφού δεν τα κάνουν αυτοί που πρέπει....»
«Σε κείνους να τα πείς...»
«Εσένα βρήκα..»
«Ας του στείλουμε επιστολή και βλέπουμε»
«Να στείλουμε και σε αυτούς που ‘πρέπει’;»
«Και δε στέλνουμε;»
Ορισμένοι ,κρίνω φιλύποπτοι, υποστήριζαν οτι δεν προωθούνται οι δημόσιες υπηρεσίες προκειμένου να λειτουργούν οι αντίστοιχες ιδιωτικές. Μια «θέση» κατα την γνώμη μου καθ’όλα άκυρη μιας και υπάρχει αρκετός κόσμος διαφορετικού οικονομικού επιπέδου που θα μπορούσε να υπερκαλύψει την ζήτηση και των δημόσιων και των ιδιωτικών υπηρεσιών. Συνεπώς, μάλλον άκυρος και πολύ πιθανό ύποπτος, είναι αυτός ο τεχνιτός ανταγωνισμός μεταξύ τους. Η θεωρία δηλαδή οτι για να δουλέψουν οι ιδιώτες θα πρέπει να υποβαθμιστούν οι δημόσιες υπηρεσίες. Η παραπάνω «θεωρία» κρίνω οτι υποτιμά και τις δύο πλευρές ενω προφανώς υποστηρίζεται -ή τουλάχιστο συντηρείται- απο όσους είναι ανίκανοι να στελεχώσουν και να βελτιώσουν τις υποδομές του δημοσίου. Οι δε ιδιώτες που κατα κανόνα προσφέρουν πιο προσεγμένες υπηρεσίες σε κάθε επίπεδο, θα ήταν παράλογο να λειτουργούν υπο την προυπόθεση της ... υπολειτουργίας των αντίστοιχων δημόσιων.
Δυστυχώς, μια ακόμη εκπαιδευτική χρονιά κλείνει και ο κρατικός παιδικός σταθμός της Έξω Γωνιάς λειτουργεί με προσωπικό ... ασφαλείας και με το βρεφικό του τμήμα κλειστό λόγο έλλειψης προσωπικού. Την ίδια ώρα που οι χώροι και οι εγκαταστάσεις του είναι επαρκέστατοι για να φιλοξενήσουν τον διπλάσιο σχεδόν αριθμό παιδιών.
«Η Περιφέρεια δεν μας εγκρίνει συμβάσεις, πόσο μάλλον αυτην την εποχή των περικοπών» είναι η κουβέντα που ακούγεται για το θέμα με αρκετή δόση .. παραίτησης. Και μιας και αναφερθήκαμε στους επαρκείς εσωτερικούς χώρους του ιδρύματος, σε οτι αφορά τους εξωτερικούς αξίζει να πούμε οτι χρειάζονται ...άμεση ανακαίνιση μιας και τα παιχνίδια είναι παλιά και οχι ασφαλεί, ενω το δάπεδο είναι στρωμένο με τσιμέντο(!) κι οχι με το ειδικό πλαστικό υλικό για να μην χτυπάνε τα παιδάκια ..πόσο μάλλον που είναι και πολλά και θα «συναγωνίζονται» πιο θα ανέβει πρώτο.
Η αλλοδαπή συνεχίζει να αναρωτιέται «τι γκράφει τόση ώρα»
«Τα απομνημονεύματά μου...» της απαντώ
«Τι είναι μνημονεύματα;»
«Άστα αυτά.... είσαι να πάμε στην Περιφέρεια να πιάσουμε τον Γενικό να διαμαρτυρηθούμε; να του πούμε στείλε καναν άνθρωπο, να δουλέψει ο σταθμός; (να μας εγκρίνει θέσεις να εξυπηρετηθούν τα παιδιά μας;)»
«κύριο Βγκαινόπουλο;»
Όχι κύριο Βγαινόπουλο...(!) κύριο... Μπρακόπουλο ...(!)
«ε, αμα είναι για τα παιδιά μας να πάμε όπου να ναι»
«φύγαμε...»
ΥΓ. Παιδευομαι 3 ημέρες με αυτό το κειμενάκι (δεν το ζωγράφιζα καλύτερα...)
Δεν ήξερα πως να το γράψω. Σκεφτόμουν ενα σορώ προλόγους και τίτλους.
«Θέλω καλύτερο σχολείο για το παιδί μου» ή «υποστελεχωμένος ο Παιδικός σταθμός της Έξω Γωνιάς» ή «άμεση ανακαίνιση χρειάζονται οι αυλές και οι εξωτερικοί χώροι» κλπ. Παιδευόμουν και με το στύλ. Λέω να το γράψω με χιούμορ, να κάνω «περιγραφή και απαρίθμιση» των αναγκών, να το κάνω «συγκινητικό», ουδέτερο, τι να το κάνω για να γίνει όσο το δυνατό πιο ... δυνατό. Μέχρι που αποφάσισα να το γράψω ....όπως βγεί σε μια τυχαία ήρεμη ώρα, υποσχόμενη στον εαυτό μου οτι θα γράψω κι άλλα μέχρι να ξεκινήσει η νέα χρονιά.
Με την ελπίδα να είναι καλύτερη απο την περσυνή. Και να εχει εγκρίνει η Περιφέρεια επιπλέον προσωπικό και να έχουν φτιαχτεί απο τον Δήμο (εκεί ανήκει κι εκείνοι λένε οτι έχουν λεφτά) οι εξωτερικοί χώροι.
Μια ερευνα στο διαδίκτυο πάντως εκπλήσει τον αναγνώστη της με τις επιλογές σε παιχνίδια για εσω και εξωτερικούς χώρους που υπάρχουν. Κρίμα που παιδικός σταθμός της Γωνιάς δεν τα εχει.. κρίμα γιατί σκέπτεσαι οτι ενα δημόσιο ταμείο μονο εκεί δεν θα έπρεπε να τσιγκουνευεται... κρίμα εν τέλει στα χρήματα που πάνε αλλού...
Και κάτι ακόμα, υπάρχει και το εξής αντιφατικό στο δημοφιλές νησί μας.
Μιλάω στο τηλέφωνο με φίλους και μου λένε τι καλά που θα είναι στην «ωραία Σαντορίνη με τον καθαρό αέρα» να μεγαλώνεις παιδί. Και εν μέρει συμφωνώ, πλήν όμως -και τους το λέω κιόλας- θα ντραπώ να τους προτείνω να επισκεφθούμε παρέα όταν με το καλό έρθουνε μια παιδική χαρά, ή να δούνε πως είναι ο παιδικός σταθμός -ο δημόσιος- που πάνε τα παιδιά μας. Γιατί είμαι σίγουρη οτι θα έχουν δεί και καλύτερους. Οπώτε, αρκούμαστε στον καθαρό αέρα....
Ο κινέζος πρέσβης πάντως δεν έκανε δήλωση για το γεγονός. Καλύτερα. Μπορεί και να σκεπτόταν να τον αγοράσει.
Ή μπορεί και να μας πρότεινε να ιδιωτικοποιήσουμε τις παιδικές χαρές.....
