Ο μικροαστισμός σε όλο του το μεγαλείο του!

Με την (πολύ!) κακή έννοια σε ότι αφορά την εν λόγο “κατάσταση(; )” με την (πολύ!) καλή έννοια σε ότι αφορά τον τρόπο που η ομάδα του Δημήτρη Μπέλλου απέδωσε το έργο.
Οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών του έργου μπορούν να χαρακτηριστούν συγκλονιστικές.

Πρόκειται για το έργο το Γάλα του Βασίλη Κατσικονούρη που ανέβασε η θεατρική ομάδα ΕΘΟΣ ενάλιον για τρείς παραστάσεις (27, 28, 29 – 6) στο Μπελλώνειο πολιτιστικό κέντρο στα Φηρά της Σαντορίνης.

Μια παράσταση που συναγωνίζεται αντάξια τις αντίστοιχες (δύο) που έχουν ανέβει στην Αθήνα. Άλλωστε, η δουλειά που γίνεται πλέον στην περιφέρεια δεν έχει σε τίποτε να ζηλέψει όσων γίνονται στην Αθήνα. Κάτι που ισχύει σε πολλά επίπεδα και ενθαρρύνει τις περιφερειακές δουλειές. Κι αν αυτό αποτελεί γενική τοποθέτηση, συγκεκριμένα, η ομάδα του Δημήτρη Μπέλλου παρουσίασε μια ολοκληρωμένη παράσταση, κάτι που πιστοποίησε και ο συγγραφέας του έργου Βασίλης Κατσικονούρης που μετά το τέλος της πρώτης παράστασης όχι μόνο συνεχάρη την ομάδα για την δουλειά της αλλά είπε πως είναι το καλύτερο «ανέβασμα» που έχει δει μέχρι στιγμής.
Η παράσταση δεν διεκόπη για διάλειμμα, μιας και σύμφωνα με τον σκηνοθέτη της, το γεγονός θα χαλάρωνε τόσο τους θεατές όσο και τους ηθοποιούς και θα «έκοβε» την πορεία κορύφωσης του έργου.

Για το έργο

Το συγκλονιστικό στο έργο, στο κείμενο, είναι πως οι ήρωες, οι 4 πρωταγωνιστές του, ο καθένας με τα δικά του χαρακτηριστικά, δεν παρεκκλίνουν καθόλου το διάστημα που τους παρακολουθούμε από την ψυχοσύνθεση στην οποία βρίσκονταν όταν αρχικά τους γνωρίσαμε.
Η μάνα που βιώνει και αναγνωρίζει το σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα του μικρού γιού της, ζητώντας την βοήθεια του μεγάλου γιού αλλά και των ειδικών, ενώ ταυτόχρονια. αρνείται να παραδεχτεί το πρόβλημα "καλύπτοντας" τις αποκλίνουσες συμπεριφορές του. Μια μάνα που ζει μέσα σε ένα άρρωστο παρόν, και γι αυτόν το λόγο έχει αγκιστρωθεί στον κόσμο των αναμνήσεων και του παρελθόντος της, στην πατρίδα της, την Ρωσία, η οποία για εκείνη είναι η χαμένη γη της επαγγελίας.
Ήρεμη δύναμη στην ερμηνεία του ρόλου αποτέλεσε η Ελλάδα Τσαγκάρη που υποδύθηκε την Ρήνα.
Ο μεγάλος γιός, πιθανότατα και "θύμα" της όλης κατάστασης, σε μια δύσκολη ισορροπία, όπου από την μια προσπαθεί να ξεφύγει από αυτήν τη νοσηρή κατάσταση και να ζήσει τη ζωή του κι από την άλλη «δεν του πάει καρδιά» να εγκαταλείψει τον αδερφό και τη μάνα του στο φαύλο κύκλο της νοσητρότητάς τους.
Δυνατός, ισορροπώντας ανάμεσα στην λογική και την ευαισθησία στον ρόλο του ο Γρηγόρης Φράγκος που υποδύθηκε τον Αντώνη.
Τρίτο πρόσωπο του κουαρτέτου, -ο εξωτερικός παράγοντας-, η νύφη, η γυναίκα του μεγάλου αδερφού, η οποία γνωρίζοντας ,αρχικά, την οικογένεια του άντρα της καθώς και τον μικρό αδελφό, δεν καταλαβαίνει το μέγεθος του προβλήματος, ίσως και το υποτιμά, και αντιμετωπίζει την κατάσταση με «ιεραποστολικό» ή και συμβουλευτικό τρόπο, προσπαθώντας να βοηθήσει.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ενδεχομένως παραβλέπει το πρόβλημα, ότι δεν κατανοεί τις διαστάσεις και προεκτάσεις του, ή, ότι η αθωότητά της την οδηγεί στο να αντιμετωπίσει την κατάσταση καλοπροαίρετα και, ίσως, με αφέλεια. Και η ίδια όμως είναι μέρος του δράματος, μιας και γρήγορα μπαίνει στο νοσηρό φαύλο κύκλο της ζωή της οικογένειας, παίζοντας μάλιστα καταλυτικό ρόλο στην αλλαγή των ισορροπιών,
και μετατρέπεται σε θύμα της κατάστασης, υφιστάμενη τις συνέπειες.
Το υγιέστερο πρόσωπο της ιστορίας, μιας και παρά την οδυνηρή γνωριμία της με την οικογένεια, «δεν κάνει πίσω», δεν παραιτείται των προσπαθειών της και δεν εγκαταλείπει τον άντρα -που τελικά αποδεικνύεται ότι αγαπά- μπροστά στα προβλήματα και την νοσηρότητα που αντιμετωπίζει από το περιβάλλον του.
Υγιέστατη και «βράχος» στο ρόλο της Νατάσσας η Τζένη Φιλίπου.
Απόλυτος Λευτέρης, στον ρόλο του, ο Γιώργος Στρώνης που με αυτήν του την ερμηνεία απέδειξε πόσο δυνατός ηθοποιός είναι. Σίγουρα, ο ρόλος του Λευτέρη είναι ένας από τους δυσκολότερους στο ελληνικό ρεπερτόριο, τόσο σε ότι αφορά την απόδοση του κειμένου όσο και την υποστήριξή του σε σωματικό επίπεδο, στην κινησιολογία του.
Ο Λευτέρης είναι ο βασικός ρόλος του έργου, ένας άρρωστος ψυχικά και σε σύγχυση άνθρωπος, γύρω από το πρόβλημα του οποίου περιστρέφονται όλοι γύρω του. Ένας ρόλος που δημιουργεί σειρά διλλημάτων -τα οποία όμως, σε κάθε περίπτωση κρίνονται κατά … περίπτωση- για το εάν ένας άρρωστος ψυχικά άνθρωπος μπορεί να συμβιώσει στο κοινωνικό σύνολο και υπό ποιές συνθήκες, ή εάν για το καλό και την ασφάλεια την δική του και των γύρω του απαιτείται η απομάκρυνσή του από το κοινωνικό περιβάλλον.
Δοσμένος στο ρόλο του ο Γιώργος Στρώνης ο οποίος καταχειροκροτήθηκε από το κοινό και των τριών παραστάσεων.