στην άκρη του γκρεμού. σκέπτομαι πάντοτε καλύτερα.

Μήπως εχει τύχει ν’ ακούσετε αυτό που λένε για τους Κεφαλλονίτες, οτι «έχουνε τρελαθεί από την ομορφιά του νησιού τους»; Αν ναι και η πρόταση δεν σας εκπλήσσει τότε θα ναι πιο εύκολο να δεχτείτε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ισχύει και για την Σαντορίνη.
Πολλοί, μόνιμοι κάτοικοι, -απ’ αυτούς τους ευαίσθητους τους οχι εντελώς «εξοικειωμένους» με τον τόπο- αλλά και πολλοί «ξένοι» -άνθρωποι που γοητεύτηκαν από την ομορφιά του τοπίου και αποφάσισαν να μείνουν εδώ- είναι μερικοί από τους «τρελαμένους» της Σαντορίνης. Άνθρωποι ερωτευμένοι με το νησί.
Μέχρις εδώ όλα καλά γιατί ως γνωστό ο έρωτας είναι υπέροχο πράμα, κι άμα δε σε κάνει αυτοκαταστροφικό και ζηλιάρη (στην περίπτωσή μας σοβινιστή -χα χα θα μου πέσει η ουρά από τα γέλια!) σε εμπνέει να κάνεις υπέροχα πράματα για τα οποία μπορεί να είσαι περήφανος.
Υπάρχει όμως και μια άλλη περίπτωση τρελών της Σαντορίνης. Αυτών, που πάλι λόγο της ομορφιάς του νησιού, αλλά με τον τρόπο που μεταφράζουν την ομορφιά οι υπηρεσίες («ιδιαίτερου φυσικού κάλλους», «μοναδικής αρχιτεκτονικής κληρονομιάς», «μοναδικού χρώματος και κλίματος», μοναδικών(!!) αντικειμενικών αξιών ακινήτων –σχετικά με τον τρόπο που εκτιμάται η ομορφιά από τους οικονομικούς φωστήρες της φυλής μας κ.ο.κ….) τρελάθηκαν.
Σε αυτήν την δεύτερη κατηγορία τρελών, όσων το πάθανε στην πορεία δηλαδή, εντάσσονται άνθρωποι οι οποίοι στην προσπάθεια τους να κάνουν κάτι καλό και όμορφο για τον εαυτό και τον τόπο τους το … πλήρωσαν τόσο άγρια που το φυσάνε και δεν κρυώνει. Είναι οι άνθρωποι που τρελαθήκανε από την αντιμετώπιση που είχαν από αρμόδιους στην προσπάθειά τους (οι πρώτοι, οι δεύτεροι δεν προσπαθούν απλά τρέχουν ένα γύρω με νόμους και μεζούρες) να φτιάξουν κάτι όμορφο στο σπίτι ή στη δουλειά τους.

Μου εχει τύχει από γνωστούς και μάλιστα από ανθρώπους που η γνωριμία μας εχει μεστώσει στο χρόνο, να ακούσω σοβαρά παράπονα σχετικά με την -μεροληπτικότατη- αντιμετώπιση που είχαν από φορείς και υπηρεσίες στην προσπάθεια τους να βελτιώσουν την περιουσία τους. Και μην πάει το μυαλό σας στο κακό και την "παρανομία".. Ούτως ή άλλως αυτή είναι λεπτή υπόθεση. Ούτε να πάει το μυαλό σας σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, γιατί λίγο έως πολύ, μια με το ένα και μια με το άλλο, οι περισσότεροι ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας στο νησί, πόσο μάλλον σε ακριβές περιοχές του, έχουν μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που τις … κληρονομούσαν ή αγόραζαν.

Οι ιστορίες, ατελείωτες….
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δώσει ένα σωρό λεφτά και με το παραπάνω για να φτιάξουν το σπίτι ή την αυλή τους στους γκρεμούς του νησιού, για να δεχτούν στη συνέχεια απειλές ότι θα πρέπει να διορθώσουν ετούτο κι εκείνο γιατί…. yπάρχει πρόβλημα! Ιστορίες ανθρώπων που δεν έχουν πολλά λεφτά ή δεν έχουν τις τεράστιες περιουσίες που φαντάζονται κάποιοι(!) για να έχουν ένα σπίτι στο γκρεμό. Κι έχουν έρθει αντιμέτωποι -και μεροληπτικά- με απίστευτες ιστορίες. Άνθρωποι κυριολεκτικά κυνηγημένοι. Με την τελευταία ιστορία που άκουσα χθες από ένα από τους «ωραίους» ανθρώπους της «Θηραϊκής καλντέρας» να λέει πως δεν μπόρεσε να βγάζει κανα μεζεδάκι μαζί με το κρασί του, γιατί «αν πουλάς κι εσύ μεζεδάκια με τέτοια θέα, εμείς που δεν έχουμε θέα τι θα πουλήσουμε;;»
Και βέβαια είναι γνωστό ότι σε αυτόν τον τόπο υπάρχουνε δύο τρόποι να προχωρήσεις (χα χα λέμε τώρα). Ο πρώτος είναι να γίνεις καλύτερος, ο δεύτερος να μπλοκάρεις καναν άλλον…..

