Πάσχα στη Σαντορίνη με πολύ μπουμ μπούμ.
ή κυνηγώντας τον επιτάφιο…
«έθιμα» είναι αυτά….!


Η μόνη δημόσια ένσταση που εξέφρασα , φέτος, σχετικά με τα «έθιμα» του ελληνικού Πάσχα ή ακόμη καλύτερα με τον τρόπο που κάποιοι εκφράζουν το «θρησκευτικό(!)» τους συναίσθημα ήταν το ότι είπα σε μια παρεούλα παιδιών το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής και λίγο πρωτού βγει ο επιτάφιος να μην ρίχνουν βεγγαλικά και βαρελότα, γιατί εκείνη ήταν ώρα πένθους και θλίψης και όχι χαράς. «ρε παιδάκια, μη ρίχνεται τέτοια ώρα μ’αυτά τα πράματα, ο επιτάφιος βγαίνει, δεν είναι ανάσταση. Ο χριστούλης έχει πεθάνει και ο κόσμος τούτη την ώρα πενθεί -και σκέπτεται- , αύριο να τα ρίξετε που θα αναστηθεί…» όχι τίποτε άλλο δηλαδή και πάλι εντός της
(εγ)κατεστημένης πραγματικότητας, αλλά, λίγο, να κρατάμε τα προσχήματα… όπως σε κάθε πράγμα άλλωστε…

Το ότι δεν κάνουμε μπαμ – μπούμ πάντως την Μ. Παρασκευή θα έπρεπε να το έχουν πει στα παιδάκια οι γονείς τους.
Μην κάνουμε κι όλα τα πράγματα «δε βαριέσαι, παιδάκια…»

Φέτος, είπα να απέχω από τις ενστάσεις, να μην σχολιάσω τίποτε απ’ όσα δεν μου αρέσουν κι αισθάνομαι ότι χαλάνε και προσβάλουν τα γούστα μου -για να μην πω την αισθητική μου ή το θρησκευτικό μου συναίσθημα και το «βαρύνουμε» το πράγμα-
προτιμώντας να κάνω την δικιά μου Μεγαλοβδομάδα και το δικό μου Πάσχα. Προτίμησα λοιπόν, τις περισσότερες από τις λειτουργίες να τις παρακολουθήσω από την τηλεόραση. Απλά το προτίμησα. Γούστα είναι αυτά.
Για τους χρόνου πάλι, βλέπουμε.

Το Πάσχα άλλωστε όπως και κάθε τι άλλο είναι μια πολύ προσωπική επιλογή.

Πάντως κατά κοινή ομολογία, στη Σαντορίνη, αν θέλει κανείς να ζήσει την θρησκευτική κατάνυξη σε ένα ήσυχο περιβάλλον, μπορεί να παρακολουθήσει τις λειτουργίες στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην κορυφή του βουνού του Πύργου. Έστω και μια φορά να το βιώσει κανείς, αποκτά μέτρο σύγκρισης.


Σε ότι αφορά πάντως τη διαδικασία της περιφοράς του επιταφίου, για μια ακόμη φορά, πολλοί ακολούθησαν, ελάχιστοι έψελναν, αρκετοί μιας και συναντήθηκαν ύστερα από καιρό έλεγαν τα νέα τους, άλλοι γύρευαν τους φίλους τους μιας και τους έχασαν μέσα στο πλήθος, κι εγώ κυνήγαγα τον επιτάφιο μπας και ακούσω κανα ψαλμό…
Κάπως έτσι.

Δόξα τω θεώ, υπάρχουν πράγματα που μας εκπλήσσουν ακόμη….
Στο Καμάρι πάντως, με τον πολύ κόσμο, ακόμη κι ο πάπας απόρησε που βρήκε την εκκλησία του Αγίου Αρτεμίου κλειδωμένη. Προφανώς περίμενε να την βρει ανοιχτή, γι’ αυτό και πέρασε από το συγκεκριμένο σημείο. Δεν δίστασε πάντως να εκφράσει την απορία του.
«βρε για όνομα του Θεού, κλειδωμένη την έχουν!»


Το Πάσχα μας πάντως ήταν ελληνικότατο! Και πολύ , μα πολύ Σαντορινιό! και Καλντεράτο!
Σουβλίσαμε στην Καλντέρα - κι ενώ τριγύρω οι επισκέπτες λιάζονταν και βουτούσαν στις πισίνες, ρίχνοντάς μας κανα περίεργο βλέμμα που και που! Πάντως εμείς τους φιλέψαμε. «θέλετε, πάρτε πάρτε ότι και το κατεβάσαμε από τη σούβλα! και κρασάκι και κρασάκι να πάρετε!»

για του λόγου το αληθές, παρουσιάζουμε και τις φωτογραφίες... ντοκουμέντο!




