Χρόνια πολλά και του χρόνου.

Στο θέμα μας,

ή μπλοκαριμένοι Αθηναίοι στον Αθηνιό...


φωτό : «Οι πιστοί περιμένουν να παραλάβουν το άγιο φως, και τους συγγενείς τους. (αν και αυτό ήθελε ορίτζιναλ φωτογραφία..)




Το χειρότερό μου όταν ήμουν μικρή ήταν η επιστροφή στο σχολείο. Απο διακοπές. Απ όλες τις διακοπές. Χριστουγένων, Πάσχα, καλοκαιρινές, καμμιά φορά και τα Σαββατοκύριακα. Το ακόμη χειρότερο, όταν οι δάσκαλοι μας έβαζαν να περιγράψουμε πως περάσαμε τις μέρες που δεν πηγαίναμε σχολείο. Λες και το σχολείο ήταν ο «ομφαλός» της παιδικής μας ηλικίας. Εν πάσει περιπτώσει, πάντοτε δίσταζα να περιγράψω το «πως πέρασα» μιας και ποτέ δεν θεωρούσα οτι αυτά που ζώ είναι τόσο συγκλονιστικά που αξίζει να τα διαβάσουν κι άλλοι (οπώτε, γιατί να τα γράψω;) Έτσι λοιπόν, για να κάνω το κείμενο πιο ενδιαφέρον έγραφα οτι μου συνέβαιναν φανταστικά πράγματα, οτι ταξίδευα σε άλλες χώρες, οτι συναντούσα ανθρώπους απο άλλους πλανήτες, οτι μπορούσα να πετάω, να μετακινώ και να εξαφανίζω αντικείμενα, κι άλλα τέτοια φανταστικά, τα οποία όπως διαπίστωνα είχαν φοβερή επίδραση στην περιέργεια των άλλων παιδιών.
Οπώτε οι Πασχαλινές εκθέσεις δεν περιελάμβαναν λεπτομέρειες για το πως σουβλήσαμε το αρνί κι αν τσουγκρίσαμε μπόλικα κόκκινα αυγά.
Πραγματικότητα και φαντασία έμπλεκαν δηλαδή...


Το παρακάτω περιστατικό όμως, δεν είναι καθόλου μα καθόλου φανταστικό.
Ξημερώματα Μ. Παρασκευής 00.10 κατεβαίνω στον Αθηνιό για να παραλάβω έναν άνθρωπο. (γυρευω άνθρωπο, γυρευω άνθρωπο που τραγουδάει και η Μοσχολιού...)


Στις πρωτες στροφές είναι όλα οκ. το μυαλό μου δεν πάει στο κακό.
Για να ανακαλύψω οτι στις 3 τελευταίες ο δρόμος εχει μπλοκάρει εντελώς κι οτι ολόλκληρο το λιμάνι είναι «φρα(ι)καρισμένο». «Ωχ» σκέφτομαι, «την πάτησα απόψε»
πλήν όμως δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά, βλέπεις δεν το είχα προβλέψει, οπότε ανγκαστικά έπρεπε να περιμένω. Περίμενα και σκεφτόμουν δηλαδή... πόσες φορές έχουμε όλοι μας αναφερθεί στο θέμα (και πόσες πρόκειται να αναφερθούμε ακόμα..) χωρίς να το χουμε λύσει.
Απο την άλλη, ο δρόμος και η προβλήτα είναι όπως είναι και τις δύσκολες μέρες του χρόνου μπλοκάρει. Είναι η λογική που λέει «δεν τα ξέρεις; υπομονή..»
Οπότε, πας πάσο....
Πλήν όμως ξέρεις οτι αυτη δεν είναι κατάσταση κι οτι λύσεις εχουν προταθεί...


Και για να τελειώνουμε με την -πασχαλινή- ιστορία, στο λιμάνι έμεινα μία ώρα και ένα τέταρτο. Εγω όπως και πολλοί άλλοι δηλαδή...