Το διαβάζουμε
για να θυμηθούμε (για άλλη μια φορά) τους αμέτρητους λόγους που τα κρασιά του
αγαπημένου μας νησιού μαγεύουν, από την πρώτη κιόλας γουλιά, όποιον τα
δοκιμάζει - εντός, αλλά και εκτός Ελλάδος!...
Σύμφωνα με το όμορφο
κείμενο που αναρτήθηκε στις 15.4.2014,
Έχεις ένα
κομμάτι πέτρα, στη μέση του Αιγαίου. Καυτό, άγονο, ξερό και ανεμοδαρμένο. Και
φαντάζεσαι ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να μπορεί να γεννήσει «ζωή» από τα
σπλάχνα του. Και μετά δοκιμάζεις το κρασί που βγάζει ο αμπελώνας του. Και είναι
ίσως ό,τι πιο κρυστάλλινο έχεις πιει ποτέ. Ε, δεν είναι θαύμα αυτό;
Θυμάμαι, πριν
κάνα-δυο χρόνια, ήμουν φιλοξενούμενος σε μια πρωινή εκπομπή και παρουσίαζα τα
κρασιά των νησιών μας. Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να μιλήσω για μία ετικέτα από τη
Σαντορίνη (σχεδόν) σύσσωμο το πάνελ αναρωτήθηκε φωναχτά «Βγάζει κρασί η
Σαντορίνη;» Και τότε σκέφτηκα την παλιά παροιμία «Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο, κι
εμείς κρυφό καμάρι» Διότι, κριτικοί, γευσιγνώστες, δημοσιογράφοι αλλά και απλοί
οινόφιλοι, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, παραμιλούν για τα κρασιά της Σαντορίνης,
κι εμείς έχουμε ταυτίσει το νησί με την Καλντέρα, το ηλιοβασίλεμα, τις βόλτες
στα γραφικά σοκάκια, το κλάμπινγκ και οτιδήποτε άλλο, εκτός από το κρασί.
Για πάμε λοιπόν
από την αρχή. Όταν αναφερόμαστε στο κρασί της Σαντορίνης, εννοούμε (κυρίως) το
λευκό τής κρασί, που βασίζεται σε χαρμάνι των ντόπιων ποικιλιών Ασύρτικο, Αθήρι
και Αηδάνι. Από αυτές το Ασύρτικο είναι η πιο γνωστή ποικιλία, κι αυτό γιατί έχει
ιδιαίτερο αρωματικό και γευστικό ενδιαφέρον, αλλά και μεγάλη δυναμική
παλαίωσης.
Ξέρω ότι ζητάω
πολλά, αλλά, όσοι πηγαίνετε τακτικά στη Σαντορίνη, προσπαθήστε να βγάλετε από
τη μνήμη σας την εκπληκτική θέα, τη χαρακτηριστική αιγαιοπελαγίτικη
αρχιτεκτονική κλπ, και μετά φανταστείτε τι μένει (δείτε το και σαν ένα τεστ για
την επόμενη φορά που θα βρεθείτε εκεί). Θα δείτε ότι το βασικό «πράσινο»
στοιχείο του νησιού είναι τα κλήματά του, ο αμπελώνας του, ο οποίος σε άλλα
σημεία είναι οργανωμένος και καλλιεργείται συστηματικά, ενώ σε άλλα είναι σε
«άγρια» κατάσταση και συναντάται ακόμα και στα πιο απίθανα σημεία.
Η αμπελουργία
είναι μέρος της παράδοσης, αλλά και της καθημερινότητας των Σαντορινιών εδώ και
αιώνες, για να ακριβολογούμε, σύμφωνα με τις επίσημες πηγές, εδώ και 3.500
χρόνια! Όπως είναι φυσικό, βέβαια, η καλλιέργεια των αμπελιών στη Σαντορίνη
προσαρμόστηκε αναπόφευκτα στις δύσκολες -ουσιαστικά αντίξοες-κλιματολογικές
συνθήκες που χαρακτηρίζουν το νησί, και κυρίως στο ανελέητο καλοκαιρινό λιοπύρι
και τους συνεχείς, δυνατούς ανέμους. Έτσι, παραδοσιακά οι αμπελουργοί πλέκουν
τα κλαδιά των κλημάτων στη Σαντορίνη σε «κουλούρες», με τους καρπούς να
μεγαλώνουν στο εσωτερικό προστατευμένοι από τον αέρα, και με ένα πλούσιο
«καπάκι» από φύλλα στο επάνω μέρος για επιπλέον προστασία από τον ήλιο.
Οι έμπειρες
πρακτικές των αμπελουργών ωστόσο, δεν θα μπορούσαν να είναι αρκετές αν το ίδιο
το φυτό δεν είχε τον δικό του τρόπο να εξασφαλίσει τα «προς το ζειν». Τα
κλήματα, λοιπόν, στη Σαντορίνη «ξέρουν» και ριζώνουν πολύ βαθιά, κάμποσα
στρώματα μέσα στο ηφαιστειογενές έδαφος του νησιού, όπου βρίσκουν υγρασία και
πολλά θρεπτικά στοιχεία, τα οποία, με τη σειρά τους, διαμορφώνουν τα
χαρακτηριστικά του σταφυλιού και -εν τέλει- το αρωματικό και γευστικό προφίλ
του κρασιού.
Ένα τυπικό λευκό
κρασί που φέρει την Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης (ΠΟΠ) Σαντορίνη,
χαρακτηρίζεται από έναν διακριτικό φρουτώδη χαρακτήρα, ο οποίος πλαισιώνεται
από αρώματα πετρώδη και μεταλλικά, που παραπέμπουν στο ιδιαίτερο έδαφος της
Σαντορίνης. Βασικό χαρακτηριστικό ενός τέτοιου κρασιού είναι η υψηλή του
οξύτητα, που το καθιστά ιδιαίτερα δροσιστικό, αλλά και χαρακτηριστικά ικανό να
εξελιχθεί σε βάθος χρόνου. Πράγματι, ο απαράμιλλος τρόπος με τον οποίο το κρασί
της Σαντορίνης παλαιώνει, διατηρώντας όμως την σπιρτάδα και τη ζωντάνια του,
δεν σταματά να εντυπωσιάζει επαγγελματίες και ερασιτέχνες οινόφιλους, τόσο στην
Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.
ΘΕΟΔΩΡΟΣ (TED)
ΛΕΛΕΚΑΣ
