(το κακό είναι οτι βάζει κι εμάς να αναρωτιόμαστε...)
Επιστολή με θέμα τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις μας έστειλε ο βουλευτής των Κυκλάδων του πασοκ κ. Ρήγας.
Σχετικά με το περιεχόμενο του κειμένου έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Ο κ. Ρήγας τον τελευταίο καιρό
α) διαβάζει πολύ ποίηση
β) κάνει παρέα με συνάδελφους του που ρέπουν στον ποιητικό ρόλο και την λυρική γραφή στους οποίους εκμυστηρεύθηκε "κι εγω πάντοτε ποιητής ήθελα να γίνω...."
γ) έπεσε σε μεγάλη στεναχώρια που έφυγε (απο το προσκήνιο, μην τρελαινόμαστε κιόλας...) ο μεταρρυθμιστής "Γιώργος", τον οποίον ο κ. Ρήγας συμπαθούσε, κι ας τον είχε στην απέξω,
δ) το χει απο φυσικού του, όποτε μένει μοναχός του να γράφει κείμενα με έντονα λυρικά χαρακτηριστικά που δημιουργούν συναισθηματικές εξάρσεις...
ε) του αρέσει η ρακή,
ζ) κάνει παρέα με τον Βύρωνα Πολύδωρα. (συμπληρωματικό. ε, αφού βρήκαμε και το λίνκ, κρίμα είναι να μην το βάλουμε..)
η) δεν πληρώνει εναν αξιόλογο λογογράφο
στ) πάει να σκάσει απο τη στεναχώρια του που η ΝΔ αποτελεί "φιλική συμμετοχή" στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας (χαρακτηριστικά ο κ. Σαμαράς μίλησε για συμβολική συμμετοχή) ενω ο κ. Ρήγας είχε πιστέψει σε υψηλότερα ιδανικά και είχε επενδύσει σοβαρές προσδοκίες στο εθνικό αυτό στοίχημα..
θ) είναι αυτό που λένε "σκέπτομαι και γράφω"....
Το δε τελευταίο, αυτό περί του κ. ...something... (ούτε να ασχολούμαι με τέτοια "μπανάλ" επώνυμα...) τι το θέλατε; δεν το "κόβατε" καλύτερα στο ..."μέλλον της χώρας..";
Και κάτι ακόμη. Εγω πάλι, εχω την εντύπωση, οτι πριν απο την κρίση, όλοι το "παίζαμε" "μεγάλοι". "....Είμασταν -δηλαδή- μεγαλόκαρδοι, μεγαλουπολογίζαμε, υφιστάμεθα μεγαλοπολιτικές, μεγαλοσυμφέροντα κλπ που με τρόπο εμφανή και απροκάλυπτο υπονόμευαν το πρωτόγνωρο εγχείρημα της εθνικής συνεννόησης..." (σείς είπατε...)
Υ.Γ. Κι επειδή καμμιά φορά με ρωτάτε "αν όντως ..." σας απαντώ, "ναι, όντως, ο κ. Ρήγας τα γράφει αυτά..." Το δε κακό είναι οτι μας τα στέλνει κιόλας..
Σύμφωνα με το κείμενο,
Ο πρώτος στίχος από το ποιηματάκι των παιδικών μας χρόνων «που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό» ήρθε πολλές φορές στη σκέψη μου τις τελευταίες μέρες. Η πατρίδα μας, σαν ένα μικρό καρυδότσουφλο στο κέντρο ενός τεράστιου κυκλώνα έδινε την μάχη της ύπαρξής της με μοναδικό της όπλο την ελπίδα, ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα επικρατήσει η λογική, η σωφροσύνη και η σύνεση.
Η σύγχρονη ιστορία μας δυστυχώς δεν ήταν σύμμαχός μας. Στο σύνολό τους σχεδόν οι προηγούμενες εθνικές κρίσεις (1897,1920,1932,1945,1967) είχαν καταλήξει σε εθνικές τραγωδίες. Το εθνικό σύνδρομο της αυτοκαταστροφής έμοιαζε να επιβάλλεται και η «λογική της παράνοιας» να κυριαρχεί παντού.
Το κουτί της Πανδώρας είχε ανοίξει και οι συλλογικές μας αδυναμίες και «κακίες» είχαν διαχυθεί παντού καταλαμβάνοντας όλο το εύρος της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου.
