Ανταπόκριση από την Disneyland -για μεγάλα παιδιά-

Από την Μέκκα του τζόγου. (και του Πακιστανικού τουρισμού….)
ή από κει που δεν ξέρεις τι είναι αληθινό και τι …ψεύτικο….

Και στην Ελλάδα το ίδιο -και πολύ χειρότερο- είναι μόνο που εδώ (εκεί θα γράφω σε λίγο) είναι πολυτελείας. Για την ακρίβεια υπερπολυτελείας. Σε ταΐζουνε, σε ποτίζουνε, σε κοιμίζουνε, σε μεταφέρουνε all over the world(!) αρκεί να παίζεις.
Ένα παιχνίδι με χαρτιά.
Με τον χρυσό κανόνα να λέει πως όσο παίζεις, τόσο χάνεις. Μιας και είναι απίθανο (στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει ποτέ) να μπεις στο παιχνίδι, να κερδίσεις ένα πχ σοβαρό χρηματικό ποσό και να το πάρεις και να φύγεις. Να είσαι δηλαδή κερδισμένος. Κι άντε να κερδίσεις μία (η τύχη του πρωτάρη που λένε) δεύτερη, πόσο μάλλον «σερί»,δεν έχει. Μιας και τις «επιτυχίες» τις έχουν ξεπεράσει ακόμη και οι πιο φαντασιόπληκτοι τζογαδόροι. Διαφορετικά θα είμασταν όλοι πλούσιοι. Και δεν είμαστε. Επίσης, ένας άλλος χρυσός κανόνας λέει ότι όσο περισσότερο παίζει κανείς τόσο περισσότερο χάνει. Γι’ αυτό και οι «ναοί του τζόγου» επιβραβεύουν όσους αφιερώνουν χρόοονο στο παιχνίδι. Γιατί από την φύση της κερδίζει η μπάνκα. Συνεπώς όσο πιο πολύ τα βάζει κανείς μαζί της τόσο περισσότερο χαμένος βγαίνει.
(πως λέμε στην Ελλάδα «ο χρόνος είναι χρήμα»; ε, το πήρανε αυτό οι -παμπόνηροι- Αμερικάνοι και το κάνανε… ναό!
Κι αφού είδαμε κάποιους από τους «κανόνες» ας περάσουμε και σε ορισμένα «συμπεράσματα». (σσ στο τέλος θα δώσουμε και διπλώματα παρακολούθησης…)
Ένα συμπέρασμα λέει ότι όσοι παίζουν -συστηματικά- δεν έχουν λεφτά. Και μεταξύ μας δεν έχουν ούτε προσδοκίες, ούτε ελπίδες, ούτε στόχους να βγάλουν από αλλού, μιας και όλη τους η έμπνευση και ο χρόνος εστιάζονται στο μαύρο – κόκκινο ή στο «τυχερό εξάρι». Διαφορετικά δεν θα κυνηγούσαν ούτε μπίλια ούτε το εξάρι αλλά τη δουλειά τους. Επίσης, ως εκ τούτου δηλαδή, προκύπτει κι ένα άλλο συμπέρασμα.
Ότι όσοι έχουν λεφτά δεν πάνε να τα χάσουν ούτε στην μπίλια ούτε στο εξάρι.
Αυτά, σε κάθε περίπτωση, είναι γενικές θεωρίες. Ίσως, να αποτελούν «χρυσούς κανόνες» για τους «αστούς» κι όχι για όσους ζουν στο όλο κλίμα και σύστημα (παιδιά, επιτέλους ξεπεράστε τις μισαλλοδοξίες και τις προκαταλήψεις ο καθένας κάνει την δουλειά του και καλό είναι ο καθένας να κοιτάει και την δουλειά του κι όχι τι κάνει ο άλλος και πως έχει επιλέξει να ζει τη ζωή του).
Αυτές οι «γενικές θεωρίες» είναι σαν τις επιγραφές στα πακέτα των τσιγάρων.
Σου λένε, «το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο». Αυτό είναι μια «γενική θεωρία».
Αλλά δε σημαίνει ότι θα αρρωστήσεις κιόλας. (κι’ακόμη περισσότερο -γιατί στην Αμερική είμαστε- δεν σημαίνει οτι θα μπορέσεις να κατηγορήσεις τις εταιρίες που τα φτιάχνουνε επειδή αρρώστησες…) Γι’ αυτό άλλωστε οι εταιρίες σε ενημερώνουν. Για να χουν φυλαγμένα τα νώτα τους. Να μην βγει δηλαδή κανένας αυριο μεθαύριο και τους πεί ότι «φταίνε που αρρώστησε». Κάπως ετσι είναι οι γενικές θεωρίες…. Προστατεύουν τον κατασκευαστή …

Κι άλλη θεωρία…
Ο τζόγος είναι ένας εθισμός (τι πρωτότυπη διαπίστωση….) μια αυταπάτη(;) του μυαλού με τον «αυταπατώμενο» να θεωρεί ότι με αυτόν τον -υποτίθεται εύκολο- τρόπο «θα βγάλει λεφτά». Όταν βέβαια σε κάποια επόμενη(;) φάση καταλάβει ότι ετσι λεφτά δε βγαίνουν (δηλαδή βγαίνουν, από την τσέπη του) τότε…. μακάρι να έχει κάτι καλύτερο να κάνει.

