Μεταξύ άλλων, και προσωπικών φυσικά διλλημάτων, ένας απο τους προβληματισμούς που ανακύπτει συνεχώς τον τελευταίο καιρό σε συζητήσεις με φίλους και γνωστούς -και καμμιά φορά και με άγνωστους ανθρώπους- είναι το ποιός θα φάει το ξύλο. Ή (συνεχίζοντας σε απλά ελληνικά) ποιός, ποιοί και εαν τελικά την πληρώσουν. Ποιά; Μα, την "τρύπα του χρέους" φυσικά, το "άνοιγμα" της οποίας μας έφτασε εδω που μας έφτασε. Να χρωστάμε και να μην ξέρουμε πού, ή, να μην .. προλαβαίνουμε να μαθαίνουμε.... Και να καλούμαστε όλοι να πληρώσουμε, δικαίως και αδίκως.
Γεγονός είναι πάντως οτι το επόμενο διάστημα, και στο πλαίσιο των "μεταρρυθμίσεων", θα έχουν να αποκαλυφθούν πολλά. Διότι τώρα που άνοιξαν τα στόματα (γιατί, όπως λέει και η 3 1/2 χρονών κόρη μου με πρωτοφανή ωριμότητα, "όταν τρώμε, δεν μιλάμε.." ) περιμένουμε οτι μπόλικες ιστορίες νεοελληνικής κακοδιαχείρησης θα αποκαλυφθούν.
Και το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι, πως θα αντιδράσει σε όλ αυτά η σημερινή ελληνική κοινωνία; η εμπλεκόμενη εμμέσως, αμέσως ή και καθόλου;.. Και, πόσο μάλλον η κοινωνία που δυσκολεύεται και θα δυσκολευτεί να τα βγάλει πέρα αυτην την εποχή..
Το δε ερώτημα για τους πολιτικούς είναι το ίδιο. Τι θα κάνουν με μια κοινωνία που είναι δικαιολογημένα οργισμένη, με μια συνομοταξία πολιτικών, δημόσιων λειτουργών, διαχειριστών, επιχειρηματιών και άλλων, η οποία λεηλάτησε τον δημόσιο κορβανά και τώρα παρακολουθεί εκ του ασφαλούς, έχοντας πολλά χρήματα κρυμμένα σε offshore και ελβετικούς λογαριασμούς, την κατρακύλα της ελληνικής οικονομίας.
Μια "λογική" απάντηση είναι πως η Ελληνική Δημοκρατία και Δικαιοσύνη θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα της τα εργαλεία καθώς και την φαντασία για να τους «τσιμπήσει». Αυτό το "επιχείρημα" όμως αρκεί; Αυτό, προφανώς, είναι το στοίχημα και το ερώτημα της εποχής. ..
Οι δικαιολογίες (θα) είναι άπειρες, αλλά και ο θυμός τεράστιος. Μέχρι και η τρόικα το έχει αντιληφθεί και πιέζει ώστε να υπάρξουν «Ελληνες Μέιντοφ» που θα σταλούν στις φυλακές(;) ή εστω θα καταγγελθούν απο τις αρμόδιες Αρχές, με ενδεχομένως "παραδειγματικό" τρόπο προκειμένου να "ξεσπάσει" ο θυμός.. Σίγουρα, είναι λάθος να πιστεύουμε ότι τα 340 δισ. του χρέους πήγαν μόνο σε κλεψιές, αλλά ασφαλώς, τα κλεψιμαίικα δεν είναι και λίγα...
Και, που "κρύβεται" ο κίνδυνος; Στο να ξεφύγουμε απο τους θεσμούς και να οδηγηθούμε, ενα κομμάτι της κοινωνίας δηλαδή, σε ένα ανεξέλεγκτο σύστημα απονομής «δικαιοσύνης» μέσα από δημόσια λιντσαρίσματα, «δημοσιογραφικές» αποκαλύψεις ή άλλες μεθόδους. Εκεί, δηλαδή, που δεν θα ξέρουμε ποιός είναι με ποιούς και γιατί, αν ο κριτής είναι ο ίδιος απατεώνας ή απλώς έχει προσωπικά με όποιον «δείχνει» ως απατεώνα.
Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, έχουν μεγάλη ευθύνη αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία. Να αποδείξουν -ή εστω να υποδείξουν..- οτι τελικώς, σε αυτην την ζωή, δεν την "πληρώνουν" μονον οι μικροί...
Κι ίσως, για να βλέπουμε με νέα οπτική τα πράγματα, εδω που βρισκόμαστε, να μην απαιτηθεί καν απο τα κόμματα να λειτουργήσουν με "αχρωματοψία" παρά μονον δίκαια (για μια ακόμη φορά πέφτουν στα ευκολα..) μιας κι ο κόσμος ήταν πρώτος που φάνηκε οτι έκοψε τους δεσμούς του, ή έστω κάποιους, με αυτά..