Ο επιθετικός προσδιορισμός «μικρός» χαρακτήριζε όλες τις κυρίαρχες συμπεριφορές. Μικροψυχία, μικροϋπολογισμοί ,μικροπολιτικές ,μικροσυμφέροντα με τρόπο εμφανή και απροκάλυπτο υπονόμευαν το πρωτόγνωρο -για τα ελληνικά δεδομένα- εγχείρημα της εθνικής συνεννόησης.
Ένα εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης αλλά και πριν από αυτή, όπου το πολιτικό σύστημα δομήθηκε στη βάση της ακραίας κομματικής αντιδικίας και σύγκρουσης, της «ιδεολογικής» περιχαράκωσης, των κομματικών στεγανών και του άκρατου λαϊκισμού, της λογικής του «άσπρου-μαύρου», των αρχηγικών κομμάτων, των εθνικών ψευδαισθήσεων και των ζωτικών μύθων.
Εγχείρημα πρωτόγνωρο για ένα πολιτικό σύστημα αλλά και για μια κοινωνία που οι λέξεις «συνεννόηση», «συνεργασία», «συναίνεση» εννοιολογικά ισοδυναμούσαν με βρισιά και κατάρα.
Εγχείρημα καινοφανές για ένα σύστημα, μια χώρα και ένα λαό που -όσο και αν ξενίζει- δεν έχουν απαντήσει σε βασικά και θεμελιώδη ερωτήματα «ποιοι είμαστε», «τι θέλουμε», «προς τα πού πορευόμαστε»;
Η οικονομική κρίση στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα βάθυνε ακόμα περισσότερο την πολιτική κρίση και τελικά λειτούργησε ως εμβρυουλκό της νέας πραγματικότητας και ως επιταχυντής των πολιτικών εξελίξεων.
Το πολιτικό σύστημα βρέθηκε αντιμέτωπο με την ανάγκη να υπερβεί τον εαυτό του. Δυστυχώς αυτή η υπέρβαση δεν έγινε με γνήσιο, τολμηρό και ειλικρινή τρόπο.
Οι πάντες επιδόθηκαν σε παιχνίδια τακτικής και σε ασκήσεις εγωισμού, ιδιοτέλειας και διάσωσης κεκτημένων.
Ελπιδοφόρο στοιχείο αυτής της απαξιωτικής για το πολιτικό μας σύστημα εικόνας υπήρξε η δυναμική παρέμβαση πολιτικών παραγόντων -κυρίως βουλευτών- που κυριολεκτικά απαίτησαν και ουσιαστικά επέβαλαν την πλέον ενδεδειγμένη διέξοδο από το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει η χώρα.
Η κυβέρνηση εθνικής ανάγκης και συνεννόησης που δημιουργήθηκε υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο είναι κυρίως αποτέλεσμα συμφωνίας σε «ανομολόγητες» παραδοχές και ρήξεων με εικονικές πραγματικότητες που διάφοροι προσπαθούσαν να διαμορφώσουν στη χώρα.
Παραδοχή πρώτη: Τόσο η βαθειά πολύμορφη κρίση όσο και οι τεράστιες προκλήσεις και δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας ως χώρα, καθιστούν αδύνατη τη διαχείρισή τους από το ισχύον μέχρι σήμερα μοντέλο της εναλλαγής μονοκομματικών κυβερνήσεων στην εξουσία.
Παραδοχή δεύτερη: Η εθνική συνεννόηση δεν πρέπει να προκύπτει ως αποτέλεσμα αδιεξόδου ή ως αναγκαίο κακό, οφείλει να αποτελεί μόνιμη σταθερά της εθνικής μας πορείας με την μορφή αδιατάρακτης συμφωνίας σε εθνικούς στόχους και επιδιώξεις.
Παραδοχή Τρίτη: Το πολιτικό σύστημα υπό την ευρεία του έννοια, οφείλει να ανασχεδιαστεί ώστε να ανακτήσει την χαμένη του αξιοπιστία και να οικοδομήσει νέες στέρεες σχέσεις εμπιστοσύνης με την κοινωνία και τους πολίτες.
Είναι φανερό ότι απαιτείται ριζική αναμόρφωση του τρόπου συγκρότησης και λειτουργίας των κομμάτων, εγκαθίδρυση νέων σύγχρονων θεσμών πολιτικής αντιπροσώπευσης, ισχυροποίηση και νομιμοποίηση στη συνείδηση των πολιτών, όλων των συνταγματικά προβλεπόμενων θεσμών οι οποίοι αποτελούν βασικούς πυλώνες μιας σύγχρονης και ευνομούμενης δημοκρατίας (Κράτος, Βουλή, Δικαιοσύνη).
