«Προφανώς, δεν έχουν καταλάβει». Αυτή ήταν ίσως η κορυφαία φράση που αναφέρθηκε κατά την διάρκεια της ραδιοφωνικής συνέντευξης δυό μαθητριών του Γενικού Λυκείου Θήρας, της κ. Δέσποινας Βαξάλη και της κ. Ελένης Καφούρου, χθες Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των μαθητών της Σαντορίνης που πραγματοποιούνται καθ’όλη την διάρκειας της εβδομάδας για τον θάνατο του 15χρονού συμμαθητή τους αλλά και για να εκφράσουν ,γενικότερα, την αγανάκτησή τους για όλα όσα παρακολουθούμε να συμβαίνουν γύρω μας.
«Προφανώς, δεν έχουν καταλάβει» είπε η κ. Δέσποινα Βαξάλη αναφερόμενη σε συστάσεις πολιτών «να αποχωρήσουν και να γυρίσουν στα μαθήματά τους» που «άκουσαν» οι μαθητές κατά την διάρκεια της διαμαρτυρίας τους έξω από το Αστυνομικό τμήμα της Σαντορίνης.
«Προφανώς, δεν έχουν καταλάβει» για να νομίζουν τόσο επιφανειακά ότι το κάνουμε για να «χάσουμε μάθημα» συνέχισε η κ. Βαξάλη αναφέροντας ότι οι λόγοι που οδηγούν τους νέους να εξεγείρονται είναι βαθύτεροι κι έχουν να κάνουν με τα αδιέξοδά τα οποία αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους και με το μέλλον τους.
Νομίζω πως, καλύτερα από οτιδήποτε άλλο, την κατάσταση που εχει διαμορφωθεί τις τελευταίες μέρες σε όλες τις πόλεις τις χώρας, αλλά και στην δικιά μας την μικρή πόλη, μπορεί να περιγράψει ένα κείμενο παλιό, γραμμένο το 1984 από έναν άνθρωπο που περισσότερο απ’όλα είχε το ταλέντο να κρατά, αυθόρμητα, χωρίς προσπάθεια, και να εκφράζει την παιδικότητα, τον αυθορμητισμό και την χαρά ενός μικρού παιδιού. Τον Μάνο Χατζιδάκι.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Το Τέταρτο» με αφορμή τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986 στην Αθήνα και αναδημοσιεύθηκε στις 9.12.2008 στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» με αφορμή τις πρόσφατες κινητοποιήσεις.
«Μια μωβ σκιά»...
«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».
Παράλληλα, αναδημοσιεύουμε και μια επιστολή που κάνει τον γύρω του διαδικτύου τις τελευταίες μέρες υπο τον τίτλο «Η επιστολή των φίλων του Αλέξη»
και εκφράζει τους λόγους και τις ανησυχίες των μαθητών που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις.
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ.
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ.
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς...
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ.
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ.
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε. Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ, ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ!
Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δε βγαίνουν έξω;
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ (σας)
