Με επιτυχία και
σχετικά καλή ανταπόκριση από πλευράς κοινού, παρουσιάστηκε στην Σαντορίνη η
θεατρική παράσταση «Το διπλό βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή από την Εταιρεία Θεάτρου
PEQUOD, το Σάββατο 25 Μαΐου 2013 στην αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου
«Εστία Πύργου».
Η παράσταση
πραγματοποιήθηκε με την συνεργασία της Περιφέρειας Ν. Αιγαίου (που επέλεξε να
υποστηρίξει το έργο στην παρουσίασή του σε νησιά των Κυκλάδων και της
Δωδεκανήσου) του Δήμου Θήρας και του δραστήριου και αξιόλογου για τις επιλογές
του, πολιτιστικού Συλλόγου της “Εστιας Πύργου”.
Τους μονολόγους
της παράστασης απέδωσαν οι ηθοποιοί : Νικολίτσα Ντρίζη, Δημήτρης Ξανθόπουλος
και Αγγελική Παπαθεμελή.
Η περίπτωση του Δημήτρη
Χατζή είναι
μοναδική και πολύ ιδιαίτερη για τα ελληνικά γράμματα και την λογοτεχνία
γενικότερα, μιας και στο σύνολο του έργου του αποτυπώνονται και παρουσιάζονται
με χαρακτηριστικό τρόπο οι διαδρομές άνθρώπων για τους οποίους στάθηκε αδύνατο
να ορίσουν και να κατευθύνουν οι ίδιοι τις ζωές τους, που παρασύρθηκαν και
οδηγήθηκαν τελικά από τα όσα επέβαλαν οι συνθήκες, τα πολιτευματα, τα καθεστώτα
αλλά και οι νοοτροπίες και συμπεριφορές που επικρατούσαν την τριακονταετία 1950
- 1970 στην Ελλάδα.
Ταλαιπωρημένος,
διωγμένος, επικυρηγμένος και κυνηγημένος ο ίδιος, ο Δημήτρης Χατζής έγραψε για
πλάσματα που φύσει και θέσει στάθηκαν αδύναμα και ανίκανα να ορίσουν τις τύχες
τους, για ανθρώπους που αναγκάστηκαν να λειτουργήσουν ως ανέστιοι, διαμορφώνοντας
ως εκ τούτου και την ανάλογη ψυχοσύνθεση…
Αν και το έργο
του Δημήτρη Χατζή προέκυψεκαι εμπνεύστηκε σε μεγάλο βαθμό από τις προσωπικές
του περιπέτειες και εμπειρίες (όχι ως αποτέλεσμα των προσωπικών του επιλογών μιας
και ο ίδιος υπήρξε ουσιαστικά θύμα των καταστάσεων των εποχών που έζησε) το
έργο του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αυτοβιογραφικό.
“Το διπλό
βιβλίο” δημοσιευθηκε το 1975, με την πτώση της χούντας και μετά από 28 χρόνια
εξορίας στην Ανατολική Ευρώπη, και χαρακτηρίστηκε στην εποχή του ως
ένα από τα πιο
σημαντικά μυθιστορήματα της μεταπολεμικής περιόδου.
Ο Δημήτρης
Χατζής έζησε και δημιούργησε σε πολλές πόλεις της Ευρώπης ξεκινώντας από τα
Ιωάννινα και την Αθήνα, για να καταφύγει και να εργαστεί με βασικό αντικείμενο
την έρευνα, την συγγραφή και την δημοσιογραφία σε Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουδαπέστη, Βερολίνο, Παρίσι και άλλες πόλεις.
Μετά την πτώση
της χούντας των Συνταγματαρχών επέστρεψε στην Ελλάδα την οποία όμως αναγκάστηκε
να εγκαταλείψει λόγο νωρίτερης καταδίκης του, ενώ τον Ιούνιο του 1975 του
δόθηκε χάρη να επιστέψει και να διδάξει νεοελληνικό πολιτισμό και λογοτεχνία
στο Πανεπιστήμιο Πατρών, πλήν όμως η μη εκπλήρωση των στρατιωτικών του
υποχρεώσεων τον αναγκάζει να εγκαταλείψει και αυτην την θέση…
Σύμφωνα με τους μελετητές
του έργου του,
Ανήκει στους
ανανεωτές ρεαλιστές συγγραφείς της μεταπολεμικής ελληνικής πεζογραφίας με
κυρίαρχο στοιχείο της γραφής του τον κοινωνικό προβληματισμό. Αξιοσημείωτη
είναι επίσης η συχνά έντονα λυρική διάσταση του λόγου του και η ιδιαίτερη
προσοχή που έδωσε στη γλωσσική του έκφραση.
Αξίζει δε να σημειώσουμε
ότι το τρέχον έτος έχει χαρακτηριστεί από πολλούς εγχώριους φορείς ως “έτος
Δημήτρη Χατζή” με αφορμή την συμπλήρωση 100 χρόνων από την γέννησή του.
Ένα κείμενο για
τον Δημήτρη Χατζή που, ουσιαστικά, απαντά στο ερώτημα του “…Πώς ένας συγγραφέας
του κριτικού ρεαλισμού εξακολουθεί να ενδιαφέρει το κοινό σήμερα;..” έχει
γράψει ο κ. Δημήτρης Τζιόβας, καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου
του Birmingham της Αγγλίας και διευθυντής του Κέντρου Βυζαντινών, Οθωμανικών
και Νεοελληνικών Σπουδών του ίδιου Πανεπιστημίου, για την εφημερίδα “το Βήμα”.