Ταξιδιωτικό….
Οι Κινέζοι πάντως ενθουσιάζονται πολύ από αυτό το πανηγύρι. Προφανώς οι Κινέζοι
είναι κονομημένοι. Το 98% των παικτών στα φανταχτερά «προπατζήδικα» του Λας Βέγκας είναι Κινέζοι. Χειμώνα – καλοκαίρι, day and night, 24 hours a day, Κινέζοι! Και προφανώς -οι Κινέζοι- έχουν (πολλά…) λεφτά για να παίζουν σε τραπέζια των 500 και 1000 δολαρίων το «μπέτ»… Γιατί, Ευρωπαίους ή Αμερικανούς δεν πολυβλέπεις να παίζουνε τέτοια ποσά.
Επίσης, υπάρχουν πολλοί, μα πολλοί Πακιστανοί που γυρίζουνε γύρω – γύρω και χαζεύουνε το όλο σκηνικό σαν σε πανηγύρι. Παράλληλα, σπρώχνουνε ο ένας τον άλλον γιατί ετσι κάνουνε στον τόπο τους, τα ίδια κάνουνε και σε άλλους. Καμιά εξαίρεση….
Στον δικό μας πάλι -τόπο- ισχύουν άλλα πράματα. …

Πέρση τον Μάρτη, ένας Έλληνας που έχει ζήσει χρόνια στην Αμερική, μου είχε πεί «κοίτα να δεις που στο Λας Βέγκας έχουνε δέκα μεγάλα καζίνο, την ώρα που η Ελλάδα έχει 15.000 προπατζίδικα» (και συμπληρώνω άλλες τόσες φανερές μπαρμπουτιέρες, άλλες τόσες «κρυφές», κι άλλα τόσα φανερά και άφαντα «μηχανάκια»). Για να συνεχίσει ότι «στην Ελλάδα ο τζόγος είναι σκληρότερος, πιο ύπουλος και βρίσκεται σε κάθε γωνιά, κάθε γειτονιά πλατείας ή χωριού, και μάλιστα, είναι και κρατικός!» Συμπληρώνοντας, «πώς είναι δυνατόν στην Ελλάδα το ίδιο το κράτος να σε σπρώχνει στο «στοίχημα» παρέχοντάς σου την δυνατότητα να το βρεις δίπλα σου». Τότε, χωρίς να το καλοσκεφτώ, είχα χαρακτηρίσει την τοποθέτηση «υπερβολική» θεωρώντας μάλιστα ότι υπήρχε προσωπική εμπάθεια ή και κόμπλεξ(!) εναντίων της χώρας-!- (κούνια που με κούναγε δηλαδή…)
Ύστερα, -ευτυχώς δεν μου πήρε και πάρα πολύ καιρό- κατάλαβα ότι στην Ελλάδα το κράτος, ο κρατικός τζόγος δηλαδή, συναγωνίζεται και ανταγωνίζεται τον … παρακρατικό!
Στο Λας Βέγκας που πολλοί το αντιμετωπίζουν -τουλάχιστο- με υπεροψία, το κράτος παντού (κυριολεκτικά παντού υπάρχουν επιγραφές και ανακοινώσεις και οδηγίες για ασφαλές παιχνίδι, για γραμμές βοήθειας, και γενικά για παρέμβαση σε περιπτώσεις που τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο ή που κάποιος χρειάζεται βοήθεια) επισημαίνει την παρουσία του και θέτει σαφείς κανόνες και οδηγίες. Αυτά, στο Λας Βέγκας, ή αλλιώς στην Μέκκα….

Εδώ (κι όταν λέω εδώ εννοώ την χώρα που ζω) και το Χρηματιστήριο κρατικός τζόγος έγινε. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το «κράτος», έκανε το παιχνίδι του.
Κι ύστερα, ένας ευτραφής κύριος με ένα ξενόφερτο όνομα, κατήγγειλε τα παιχνίδια «εις βάρος του ελληνικού λαού…» Τελικώς, ο κύριος αφέθηκε στις καταγγελίες του και τα παιχνίδια στην τύχη τους. Γενικώς και συμπερασματικώς πάντως, το ελληνικό κράτος έχει κάτι το παιχνιδιάρικο.

Κι όμως, έτσι είναι. Την ώρα που στο Λας Βέγκας έχουνε 10 «φανταχτερά προπατζήδικα» στα οποία περιμένουνε τους τουρίστες να αφήσουνε κανα φράγκο για να συντηρηθεί η τοπική οικονομία, στην Ελλάδα το κράτος πουλάει -όχι στους τουρίστες βέβαια- αλλά στους πολίτες του λαχεία και στοιχήματα. Right next to your corner…
Μην πας μακριά (!). Τα ίδια συμβαίνουν και στην Λατινική Αμερική. Όλοι (έστω αρκετοί..) κυνηγάνε την λοτταρία.