Η νέα κυβέρνηση εθνικής ανάγκης και συνεννόησης υπό τον Λουκά Παπαδήμο δεν πρέπει να αποτελέσει ένα σύντομο διάλλειμα της εθνικής μας πορείας αλλά την απαρχή μιας νέας διαδρομής που θα την διανύσουμε με αυτογνωσία, ειλικρινή διάθεση για αλληλοκατανόηση και με πυξίδα το εθνικό μας συμφέρον.
Το έργο αυτής της κυβέρνησης είναι τυπικά οριοθετημένο από τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, την οποία καλείται να εφαρμόσει με τον καλύτερο και επωφελέστερο για την Ελλάδα τρόπο.
Έργο εξαιρετικά δύσκολο αλλά και εξαιρετικά κρίσιμο για την μελλοντική πορεία της χώρας στα πλαίσια της ευρωζώνης.
Έτσι και αλλιώς ένα είναι βέβαιο: ότι αυτή η κυβέρνηση σε 4 ή 5 μήνες θα ολοκληρώσει την αποστολή της και η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές, όπως επιβάλλει η δημοκρατική τάξη.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου ήρθε για να φύγει. Το πνεύμα της όμως και η λογική που τη δημιούργησε ήρθαν για να μείνουν.
Αν δεν είναι έτσι, τότε και μετά τις εκλογές, που υποχρεωτικά αργά ή γρήγορα θα γίνουν, τα «μικρά» μεγέθη θα έρθουν και πάλι για να διαχειριστούν τα τεράστια σύνθετα προβλήματα που άπτονται της ύπαρξης και του μέλλοντος της χώρας.
Και τότε μαζί με το ποιηματάκι των παιδικών μας χρόνων «που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό» θα έρθει αυθόρμητα στη σκέψη μας το επιτυχημένο «μότο» μιας σύγχρονης διαφήμισης «που πας ρε Καραμήτρο».
Επιστολή με θέμα τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις μας έστειλε ο βουλευτής των Κυκλάδων του πασοκ κ. Ρήγας.
Σχετικά με το περιεχόμενο του κειμένου έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Ο κ. Ρήγας τον τελευταίο καιρό
α) διαβάζει πολύ ποίηση
β) κάνει παρέα με συνάδελφους του που ρέπουν στον ποιητικό ρόλο και την λυρική γραφή στους οποίους εκμυστηρεύθηκε "κι εγω πάντοτε ποιητής ήθελα να γίνω...."
γ) έπεσε σε μεγάλη στεναχώρια που έφυγε (απο το προσκήνιο, μην τρελαινόμαστε κιόλας...) ο μεταρρυθμιστής "Γιώργος", τον οποίον ο κ. Ρήγας συμπαθούσε, κι ας τον είχε στην απέξω,
δ) το χει απο φυσικού του, όποτε μένει μοναχός του να γράφει κείμενα με έντονα λυρικά χαρακτηριστικά που δημιουργούν συναισθηματικές εξάρσεις...
ε) του αρέσει η ρακή,
ζ) κάνει παρέα με τον Βύρωνα Πολύδωρα. (συμπληρωματικό. ε, αφού βρήκαμε και το λίνκ, κρίμα είναι να μην το βάλουμε..)
η) δεν πληρώνει εναν αξιόλογο λογογράφο
στ) πάει να σκάσει απο τη στεναχώρια του που η ΝΔ αποτελεί "φιλική συμμετοχή" στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας (χαρακτηριστικά ο κ. Σαμαράς μίλησε για συμβολική συμμετοχή) ενω ο κ. Ρήγας είχε πιστέψει σε υψηλότερα ιδανικά και είχε επενδύσει σοβαρές προσδοκίες στο εθνικό αυτό στοίχημα..
θ) είναι αυτό που λένε "σκέπτομαι και γράφω"....
