Σχετικά με έναν αποθανόντα φιλότεχνο εκδότη.

Τις τελευταίες ημέρες διάβασα αρκετά από τα σχόλια που γράφτηκαν σε σελίδες, μπλόγκ και πόρταλ στο διαδίκτυο για τον θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη.
«Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου», μιας και αργά ή γρήγορα το μοιραίο θα ήταν γεγονός, αφού όλοι γνώριζαν ότι η υγεία του επιχειρηματία ήταν ιδιαίτερα κλονισμένη.
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν το ότι υπήρχαν πολλά επικριτικά σχόλια (που προς τιμήν των δημοσιογράφων του συγκροτήματος δημοσιεύθηκαν) σχετικά με τις δραστηριότητες του επιχειρηματία.
Εντυπωσιάστηκα μιας και για μια ακόμη φορά κατάλαβα τι μας φταίει στην Ελλάδα και ..τα έρμα «ψοφάνε». Τι δεν μας αφήνει να δούμε τα πράγματα καθαρά και απενοχοποιημένα.
Δεν γενικεύω μεμονωμένες απόψεις, φαίνεται όμως ότι πολλοί, ακόμη, ποινικοποιούν το κέρδος… Έχει περάσει μια εβδομάδα από το γεγονός και όσο να ναι βλέπω τα πράγματα πιο ψύχραιμα, στην αρχή όμως όταν διάβασα τα σχόλια νομίζω ότι «θύμωσα». Σκέφτηκα οτι δεν είναι δυνατόν να πας να κάνεις κάτι με τις καλύτερες προθέσεις και να βρίσκεις διαρκώς απέναντί σου απίθανους τύπους με περίεργους σκοπούς ….
Έγραψαν κάποιοι ότι «ο Λαμπράκης "ανέβαζε και κατέβαζε" πολιτικούς».
Από μια πλευρά καλό είναι αυτό γιατί ο Τύπος εμφανίζεται ισχυροποιημένος στην Ελλάδα(!). Από την άλλη, τέτοιοι που είναι, καλά τους έκανε και … δεν περνάγανε τη βάση…. Άλλωστε, κάποιος πρέπει να κάνει και την βρώμικη δουλειά..
Υπάρχει μια πολύ προχωρημένη άποψη που την έχει διατυπώσει χρόνια νωρίτερα η Άυν Ράντ στο βιβλίο της «The Fountainhead» περιγράφοντας τον εκδότη Γκέιλ Γουάιναντ -κατ’ εμέ η σημαντικότερη, η πιο ολοκληρωμένη και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του βιβλίου-, σύμφωνα με την οποία, αφού ο «σοφός εκδότης» κατάλαβε με ποιους είχε να κάνει, αποφάσισε να γίνει αρχηγός στο πανηγύρι. Μάλιστα, είχε και το βίτσιο να του λένε ευχαριστώ. Ενδεχομένως, το ίδιο βίτσιο να είχε και ο δικός μας αποθανόν. You never know.
Έγραψαν κάποιοι ότι «ο Λαμπράκης χρησιμοποίησε τις γνωριμίες του για να κάνει το Μέγαρο Μουσικής»
Από μια πλευρά καλά που τις είχε, και τις γνωριμίες και την φιλοδοξία, διαφορετικά το πιο πιθανό είναι να είχαμε μείνει με τον ….παίδαρο…
Από την άλλη, αν δεν ήταν αυτός, θα ήταν κάποιος άλλος. Ο συγκεκριμένος τουλάχιστο ήτο φιλότεχνος. Άλλοι πάλι είναι φίλαυτοι και τους αρέσει να κάνουνε φιέστες για να αναδεικνύουν τον εαυτό τους. Κοινωνικώς αποδοτικότεροι πάντως είναι οι πρώτοι. Παλιά τους λέγανε κι «ευεργέτες», αλλά τώρα που διάγουμε εποχή ευμάρειας μπορούμε να τους υποτιμούμε διαβλέποντας ιδιοτελή και υστερόβουλα κίνητρα… Επίσης, γνωρίζω ότι και «μεγάλος» και «μικρός» να είσαι (και δήμαρχος και κλητήρας δηλαδή) άμα έχεις παιδευτεί να φτιάξεις κάτι στη ζωή σου, το καμαρώνεις, το έχεις σαν παιδί σου και το απολαμβάνεις όταν ο περίγυρός σου σου λέει καλά λόγια για το δημιούργημά σού. Αντιθέτως ενοχλείσαι όταν κάποιοι υποτιμούν τη δουλειά σου ή ότι τέλος πάντων έχεις φτιάξει.
Έγραψαν κάποιοι ότι «ο Λαμπράκης ήταν σκληρός επιχειρηματίας».
Μπορεί. Εδώ που τα λέμε, διαφορετικά δεν διοικούνται τέτοιες επιχειρήσεις. Από την άλλη, βρήκε κι έκανε τον σκληρό, που λέει κι ο σοφός λαός…
Εν πάσει περιπτώσει.. πολλά γράφτηκαν και καθώς φαίνεται θα ‘χουν να γράφονται γι’ αρκετό καιρό. Σημασία έχει να μπορεί κανείς να βλέπει τα πράγματα καθαρά και χωρίς προκαταλήψεις.
Μου άρεσε αυτό που είπε η Λιάνα Κανέλλη.