Τι είναι ο Τουρισμός αγαπητέ αναγνώστη μου;


Μεγάλη υπόθεση συμπεραίνω -και- από τις φετινές εμπειρίες μου….
Μεγάλη υπόθεση…από τα όσα βλέπω, παρατηρώ και διαβάζω.. ομιλίες, μελέτες και -κυριολεκτικά- δεν συμμαζεύεται…

Κι ιδιαίτερα φέτος καταλαβαίνω πόσο σημαντικός είναι ο ανθρώπινος παράγοντας, αυτός ο «παρεξηγημένος» καμμιά φορά, ο «υποτιμημένος», μπρος σε τι άλλο αλήθεια;… στην θέα; τις υποδομές; Μα όλα δεν είναι δημιούργημα του ανθρώπινου νου και της φαντασίας;

Ιδιαίτερα φέτος καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι να έχει κανείς το κέφι και το μεράκι να δείχνει και να προβάλει τον τόπο του. Να μπορεί να ξεπερνά το ότι αρνητικό ενδεχομένως ζει στην ντόπια καθημερινότητά του και απέναντι στον επισκέπτη να προβάλει τα θετικά και όχι τα δυσάρεστα σημεία του κάθε τόπου. Μάλλον με κανόνα «εγχειριδίου για τον τουρισμό» μοιάζει αυτή η διαπίστωση πλήν όμως περισσότερο παρά ποτέ φέτος αντιμετωπίζουμε αυτά τα διλλήματα. Να πρέπει στην απόλυτη πράξη, στην καθημερινότητα, να ξεπερνάμε τα αρνητικά μας σημεία και να βγάζουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Και τα σκέφτηκα όλα τούτα κουβεντιάζοντας με φίλους φιλοξενούμενους χθες σχετικά με την «καθημερινότητα και τα αξιοθέατα» του νησιού. Πράγματα τόσο διαφορετικά στην δικιά μας περίπτωση.. Άλλο το πώς ζούμε «εμείς», άλλο αυτό που έχουμε να δείχνουμε…

Πιέσεις χρόνου, πιέσεις οικονομικές και ανασφάλεια, αβεβαιότητα και υποβάθμιση (ή ρύθμιση της αγοράς;) τα χαρακτηριστικά της φετινής χρονιάς ή οποία στα «νούμερά της» για τους περισσότερους δεν πήγε κι άσχημα.. το αντίθετο μάλιστα..

Σε πολύ απλά και πρακτικά ελληνικά, φέτος,

έχω την αίσθηση και την εικόνα του Έλληνα επιχειρηματία που στο υφιστάμενο πλαίσιο -συν όλα τα «περίεργα» και δυσάρεστα που ακούει καθημερινά- δίνει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα και η αγωνία του περιορίζεται στο πως θα επιβιώσει οικονομικά, από πού θα «κόψει» (για να μην πούμε «κλέψει») και τι μπορεί να περιορίσει στα έξοδά του για να διατηρήσει αξιοπρεπή έσοδα, δίνοντας μικρότερη σημασία στις υπηρεσίες του.

Έτσι λοιπόν πάμε (ώρες ώρες έχω την αίσθηση ότι σαν τα κουτορνίθια οδηγούμαστε σε αυτό το δρόμο και μάλιστα χαμογελαστοί και περήφανοι!) σε ένα μοντέλο όμορφων υποδομών, ουρανού, θάλασσας και θεάς, πλήν όμως, σε αρκετές περιπτώσεις, χωρίς ψυχή. Χωρίς το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό δηλαδή που δίνει ζωή και νόημα σε ότι όμορφο έχει να προσφέρει κάθε περιοχή της Ελλάδας.

Στην Σαντορίνη νομίζω δε ότι ώρες ώρες ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε την αυτοπεποίθησή μας με τις ατυχίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε το τελευταίο διάστημα (στέγαστρο, sea diamond, καθαριότητες, σκουπίδια) και να γίνουμε συμπλεγματικοί τύποι που προσπαθούν να κάνουν τα «ξινά, γλυκά»..

Μακάρι να μην είναι έτσι….



Τουλάχιστο, να λέτε πάλι καλά, που έχουμε αποφύγει ρεπορτάζ του τύπου

«βουλιάζει η τοπική αγορά» «οι τζίροι στα καταστήματα έχουν πέσει πάνω από ..τόσο%» «οι επιχειρηματίες αγωνίζονται για να καλύψουν τα έξοδά τους» «κραυγή απόγνωσης βγάζουν οι έμποροι» «δεν κυκλοφορούν καταναλωτές αλλά περαστικοί που κοιτούν τι βιτρίνες» «απελπισμένοι επαγγελματίες δεν βγάζουν ούτε τα έξοδα των καταστημάτων τους» «μόνο για δείγμα κυκλοφορούν οι πελάτες στην τοπική αγορά που δείχνει να έχει “πιάσει πάτο”» κι άλλα χαρακτηριστικά κλισέ που ειλικρινώς δεν ξέρω σε τι οδηγούν....

Χωρίς αυτό να σημαίνει οτι η κατάσταση δεν είναι όπως την περιγράφουν οι παραπάνω φράσεις σε πολλές περιοχές και πόλεις, νομίζω, ζώντας (σ)την κρίση εδω και εναν χρόνο, οτι τις κρίσεις, σε αρκετές περιπτώσεις, τι δημιουργούμε και τις αποφευγουμε μόνοι μας...

Αυτό πάντως που σκέφτομαι γράφοντας τούτες τις γραμμές είναι οτι ενώ κάποτε, στην περίοδο της «ακμής» ήταν της μόδας να χαλάει κανείς λεφτά, τώρα ο κομος κοιτάει πως να την βγάλει το δυνατό οικονομικότερα... !


Τραγουδάκι για τον διακοπές, παλίο, αλλά διαχρονικής αξίας και νοήματος..!