Σχετικό με βόμβες και απεργίες
Ένα κείμενο συμπληρωματικό, από αυτά που γράφεις, δεν σκέφτεσαι μόνο δηλαδή, με αφορμή τα όσα διαδραματίζονται γύρω μας
Κάποιος, μπορεί να το έλεγε και αλληγορικό…
Το 1993 πήγαινα δευτέρα Λυκείου. Τότε, πόσο μάλλον σε μερικές γειτονιές του κέντρου, θεωρείτο ένδειξη υπεροχής και ασκούσε επιρροή μεταξύ της μαθητώσσας νεολαίας να αντιλέγει ένας νεαρός σε αστυνομικό (ο οποίος επειδή προφανώς ήταν ώριμος και κατασταλαγμένος άνθρωπος έδιναν τόπο στην οργή και σεβόταν τα .. οργισμένα νιάτα) καθώς και να υποκινεί μαθητικές καταλήψεις. Τις γνωστές, με τα ακατάλληπτα αιτήματα τύπου, «φτιάξτε αύριο νέο σχολείο» και «πείτε στην φιλόλογο να πλύνει τα μαλλιά της», με αποτέλεσμα το σχολείο να κλείνει για καμιά βδομάδα και οι γονείς απέξω να τραβάνε τα μαλλιά τους -άλλοι υπέρ κι άλλοι κατά- κι ο διευθυντής τα δικά του, όσα του είχαν απομείνει δηλαδή. Σε κάθε άλλη περίπτωση οι μαθητές θεωρούνταν ντεμοντέ και «πασέ» με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνουν τον σεβασμό των υπολοίπων και να μην μπορούν να σταυρώσουν φιλενάδα (οι αντάρτες ήταν πάντοτε της μόδας και είχαν πολλές κατακτήσεις στις τάξεις των μαθητριών). Μιας και όπως είπαμε ο κανόνας ήθελε να τα βάζεις με το κράτος κι ενδεχομένως να ακούς και ρόκ. Εγχώρια και εισαγωγής.
Εν τω μεταξύ τα χρόνια πέρασαν και οι μισοί εκ των καταληψιών εκείνης της περιόδου έγιναν αστυνομικοί (πιθανότατα κάτι συμπλεγματικό να λειτούργησε μέσα τους και να μετανόησαν κάνοντας στροφή 180 μοιρών τασσόμενοι στην απέναντι πλευρά) οι υπόλοιποι έγιναν δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι ενω 2-3 θέλουνε να κάνουνε καριέρα στην πολιτική (καλά, κανένας φυσιολογικός δεν βγήκε απο αυτό το σχολείο;)
Το συμπέρασμα της ιστορίας; Οτι οι εποχές αλλάζουν κι οτι οι επαγγελματίες αντιρρησίες γίνονται -με την σειρά τους- ντεμοντέ. Πλήν όμως, επικαιροποιείται το ερώτημα τι κάνει το κράτος για μας.
Κάτι το οποίο δεν πρέπει να μας κάνει να σταματάμε να ζητάμε. οτι καλύτερο γίνεται....
