Σύμφωνα με ενα απο τα άρθρα του περιοδικού που κυκλοφόρησε πριν απο λίγες ημέρες και υπο τον τίτλο "και οι κρίνοντες, κρίνονται" γίνεται αναφορά στους κριτικούς γεύσεων και εστιατορίων οι οποίοι κατα κανόνα κρίνονται απο τους αναγνώστες τους αλλά και το κοινό των εστιατορίων. Είναι κι εκείνοι δηλαδή υπόλογοι των όσων γράφουν και σχολιάζουν περί των όσων -έχουν κυριολεκτικώς την τύχη!- να δοκιμάζουν.
Σύμφωνα με την ενημέρωση του καλού συναδέλφου,
Ένα εντυπωσιακά καλό περιοδικό στο χώρο της γαστρονομίας, αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη για την περίοδο που διανύουμε. Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το πρώτο του τεύχος.
Κύριο θέμα του, που αναπτύσεται από την σελίδα 34 έως την 43: "Πόσο ασφυκτικοί είναι οι δεσμοί μεταξύ ρεστοκριτικής και διαφήμισης".
Ένα θέμα αγκάθι που το αντιμετώπισαν με ιδαίτερη ευαισθησία και αποφασιστικότητα. Η κατάσταση είναι γνωστή και ιδιαίτερα ενοχλητική όταν δημιουργεί πλασματική εικόνα με καθοδηγούμενη και προαποφασισμένη κριτική εστιατορίων. Σ' αυτό το ζοφερό κλίμα ευτυχώς την κατάσταση σώζουν οι ελάχιστοι ρεστοκριτικοί που κάνουν καλά την δουλειά τους. Ωστόσο υπάρχει πάντα η ανεπίτρεπτη σχέση παροχής διαφήμισης -άμεσης είτε έμμεσης- και κρινομένων ή βραβευομένων.
"Αν υπάρχει έστω κι ένα ιότα ιδιοτέλειας, κανείς δεν θα έπρεπε να παίρνει την ευθύνη να κάνει κριτική" καταθέτει ευθύς εξ αρχής ο συγγραφέας και κριτικός γεύσης Επίκουρος.
Στο αφιέρωμα συμμετείχαν καταθέτοντας την άποψή τους πολλοί ακόμα γευσιγνώστες, ρεστοκριτικοί, επαγγελματίες της εστίασης, bloggers κ.ά. Ανάμεσά τους οι Χριστόφορος Πέσκιας, Ελένη Ψυχούλη, Σίμος Γεωργόπουλος, Νταϊάνα Κόχειλα, Γιώργος Χατζηγιαννάκης, Δημήτρης Ποταμιάνος,Γιάννης Λουκάκος, Ηλίας Μαμαλάκης, (ο γράφων) Δημήτρης Ρουσουνέλος, Χριστίνα Τσάμουρα, Κωνσταντίνος Σπηλιάδης, Θοδωρής Λέλεκας, Άρης Τσανακλίδης, Αλέξανδρος Γιώτης, Χάρης Μαραγκίδης, ενώ με ομαδική επιστολή συμμετείχε και το team του Αθηνοράματος.
Η ύλη του περιοδικού συμπεριλαμβάνει έρευνες και θέματα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον όπως:
-Το επερχόμενο τέλος εποχής για τα νωπά ψάρια και τα θαλασσινά, το γάλα, το Ασύρτικο και άλλα.
Συντελεστές: ο Νίκος Δελλατόλας (διευθυντής έκδοσης), η Μαριάννα Νάνου (αρχισυντάκτρια), η Όλγα Ακριτίδου (συντονισμός ρεπορτάζ), ο Νικόλας Αγρέλας (υπεύθυνος ύλης)κ.ά.
