Ο Κώστας και ο Γιώργος

Αηδία καταντούν από ένα σημείο και μετά οι βαθυστόχαστες αναλύσεις των λογής - λογής ειδικών σχετικά με το στυλ και τον «αέρα» του κάθε πολιτικού αρχηγού και πιο συγκεκριμένα των δύο πρώτων. Κι ενώ τα πράγματα είναι τόσο απλά… να συγκρίνεις δυό εντελώς διαφορετικούς τύπους ανθρώπων, τόσο διαφορετικών που δεν θα ανέχονταν ο ένας τον άλλο ούτε για να πιούνε ουζάκια στο Φάληρο.

Η σύγκριση είναι πανεύκολη πόσο μάλλον αν είσαι γυναίκα κι έχεις κάνει τις γνωριμίες σου στη ζωή και «κόβει το μάτι σου». Τον βλέπεις τον άλλον και του ράβεις κουστούμι. Μπορείς να μαντέψεις τις επιδόσεις του σε διάφορα επίπεδα.
Χτες πάντως, οι λογής – λογής που μιλούσαν στα κανάλια ήταν όλοι άντρες.
Καμια γυναίκα. Κρίμα γιατί όλο και κάτι έξυπνο θα χε να πει μια γυναίκα (γυναίκα, κι όχι κυρία με κουστούμι)


Ο μεν Κώστας, εκφράζει κάτι το πολύ λαϊκό, το πολύ μερακλίδικο, το πολύ καλοπαρείστικο, τον βλέπεις και καταλαβαίνεις ότι ώρες ώρες ζορίζεται πολύ με δαύτους που έχει μπλέξει κι ότι πολύ θα το ήθελε να πίνει ουζάκια με την παρέα του κάτω από τον Λευκό τον Πύργο. Θα χε κανονίσει τις δουλειές του να πηγαίνουν καλά και πέρα βρέχει.
Ο Κώστας είναι λαρτζ. Τσαμπουκαλευεται, θυμώνει, βρίζει -άσχημα λένε όσοι γνωρίζουν- , καπνίζει κρυφά, θα θελε να πηγαίνει στα μπαράκια αλλά αυτή την εποχή δεν μπορεί γιατί πρέπει να ξυπνάει νωρίς, γενικώς είναι καλοπερασάκιας και πολύ καλά κάνει. Και στην πολιτική, πάντως, όσο μπορεί, τσαμπουκαλευεται, αλλά δεν είναι πάντα ευκολο. «ποίος μ… είναι αυτός και τι μ… κάνει; πες του να πάει να γ… ο μ….», λέει συχνά πυκνά ο πρόεδρος για να πάρει την απάντηση «μα τι λέτε κ. πρόεδρε, ηρεμίστε, είναι ο … και δεν γίνονται αυτά τα πράγματα»
Κι ύστερα ο Κώστας για να ξεπεράσει τη στεναχώρια του, τρώει δυό τρία σουβλάκια και του περνάει….
Σα χαρακτήρας πάντως ο Κώστας είναι λαρτζ. Όλος ο κόσμος το ξέρει αυτό. Αν μπορούσε, θα έλεγε στη γυναίκα του να μην δουλεύει «γιατί η γυναίκα του Κώστα είναι απαράδεκτο να τρέχει για το μεροκάματο». Μην κοιτάτε που στην περίπτωση τους πέφτουν από δίπλα οι επικοινωνιολόγοι και του λένε ότι η Νατάσσα πρέπει να πάει στον Ευαγγελισμό για να τη βλέπει ο λαός και να παρηγοριέται ότι δεν δουλεύει μόνο εκείνος σαν μ… όλη μέρα. Κι ο Κώστας να σκέφτεται από μέσα του «δεν πα να γ… ρε μ….εγώ γουστάρω τη γυναίκα μου με ποδιά και παντόφλες να μου μαγειρεύει σουτζουκάκια και γω να γυρνάω το μεσημέρι από τη δουλειά και να παίζω με τα κουτσούβελα, να τους ρίχνω και καμιά καρπαζά, έτσι για την πλάκα -βρέ τα άτιμα ίδια, φτυστά μου είναι- και μετά να την πέφτω για ύπνο ίσα με τα βράδυ που θα ξυπνήσω να δω μπάλα….»
Αυτά θέλει ο Κώστας και δεν πα να του λένε….
Γενικώς το προφίλ του είναι καθαρά ελληνικό -εως ανατολίτικο θα λέγαμε- και πιο πολύ θα του ταίριαζε να είναι αρχηγός στους Πασόκους -οι οποίοι τον γουστάρουν τρελά αλλά δεν το λένε- αλλά ένεκα η παράδοση….


