Τα μαρτύρια μιας αμαρτωλής -και περιπεσούσης- χώρας
ή «το τροπάριο της Κασσιανής»
ή, λίγο έτσι, λίγο αλλιώς…

Κι ενώ τα πράγματα είναι τόσο απλά....
Σας το είπε κι ο Παναγόπουλος ξεκάθαρα, πάλι εσείς -κι εμείς...- τα κορόιδα θα την πληρώσουμε....

Και για να εξηγιόμαστε, ο χαρακτηρισμός με ξάφνιασε, πλήν όμως μπορώ να πω ότι κατανοώ την αγανάκτηση του προέδρου..
Από την άλλη όμως, πειράζει που δεν μου αρέσει (και δεν νομίζω ότι αρέσει και σε πολλούς) να θεωρούν τον εαυτό τους το κορόιδο της παρέας…

Απλά είναι τα πράγμτα ....
Ήτανε μια -μικρή- χώρα που την λέγανε Ελλάδα,
Όπου, οι πολιτικοί της και οι συν αυτώ, φάγανε τα λεφτά, και την φτάσανε στα όρια τη χρεοκοπίας.
Τώρα, οι καινούργιοι πολιτικοί που αναλάβανε το «τιμόνι» της χώρας, ανακαλύψανε ή κάνουνε οτι ανακαλύψανε οτι «δεν υπάρχει σάλιο» και ως εκ τούτου κόψανε μερικά απο τα λεφτά που δίνει το κράτος στα μηνιάτικα των υπαλλήλων του καθώς και μερικά άλλα, σύμωνα και με αυτά που τους μηνύσανε οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι είναι αυτοί που κανονικά κάνουνε κουμάντο στη χώρα, ενω οι δικοί μας μεταφράζουνε και «εφαρμόζουνε» αυτά που τους λένε.
Μάλιστα, λένε, οτι η χώρα είναι σε τέτοιο μαυρο χάλι οικονομικά που δεν εμπιστεονται να την δανείσουν ούτε οι ευρωπαίοι αλλά ούτε και οι διεθνείς τοκογλύφοι, γιατί είναι ,λέει, τόσο αναξιόπιστη που δεν μπορούνε να σιγουρέψουνε οτι θα τους τα γυρίσει πίσω. Έτσι λοιπόν μας χορευουνε στο ταψί, άλλοι πάλι κοιτάνε τι μπορούνε να πάρουνε κοψοχρονιά (τα γνωστά, που τον βρίσκεις τον άλλον στην ανάγκη....) ενω κάποιοι άλλοι μας πέρνουνε εντελώς στο ψιλό λέγοντάς μας να ζοριστούμε πρώτα κι ύστερα θα δούνε αμα μπορούνε να μας δανείσουνε…

Από την μια πλευρά, έτσι τα βλέπω τα πράγματα.
Από την άλλη επειδή είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, δεν μπορώ, με καταστρέφει εντελώς, να μείνω “κολλημένη” σε αυτό το αρνητικό οικονομικό κλίμα και να μην μπορώ να κοιτάω μποροστά. Και να απαιτήσω κάτι καλύτερο. Όπως για παράδειγμα -και σύμφωνα με τις πρόσφατες εξαγγελίες- καλύτερη Παιδεία και Υγεία.
Στα πολύ σοβαρά τώρα, δεν (θέλω να) πιστεύω ότι το πολύ κακό αυτό κλίμα και κατ επέκταση η ψυχολογία που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο θα κρατήσουν (για) πολύ.
(θέλω να) πιστεύω στην επόμενη (καλύτερη) μέρα.
Να πάρουμε ,δηλαδή, λίγο τα επάνω μας γενικώς.
Επίσης, και κάτι άλλο που θα πρέπει να μας απασχολήσει,

(Όλα γυρίζουν, πόσο μάλλον ένα κλίμα…
το χουμε ξαναπεί και ξαναγράψει. Πειράζει που δεν θέλω να αισθάνομαι ότι ζω στην Τιχουάνα της Ευρώπης; κάποιους θα βόλευε ,σίγουρα, αυτή η αντίληψη, εμένα πάντως όχι… )

Πως θα μας αντιμετωπίσουν άραγε φέτος οι (ξένοι) επισκέπτες μας;
Σαν μια χώρα όπως την περιγράφει -δυστυχώς μεγάλη- μερίδα του Ευρωπαϊκού Τύπου (κουτοπόνηρη και άτακτη οικονομικά)
ή σαν μια χώρα φιλόξενη, με βαριά ιστορία και κουλτούρα και με ποιότητα στις υπηρεσίες και στα προιόντα της;
και νομίζω ότι περισσότερο από “θεωρητικό ερώτημα” και “για να δούμε τι μας ξημερώνει”
η παραπάνω απορία οφείλει να αποτελέσει δικό μας στοίχημα.
Να δείξουμε δηλαδή (και να αποδείξουμε και να αναδείξουμε…) το καλύτερο πρόσωπο της χώρας κι όχι αυτό που (βολεύεται να) παρουσιάζει σήμερα μερίδα του Ευρωπαϊκού Τύπου, περνώντας τα χειρότερα μηνύματα για την Ελλάδα...