τις υπόλοιπες φωτογραφίες, αυτές που πέσαμε με τη ... μούρη(!) στο φαί, στα όρθια πάνω απο το αρνί και ... γλείφαμε και τα δάχτυλά μας δεν τις δημοσιευουμε για να μην χαλάσουμε το... προφίλ μας!
















.








Ενώ,
Μια ενδιαφέρουσα άποψη έλαβα στο μέιλ μου σχετικά με την λειτουργία της Μεγάλης Παρασκευής και την «διαδικασία» περιφοράς του Επιταφίου ,φέτος, στην Σύρο.
Το κείμενο υπογράφει η Γεωργία Βαρελά, κάτοικος Ερμούπολης και μέλος της ΣυνΚυκλαδικής, η οποία εκφράζει τις -τουλάχιστο- επιφυλάξεις της για τον πολύ … «προχωρημένο;(!)» τόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε η φετινή περιφορά του επιταφίου.
Το μοναδικό σχόλιο που μπορούμε να κάνουμε είναι πως έχουμε φτάσει στο σημείο να απορούμε για το τι είναι «αιρετικό» -με την ευρεία έννοια του όρου- και τι μη.


Σύμφωνα με το κείμενο,

Την μέρα που έκλαψε η Μαντόνα

Είχα πάντα την άποψη ότι κάποιοι αριστεροί άνθρωποι έχουν μια ιδιαίτερη σύνδεση με το θρησκευτικό συναίσθημα αλλά παράλληλα μια έντονη αμφισβήτηση με τους φορείς που επίσημα εκφράζουν το συναίσθημα αυτό. Η προσήλωση στην ιδέα ενός δίκαιου κόσμου ταυτίζεται με την πρωτοχριστιανική ιδέα ενός κόσμου αγάπης. Η συμβουλή του «Ο έχων δυο χιτώνας….» συμπορεύεται με το όραμα ενός κόσμου όπου όλοι θα μετέχουν ισότιμα στα αγαθά του πλανήτη.

Για να μην παρεξηγηθώ δεν θέλω σε καμία περίπτωση να καπελώσω καμία θρησκεία και να πω ότι ο Χριστός ήταν σοσιαλιστής ή κομμουνιστής ή αναρχικός….δεν με παίρνει εξάλλου να κάνω κάποιο τέτοιο σχόλιο. Με παίρνει όμως να πω ότι οι επίσημοι εκφραστές αυτού του θρησκευτικού συναισθήματος, -ενός συναισθήματος που στην ζωή του καθενός από εμάς μπορεί να εξελιχθεί, σε αριστεροσύνη, μητρότητα ή πατρότητα, πατριωτισμό ή ερευνητικό έργο- πολλές φορές ξεπερνούν τα όρια της τιμητικής λειτουργίας και μετατρέπουν την κατάνυξη σε θέαμα. Και για να γίνω πιο σαφής, επιτάφιος με video wall στην κεντρική πλατεία της Ερμουπόλης δεν αρμόζει. Δεν είναι συναυλία της Madonna. Είναι η μέρα που η Μαντόνα κλαίει το χαμό του παιδιού της. Είναι η μέρα που οι ψαλμωδίες αρκούν για να σε συγκινήσουν ενώ η ψηφιακή απεικόνιση παραπέμπει σε Eurovision….Δεν αρμόζουν ακόμα λόγοι που να αναφέρονται στους πολιτικούς που παρευρίσκονται, λόγοι ευχαριστίας σε δωρητές τρούλων, κωδωνοστασίων και λοιπών θρησκευτικών βοηθημάτων, λόγοι μακροσκελείς που να αποδεικνύουν ότι η γλιστρίδα είναι νηστίσιμη.

Δεν ανήκω σε κανένα παράξενο τάγμα, χαίρομαι που η ταυτότητά μου δεν αναφέρει το θρήσκευμα και συνεχίζω να πιστεύω στις προτάσεις του πολιτικού μου χώρου για χωρισμό εκκλησίας-κράτους. Αυτά όμως δεν με εμποδίζουν να θυμώνω όταν νιώθω ότι παραβιάζονται πανανθρώπινα συναισθήματα που εκφράζονται παγκοσμίως σε όλα τα τελετουργικά ανά τον κόσμο. Η αριστερή μου ταυτότητα δεν με εμποδίζει να θυμώνω όταν αλλοιώνονται οι μνήμες μας.

Είχα πολλά χρόνια να παραβρεθώ στην πλατεία Μεγάλη Παρασκευή. Συνήθως ήμουν σε ένα μικρό χωριό στην Πελοπόννησο όπου το πρωί στολίζαμε μόνοι μας τον επιτάφιο και το βράδυ κάναμε μια λιτή περιφορά …