ή είμαι ενας ανών(ρ)υμος μπλόγκερ και θα σώσω την ελλάδα (κουνήσου απο την θέση σου...)
Άλλη μια φορά... αυτά που συζητιούνταν -«επισήμως»- το 2006 (άλλοι το έκαναν πολύ νωρίτερα) σχετικά με τις «προσωπικές ιστοσελίδες» που ξεκίνησαν ως προσωπικά ημερολόγια, τα “μπλόγκς” (αυτή ήταν η αρχική φύση τους, το «σπίτι» του καθενός) έχουν καταλήξει σήμερα πεδίον αντιπαράθεσης και κουτσομπολιού λαμπρόν. Φιλοξενόντας απο “καταγγελίες” μέχρι … αγγελίες.
Το θέμα των ανώνυμων ιστοσελίδων, συζητιέται ξανά σήμερα -με την γνωστή τραγική αφορμή- και οι απόψεις περί της ανωνυμίας ή μη διίστανται. Κι αν ο Νόμος δεν προβλέπει κυρώσεις σχετικά με την ανωνυμία των συντακτών των κειμένων, (ο καθένας δηλαδή μπορεί να πάρει μια κιμωλία και να μουντουρώνει τον πίνακα) υπάρχει κάτι άλλο που με εντυπωσιάζει και σε αυτό το θέμα εχω αναφερθεί και στο παρελθόν.
Η ανωνυμία, κατα την γνώμη μου, τείνει να λάβει «μυθικές» διαστάσεις ενω στην ανυπόγραφη γραφή αποδίδονται χαρακτηριστικά “αμερόληπτης δημοσιογραφίας”.
Για την διερευνηση αυτού του φαινομένου πρίν απο σύντομο χρονικό διάστημα έγινε ενα πείραμα. Το ίδιο κείμενο αναρτήθηκε ανυπόγραφα σε ιστοσελίδα καθώς και στον ημερήσιο Τύπο, κι ενω στην πρώτη περίπτωση σχολιάστηκε ως «αποκαλυπτικό» στην δευτερη πέρασε στο «ντούκου» μιας και η εφημερίδα κατα κανόνα φιλοξενεί σοβαρά ρεπορτάζ έρευνας απο διάφορους χώρους. Το συμπέρασμα; Η ανωνυμία εξάπτει την φαντασία (να το προσέξετε αυτό και να την χαλιναγωγήσετε...!)
Σε πιο απλά ελληνικά έχω την εντύπωση ότι διαβάζοντας ο αναγνώστης ενα ανυπόγραφο κείμενο θεωρεί ότι κάτι “σοβαρότερο” θέλει να πεί ο ποιητής από αυτόν που υπογράφει το κείμενό του… Είναι όμως έτσι; Μάλλον οχι...
Όσο για το facebook, έχει κι αυτό την «διαστροφή» του, απο την στιγμή που οι διάλογοι είναι δημόσιοι κι ενδεχομένως να υπάρχουν κι όσοι αρέσκονται στο να «κρυφακούν» τι λέει ο ένας στον άλλον με αποτέλεσμα εκτός απο το να χάνεται η ιδιωτικότητα, να μπαίνει κανείς την διαδικασία -απο την φύση του εργαλείου- να θέλει να γίνεται δημοφιλής και να αποκτά όλο και περισότερους φίλους που θα παρακολουθούν την δραστηριότητά του. Οπώτε, καλό το εργαλείο, αλλά θέλει την προσοχή του...
Το γαρ πολύ του έρωτα (καθώς και άλλων πραγμάτων) γεννά παραφροσύνη ...
ή, η πολύ δημοσιότητα βλάπτει -σοβαρά- την υγεία του εκτιθέμενου καθώς και των υπολοίπων
Τα πράγματα κατα την γνώμη μου οφείλουν και πρέπει να είναι καθαρά. Ναι εχω εναν χώρο στο διαδύκτιο, ασκώ κριτική, αναρτώ ειδήσεις, καμμιά φορά κάνω και πλάκα, αναφέρομαι σε πράγματα που ,κατά την κρίση μου πάντα, μου αρέσουν και δεν μου αρέσουν και that’s it. Κάποιοι συμφωνούν κάποιοι διαφωνούν και πάει λέγοντας. Στην αντίθετη περίπτωση, το να κρύβονται κάποιοι πίσω απο την ανωνυμία, όσο να ναι προκαλεί μια κάποια απορία ως προς τα κίνητρα και τους σκοπούς...
Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις. Περιπτώσεις πολλών δικτυακών χώρων με σαφή προσανατολισμό, όπου οι συντάκτες δεν αναφέρουν τα ονόματά τους για να μην προσωποποιήσουν την είδηση. Αυτό άλλωστε είναι τακτική και του Τύπου στον οποίο πολλά κείμενα υπογράφονται απο αρχικά, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει οτι ο συντάκτης έχει κάποιον λόγο να κρυφτεί.
Η δημοσιογραφία αποτελεί εργασία, κολλιούνται ένσημα (κανονικά, γιατί κάποιοι κοιτάνε να τα γλιτώνουν) και έχει ωράριο, αρχή, μέση και τέλος. Όσοι τώρα την έχουν δεί «σωτήρες» ή «φωστήρες» και ξημεροβραδιάζονται καταγγέλοντας ο ένας τον άλλον, καλό θα ήταν να επανεξετάσουν την τάση τους... (λέμε τώρα...)
Σε όλο τον κόσμο οι προσωπικές ιστοσελίδες, αποτελούν ενα ενδιαφέρον εργαλείο προβολής θεμάτων, εδω όμως, στην Ελλάδα της υπερβολής, οι ανών(ρ)υμες αναρτήσεις λαμβάνουν μυθικές διαστάσεις (καλά, τόσο μονόχνωτοι είναι ορισμένοι;!)
Το περιστατικό είναι τραγικό και μονο θλίψη μπορεί να προκαλέσει.
Σε κάθε επίπεδο. Προσωπικής και οικογενειακής τραγωδίας για την απώλεια μιας ζωής αλλά και προβληματισμό στην δημοσιογραφική οικογένεια ως προς την ιδιότητα του θύματος. Σίγουρα το περιστατικό είναι πρωτοφανές κι ελπίζουμε να μείνει μοναδικό κι όλοι εύχονται οι δράστες να συλληφθούν. Δυστυχώς, η τυφλή βία και ο σκοταδισμός είχαν ενα ακόμη θύμα.
Με το άκουσμα της είδησης σκέφτηκα οτι τον Τζόν Λένον τον σκότωσε ένας ημίμουρλος κι ότι ακόμη ο κόσμος δεν έχει καταλάβει το γιατί. Κάποιοι είπαν οτι έφταιξαν τα τραγούδια, μπορεί και να προκάλεσαν, εγω όμως νομίζω έφταιξαν οι ανάποδες στροφές ενός μυαλού... (ή πολλών, κι αυτό είναι ακόμη χειρότερο γιατί ο ένας ντοπάρει τον άλλον σ αυτές τις παρέες...)