Ο δεύτερος είναι αμερικάνος. Σου βγάζει κάπως και τον «πόνο του μετανάστη».
Τον κοιτάς δηλαδή, πόσο μάλλον όταν είναι συννεφιασμένος, και στο βλέμμα του διακρίνεις μια μελαγχολία, μια νοσταλγία για την πατρίδα του κι έναν καημό που η άτιμη η ζωή τον έστειλε στην μικρούλα ελλάδα για δουλειά. Γιατί εδώ έδρευε η οικογενειακή επιχείρηση και κάποιος από την οικογένεια έπρεπε να γυρίσει να δουλέψει το μαγαζί. Κι αυτό το συναίσθημα στο βγάζει ο Γιώργος, που σκέφτεται τον εαυτό του σε μιαν άλλη χώρα, σε ένα άλλο μέρος όπου θα του λέγανε μπράβο για τις σπουδές και τις διαχειριστικές ικανότητές του κι όχι σαν εδώ που όλη την ώρα τον κριτικάρουν και δεν τον αφήνουν ούτε ποδήλατο να κάνει με την ησυχία του.
Βέβαια, εδώ που τα λέμε με τα χρόνια έγινε ο άνθρωπος ελληνάκι. Κι εκεί που τον δουλευανε και λέγανε ότι θα το πιάσουνε κορόιδο το Αμερικανάκι, εκείνος κατόρθωσε όχι μόνο να το δουλέψει το μαγαζί και μάλιστα εν μέσω κρίσης και σκληρού ανταγωνισμού, αλλά, να εφαρμόσει και νέες πολιτικές μάνατζμεντ.
Τι κι αν του λέγανε οι καλοθελητάδες ότι θα του φύγει το προσωπικό και τα στελέχη της επιχείρησης. Ο Γιώργος με υπομονή και επιμονή το κράτησε το μαγαζί και το έκανε πρώτο όνομα στην πιάτσα.
Σα χαρακτήρας πάντως, ο Γιώργος έχει κάτι το πιο τυπικό επάνω του. Το πιο κομ ιλ φό. Ο Γιώργος δεν πίνει, δεν καπνίζει, δεν βρίζει -άντε να σου πεί κανένα damn it, ή go to hell στα μπουρίνια του κι αυτό ήτανε-, δεν ξενυχτάει, δεν μερακλώνει, δεν νευριάζει και γενικώς είναι πολύ μετρημένος άνθρωπος τόσο πολύ που πολλοί τον έλεγαν και ξενέρωτο. Μια φορά μόνο που ήταν φοιτητής μας έχει πει ότι έκανε κοπάνα από την τριγωνομετρία για να πάει ραντεβού. Κι αυτό ήτανε.
Γενικώς το προφίλ του είναι τεχνοκρατικό και πιο πολύ θα του ταίριαζε να είναι αρχηγός της ΝΔ, αλλά ένεκα η παράδοση….


Τα πράγματα πάντως, μπορεί μια μέρα να αλλάξουν. Να πάει δηλαδή ο ένας στο ένα κόμμα και ο άλλος στο άλλο. Ξενοσπουδαγμένοι είναι κι οι δυό, με ανοιχτό μυαλό,
ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να θελήσουν να βρεθούν ο καθένας εκεί που του ταιριάζει καλύτερα.