ή σχόλιο επι προσωπικού και με αφορμή τις αναταραχές....
Και το δικό μας το επάγγελμα, «κλειστό» ήταν, επι πολλά χρόνια. Γι αυτό και πολλά παιδιά την είδαν «μπλόγκερ». Γράφω δηλαδή οτι θέλω και το δημοσιευω μοναχός μου. Ήταν κι αυτό μια διέξοδος.
Απο την άλλη, τόσον καιρό, -εμείς- οι παλιοί που μιλάγαμε όμορφα κι ωραία και πάνω απ όλα πολιτισμένα με τους λογής λογής αιρετούς, καλά περνάγαμε. Ήμασταν προστατευμένοι. Ρώταγες τον δήμαρχο (τον όποιο δήμαρχο για να μην παρεξηγιόμαστε) «γιατί χαμογελάτε κύριε;» «πήρα βραβείο» σου απαντούσε εκείνος. «συγχαρητήρια, να το χαίρεστε» του ξαναπαντούσες εσύ, ρωτόντας τον λόγο.
«Μα για την καθαριότητα της περιοχής» σου ξανάλεγε εκείνος κι εσύ σαν σοβαρός συνομιλητής το πίστευες βεβαίως βεβαίως κι έβαζες πλώρη να ενημερώσεις το κοινό για την διάκριση... Κι ούτε που σου πέρναγαν άλλα πράγματα απο το μυαλό (ξεχυλισμένοι σκουπιδοτενεκέδες και ουρά οι γάτες και τα αδέσποτα τρυγύρω) πάνω στον οίστρο να διαφημίσεις όσο καλύτερα γινόταν την είδηση...
Κάπως έτσι συνέβαινε γενικώς σε ολόκληρη την χώρα. Οι πολιτικοί διαφήμιζαν, οι δημοσιογράφοι ενημέρωναν και ο κόσμος είτε χειροκροτούσε είτε φασκέλωνε ανάλογα με τις ανάγκες του (κατα κανόνα αμα εχεις ανάγκη χειροκροτάς, διότι άμα ο άλλος σου δίνει δουλειά, είναι αφιλότιμο εσύ να μην του βαράς ούτε ενα παλαμάκι..)
Μέχρι που το καζάνι άρχισε να ξεχυλίζει κι όπως πολύ ποιητικά σχεδόν συγκινητικά εχει εκφράσει ο Γιάννης Ξανθούλης δεν ήρθαν οι μέλισσες αλλά η Τριάς, οι έξωθεν και οι άνωθεν...
Προχώρα Δημήτρη, πάντα ήθελα να πάρω τζάμπα ταξί....