Το δε τελευταίο, αυτό περί του κ. ...something... (ούτε να ασχολούμαι με τέτοια "μπανάλ" επώνυμα...) τι το θέλατε; δεν το "κόβατε" καλύτερα στο ..."μέλλον της χώρας..";
Και κάτι ακόμη. Εγω πάλι, εχω την εντύπωση, οτι πριν απο την κρίση, όλοι το "παίζαμε" "μεγάλοι". "....Είμασταν -δηλαδή- μεγαλόκαρδοι, μεγαλουπολογίζαμε, υφιστάμεθα μεγαλοπολιτικές, μεγαλοσυμφέροντα κλπ που με τρόπο εμφανή και απροκάλυπτο υπονόμευαν το πρωτόγνωρο εγχείρημα της εθνικής συνεννόησης..." (σείς είπατε...)
Υ.Γ. Κι επειδή καμμιά φορά με ρωτάτε "αν όντως ..." σας απαντώ, "ναι, όντως, ο κ. Ρήγας τα γράφει αυτά..." Το δε κακό είναι οτι μας τα στέλνει κιόλας..
Σύμφωνα με το κείμενο,
Ο πρώτος στίχος από το ποιηματάκι των παιδικών μας χρόνων «που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό» ήρθε πολλές φορές στη σκέψη μου τις τελευταίες μέρες. Η πατρίδα μας, σαν ένα μικρό καρυδότσουφλο στο κέντρο ενός τεράστιου κυκλώνα έδινε την μάχη της ύπαρξής της με μοναδικό της όπλο την ελπίδα, ότι έστω και την τελευταία στιγμή θα επικρατήσει η λογική, η σωφροσύνη και η σύνεση.
Η σύγχρονη ιστορία μας δυστυχώς δεν ήταν σύμμαχός μας. Στο σύνολό τους σχεδόν οι προηγούμενες εθνικές κρίσεις (1897,1920,1932,1945,1967) είχαν καταλήξει σε εθνικές τραγωδίες. Το εθνικό σύνδρομο της αυτοκαταστροφής έμοιαζε να επιβάλλεται και η «λογική της παράνοιας» να κυριαρχεί παντού.
Το κουτί της Πανδώρας είχε ανοίξει και οι συλλογικές μας αδυναμίες και «κακίες» είχαν διαχυθεί παντού καταλαμβάνοντας όλο το εύρος της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου.
Ο επιθετικός προσδιορισμός «μικρός» χαρακτήριζε όλες τις κυρίαρχες συμπεριφορές. Μικροψυχία, μικροϋπολογισμοί ,μικροπολιτικές ,μικροσυμφέροντα με τρόπο εμφανή και απροκάλυπτο υπονόμευαν το πρωτόγνωρο -για τα ελληνικά δεδομένα- εγχείρημα της εθνικής συνεννόησης.
Ένα εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο για την Ελλάδα της μεταπολίτευσης αλλά και πριν από αυτή, όπου το πολιτικό σύστημα δομήθηκε στη βάση της ακραίας κομματικής αντιδικίας και σύγκρουσης, της «ιδεολογικής» περιχαράκωσης, των κομματικών στεγανών και του άκρατου λαϊκισμού, της λογικής του «άσπρου-μαύρου», των αρχηγικών κομμάτων, των εθνικών ψευδαισθήσεων και των ζωτικών μύθων.
Εγχείρημα πρωτόγνωρο για ένα πολιτικό σύστημα αλλά και για μια κοινωνία που οι λέξεις «συνεννόηση», «συνεργασία», «συναίνεση» εννοιολογικά ισοδυναμούσαν με βρισιά και κατάρα.
Εγχείρημα καινοφανές για ένα σύστημα, μια χώρα και ένα λαό που -όσο και αν ξενίζει- δεν έχουν απαντήσει σε βασικά και θεμελιώδη ερωτήματα «ποιοι είμαστε», «τι θέλουμε», «προς τα πού πορευόμαστε»;
Η οικονομική κρίση στην οποία έχει βυθιστεί η χώρα βάθυνε ακόμα περισσότερο την πολιτική κρίση και τελικά λειτούργησε ως εμβρυουλκό της νέας πραγματικότητας και ως επιταχυντής των πολιτικών εξελίξεων.
Το πολιτικό σύστημα βρέθηκε αντιμέτωπο με την ανάγκη να υπερβεί τον εαυτό του. Δυστυχώς αυτή η υπέρβαση δεν έγινε με γνήσιο, τολμηρό και ειλικρινή τρόπο.
Οι πάντες επιδόθηκαν σε παιχνίδια τακτικής και σε ασκήσεις εγωισμού, ιδιοτέλειας και διάσωσης κεκτημένων.
