Τι ωραία που περνάμε στις εκλογές….

Λιακάδα χθες και οι υποψήφιοι όλων των κομμάτων φόρεσαν κάτι ελαφρύ στις εξόδους τους προκειμένου να συναντήσουν το εκλογικό σώμα.

Στις μεγάλες περιφέρειες όπου οι υποψήφιοι είναι καμιά πενηνταριά από κάθε κόμμα,

-κι όχι πως γνωρίζονται μεταξύ τους αλλά τους καταλαβαίνεις από τα φυλλάδια που κρατάνε κι έχουνε επάνω τη φωτογραφία τους και το κόμμα στο οποίο ανήκουν. πχ Μαρία Τσουκνιδοπούλου στο κόμμα των οικολόγων πρασίνων-

εκεί οι υποψήφιοι πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον, λένε τα νέα τους, πατάνε κι ένα καβγαδάκι για το τι λέει το κόμμα του καθενός για την οικονομία, και συνεχίζουν ακάθεκτοι να μοιράζουν φυλλάδια και να χαιρετάνε τους ψηφοφόρους.

πάλι καλά πάντως που υπάρχουν κι ορισμένοι που κινούνται κατά πως τους λέει το τσερβέλο τους, χωρίς στυλίστες, μαναντζαραίους, κάμερες, φωτογράφους, κομμωτές και πέντε γνωστά λαμόγια της περιοχής που τρέχουν να «σουλουπώσουν» τον υποψήφιο, να απαθανατίσουν τις χειραψίες, και να σπάσουν πλάκα, αντίστοιχα.

Στις μικρές περιφέρειες όπου επειδή είναι μικρές πάλι πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο, οι υποψήφιοι συναντιόνται και ρωτούν μεταξύ τους,

-Τι χαμπάρια Νικολάκη;
-Όπως τα ξέρεις Δημητράκη…
-Δεν τη βλέπω καλά την ΝΔ τελευταία…
-Εσύ δεν την βλέπεις καλά …
-Μωρέ όλος ο κόσμος δεν την βλέπει καλά… και τις δημοσκοπήσεις που τις πας;..
-Ναι, λες και δεν ξέρουμε το παιχνίδι των εταιριών …
-Και καλά οι δημοσκοπήσεις, αλλά οι ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοί σας, τη ώρα που ο κοσμάκης πεινάει;
-Έλα ρε Νικολάκη τώρα, εσείς κάνατε χειρότερα … μην ανοίγεις τέτοιες κουβέντες ..
-Η Μαρία καλά;
-Μια χαρά, το Λενάκι;
-Όπως τα ξέρεις .. στο σπίτι με τα παιδιά.. εντάξει, λίγο ζορισμένοι αλλά τα καταφέρνουμε…
-Ο μπάρμπα Θοδωρος, ρε, τι λέει;
-Θα ψηφίσει λέει Γύριζα, Ψύριζα, Μύριζα κάτι τέτοιο, γιατί εκεί λέει πάνε οι νέοι και γιατί ο πιτσιρικάς στην τηλεόραση είναι λεβεντιά
-Μωρέ μπράβο! αλλά δε λέω για τις ψήφους, εγω για τον μπάρμπα ρώτησα αν είναι καλά..
-Μια χαρά βαστάει ο μπάρμπας ..
-Χάλια η ΑΕΚ εχθές ε;
-Έλα μωρέ, όχι και χάλια, .. δεν τον είδες το διαιτητή, όλο εναντίων μας σφύριζε, ήταν κι ο άλλος που είχε χτυπήσει το πόδι του, κι ένας άλλος πάλι που είχε τη μάνα του στο νοσοκομείο, …. καταλαβαίνεις τώρα…μισή ομάδα



Κατά τα άλλα και … μακριά -εντελώς- από την πρόθεση να «ικανοποιήσω» τους πασόκους και να «δυσαρεστήσω» τους νεοδημοκράτες,
οι μεν πρώτοι φαίνεται ότι θα κυβερνήσουν. Πλήν όμως και πριν προλάβετε να πανηγυρίσετε, το θέμα δεν είναι ποιος θα κερδίσει αλλά τι θα κάνει με την νίκη του.
Γι αυτό άλλωστε και η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο να τελειώνει το ντέρμπι με το σφύριγμα του διαιτητή, αλλά ακριβώς εκεί να ξεκινά ο αγώνας.
Κι όσο βλέπω ανθρώπους, και μάλιστα υποψήφιους, να πανηγυρίζουν την νίκη του κόμματός τους, φοβάμαι, γιατί καταλαβαίνω ότι για εκείνους σημασία είχε η νίκη (με ότι σημαίνει για εκείνους η εξουσία) κι όχι η σοβαρή και δύσκολη δουλειά της επόμενης μέρας. Αυτούς τους λέω και τουρίστες.