Και σε όλα αυτά έχουμε να προσθέσουμε όσους δεν έχουν τίποτε άλλο να προσθέσουν εκτός από ανόητα σχόλια (αλήθεια τα πιστεύουν ή τα λένε μπας και πιάσει η μπογιά τους) σχετικά με τον ρυθμό των κατασκευών της «Θηραϊκής καλντέρας». «Πολύ μοντέρνο είναι, δεν είναι παραδοσιακό» κ.κ.ο.
Καλά που το λέτε, του χρόνου να κρεμάσουμε τσολιαδάκια…..

Και κάτι ακόμα
Μια, πάντως, από τις «μεγάλες κουβέντες» που άκουσα τελευταία είχε να κάνει με τους δημοσίους υπαλλήλους, κάποιους έστω από αυτούς. Σύμφωνα μ’ αυτήν, το κράτος «τους αφήνει εκτεθειμένους» (σς στην προσπάθειά του το κράτος μέσω των υπαλλήλων του να βάλει τάξη….) Σαφώς. Και σε κάθε περίπτωση που υπάλληλοι δέχονται εντολή υπηρεσιακού ή του πολιτικού τους προϊστάμενου για να προωθήσουν ή μη ,ανάλογα με την περίπτωση, το αίτημα ή την υπόθεση του κάθε ενδιαφερόμενου. (και φυσικά, είναι σαφές, ότι το «κατά περίπτωση», αυτομάτως αναιρεί την χρήση της λέξης «πολίτης» η οποία και υποδηλώνει την ισότητα)
Εν πάση περιπτώσει, σαφώς και υπάρχουν άνθρωποι, υπάλληλη του κράτους που εκτίθενται εκτελώντας -παράλογες σε πολλές περιπτώσεις- εντολές…

Ο Αύγουστος είναι μήνας ρομαντικός. Εμένα μου ανοίγει και την όρεξη….
Ένα γνωστός, λέει χαμογελώντας, «ποιος, αυτός είναι οικολόγος; αυτός βρέ καπνίζει τρία πακέτα τη μέρα και πετάει τα σκουπίδια του όπου βρει, ακου οικολόγος…..»



….μου άρεσε να το λέω. Μεταξύ αλήθειας και φίλου επιλέγω πάντοτε το φίλο.
Το έλεγα σαν πρόκληση, αλλά το σκεφτόμουν σοβαρά.
Για μένα η φιλία ήταν απόδειξη ότι υπάρχει κάτι πιο ισχυρό από την ιδεολογία, από τη θρησκεία, από το έθνος.
Στο μυθιστόρημα του Δουμά οι τέσσερις φίλοι βρίσκονται συχνά σε αντίθετα στρατόπεδα, αναγκασμένοι να χτυπηθούν μεταξύ τους. Αυτό όμως δε χαλάει τη φιλία τους. Δεν παύουν να αλληλοβοηθιούνται, κρυφά με πανουργία, χλευάζοντας ο καθένας την αλήθεια του στρατοπέδου του. Έβαλαν τη φιλία τους πάνω από την αλήθεια, από το σκοπό, από τις διαταγές ανωτέρων, πάνω από το βασιλιά, πάνω από τη βασίλισσα, πάνω από τα πάντα. ….

Πως γεννήθηκε η φιλία; Σίγουρα σαν συμμαχία μπροστά στις αντιξοότητες, συμμαχία χωρίς την οποία ο άνθρωπος θα ήταν άοπλος απέναντι στους εχθρούς του. αυτοί, (σς οι εχθροί) είναι πάντοτε αόρατοι και ανώνυμοι. Η δημόσια διοίκηση, οι νόμοι. Τι να σου κάνει ο φίλος όταν αποφασίζουν να χτίσουν αεροδρόμιο μπροστά στα παράθυρά σου; Αν σε βοηθήσει κανείς θα ναι πάλι αόρατος και ανώνυμος.

Περί φιλίας (ο τίτλος του θέματος είναι δικός μου)
Η ταυτότητα. Μίλαν Κούντερα. Σελ. 56.