Ελπιδοφόρο στοιχείο αυτής της απαξιωτικής για το πολιτικό μας σύστημα εικόνας υπήρξε η δυναμική παρέμβαση πολιτικών παραγόντων -κυρίως βουλευτών- που κυριολεκτικά απαίτησαν και ουσιαστικά επέβαλαν την πλέον ενδεδειγμένη διέξοδο από το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει η χώρα.
Η κυβέρνηση εθνικής ανάγκης και συνεννόησης που δημιουργήθηκε υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο είναι κυρίως αποτέλεσμα συμφωνίας σε «ανομολόγητες» παραδοχές και ρήξεων με εικονικές πραγματικότητες που διάφοροι προσπαθούσαν να διαμορφώσουν στη χώρα.
Παραδοχή πρώτη: Τόσο η βαθειά πολύμορφη κρίση όσο και οι τεράστιες προκλήσεις και δυσκολίες που έχουμε μπροστά μας ως χώρα, καθιστούν αδύνατη τη διαχείρισή τους από το ισχύον μέχρι σήμερα μοντέλο της εναλλαγής μονοκομματικών κυβερνήσεων στην εξουσία.
Παραδοχή δεύτερη: Η εθνική συνεννόηση δεν πρέπει να προκύπτει ως αποτέλεσμα αδιεξόδου ή ως αναγκαίο κακό, οφείλει να αποτελεί μόνιμη σταθερά της εθνικής μας πορείας με την μορφή αδιατάρακτης συμφωνίας σε εθνικούς στόχους και επιδιώξεις.
Παραδοχή Τρίτη: Το πολιτικό σύστημα υπό την ευρεία του έννοια, οφείλει να ανασχεδιαστεί ώστε να ανακτήσει την χαμένη του αξιοπιστία και να οικοδομήσει νέες στέρεες σχέσεις εμπιστοσύνης με την κοινωνία και τους πολίτες.
Είναι φανερό ότι απαιτείται ριζική αναμόρφωση του τρόπου συγκρότησης και λειτουργίας των κομμάτων, εγκαθίδρυση νέων σύγχρονων θεσμών πολιτικής αντιπροσώπευσης, ισχυροποίηση και νομιμοποίηση στη συνείδηση των πολιτών, όλων των συνταγματικά προβλεπόμενων θεσμών οι οποίοι αποτελούν βασικούς πυλώνες μιας σύγχρονης και ευνομούμενης δημοκρατίας (Κράτος, Βουλή, Δικαιοσύνη).
Η νέα κυβέρνηση εθνικής ανάγκης και συνεννόησης υπό τον Λουκά Παπαδήμο δεν πρέπει να αποτελέσει ένα σύντομο διάλλειμα της εθνικής μας πορείας αλλά την απαρχή μιας νέας διαδρομής που θα την διανύσουμε με αυτογνωσία, ειλικρινή διάθεση για αλληλοκατανόηση και με πυξίδα το εθνικό μας συμφέρον.
Το έργο αυτής της κυβέρνησης είναι τυπικά οριοθετημένο από τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, την οποία καλείται να εφαρμόσει με τον καλύτερο και επωφελέστερο για την Ελλάδα τρόπο.
Έργο εξαιρετικά δύσκολο αλλά και εξαιρετικά κρίσιμο για την μελλοντική πορεία της χώρας στα πλαίσια της ευρωζώνης.
Έτσι και αλλιώς ένα είναι βέβαιο: ότι αυτή η κυβέρνηση σε 4 ή 5 μήνες θα ολοκληρώσει την αποστολή της και η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές, όπως επιβάλλει η δημοκρατική τάξη.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου ήρθε για να φύγει. Το πνεύμα της όμως και η λογική που τη δημιούργησε ήρθαν για να μείνουν.
Αν δεν είναι έτσι, τότε και μετά τις εκλογές, που υποχρεωτικά αργά ή γρήγορα θα γίνουν, τα «μικρά» μεγέθη θα έρθουν και πάλι για να διαχειριστούν τα τεράστια σύνθετα προβλήματα που άπτονται της ύπαρξης και του μέλλοντος της χώρας.
Και τότε μαζί με το ποιηματάκι των παιδικών μας χρόνων «που πας καραβάκι με τέτοιο καιρό» θα έρθει αυθόρμητα στη σκέψη μας το επιτυχημένο «μότο» μιας σύγχρονης διαφήμισης «που πας ρε Καραμήτρο».