Στην ίδια ανακοίνωση ο κ. Ρουσουνέλος να μας παραθέτει σε πλήρη ανάπτυξη την δική του συνεισφορά στην πρόσκληση, πρόκειται για μια συνέντευξη που παραχώρησε στην συνάδελφο Μαριάννα Νάνου. Εμείς, χάριν συντομίας, ανεβάζουμε ενα μέρος απο την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Μαριάννα Νάνου: Πότε δικαιούται κάποιος να αυτοχαρακτηρίζεται ως κριτικός γεύσης;
Δημήτρης Ρουσουνέλος: Δεν νομίζω ότι κριτικός γεύσης αυτοχαρακτηρίζεσαι. Απαραίτητο στοιχείο είναι να σε εμπιστευθεί κάποιος για να ασκήσεις αυτή την ιδιότητα και κυρίως κάποιοι να σε διαβάζουν.
Εφόδια θεωρώ: την αγάπη για τη μαγειρική, την εμπειρία φαγητού σε εστιατόρια, το πάθος για την απόλαυση του φαγητού, την ενημερωμένη βιβλιοθήκη. Κυρίως όμως ο κριτικός γεύσης πρέπει να ‘χει το λεπτό εκείνο χάρισμα: με μια ματιά, με μια βαθειά εισπνοή, με μια μπουκιά στη γούλα του, να μπορεί να ταξιδεύει στην καρδιά της κατσαρόλας του μάγειρα, εκεί να στήνουν οι αισθήσεις του χορό κι αυτό να μπορεί να το αποδώσει με λόγο.
Μ.Ν.: Ποια είναι η άποψή σας για τις κριτικές εστιατορίων που αναρτώνται σε διαδικτυακά blogs; Τις θεωρείτε αξιόπιστες;
Δ.Ρ.: Τo blogging είναι σχετικά φρέσκια ιστορία. Αν και φαίνεται να έχει δρόμο ακόμα μπροστά του, φοβάμαι ότι ώσπου να τον διανύσουμε, το φαινόμενο των blogs θα έχει παραδώσει τα ηνία σε κάτι πιο σύγχρονο. Είμαι blogger από το 2007 και τα blog που έχω ξεχωρίσει να διαβάζω είναι αξιόπιστα.
Ποια κριτήρια θα πρέπει να πληροί η κριτική ενός δημοσιογράφου γεύσης για να τύχει δημοσίευσης από ένα έντυπο ή μία ιστοσελίδα; Το γεγονός ότι τα πρόσωπά των ρεστοκριτικών είναι γνωστά (ή μάλλον, οικεία) στους επιχειρηματίες της εστίασης και τους αρχιμάγειρες, δεν παραβιάζει ένα από τα βασικά αξιώματα της κριτικής, δηλαδή την ανωνυμία; Είναι δίκαιο για τους αναγνώστες να δημοσιεύονται αξιολογήσεις για βραδιές γευσιγνωσίας όπου οι δημοσιογράφοι έχουν προσκληθεί από τους ίδιους τους εστιάτορες;
Σε μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα η ανωνυμία είναι πράγμα δύσκολο, ωστόσο αξίζει κανείς να επιμείνει και κυρίως σε τούτο: να μην γράφονται κριτικές για εστιατόρια και chef όταν υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στους κρίνοντες και στους κρινόμενους.
Ο επαγγελματισμός επιβάλει άμυνες στις παγίδες της επωνυμίας. Όπως το να επιβεβαιώνεις τα γραφόμενά σου με μια δεύτερη άποψη δικού σου ανθρώπου σε χρόνο ανύποπτο. Η κριτική οφείλει να είναι ακριβής, ειλικρινής, διασταυρωμένη.
Ένας καλός δημοσιογράφος γεύσης μπορεί να αντιληφθεί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες την αλήθεια. Το θέμα είναι πως αν είναι προσκεκλημένος υπάρχει κώλυμα στην ελευθερία έκφρασης γνώμης. Άρα οφείλει να χρηματοδοτεί εξ ιδίων το κρινόμενο γεύμα. Ούτε κάρτες, ούτε τιμολόγια, ούτε τσάμπα!
