Σύμφωνα με μέρος του κειμένου του κ. Βρούτση,
Δεν έχω σκοπό να ωραιοποιήσω τα πράγματα. Γνωρίζω πολύ καλά
τα προβλήματα και τις επιπτώσεις της ανεργίας στους νέους και στην κοινωνία,
όμως το προνόμιο να είστε οι τιμητές της ευαισθησίας δεν σας το παραχωρώ. Την
ευαισθησία την χρησιμοποιείτε και δεν την υπηρετείτε.
Πράγματι, οι νέοι της χώρας μας έχουν πληγεί περισσότερο από
κάθε άλλη ηλικιακή ή κοινωνική ομάδα κατά τη διάρκεια της κρίσης.
Και αυτό είναι ένα κρίσιμο ζήτημα, με πολλές προεκτάσεις.
Κοινωνικές, οικονομικές, ακόμη και αναπτυξιακές.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η αντιμετώπισή της αποτελεί την
κορυφαία προτεραιότητα του υπουργείου Εργασίας και συνολικά της Κυβέρνησης απο
εδώ και εμπρός.
Ακόμη και η ελληνική προεδρία που μόλις ξεκίνησε έχει ως
πρώτο θέμα στην ατζέντα της την καταπολέμηση της ανεργίας και ειδικά των νέων.
Γιατί η ανεργία είναι και ευρωπαϊκό πρόβλημα.
Τα προβλήματα απασχόλησης των νέων στην Ελλάδα δεν
εμφανίστηκαν ξαφνικά. Ουσιαστικά προϋπήρχαν της κρίσης.
Ακόμη και σε περιόδους μεγάλης οικονομικής μεγέθυνσης – τη
δεκαετία πριν την κρίση - τα ποσοστά ανεργίας των νέων ήταν πολύ υψηλά.
Υπερδιπλάσια του ενήλικου πληθυσμού.
Αλλά και η μετάβαση των νέων από την εκπαίδευση στην εργασία
ήταν πάντοτε προβληματική.
Δεν ήταν και δεν είναι μόνο η ανεργία.
Είναι και το ότι μέχρι οι νέοι να βρουν σταθερή δουλειά
παλινδρομούσαν – και πριν απο την κρίση - σε ανασφαλείς διαδρομές μεταξύ
ανεργίας, υποαπασχόλησης και μαύρης εργασίας.
Αυτά δείχνουν ότι πρόκειται κατά βάση για διαρθρωτικό,
δομικό ζήτημα της ελληνικής αγοράς εργασίας. Και το οποίο επιδεινώθηκε κατά τη
διάρκεια της πενταετούς ύφεσης που βυθίστηκε η οικονομία.Συνεπώς, μην κάνουμε
ότι ανακαλύψαμε ξαφνικά ένα νέο πρόβλημα που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια.
Για αυτό το λόγο, η αντιμετώπιση του προβλήματος δεν μπορεί να γίνει μόνο με
μέτρα και παρεμβάσεις «ειδικά για την κρίση».
Αντίθετα, χρειάζεται να πιάσουμε από την αρχή το «νήμα» της
υπόθεσης, θεραπεύοντας στρεβλώσεις και παθογένειες σε όλα τα βήματα εισόδου των
νέων στην απασχόληση.
Χρειάζεται με άλλα λόγια, ένα ισορροπημένο μίγμα
διαρθρωτικών/ θεσμικών μεταρρυθμίσεων
αλλά και άμεσων ενεργητικών μέτρων απασχόλησης. Ώστε το ανοδικό «γύρισμα» της
οικονομίας να μας βρει έτοιμους, από κάθε άποψη.
Και το νέο υπόδειγμα οικονομικής ανάπτυξης που σταδιακά
οικοδομούμε, ένα παραγωγικό μοντέλο υψηλού ανταγωνιστικού δυναμισμού και υψηλής
απασχόλησης, να απορροφήσει γρήγορα και αποτελεσματικά το αδρανές ανθρώπινο
δυναμικό προτού απαξιωθεί οριστικά.
Προσέξτε, η αγορά
εργασίας κατέρρευσε μόλις σε τρία χρόνια, απο τα μέσα του 2009 έως τα μέσα του
2012. Όταν η ανεργία εκτοξεύθηκε απο το 9% στο 26%. Κινούμενη έκτοτε με τάσεις
σταθεροποίησης το 2013 γύρω στο 27%.
Αυτή η καθίζηση της απασχόλησης, λοιπόν, δεν οφείλεται μόνο
στην κρίση. Οφείλεται κατά βάση, σε προϋπάρχουσες δυσκαμψίες που εμπόδισαν μια
πιο ήπια προσαρμογή της απασχόλησης.
