ή (τίτλος είναι αυτό) μια επιστολή στον πρωθυπουργό (που σιγά μην την διαβάσει, του τα λένε κι άλλοι, πολλοί, και πιο «δικοί του»...)
ή με αφορμή το μνημόνιο που φαίνεται ότι κάθεται στον λαιμό πολλών ελλήνων…
ή τέλος, ένα κείμενο για τα πολιτικά (μας;) αντανακλαστικά....
Θυμάμαι πολύ καλά ότι πριν απο 3 περίπου χρόνια οπώτε και ο σημερινός πρωθυπουργός ζητούσε επιμόνως από τους φίλους και οπαδούς του να τον ψηφίσουν για να γίνει πρόεδρος και αρχηγός στο κόμμα του, είχε βρει μια πολύ ωραία λέξη για να περιγράψει το «εναντίων» του κλίμα που -αισθανόταν ότι- επικρατούσε από πλευράς των αντιπάλων του (όπερ μεθερμηνευόμενο του κ. Βενιζέλου, και του κ. Σκανδαλίδη). (μας) έλεγε λοιπόν ότι τον «υπονομεύουν». Μάλιστα, το λέγε και το ξανάλεγε τόσο πολύ, με την συχνότητα που στην συνέχεια (μας) έλεγε κι έλεγε ένα γύρω ότι «δεν υπάρχει μία» κι ότι η χώρα κινδυνεύει «να πάει φούντο», που το πιστέψαμε (το πρώτο, με την υπονόμευση) και μετά τους αστειισμούς με την λέξη τον «λυπηθήκαμε»(!) και τον υποστηρίξαμε και δεν τον υπονομεύσαμε όπως οι σύντροφοί του…
Που πήγα και το θυμήθηκα τώρα το περιστατικό που χουν περάσει τόσα -όμορφα- χρόνια από τότε; Μα εξαιτίας της λέξης. Της «υπονόμευσης» που μου ήρθε στο μυαλό σκεπτόμενη τα περί του «μνημονίου». Του γνωστού. Αυτού σύμφωνα με το οποίο μας δανείσανε αλλά θα μας τσεκάρει κάθε τρεις και λίγο η γνωστή τριάς… μπας και ατασθαλέψουμε και πέσουμε και τα φάμε λάχανο τα δανεικά…
Αυτή η λέξη μου ήρθε στο μυαλό, γιατί τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνω (και δεν τα καταλαβαίνω…) , περί του Ασφαλιστικού και των ταμείων κλπ, τα δανεικά όμως, εδώ, να εδώ, μου κάθονται. Μπορεί και να φταίνε τα όσα ακούω και διαβάζω, απόψεις δηλαδή ανθρώπων που ξέρουν πολύ περισσότερα σε αυτόν τον τομέα και λένε ότι θα τα χρυσοπληρώσουμε αυτά τα δανεικά κι ότι θα μας φτάσουν στο αμήν τα τοκοχρεολύσια. Κι έτσι, τα πράγματα γίνονται χειρότερα με την αυτήν την καινούργια την υπονόμευση που δεν μας έλαχε αλλά την επιλέξαμε, που δεν την επιλέξαμε δηλαδή, αλλά κάποιοι μας την «κούμπωσαν» …
Κι αυτή η υπονόμευση, γιατί εγώ έτσι την βλέπω, δεν μου αρέσει καθόλου…
Ορισμένοι δε γνωστοί μου, επίσης «φαντασιόπληκτοι»(!) περί των δημοσίων υποθέσεων μου λένε ότι έχει «υποθηκευτεί» η χώρα (σ.σ. τα βουνά, τα ποτάμια, τα δάση, τα αγροκτήματα -που θα τα πάρει κι αυτά καθώς φαίνεται η Αρόζα- τις βουνοπλαγιές με τις μεζονέτες, τις παραλίες με τις ομπρέλες κ.ο.κ.) πράγμα που σημαίνει ότι άμα δεν πληρώσουμε τις δόσεις θα έρχονται οι δανειστές (όπως οι τράπεζες) και αφού θα λιάζονται πρώτα, στην συνέχεια θα παίρνουν κι ένα κομμάτι αμμουδιάς (ένα κομμάτι από τον Μονόλιθο να υποθέσω;!)
Κι αυτό είναι άδικο, γιατί άμα το κράτος είχε στάντ μπάι (εντελώς μπάι) την περιουσία του ας την νοίκιαζε σε μας να του δίναμε νοίκι κι όχι δανεικά… λέμε τώρα.
Κάποιοι πάντως αποφάσισαν να μπει η χώρα σε αυτήν την διαδικασία, κι αυτό είναι που χει σημασία σήμερα…
Αυτές μου τις ιδέες πολύ μου τις διασκεδάζει ο Λάκης λαζόπουλος που τα λέει με πολύ ωραίο τρόπο, διασκεδαστικό, και γελάει και λίγο το –απορημένο- χειλάκι μας…
και κρίμα που ορισμένοι σοβαροφανείς δημοσιογράφοι τον κατηγορούσαν οτι "ασκεί πολιτική" και "προπαγανδίζει". κρίμα γιατί και να γελάμε πρέπει και να βλέπουμε τα πράγματα καθαρά. αλλά είπαμε τι φταίει..
