Σύμφωνα με
κείμενο της Γιούλης Επτακοίλη για την εφημερίδα «Καθημερινή» με τίτλο
«παράπλευρη απώλεια» που δημοσιεύτηκε στις 27.5.2014, μια από τις δυσάρεστες
συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα είναι το κλείσιμο των εργαστηρίων
συντήρησης των τοιχογραφιών του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης, με το μέλλον τους
παρά τις δεκάδες προτάσεις που έχουν υπάρξει με σκοπό την επαναλειτουργία τους,
να είναι αβέβαιο ..
Σύμφωνα με το
κείμενο,
Είναι αυτές οι
παράπλευρες απώλειες της κρίσης και των μέτρων λιτότητας, που περνάνε στα ψιλά
των ειδήσεων, καθώς κάποια θέματα δεν αξιολογούνται ως ζωτικής σημασίας. Κι
όμως, το ότι το περίφημο εργαστήριο συντήρησης των τοιχογραφιών του Ακρωτηρίου
στη Σαντορίνη έκλεισε πριν από λίγο καιρό, θα έπρεπε να μας πληγώνει βαθιά και
να μας προβληματίζει για τα κριτήρια με τα οποία κάποιοι αποφασίζουν πού θα μπει
λουκέτο. Και για όσους μπορεί να σκεφτούν, ε, και, υπάρχουν πολύ σοβαρότερα
προβλήματα, ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή.
Το εργαστήριο
ξεκίνησε το 1967 από τον καθηγητή Σπύρο Μαρινάτο, που τότε ήταν διευθυντής της
ανασκαφής στο Ακρωτήρι. Την ίδια χρονιά κατέβηκε στο νησί ο Τάσος Μαργαριτώφ,
συντηρητής στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας και ανέλαβε την επιστημονική
συντήρηση των τοιχογραφιών του Ακρωτηρίου της Σαντορίνης: το δωμάτιο της
Aνοιξης, ο πρίγκιπας και οι δορκάδες, οι κροκοσυλλέκτριες, ο ψαράς, αμέτρητα
αριστουργήματα που έχουν πλουτίσει τη διεθνή βιβλιογραφία. Εκεί, σ’ αυτό το
μικρό εργαστήριο, όπου δούλεψαν σπουδαίοι συντηρητές, όπως ο Τάσος Μαργαριτώφ
αλλά και ο Σταύρος Μπαλτογιάννης, εκπαιδεύτηκαν τρεις γενιές Ελλήνων
συντηρητών, διέσωσαν και ανέδειξαν θησαυρούς, σπαράγματα που με τεράστια
υπομονή και επιμέλεια συναρμολογούσαν επί χρόνια ώστε σήμερα να μπορούμε να
απολαμβάνουμε όλοι τις σπουδαίες τοιχογραφικές συνθέσεις της Σαντορίνης. Σε μια
χώρα που ποντάρει στα 20 εκατομμύρια τουρίστες, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη
τόσο η διαφύλαξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς όσο και η επένδυση σε ικανό
και εξειδικευμένο προσωπικό.
