Έγκαιρα φέτος, το κείμενο θυμίζει στους μεγαλύτερους σε ηλικία στιγμιότυπα απο την Μεγαλοβδομαδιάτικη καθημερινότητά τους, μαθαίνει τους νεότερους την ιστορία του τόπου και βέβαια.... καλεί τους σημερινούς επισκέπτες να γνωρίσουν το νησί και τα έθιμά του.
έχοντας διαβάσει και ανεβάζοντας το κείμενο σε αυτην τη σελίδα, θα ήθελα να το αφιερώσω σε όλες τις γυναίκες του νησιού, νέες και μεγαλύτερες σε ηλικία, που ήδη, και φέτος εχουν ξεκινήσει να φτιάχνουν το πεντανόστιμο και δημοφιλέστατο "Σαντορινιό" γλυκό, τα "μελιτίνια".
το δε καλύτερό μου με τα μελιτίνια είναι πως αποτελούν "οικογενειακή υπόθεση"!
δηλαδή; είναι γλυκό που θέλει "χέρια". χρειάζεται να συνεργαστούν μπόλικες γυναίκες για να φτιαχτεί.
άλλη να ανακατευει τα υλικά και να φτιάχνει την ζύμη για το φύλλο, να την ζυμώνει, να την ανοίγει και να την κόβει σε στρογυλές "βάσεις"
άλλη να ζυμώνει τα υλικά για την γέμιση και να γεμίζει τις βάσεις
άλλη να τα τσιμπάει
και πιθανότατα κάποια τέταρτη γυναίκα να τα βάζει και να τα βγάζει απο το φούρνο!
το γλυκό είναι υπέροχο πάντως, μην επιχειρίσετε να το φτιάξετε μόνη σας!
τα μελιτίνια θέλουν ομαδική δουλειά και πνευμα συνεργασίας!
Πάσχα στη Σαντορίνη
Παλιότερα στη Σαντορίνη, η Μεγάλη Βδομάδα και το Πάσχα ξεχώριζαν ανάμεσα στις άλλες γιορτές του χρόνου για τη συμμετοχή των κατοίκων στο Θείο Δράμα και την Ανάσταση.
Το Σάββατο του Λαζάρου στο Μεγαλοχώρι και σε άλλα χωριά της Σαντορίνης, οι κάτοικοι αναβιώνουν κάθε χρόνο το «Λάζαρο» , στήνοντας ένα πελώριο σταυρό στη μέση της πλατείας του χωριού τυλιγμένο με αλισμαρί. Γράφει ο Φίλιππας Κατσίπης στα «Θηραϊκά Νέα» για το «Λάτζαρο» του ΜεγαλουΧωριού. «Και το χαμε καμάρι οι Μεγαλοχωριανοί πως εμείς μονάχα απ όλα τα χωριά1, κάναμε τον πιο μεγάλο « Λάτζαρο» . Ύστερα περιγράφει την ιστορία του άρμπουρου που ξενερισμένο στο Χριστό τ’ Αθέρμι, από ναυάγιο πολέμου, περιμάζεψαν οι Μεγαλοχωριανοί « Και ο μεγάλος Σταυρός σηκωνότανε αργά: - Ισα μια.!! … πιάσε τα μπόσικα Γεράσιμε! … θα σου γλυστρήσει…. – Αντε μια ακόμη! Βίρα εσείς απ τον καφενέ! …. Κι ο Σταυρός ανέβαινε. Έπεφτε στο λάκκο. Γρήγορα δένανε γερά τις πριμάτσες, χώνανε το λάκκο κι όλοι περνούσανε ν’ ασπαστούν το Λάτζαρο.» Οι κοπέλες του χωριού με τα πανέρια μέχρι και σήμερα μαζεύουνε λουλούδια, οι νέοι κόβουνε αλισμαριά. Με τα άρμπουρα σχημάτιζαν ένα σταυρό τον οποίο κάλυπταν με τα αλισμαριά και τον στόλιζαν με λουλούδια και βάγια..Το απόγευμα όλο το χωριό μαζεύοτανε στην πλατεία.,Συμβόλιζε την Ανάσταση του Λαζάρου. Έμενε μέχρι το Μεγάλο Σάββατο που τον ξεστόλιζαν και παρέμενε σ εκείνη τη θέση μέχρι της Αναλήψεως. Το έθιμο αυτό εξακολουθεί να τηρείται στο ΜεγάλοΧωριό , και σε άλλα χωριά, ενώ μικροί « Λάζαροι» φτιάχνονται σε πολλά σπίτια