Αυτή η λογική(;) -της μπάλας δηλαδή- μου θυμίζει την γιαγιά μου. Που είχε μια πρωτόγονου τύπου ανησυχία για το εάν κερδίσει το κόμμα της. (και «βγει ο Αντρέας», τότε…) κι όχι τόσο για το τι θα κάνει, αλλά από ένα περίεργο πολιτικό ινάτι να βγει ο δικός της. όπως καλή ώρα λειτουργούν οι οπαδοί των ομάδων που άμα βγει η ομάδα τους πανηγυρίζουν τη νίκη…




Σε απάντηση των όσων, καμμιά φορά, και με αφορμή
Πολλοί άνθρωποι κι εδώ κι εκεί και παντού σε όλο τον κόσμο γράφουν γνώμες για τα διάφορα, όσα, συμβαίνουν γύρω μας.
Πιο παλιά λέγαμε και αντίστοιχα ακούγαμε στα καφενεία.
Τώρα γράφουμε και αντίστοιχα διαβάζουμε.
Γιατί άραγε «θορυβεί» τόσο πολύ ο γραπτός λόγος και μάλιστα σε αμφίβολης αισθητικής σελίδες στο διαδίκτυο;
Ειλικρινώς δεν γνωρίζω.. αλλά προφανώς όλο και κάποιοι λόγοι και σκοπιμότητες θα υπάρχουν…

Στο ξεκίνημά του το μπλόγκιγκ αποτελούνταν από μια ενδιαφέρουσα ομάδα ανθρώπων, επαγγελματιών κυρίως από τον χώρο του Τύπου και των συναφών αυτού επαγγελμάτων, οι οποίοι αντίλασαν προχωρημένες και καινοτόμες απόψεις και προτάσεις σχετικά με την πολιτική, την Τέχνη, τον Τύπο, κάποιοι έκαναν φιλίες, διοργανώθηκαν πάρτυ, μπαίνατε στο σπίτι, την ψυχή και το μυαλό μου, έκανα κι εγω το ίδιο, γνωριστήκαμε, άνθρωποι που υπο άλλες συνθήκες θα ήταν απίθανο να συναντηθούν μεταξύ τους συναντήθηκαν, έγιναν δημιουργικές παρέες, κυκλοφόρησαν έντυπα, κάναμε ταξίδια, πολιτικολογήσαμε, στις διακοπές ψάχναμε μανιωδώς υπολογιστή και σύνδεση για να δούμε πόσα σχόλια και χτυπήματα είχαμε, σε κάποιες περιπτώσεις διαφωνήσαμε, γελάσαμε πολύ, γενικώς, ζήσαμε την επανάσταση. Οι επαναστάσεις όμως, όπως και οι περίοδοι ακμής έχουν και την … ανάποδή τους. την παρακμή.
Σε παρακμιακό φαινόμενο τείνουν να εξελιχθούν πολλές σελίδες στις οποίες ασκείται κριτική για τις δραστηριότητες και τα πεπραγμένα δήμων, ή φορέων ή συλλόγων κλπ.
Πολύς ντόρος για πράγματα γνωστά.
και προσοχή, μια χαρά είναι που μιλάνε και γράφουνε όλοι πια, κι οχι τίποτε άλλο αλλά γιατί θα γλιτώσουμε απο τους λίγους .. ήρωες...!





Ποιος καθορίζει αυτό το σύστημα;
Και το λέω διαβάζοντας την άποψη που εξέφρασε χθες στην «Καθημερινή» η Μαρία Χούκλη, η δημοσιογράφος στην οποία συζητήθηκε και πολύ καλά έκανε και απάντησε θετικά στην πρόταση να διευθύνει το ντιμπειτ μεταξύ των δύο αρχηγών.
Πράγμα που δεν σημαίνει ότι δεν έχει και γνώμη για το θέμα, και ακόμη καλύτερα που την εκφράζει, κάνοντας λόγο για «μη λειτουργική μορφή της διαδικασίας» καθώς και για «ελληνικού τύπου συβαριτισμό εν μέσω κρίσης, να αφιερώνεται τόσος χρόνος για το πώς θα στηθούν οι κάμερες και τι χρώμα θα έχει το σκηνικό».



Δεν μου άρεσε καθόλου η άποψη στην ίδια εφημερίδα, του κ. Γιανναρά.
Ο οποίος επιτίθεται στον κ. Παπανδρέου με μεγάλο μένος επειδή έκανε ένα λεκτικό λάθος. Ένα σαρδάμ. Σαν αυτά που κάνουμε όλοι. Απ αυτό ο αρθρογράφος συμπέρανε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι έλληνας(!) κι ότι δεν θα κυβερνήσει καλά… (!)
Ειλικρινά κρίμα… θα μπορούσε κανείς να μιλήσει και για φασιστική νοοτροπία αλλά δεν αξίζει τον κόπο…