ή kings of Mykonos και μη χειρότερα... (μεταφορική ήταν άλλωστε η ταινία.. εσχάτως το λέμε και "πλακατζίδικη"..)
Είδα, διάβασα δηλαδή, ότι η «δημοφιλής και κοσμοπολίτικη» Μύκονος δεν πάει πίσω. Σε καταστάσεις που σε μια όλο και αυξανόμενη μερίδα κόσμου θέλουν να θυμίζουν παρελθόν. Κάτι παλιό και άβολο. Ή και άκομψο. Κάτι που δεν αποτελεί, για τους περισσότερους πια, μια "χαριτωμένα γραφική" κατάσταση στην επαρχιώτικη (ακόμη και κοσμοπολίτικα επαρχιώτικη) Ελλάδα. Κάτι που πολύ δύσκολα πια γίνεται ανεκτό υπο την αντίληψη του "έλα μωρέ τώρα, δεν τα ξέρεις, παίξε κι εσύ λίγο το παιχνίδι, μην το πέρνεις και πολύ στα σοβαρά". Έχω την αίσθηση οτι υπάρχει κάτι βαθύτερο που δεν αρέσει πια σε αυτό το σκηνικό.
Χθές μόλις, διάβασα ενα κείμενο, γραμμένο φέτος το καλοκαίρι, που περιγράφει την εικόνα του δημοτικού συμβουλίου τησ Μυκόνου, όπως την είδε ο συντάκτης του. Του κειμένου. και δεν σας κρύβω οτι πίσω απο τις λέξεις, εντόπισα ομοιότητες σε συμπεριφορέςκαι καταστάσεις που έχουμε όλοι ζήσει ή παρακολουθήσει, ο καθένας στον δικό του τόπο. Κι επειδή τις περισσότερες φορές οι συγκρίσεις είναι ή καθίστανται άκυρες, εγω ανεβάζω σήμερα αυτό τοκείμενο, κι αν τύχει να βρείτε κι εσείς ομοιότητες ή πράγματα που να θυμίζουν κάτι, μην το πάρετε και τόσο προσωπικά. πάντού τα ίδια γίνονται. Το θέμα και το ερώτημα είναι για πόσο.
Το κείμενο ανήκει στον καλό και ευγενικό συνάδελφο Δημήτρη Ρουσουνέλο και γράφτηκε μια Τρίτη και 13 αυτού του καλοκαιριού. του 2010.
Χθές που συμβουλευτικά εναν καλό φίλο, ρωτόντας τον "τι λες, να το βάλω; και πως;" μου απάντησε "βάλτο απλά, πές οτι κι εδω (εδω.. παντού!) τα ίδια γίνονται". Και θα το έκανα, εαν χωρίς την παραμικρή προετοιμασία δεν έβγαινε απο μονος του, πολύ άνετα, "στο πόδι" σχεδόν ο σημερινός πρόλογος.
Παρακάτω δημοσιεύεται το πρώτο μισότου κειμένου, το υπόλοιπο εδω
Τρίτη και δεκατρείς: Από την αγιοποίηση στην παρακμή
Δημοτικό Συμβούλιο είχα να παρακολουθήσω χρόνια. Λόγοι τελείως προσωπικοί, αλλά όχι άσχετοι με τα τεκταινόμενα και εξυφαινόμενα στο Δημοτικό Μέγαρο με είχαν υποχρεώσει να επιλέξω την ιδιώτευση. Κι όχι μόνο εγώ. Κάποιες χιλιάδες συμπολιτών μου δεν ξέρουν καν’ που πέφτει αυτή η περιβόητη αίθουσα συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου. Μια αίθουσα στην οποία πλέκονται εν είδει ιστού αράχνης μύρια όσα αφορούν την καθημερινότητά μας και που δυστυχώς περιπλέκουν και δεσμεύουν το μέλλον μας με μη καθαρές διαδικασίες.
Τα μαθηματικά του Μεσιανισμού
Η πιο σοβαρή απώλεια όμως, είναι ότι άτομα ενεργά και με ενδιαφέρον για τα κοινά, αρνούνται υπό τις συνθήκες των τελευταίων ετών, να έχουν σχέση με συμμετοχή στα κοινά κι ενδιαφέρον για όσα μας αφορούν σαν πολίτες. Αυτή είναι η μεγάλη απώλεια. Το μεγάλο «πλην», που πρόσθεσε στα μαθηματικά της δημοκρατίας μας, η άσκηση εξουσίας Βερωνικού τύπου. Γνωρίζαμε ότι αυτά τα μαθηματικά και αρχές έχουν και κανόνες.
Αρχή πρώτη δεν αμφισβητείς τα σχέδια, γιατί τα σχέδια είναι του αρχηγού κι αν τ’ αμφισβητήσεις δεν είναι ο αρχηγός Μεσίας, αλλά η πόλη-κράτος που αμφισβητείται. Και δεν υπήρξε πουθενά και ποτέ στην παγκόσμια ιστορία αναφορά, που να μην ταυτίστηκε η θέληση μιας αυταρχικής και μεσιανικής εξουσίας με το «καλό» και η αντιπαράθεση σ’ αυτήν, εξομοίωση με το «κακό». Ύστερα έρχονταν η πυρά, η δημόσια διαπόμπευση, οι διώξεις. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις οι αυταρχικές εξουσίες πλήρωναν, κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας τους, για τα κακά που είχαν προξενήσει στον τόπο. Τις περισσότερες φορές όμως, ήταν η Ιστορία που καθάριζε το περιττό, αποκαθήλωνε τα αγιοποιημένα σύμβολα κι έστελνε στα χρονοντούλαπά της και τα έργα και τις ημέρες των μεγάλων ηγετών.
Στο νησί σήμερα, ύστερα από μια δραματική εξέλιξη τον Γενάρη του 2009, οπότε παραιτήθηκε του αξιώματός του ο τότε δήμαρχος Χρήστος Βερώνης, ζούμε μέρες απολύτου παρακμής, μέρες που ακολούθησαν μια περίοδο όπου άνθισαν και τα επτά θανάσιμα πολιτικά αμαρτήματα: Αλαζονεία, Απληστία, Λαιμαργία, Οργή, Τεμπελιά, Φθόνος και κυρίως Λαγνεία της εξουσίας, μια άνευ προηγουμένου δηλαδή πολιτική ακολασία και ανηθικότητα. Ο Χρήστος Βερώνης διοίκησε, κατά γενική ομολογία, στηριγμένος στα δεκανίκια της πιο αισχρής μειοψηφίας, μιας μειοψηφίας που αφέθηκε να γιγαντωθεί στηριγμένη σε πρακτικές που θα ζήλευε κι ο ιταλικός Νότος. Πληρώνει έτσι σήμερα ο ίδιος και ο τόπος τα αποτελέσματα αυτής της μηδενικής απαξίωσης πολιτισμικών αξιών και δημοκρατικών κατακτήσεων.