« Ηκαμα πολλά μελιτίνια. Παραγγελλα τσοι μυζήθρες τσοι νιότικες, είχα και λεκάνες πήλινες και ηζύμωνα. Τα ψηνα όξω στο φουρνί, κάτω από τη σκάλα. Ηρχόντουσαν τη Μεγάλη Τρίτη πρωϊ, πρωί, είχα αρχινήσει ελόου μου τα ζυμώματα αποβραδίς, και με το που ήρχουνταν πιάναμε τις μυζήθρες, τις εχτυπούσαμε με το βούτηρο, τη ζάχαρη τα αυγά και μπόλικη μαστίχα και αρχινούσαμε να ανοίουμε το φύλλο λεπτό λεπτό. Το κόβαμε μετά μ ένα πιατέλο του καφέ γύρω γύρω στρογγυλό, και οι άλλες γιομίζανε από μια κουτάγια. Μετά το τζιμπούσανε πάλι γύρω γύρω και το θέτανε στη λαμαρίνα,,,, Όλη η Πάνω Μεριά μοσχοβολούσε μαστίχα..» περιγράφει η γιαγιά Καδιώ στο βιβλίο της εγγονής της, Καδιώς Κολύμβα τη διαδικασία για τα μελιτίνια. Ενώ η Γουλιελμία Συρίγου γράφει στο βιβλίο « Η Σαντορίνη μου» : «… από τη στιγμή που θα απλώσεις το χέρι σου να πάρεις και να γευτείς ένα πετυχημένο μελιτίνι, ευφραίνονται τρεις από τις αισθήσεις σου, η όραση, η όσφρηση και η γεύση. …Παλιότερα, το κάμωμα των μελιτινιών ήταν ένα αληθινό γιορτόσι, ένας διαγωνισμός ανάμεσα στις καλοκυράδες της Σαντορίνης, γλυκός και ευγενικός, όσο και το πασχαλιάτικο αυτό γλυκούδι. … Κι έχουνε συνδέσει ντόποιοι και ξενιτεμένοι τόσο πολύ το γλύκισμα αυτό με την αναστάσιμη γιορτή, που θα έλεγε κανείς πως όσο τα χελιδόνια στην πλάση μας θα φέρουνε την Άνοιξη, τα μελιτίνια μαθές, θα φέρουνε στους Σαντορινιούς το Πάσχα».
Τη Μεγάλη Παρασκευή, το πρωί οι θυατέρες των χωριών στολίζουνε τον Επιτάφιο με τα ευωδιαστά λουλούδια, που μόλις τα είχανε κόψει από τις αλιτάνες ή τα είχανε φέρει από το σπίτι τους. Ακολουθούσε η Αποκαθήλωση, και το στόλισμα του Επιτάφιου. Το βράδυ γίνεται η περιφορά των Επιταφίων σε όλα τα χωριά. Ξακουστή είναι η περιφορά του Επιταφίου στον Πύργο. Τα δρομάκια φωτίζονται με ντενεκεδένια λυχναράκια και η περιφορά γίνεται σε κατανυκτική ατμόσφαιρα. Το Μεγάλο Σάββατο σε πολλά χωριά ασχολούνται με το στήσιμο του “Ιούδα». : Ένα είδος σκιάχτρου, γεμισμένο με βαρελότα, το οποίο άναβαν μετά τον εσπερινό της Αγάπης και το άφηναν να λαμπαδιάσει και να σκάσει με θόρυβο. Εκείνη τη νύχτα, την αναστάσιμη, όλοι κρατούσαν από μία κουτσούνα και ένα κόκκινο αυγό και με ανυπομονησία περίμεναν το τέλος της λειτουργίας αλλά και της νηστείας για να πάνε στα σπίτια και να φάνε τα σγαρδούμια. « Είναι έθιμο της Σαντορίνης. Δεν καταλαβαίνουμε Λαμπρή χωρίς τα σγασδούμια.» αναφέρει ο Μάρκος Ρούσσος στο βιβλίο « Σαντορίνη: Ήθη Έθιμα και Παραδόσεις».
Ξεχωριστός είναι ο Επιτάφιος του Μεγάλου Χωριού με τα «θλιβερά» που ήταν φερμένα από τη Ρωσία. Δεξιά και αριστερά του παίρνουν τη θέση τους τα μεγάλα και σπάνιας ομορφιάς εικονίσματα, ο Αγγελος και η Μαγδαληνή . Ενώ μετά την Ανάσταση τοποθετείται στο κέντρο ο Αναστημένος Χριστός. Τα κειμήλια αυτά είχαν έρθει από τη Ρωσία γύρω στο 1900. Ο Επιτάφιος θα μείνει έτσι στολισμένος μέχρι την παραμονή της Αναλήψεως.
το κείμενο συνοδευεται κι απο τις παρακάτων φωτογραφίες.
Νο1. επιτάφιος - Ιούδας στον Βουρβούλο
Νο2. επιτάφιος στο Μεγαλοχώρι
Νο3. "Λάζαρος" στο λαογραφικό Μουσείο Λιγνού στο Κοντοχώρι
